All Chapters of คลั่งรักคุณนักแข่ง : Chapter 11 - Chapter 20

ฉันเลือกที่จะกลับบ้านในเย็นวันศุกร์เพื่อใช้เวลาในวันหยุดเสาร์อาทิตย์นี้กับครอบครัวเพราะคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่ ตั้งแต่วันนั้นที่ได้คุยเรื่องนี้กับพี่ธีร์ฉันก็รู้สึกอยากจะกลับมาอยู่ในไออุ่นของบ้านอีกสักครั้ง แต่พอได้เข้ามาเหยียบในตัวบ้าน มันกลับไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดเลยสักนิด “พี่รันเวย์” ฉันที่สะพายกระเป๋าเป้เดินเข้ามาในบ้านก็ต้องชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นว่าหนุ่มรุ่นพี่กำลังนั่งยิ้มอยู่ในห้องรับแขกพร้อมกับผู้เป็นแม่ของเขา และแม่ของฉันที่กำลังยิ้มแย้มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน “อ้าว หนูวิกลับมาพอดีเลย” คุณป้ายิ้มกว้างเมื่อหันหน้ามาเจอฉัน ฉันเลยยกมือไหว้อย่างนอบน้อมก่อนจะถูกผู้เป็นแม่กวักมือเรียกให้ไปนั่งลงข้าง ๆ ฉันนั่งลงข้างกายของผู้เป็นแม่บนโซฟาฝั่งตรงข้ามของพี่รันเวย์ “กลับมาพอดีเลย คุณป้ากับพี่รันเวย์เขามาเยี่ยมน่ะลูก” “หนูวินี่ยิ่งโตยิ่งสวยอย่างที่รันเวย์เขาบอกจริง ๆ นะเนี่ย” แม่ของพี่รันเวย์พูดด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณค่ะคุณป้า” “แหมคุณพี่คะ รันเวย์ยิ่งโตก็ยิ่งหล่อได้คุณพี่มาเต็ม ๆ เลยนะคะเนี่ย” แม่ของ

ฉันแอบชำเลืองมองกรอบหน้าของหนุ่มรุ่นพี่อย่างหลงใหลจนเหมือนว่าพี่เขาจะเริ่มรู้ตัวแล้วว่ามีคนกำลังจ้องมองเขาอยู่เลยหันหน้ากลับมาสบตาเข้ากับฉัน ในตอนนั้นหัวใจฉันมันเต้นระรัวแต่กับไม่ยอมละสายตาออกจากดวงตาคู่คมของเขาได้เลย อย่างกับว่าฉันโดนมนตร์สะกดให้ตัวแข็งทื่อยังไงยังงั้นแหละ “หนูชะ...” ฉันยังไม่ทันได้กล่าวจนจบคำพูดก็ถูกกลืนไปกับริมฝีปากของคนพี่ที่โน้มลงมาประกบริมฝีปากของฉันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ฉันเบิกตากว้างด้วยความตื่นตกใจ เสียงของดอกไม้ไฟดั่งสนั่นหวั่นไหวปกปิดเสียงหัวใจที่เต้นโครมครามอยู่ในหน้าอกข้างซ้าย มือหนายกขึ้นมาจับที่ท้ายทอยก่อนจะออกแรงดึงให้เข้ามาแนบชิดกันมากขึ้น ฉันได้แต่ปิดเปลือกตาลงแล้วรับความรู้สึกจากหนุ่มรุ่นพี่แล้วปล่อยให้มือไม้อ่อนแรงไปเอง พี่ธีร์เป็นฝ่ายผละจูบออกไปก่อน เราทั้งสองต่างไม่กล้าสบตากันแล้วเสหน้าหนีไปมองทางอื่นด้วยความเขินอาย “วิ...” “พี่ธีร์พาหนูไปส่งที่คอนโดเพื่อนหน่อยได้ไหมคะ หนูง่วงแล้วไปเถอะค่ะ” ฉันรีบคว้าหมกกันน็อคมาสวมไว้เพื่อบดบังใบหน้าแดงก่ำของตัวเอง ในตอนนี้สมอง

หลังจากวันนั้นฉันกับพี่ธีร์ก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก ฉันส่งข้อความไปเขาก็จะตอบแค่บางเวลาเท่านั้น ซึ่งฉันก็เข้าใจที่มันเป็นเวลาทำงานของพี่เขา เลยทำได้แค่มาแอบมองอยู่ที่แถวอู่ซ่อมจักรยานยนต์ของพ่อเมืองเผื่อจะได้เห็นพี่ธีร์มาบ้าง แต่นี่ก็เป็นเวลาสัปดาห์กว่าแล้ว ฉันก็ไม่เห็นพี่ธีร์สักที ชอบหายไปอีกแล้ว ต้องให้ฉันตามหาอยู่เรื่อยเลย “พี่ธีร์เขาไม่อยู่หรอก เขาแวะมานี่แค่เสาร์อาทิตย์เท่านั้นแหละ” ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ ๆ นานิก็เข้ามาพูดอยู่ข้าง ๆ ในขณะที่ฉันใจจดใจจ่อกับการกวาดสายตามองหาหนุ่มรุ่นพี่ “รู้ได้ไงว่าเรามาหาพี่ธีร์ เราแค่มาหาพ่อเมืองเท่านั้นเอง” “ช่วงนี้พี่ธีร์เขาทำงานหนัก ไม่รู้ร้อนเงินอะไรหนักหนา” นานิเมินคำตอบของฉันก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดมือที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำมันรถ ฉันเดินตามร่างสูงของหนุ่มรุ่นเดียวกันเข้ามาในบริเวณอู่อย่างเงียบ ๆ “พี่ธีร์ร้อนเงินเหรอ” “เห็นว่าต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลของพ่อพี่เขาที่ค้างไว้อะ ไหนจะต้องผ่อนบ้านอีก เกิดเป็นพี่ธีร์แม่งเหนื่อยฉิบหาย”

พาร์ตพี่ธีร์ ผมนั่งอยู่ที่ม้านั่งหน้าอู่ซ้อมรถของพ่อเมือง ในมือถือโทรศัพท์ที่ค้างหน้าจอห้องแชตของวิไว้อยู่อย่างนั้น พยายามรวบรวมความกล้าที่จะทักไปก่อน นี่ก็เป็นเวลากว่าหลายวันแล้วที่วิไม่ได้เป็นฝ่ายทักผมมาก่อนเหมือนทุกที เงียบหายไปเลย ไม่เดินผ่านหน้าตึกคณะ ไม่มาแอบด้อม ๆ มอง ๆ หน้าอู่ ไม่ได้ไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ไอ้นานิเข้ามาเบียดผมพลางนั่งลงตรงข้าง ๆ ใบหน้าตี๋เขยิบเข้ามาส่องหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น “กูเห็นว่าที่พี่สะใภ้ขึ้นแท็กซี่ไปกับเพื่อนว่ะ สงสัยไปนอนค้างบ้านเพื่อนแน่ ๆ” “เพื่อนคนไหน มน หรือว่า นิดา” “รู้จักเพื่อนเขาด้วย แอบส่องอะดิ” “เปล่า วิชอบเล่าให้ฟัง” ผมก้มหน้าลงก่อนจะถอนหายใจออกมา ในอกมันรู้สึกโหวงเหวงไปหมดราวกับว่ามีบางอย่างมันขาดหายไป “คิดถึงเขาอะดิ ทุกทีวันนี้ต้องไปติวให้เขาใช่ปะล่ะ” นานิว่าอย่างรู้ดี “มึงนี่รู้ดีจังวะ” “แน่นอน กูอยู่กับมึงมาตั้งกี่ปี กูไม่เคยเห็นมึงใส่ใจผู้หญิงคนไหนเท่าวิมาก่อนเลย”

ฉันนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงนอนของพี่ธีร์ไม่ห่างไปไหน มือเรียวยกขึ้นไปไปกุมกับฝ่ามือหนาของพี่ธีร์ที่วางไว้บนหน้าอกบนเตียงคนไข้ ฉันยกมือของพี่ธีร์มาทาบที่ข้างแก้ม “ไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ พี่ธีร์ต้องอยู่กับหนูนะ” ฉันพูดคนที่นอนหลับใหลอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้ว่าพี่ธีร์จะตื่นมาได้ยินหรือเปล่า แต่ฉันก็ยังไม่ลดละความพยายาม คืนนี้ฉันอาสาจะอยู่เฝ้าพี่ธีร์เองให้พ่อเมืองกับนานิได้พัก ตอนแรกนานิก็เหมือนจะไม่ยอมแต่พอพ่อเมืองพูดสุดท้ายเจ้าตัวก็ยอมให้ฉันเฝ้าไข้พี่ธีร์ นานิฝากฝังไว้อย่างดีว่าพี่ธีร์ชอบตื่นมาดื่มน้ำตอนเช้าและไม่ชอบกินข้าวเช้าเอามาก ๆ ถ้าพี่พยาบาลเอาอาหารเช้ามาให้ต้องให้เขากินให้ได้ ต่อให้พี่ธีร์จะอยากดื่มกาแฟสองแก้วต่อวัน ก็ห้ามดื่มเด็ดขาด ภายในสามวันนี้พี่ธีร์ต้องพักผ่อนให้สนิท ส่วนนานิจะไปทำงานแทนพี่ชายของตัวเองเอง ฉันเลยรับปากเขาไป คิดว่าคงไม่ใช่เรื่องยากอะไรสำหรับพี่ธีร์ที่ดูจะเป็นคนมีเหตุผลสุด ๆ หรือเปล่า “หนูอยากให้พี่ตื่นมาคุยกันจังเลย ไม่ได้คุยกับพี่ตั้งหลายวันมันเหงาปากมากเลยนะคะ” ฉันมาพลางสายตายังคงมองใ