Semua Bab พลาดรักคนเถื่อน: Bab 31 - Bab 40

ตอนที่32 ไม่ได้หวง“taxation, auditing” เขาอ่านข้อความบนกระดาษที่หยิบมันขึ้นมาจากพื้น ก่อนจะหันกลับมาด้านหลังเมื่อเจ้าของมันถามด้วยคำถามแปลก ๆ“อ่านออกด้วยเหรอ”“หน้ากูมันดูโง่มากหรือไง”“เงินยังกดไม่เป็น”“มายด์ครับ ผัวมึงจบวิศวะฯไฟฟ้าเลยนะ” เรียวคิ้วหนาเลิกขึ้นสูงเมื่อคนตัวเล็กทำเหมือนไม่เชื่อ“จบไฟฟ้าแล้วไม่เห็นทำงานเกี่ยวกับไฟฟ้า”“กูเรียนไปงั้นแหละ พอดีว่าสอบติด”“...” หญิงสาวไม่พูดอะไรก่อนจะเก็บงานเรียงให้เป็นระเบียบโดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองทุกอิริยาบทของเธอ“มายด์” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองรอฟังว่าเขาจะพูดอะไร แต่นานหลายวินาทีก็ยังเงียบจึงก้มหน้าเรียงแผ่นงานต่อ“เดี๋ยวกูไปส่ง”“ไม่ต้อง”“ทำไม”“วุ่นวาย” เป็นคำพูดสั้น ๆ แต่ทำให้เสียความรู้สึกได้อยู่ไม่น้อย เมื่อเสร็จสิ่งที่ทำมายด์ก็เงยหน้าขึ้นมาคุยกับเขา“ค่าซ่อมรถเท่าไร”“ฟรี”“เท่าไร” เธอถามย้ำอีกเพราะไม่คิดอยากได้อะไรจากเขา“ใครเขาคิดเงินเมียตัวเองวะ ผัวมึงเป็นเจ้าของอู่นะ”“มายด์ไม่ใช่เมีย แล้วเฮียเดย์ก็ไม่ใช่…” หญิงสาวหันมาพูดอย่างไม่หลบตาทำเอาเดย์นิ่งไปชั่วขณะ กระทั่งเธอเดินไปหยิบชุดนักศึกษาเข้าห้องน้ำไปชายหนุ่มถอย

ตอนที่34 ไม่มากเท่ามึงเดย์มองคนตัวเล็กที่ยืนกดเงินอยู่ด้วยแววตาบางอย่าง ไม่ได้รู้สึกว่าความเอาแต่ใจของตัวเองเป็นเรื่องแย่เพราะมันทำให้เขาได้ผู้หญิงคนนี้มา“ง่วงก็นอนไปเลย”“ดีจัง เมียขับรถให้” หญิงสาวแสร้งเมินเฉยใส่แต่ทุกครั้งที่เขาพูดแบบนี้ก็ใช่ว่าเธอไม่สะทกสะท้าน แม้จะแสดงออกเพียงสีหน้าเรียบเฉย พอถอยรถออกเขาก็ปรับเบาะเอนหลังหลับตาลงแต่ไม่ทันได้หลับสนิท ปึก! โคร่ม!“อ๊ายย!”“อะไรวะ” เดย์ฝืนเปลือกตาอันหนักอึ้งลืมขึ้นก็เห็นว่าฝั่งคนขับมีคนยืนเคาะกระจกสีหน้าเกรี้ยวกราดแล้ว“ขับรถเหี้ยอะไรของมึงวะ!”“เฮียเดย์…มายด์ถอยรถชนเขามายด์กลัว…” เธอพูดน้ำเสียงสั่นเครือเพราะเกิดมาเพิ่งเคยประสบเหตุ คนโดนชนก็ท่าทางเอาเรื่องมาก และนี่ก็ดันเป็นรถสุดหวงของเขาอีก“เดี๋ยวกูเคลียร์เองไม่ต้องลง” ปึง เดย์ลงจากรถฝั่งข้างคนขับก็เจอชายเลยวัยกลางคนแต่งกายเหมือนพ่อค้าขายของ พร้อมรถมอเตอร์ไซต์สภาพกลาง ๆ ล้มตะแคงอยู่“ให้คนขับลงมาดิ! แม่งขับยังไงวะ!”“พี่เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”“เจ็บสิโว๊ยรถล้มขนาดนี้เรียกคนขับออกมากูจะดูว่ามันเมาหรือเปล่า” ชายคนนั้นยังโวยวายจะเอาเรื่องให้ได้ แต่เดย์ก็เอาตัวมาขวางไม่ยอมให้เขาทุบกระจก

ตอนที่36 จบ“ไอ้บิวเพื่อนมึงมา” เสียงท็อปตะโกนบอกทำบิวหันขวับ ก่อนจะวิ่งออกจากสนามอย่างไม่ต้องคิด“ไปไงถึงโผล่มาที่นี่ได้วะ”“ไม่รู้จะไปไหน” มายด์นั่งลงที่อัฒจันทร์ก่อนจะเอาบางอย่างออกมาจากกระเป๋าสะพายแล้วส่งมันให้บิวเปิดให้“หาเรื่อง เขาห้ามเอาเข้ามากิน” ถึงจะบ่นแต่ก็เปิดกระป๋องเบียร์แล้วส่งกลับให้“รู้ได้ไงว่าอยู่นี่"“เห็นสตอรี่"“แล้วคุณมนัสยาวันนี้เป็นอะไรมาครับ บอกอาการหมอหน่อย” จากที่เคยหัวเราะให้กับอะไรง่าย ๆ กลับกลายเป็นแค่จะฝืนยิ้มยังทำมันไม่ไหว บิวที่อยู่ในชุดบอลเหงื่อโชกได้แค่ยืนมองด้วยความสงสัย“เป็นไรวะ”“ทำไมต้องเป็นอะไร เมื่อก่อนฉันก็มานั่งรอแกแบบนี้”“อืม ใช่ แล้วแกก็หายไปจากสารระบบฉันช่วงหนึ่งแหละ” หญิงสาวเงียบแล้วยกกระป๋องขึ้นกระดก ‘ทำไมถึงรู้สึกว่าตัวเองว่างเกินไปก็ไม่รู้ เมื่อก่อนก็อยู่แบบนี้'“อาการเหมือนทะเลาะกับผัว”“เพ้อเจ้อ ไปเล่นบอลต่อสิฉันนั่งรอ” บิวเลิกคิ้วขึ้นมองอย่างงุนงงแต่ก็ยอมหันหลังวิ่งกลับลงสนาม เวลาผ่านมาสองชั่วโมงไฟอัตโนมัติของสนามก็ทยอยส่องสว่างเพราะฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี“หวัดดีมายด์ เฮียเดย์ไม่มาด้วยเหรอ”“…”“เพื่อนกูไม่ได้เป็นอะไรกัยเฮียเดย์ของพวก

ตอนที่38 ก็มึงเลวมายด์แทบไม่แตะเครื่องดื่มเพราะคนที่เจอตรงทางเข้าเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว และคนที่แวะมาชนแก้วกับเจ้าของวันเกิดเธอก็ไม่ได้รู้จักสักเท่าไร“แฟนเหรอไอ้โจ”“ยังไม่ใช่ แต่เร็ว ๆ นี้แหละ”“เออ น่ารักดีคนนี้เชียร์เว้ย” โจยิ้มฝืดให้เพื่อนก่อนจะมีอีกคนแทรกตัวเอาของขวัญมายืนให้เขา ทำให้มายด์นึกได้ว่าเธอก็มีของขวัญเหมือนกัน“เดี๋ยวมายด์มานะคะ”“ไปไหนเหรอ”“มายด์ลืมของขวัญไว้ในรถค่ะ”“พี่พาไปดีกว่า” ไม่ทันได้ปฏิเสธเขาก็ดึงมือเธอเดินออกมาไม่สนใจเพื่อนที่มาเพื่ออวยพรอีกเลยพอออกพ้นประตูผับมายด์ก็มองมือตัวเองที่ยังอยู่ในมือของรุ่นพี่ คืนนี้รู้สึกแปลก ๆ ทั้งที่หนึ่งปีที่ผ่านมาเขาก็ทำมันมาตลอด ปึก“ขอโทษค่ะ” เธอคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนไม่รู้ว่าถึงรถแล้วเลยจนกับแผงอกของโจ เขาก็ช่วยกระคองไว้กลัวเธอล้ม“ช่วงนี้มายด์ใจลอยเก่งจัง”“เดี๋ยวมายด์เอาของขวัญให้นะคะ” หญิงสาวเปิดประตูรถแล้วหยิบกล่องกระดาษเล็ก ๆ ที่เบาะข้างมาส่งให้เจ้าของวันเกิด“สุขสันต์วันเกิดนะคะ”“พี่เปิดเลยดีกว่า” โจเปิดฝากล่องออกข้างในก็คือนาฬิกาของผู้ชายสีดำขลับ เขายิ้มอย่างถูกใจและหยิบมันออกมาส่งให้เธอ“คะ?”“ใส่ให้พี่หน่อย” เธ

ตอนที่40 อ้อนวอน“ไม่รักกูจริง ๆ เหรอ”“...” ดวงตากลมโตหลุกหลิกไปมาอย่างสับสน ถามตอนที่มองตากันแบบนี้ดันตอบยาก จึงเลือกไม่มองตาเขาแต่ก็ยังตอบไม่ได้อยู่ดี“ทำให้กูรักขนาดนี้มึงจะไม่รักกูสักนิดเลยเหรอ”“มายด์ไม่ได้ทำอะไร”“อืม กูแม่งเสือกรักมึงเองแหละ” เดย์ผละออกจากเธอพลางเย้ยหยันตัวเอง ‘เพื่อนเตือนก็ไม่ฟัง’“กูต้องทำยังไงวะมายด์ บอกมาสิกูต้องทำยังไงมึงถึงจะไม่รักใคร” คำพูดเหมือนกำลังอ้อนวอนทำกำแพงที่มีเกือบจะพัง ไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไร แต่มันอาจจะเป็นแค่ความหวั่นไหวที่อยู่ใกล้กันมากไปหรือเปล่า“เฮียเดย์ลืมเหรอว่าเราเจอกันยังไง”“...”“เฮียเดย์อาจจะไม่ได้รักมายด์ก็ได้”“...” ชายหนุ่มฝืนกลั้นน้ำตาไว้จนนัยน์แดงก่ำ เขาเอาแต่มองใบหน้าที่อยู่ใกล้แค่คืบว่าเธอต้องการจะพูดอะไรต่อไปอีก“มันอาจจะแค่หวั่นไหวก็ได้”“กูรักมึง ไม่ใช่หวั่นไหวอะไรทั้งนั้นแหละ”“...” มายด์นิ่งงันอย่าวสับสน ก่อนจะทนมองตาตรงหน้าไม่ไหวจึงหันหนีเอง“ถ้าไอ้นั่นถาม ว่ากูเป็นใคร…”“มึงจะบอกมันว่าอะไร”“...”“เป็นคนรู้จัก หรือกูเป็นแค่คนที่เข้าไปวุ่นวายกับมึงใช่ไหม”“แต่ถ้ามีใครถามกู”“กูจะบอกพวกมันว่ามึงเป็นเมีย” พรึ่บ เดย์หยัดตัว