All Chapters of คลั่งรักคุณนักแข่ง : Chapter 1 - Chapter 10

คุณเคยมีใครสักคน ที่สะดุดสายตาทุกครั้งตั้งแต่แรกเห็นไหมคะ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร ความเป็นเขาก็จะยังทำให้เราสนใจได้เสมอ ฉันเองก็มีคนคนนั้นอยู่ในใจเหมือนกัน เรื่องมันเริ่มเมื่อปีที่แล้วในงานแข่งขันกีฬาบาสเกตบอลตอนที่ฉันอยู่ปีหนึ่ง คณะวิศกรรมศาสตร์ “แก พี่คิณหล่อเวอร์ ไม่กรี๊ดหน่อยเหรอ” ฉันหันไปมอง มน หรือกชมน ที่เขย่าแขน นิดา หรือฐานิดา พลางชี้มือชี้ไม้ไปทางรุ่นพี่ที่ยืนอยู่กลางสนาม ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทของฉันมาตั้งแต่สมัยมัธยมเลยรู้ใจกันมาก ๆ ฉันได้แต่ถอนหายใจพลางกวาดสายตามองชายหนุ่มนักกีฬาบาสเกตบอลที่ยืนเรียงรายกันอยู่กลางสนามอย่างละลานตา ก็ยอมรับว่ามีแต่คนหน้าตาดี ๆ ทั้งนั้น แต่มันจะไม่มีบ้างเหรอคนที่สะดุดสายตาจนน่าจดจำน่ะ วันนี้เป็นนัดดุเดือดการแข่งขันบาสเกตบอลระหว่างคณะแพทยศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์เรียกได้ว่าสาว ๆ ค่อนมหาวิทยาลัยต้องมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ ส่วนฉันน่ะเหรอ ก็โดนยายนิดาลากมาเชียร์สุดที่รักน่ะสิ “แกก็อีกคนเงียบเชียวยายวิ” วิ หรือเทวิกา คือชื่อของฉันเอง ฉันหันมาสบตากับมนที่ซักถามก่อนจะหันหน้ากลั

“น้องวิก็คงหนีคุณอาเที่ยวเหมือนกันนั่นแหละ ไม่งั้นคงไม่ทำตัวแบบนี้หรอก” ฉันจ้องใบหน้าหล่อตี๋ของหนุ่มรุ่นพี่อย่างไม่พอใจ “ทำตัวแบบไหนคะ” “ก็...” ดวงตาประกายจ้องมองเรียวขาอ่อนของหญิงสาวที่ไม่ได้ถูกส่วนของกระโปรงคลุมเอาไว้ “แบบที่คนชนชั้นเราเขาไม่ทำกันน่ะค่ะ” “พี่รันเวย์” ฉันสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มด้วยความหงุดหงิด ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรแจ็กเกตหนังก็ถูกเข้ามาคลุมฉันเอาไว้จากด้านหลังเข้ามามัดที่เอว ฉันรีบหันไปมองด้วยความตกใจ “พี่ธีร์” ฉันร้องเรียกอีกคนด้วยความตกใจ “ที่จริงแต่งตัวแบบไหนมันก็ไม่ผิดหรอก มันเป็นสิทธิ์ที่เราจะเลือก แต่คนที่ชอบล่วงเกินความเป็นส่วนตัวของคนอื่นเนี่ย มารยาททางสังคมน่าจะบกพร่องนะ” พี่ธีร์มองช้อนไปมองทางพี่รันเวย์ด้วยสายตาดุดัน ทำเอาฉันขนลุกซู่ราวกับตัวเองตัวหดลงไปยามที่ต้องยืนขั้นกลางระหว่างชายหนุ่มร่างสูงทั้งสอง “น้องวิรู้จักกับไอ้หมอนี่ด้วยเหรอ” ฉันกำลังจะอ้าปากตอบอีกฝ่ายแต่ก็ต้องกลืนคำพูดลงคอ “แล้วไง มึงเป็นแฟนน้องเขาเหรอ” “ถ้ากูบอกว่าใช่ล่ะ” พี่

“เลิกเรียนแล้ว ไปไหนกันต่อดีอะ” นิดาเดินออกมาจากห้องก่อนจะบิดขี้เกียจแล้วกันมามองทางพวกเรา “นั่นดิ ไปหาอะไรกินกันดีไหม ฉันอยากกินของหวานอะ” “พวกแก เรามีนัดแล้วอะ” ทั้งมนและนิดาต่างหันมาจับจ้องฉันอย่างจับผิด “นัดกับใครจ๊ะ” มนยกคิ้วสูงพลางเอ่ยถาม “ก็นัดติวกับพี่ธีร์ไง” ฉันกระชับสายกระเป๋าของตัวเอง “เราไปก่อนนะ ป่านนี้พี่ธีร์น่าจะเลิกเรียนแล้วอะ” “แหม เดี๋ยวนี้รู้ตารางเรียนพี่เขาแล้วเหรอ” นิดาเอ่ยแซวพร้อมด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม “ก็พี่เขาให้เราเลือกวันเวลาติวอะ เราก็ต้องรู้ตารางเรียนของพี่เขาปะ” ฉันยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะโบกมือลาเพื่อน ๆ ทั้งสองที่มองมาทางฉันด้วยความหมั่นไส้ “เดี๋ยวนี้ลูกแกมันร้ายนะยายมน” “ก็สมกับที่ฉันสอนมาเองกับมือ” “พี่ธีร์คะ มารอนานหรือยัง” ฉันเดินเข้ามาในห้องสมุดของคณะแพทย์ฯ มีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่พวกเราสร้างความประหลาดใจให้ฉันจนแทบจะทำตัวไม่ถูก “แฟนธีร์เหรอ ไม่เคยเห็นหน้าเลย” “นั่นสิ ไม่ยักร

“เห็นนะรูปที่ลงในไอจีอะ” มนเอ่ยแซวยามที่ลงมานั่งที่โต๊ะเรียนข้าง ๆ กับฉัน ฉันได้แต่ส่งยิ้มอย่างอวดดี “ถือว่าเป็นเดตแรกเลยปะเนี่ย” นิดาเอ่ยต่อ “พี่เขาชวนถ่ายรูปเองจริงปะ” “พี่เขาบอกว่าขอถ่ายไว้เป็นความทรงจำอะ” “ความทรงจำหรือว่ามีใจอะ” มนกล่าวพลางอมยิ้มกรุ้มกริ่ม “บ้า” ฉันก้มหน้าลงด้วยความเคอะเขิน ก็มันอดคิดไม่ได้จริง ๆ เนี่ย “แล้วแกไม่คิดจะจีบพี่ธีร์หรือไง โอกาสมาถึงแล้วนะเว้ย” นิดาเอ่ย “เราไม่จีบอะ” “อ้าว ไม่ใช่เวลามาเขินนะเว้ย เดี๋ยวก็โดนคาบตัดหน้าไปหรอก” “เราไม่ชอบจีบเองอะ เราถนัดเอาตัวเองไปอยู่ในสายตาเขามากกว่า” ฉันยักไหล่พลางพูดกับเพื่อนสาว “แผนนี้ต้องมั่นใจว่าเขาจะชอบกลับนะถึงกล้าทำ” นิดาว่าพลางหัวเราะคิกคัก “แต่ฉันมั่นใจนะว่าพี่หมอต้องแอบมีใจให้ยายวิแน่ ๆ ดูจากการเป็นห่วงเป็นใย ใส่ใจโคตร ๆ” “เขาอาจจะแค่เป็นสุภาพบุรุษเฉย ๆ ก็ได้ไง” “ขอบคุณนะที่พูดให้เราใจชื้นขึ้นช่วยได้เยอะเลย” ฉันประชดเพื่อนสาว “นี่เพิ่งเริ่มต้นเอง ถ้าแกอยากรู

“อ้าวเจ้าธีร์ วันนี้กินไรดีล่ะเรา แล้วนี่ใครเนี่ย แฟนเหรอ” ป้าเจ้าของร้านเอ่ยถามอย่างแปลกใจ “เปล่าครับป้าม่อม นี่รุ่นน้องผมเองครับชื่อวิ” ฉันรีบยกมือไหว้คุณป้าอย่างนอบน้อมก่อนที่ท่านจะยิ้มอย่างเอ็นดู “น่ารักนะเราเนี่ย จะกินอะไรกันล่ะ” “ผมเอาเหมือนเดิมครับป้าม่อม ส่วนน้องเอาบะหมี่เกี๊ยวหมูแดง” พี่ธีร์สั่งให้ฉัน สีหน้าของพี่เขาแสดงออกถึงความสบายใจอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน แสดงว่าพี่ธีร์คงสนิทกับคุณป้าเจ้าของร้านมากเลยสิท่าถึงได้พูดด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มตลอด “ได้ รอสักครู่นะจ๊ะ” ป้ายิ้มรับก่อนจะเดินไปเพื่อจัดการให้ “พี่ธีร์สนิทกับคุณป้าเหรอคะ” ฉันตัดสินใจเอ่ยถาม “อื้อ แต่ก่อนแม่พี่ชอบพามาทานร้านนี้ตั้งแต่พี่เด็ก ๆ เลย” “แล้วคุณแม่พี่ไม่ชอบมาทานแล้วเหรอคะ” ฉันแทบอยากจะตบปากตัวเองที่เผลอหลุดปากเรื่องที่สงสัยออกไปโดยไม่ได้คิดก่อนว่าคำถามนี้มันจะทำให้คนพี่รู้สึกไม่ดีหรือเปล่า พี่ธีร์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ฉันจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของหนุ่มรุ่นพี่แววตาที่ฉายความเจ็บปวดออกมายิ่งทำให้ฉันแทบยากจะเข้าไปกอด