40 อ้อนวอน

ตอนที่40 อ้อนวอน

“ไม่รักกูจริง ๆ เหรอ”

“...” ดวงตากลมโตหลุกหลิกไปมาอย่างสับสน ถามตอนที่มองตากันแบบนี้ดันตอบยาก จึงเลือกไม่มองตาเขาแต่ก็ยังตอบไม่ได้อยู่ดี

“ทำให้กูรักขนาดนี้มึงจะไม่รักกูสักนิดเลยเหรอ”

“มายด์ไม่ได้ทำอะไร”

“อืม กูแม่งเสือกรักมึงเองแหละ” เดย์ผละออกจากเธอพลางเย้ยหยันตัวเอง ‘เพื่อนเตือนก็ไม่ฟัง’

“กูต้องทำยังไงวะมายด์ บอกมาสิกูต้องทำยังไงมึงถึงจะไม่รักใคร” คำพูดเหมือนกำลังอ้อนวอนทำกำแพงที่มีเกือบจะพัง ไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไร แต่มันอาจจะเป็นแค่ความหวั่นไหวที่อยู่ใกล้กันมากไปหรือเปล่า

“เฮียเดย์ลืมเหรอว่าเราเจอกันยังไง”

“...”

“เฮียเดย์อาจจะไม่ได้รักมายด์ก็ได้”

“...” ชายหนุ่มฝืนกลั้นน้ำตาไว้จนนัยน์แดงก่ำ เขาเอาแต่มองใบหน้าที่อยู่ใกล้แค่คืบว่าเธอต้องการจะพูดอะไรต่อไปอีก

“มันอาจจะแค่หวั่นไหวก็ได้”

“กูรักมึง ไม่ใช่หวั่นไหวอะไรทั้งนั้นแหละ”

“...” มายด์นิ่งงันอย่าวสับสน ก่อนจะทนมองตาตรงหน้าไม่ไหวจึงหันหนีเอง

“ถ้าไอ้นั่นถาม ว่ากูเป็นใคร…”

“มึงจะบอกมันว่าอะไร”

“...”

“เป็นคนรู้จัก หรือกูเป็นแค่คนที่เข้าไปวุ่นวายกับมึงใช่ไหม”

“แต่ถ้ามีใครถามกู”

“กูจะบอกพวกมันว่ามึงเป็นเมีย” พรึ่บ เดย์หยัดตัว