All Chapters of วิศวะตัวร้ายพ่ายหมอแซ่บ : Chapter 21 - Chapter 30

เจียนตาย“เวย์ลูกน้า...เขา...เขา ฮือ..” ยังไม่พฉันจะได้ฟังคำตอบจากแม่ของ เวย์ คุณน้าเขาก็ร้องไห้ออกมาเสียก่อน พานทำให้ฉันอกสั่นขวัญแขวนไปหมด“คุณน้าใจเย็น ๆ นะคะ เกิดอะไรขึ้นกับเวย์คะ”“ลูกน้า...ถูกรถชนบาดเจ็บสาหัสอาการหนัก 50/50 หนูออยน้าจะทำยังไงดี ฮือ....”“คุณน้าอยู่โรงพยาบาลไหนคะ ออยจะรีบไปด่วนเลยค่ะ”มือไม้ฉันสั่นไปหมด เมื่อแม่ของเวย์บอกว่าเขาถูกรถชนยังไม่ฟื้น ตอนนี้เวย์ถูกพาส่งโรงพยาบาลที่ฉันทำงานอยู่ ฉันจึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สุภาพพกบัตรเข้างานไปด้วย เผื่อจะช่วยคุณน้าดำเนินการอะไรได้บ้างฉันขับรถเหยียบคันเร่งด่วนจี๋มือไม้สั่น พยายามตั้งสติแม้ดวงตาจะมีน้ำตาเล็ดลอดซึมออกมาบ้าง แต่ฉันจะร้องไห้โฮไม่ได้เด็ดขาดเพราะฉันยังหวังว่าเขาจะไม่เป็นไรเมื่อมาถึง ฉันวิ่งหน้าตาตื่นไปยังแผนกห้องฉุกเฉิน บุคลากรหลายคนเดินมาถามฉันมากมายว่าเกิดอะไรกับฉัน ซึ่งเอาจริงฉันไม่สามารถตอบพวกเขาได้เพราะไม่งั้นฉันกลั้นน้ำตาไม่อยู่แน่ณ.ห้องฉุกเฉินฉันเดินมองหาคุณน้าทั่วบริเวณ จนพบผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งก้มหน้ากุมขมับ ดวงตาแดงก่ำรับ เธอดูไม่ได้แก่มากขนาดนั้นน่าจะอ่อนกว่าแม่ฉันสักเล็กน้อยแน่นอนฉันเองก็กล้า ๆ กล

ระยะทางไกลสองปีผ่านไปเวลาผ่านไปเร็วสุด ๆ เลยว่ามั้ยตั้งแต่เขาไปรักษาตัวที่ต่างประเทศนี่ก็เป็นเวลากว่าสองปีแล้ว คุณแม่ของเวย์ก็คอยโทรถามไถ่ และบอกเล่าถึงอาการของเวย์ให้อยู่เสมอ เคสของเวย์เป็นเคสที่ถือว่าท้าทายความสามารถของแพทย์มาก ๆ แต่เมื่อร่างกายของเวย์เริ่มตอบรักการรักษานั่นก็ทำให้ฉันรู้สึกใจชื่นมาหน่อยวันนี้หลังจากเลิกงานฉันมีนัดกับแพรว เพราะแพรวกำลังสถานะตึงเครียดกับพี่เจเดน ฉันที่เป็นเพื่อนก็ต้องออกไปกับเธอ“ร้านเหล้าได้ไหม ฉันอยากดื่ม” แพรวหันมาหน้ามุ่ยกับฉันเพราะอารมณ์ไม่ดี แน่นอนว่าฉันคงไม่ขัดใจเธอหรอก“ได้สิ แต่ฉันคงไม่ดื่มนะ”“อืม..ได้หมดขอแค่แกมาอยู่เป็นเพื่อนฉัน”วันนี้เรามาร้านนั่งดื่มสบาย ๆ เป็นร้านอาหารกึ่งคลับ แบบ Outdoor ดังนั้นการแต่งตัวของเราทั้งสองคนจึงอยู่ในลุคสบาย ๆ ไม่ได้หวือหวาอะไร“แกมีปัญหากับพี่เจเดนเรื่อง”“ฉันเห็นเขาอยู่กับผู้หญิง”“หืม...ผู้หญิง พี่เจเดนคนขรึมนั่นนะ ไม่มั้ง” ฉันพูดไปเพราะเท่าที่ฉันดูเขาเป็นคนนิ่ง ขรึม ดุมากไม่ค่อยได้ข่าวเขาควงผู้หญิง ถ้าเป็นพี่มาตินก็ว่าไปอย่าง“เขาไปกับผู้หญิงจริง ๆ สวยด้วยถึงฉันจะสวยกว่าหน่อยก็เถอะ”“เขาอาจจะไม่ได้มี

หนี...?คนถูกเรียกเหมือนจะรู้ตัว เขาหันซ้ายหันขวาไปมาเพื่อหาคนที่เรียกชื่อเขาอย่างฉัน ดวงตาเขาภายในเสี้ยววิมีรอยยิ้ม แต่จู่ ๆ ก็กลับไปบึ้งตึงแล้วเดินหนีฉันเฉยเลย ทำเอาฉันงงเป็นไก่ตาแตก ‘เขาเป็นอะไรไป’“เวย์…… รอพี่ก่อน!!!!!!!!!!!!!!” ฉันวิ่งสวนกับผู้คนที่วิ่งออกกำลังกายมากมาย แต่ดูเหมือนยิ่งฉันวิ่งตาม เขาก็ยิ่งวิ่งออกไปจนฉันก้าวไม่ทันเห็นแบบนั้นฉันยิ่งตกใจใส่เกียร์หมาเต็มสปีทช่วงขาของฉันมันจะตามเขาทันได้ยังไงแต่ยิ่งเขาหนีแบบนี้ฉันก็ยิ่งอยากตามเขาให้ได้“ว้าย!!!” เป็นเพราะฉันที่รีบวิ่งเกินไป บวกกับกางเกงที่ไม่เหมาะกับการวิ่งมากนักทำให้ฉันเสียหลักล้มลงอย่างจัง“ฮือ...ฮึก...เจ็บเป็นบ้าเลย” ความเจ็บนั้น บวกกับที่เวย์คนที่ฉันคิดถึงแทบบ้าวิ่งหนีโดยไม่รู้สาเหตุ ทำให้ฉันร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครฉันก้มหน้าร้องไห้ อายก็อาย แต่จะหยุดร้องก็ไม่ได้ โคตรเสียใจเลยฉันสัมผัสได้ว่ามีคนเดินเข้ามาใกล้ ฉันเงยหน้ามองด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา แถมสะอึกไม่หยุด“ฮือ...ถ้าจะหนี แล้วจะเดินกลับมาหาทำไมออกไปเลย ออกไป ฮือ..” ฉันที่ร้องไห้หนักใช้สองมือทุบเขาเท่าที่แรงมีแต่สุดท้ายมือแกร่งนั่นก็รวบแขนฉันไว้ ก่อ

พนักงานบริษัทหลังจากคืนเล่าร้อนผ่านไป เวย์บอกว่าเขาจะกลับไปพร้อมกับฉัน ซึ่งก่อนหน้าที่ฉันจะมาหาเขา เขาได้คุยกับแพทย์ผู้ดูแลเรื่องกลับไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว เพียงแต่พอฉันมาหาเขา เขาจึงอยากเลื่อนกลับเร็วขึ้นเท่านั้นเองตอนแรกฉันคิดว่าเขาแค่หาข้ออ้างในการกลับและฉันไม่มั่นใจว่าเขาหายดี 100% จริง ๆ รึเปล่าไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากให้เขากลับด้วย แต่ฉันอยากให้เขาหายดี จนฉันหมดความกังวลเสียมากกว่า แต่เมื่อคุณแม่ของเวย์บอกว่าเป็นจริงดั่งที่เวย์พูดฉันก็ยินดีที่จะได้กลับพร้อมเขา ไม่สิฉันดีใจมาก ๆ เลยล่ะที่เราจะได้กลับมาเจอหน้ากันเกือบทุกวันเหมือนอย่างเคยแน่นอนว่าฉันลาไปตั้งครึ่งเดือนว่าอยากเที่ยวต่ออีกสักหน่อย แต่เวย์รบเร้าให้กลับ สุดท้ายตอนนี้ ฉันก็มายืนอยู่ในสนามบิน พร้อมกับเวย์และแม่ของเขาแล้วล่ะเมื่อเรากลับมาถึงเวย์ก็ปลีกตัวไปส่งแม่ของเขาก่อน ส่วนฉันเองก็กลับมายังคอนโด การเดินทางมันเหนื่อยมากนะ ดังนั้นเมื่อถึงก็รีบอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้ากระโจนลงเตียงเพื่อพักผ่อน“จะว่าไปแล้วอุตส่าห์ลาตั้ง 15 วัน สรุป บินไปกลับใช้เวลา 8 วันเอง หรือว่าฉันรีบกลับไปทำงานตั้งแต่พรุ่งนี้เลยนะ” ฉันกลิ้งตัวไปมาบนเตียงพลา

เตรียมพร้อมสู่งานแต่งณ.โรงพยาบาล“ว่าไงคะ...คุณเจ้าสาว ยังตั้งใจทำงานเหมือนเดิมเลยนะคะ” เสียงของเพื่อนรักที่ฉันจำได้ดี แถมยังจีบปากจีบคอ ทำเอาน่าหมั่นไส้“เหอะ...คุณเพื่อนเจ้าสาวเองก็ต้องเตรียมตัวนะคะ”“ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนรักของเพื่อนออย หมอแพรวสาวสุดสวย เซ็กซี่ขยี้ใจหนุ่มคนนี้ไม่ยอมเป็นเพื่อนเจ้าสาวแน่”“ขอบคุณสำหรับน้ำใจอันล้ำเลิศประเสริฐศรี ของหมอแพรวคนงาม นะเจ้าคะ”“ไม่เป็นไร ๆ ฉันรู้ว่าฉันมันคนดี ฮี่...”“งั้นในเมื่อเป็นคนสวยและจิตใจดี งั้นวันนี้ ออกไปช่วยฉันหาแรงบันดาลใจสำหรับงานแต่งของฉันหน่อย” ฉันลุกขึ้น“แรงบันดาลใจในงานแต่ง???” แพรวหันมาคิ้วขมวดกับฉัน ก่อนจะพูดต่อ “เรื่องแบบนี้แกควรคุยกับแฟนแกรึเปล่า”“ฉันอยากจะทำเพื่อเขาบ้างนะ งานแต่งนี้ ฉันจะเนรมิตให้มีแต่ความทรงจำของฉันที่มีต่อเขา ดังนั้นฉันอยากจะไปในที่ ๆ ทั้งฉันและเขาเคยพบกัน”“ว้าวโรแมนติกจัง” ยัยแพรวประสานมือ ดวงตาเป็นประกาย(Rrrrrr)“เอ๊ะ...เวย์โทรมาว่ะ แป๊บนะแพรว”“อืม”ฉันหันไปรับสายเวย์ ที่จู่ ๆ ก็โทรเข้ามา ‘มีธุระด่วนอะไรรึเปล่านะ’“ว่าไงเวย์”(เลิกงานแล้วรึเปล่า)“อือ เลิกงานแล้ว”(งั้นเดี๋ยวไปกับผมหน่อย ผ