All Chapters of วิศวะตัวร้ายพ่ายหมอแซ่บ : Chapter 1 - Chapter 10

หนีเที่ยวตกเย็นหลังจากที่ฉันกับแพรว กลับคอนโดเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเสร็จแล้ว ก็ขับรถมุ่งไปคาเฟ่แมวที่อยู่หน้ามหาวิทยาลัยชื่อดัง ไม่ไกลจากคอนโดมากนักสองสาววัยทำงานที่มานั่งอยู่ในร้านคาเฟ่น่ารัก แต่รอบข้างกลับเต็มไปด้วยนักศึกษาสาวเอ๊าะ ๆ ไปทั่วร้าน พอมองไปมองมาก็ชักเขินแปลก ๆ“แพรว แกว่าพวกเรามาร้านนี้มันเหมาะเหรอ ดูสภาพเราแล้วจะไม่ค่อยเข้ากับร้านนี้เท่าไหร่นะ”“ทำไมล่ะ หน้าตาเราออกจะกลมกลืนกับเด็กมหาลัยจะตายไป”“ที่พูดนี่ปลอบใจตัวเองงั้นเหรอ”“บ้า....ฉันพูดไปตามความจริงย่ะ ดูไปนอกกระจกนั่นดิ สาวมหาลัยในร้านมีตั้งมากมาย ทำไมน้อง ๆ ผู้ชายกลุ่มนั้นถึงมองมาที่เราเป็นจุดเดียว” ยัยแพรวพูดพลางยิ้มโบกมือให้หนุ่มน้อย“ก็คงมองว่าทำไมป้าแก่ ๆ สองคนถึงมานั่งในดงวัยรุ่นล่ะมั้ง”“โอ๊ย...สวยแบบเราหัวกระไดไม่เคยแห้งมาก่อนขนาดนี้ แกดูดี ๆ หล่อ ๆ ทั้งนั้นเลย ไม่สนหาบ่าวน้อยสักคนเหรอ”“ยังไม่อยากมีใครจริง ๆ ตอนนี้ แค่ทำงานก็เหนื่อยจะตายแล้ว”“แก่ตัวไปมากกว่านี้มันจะหายากเอานะเว้ย ถามจริงแกไม่อยากมีใครมาอ้อน หรือ อยากอ้อนใครบ้างเหรอ” ฉันมองหน้ายัยแพรว สีหน้ามันตอนนี้จริงจังมากจริง ๆ เข้าใจได้ว่ายิ่งแก่ตัวเ

ตรวจสุขภาพวันนี้ทางโรงพยาบาลที่ฉันประจำการอยู่ได้รับเชิญให้ส่งแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านในแต่ล่ะอย่างเข้าไปเป็นวิทยากรให้คำปรึกษากับนักศึกษาแพทย์ที่กำลังจัดโครงการสวัสดิการตรวจสุขภาพประจำปีของมหาลัยแห่งหนึ่ง แน่นอนว่าน้อง ๆ นักศึกษาแพทย์จะเป็นผู้ลงมือปฏิบัติ ส่วนแพทย์ผู้เชี่ยวชาญจะเข้าไปให้คำแนะนำ และตรวจสอบเบื้องต้นให้ว่า เคสไหนสามารถให้นักศึกษาแพทย์ทำได้ หรือเคสไหนควรส่งต่อให้กับทางโรงพยาบาลแน่นอนว่าทั้งฉัน และ แพรวต่างก็เป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญที่ได้รับมอบหมายในครั้งนี้ร่วมกับแพทย์คนอื่น ๆ อีก 6 คน รวมเป็น 8 คนพวกเรามาถึงมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งไม่ไกลจากโรงพยาบาลนัก ก็ที่มาคาเฟ่แมวนั่นแหละนะเมื่อยังไม่ถึงเวลาที่เราจะเข้าไปอบรมนักเรียนแพทย์ ทั้งฉันกับแพรวก็ของปลีกตัวไปหาอะไรทานกันก่อน แน่นอนว่าสายตานักศึกษาหลาย ๆ คนต่างจับจ้องมาที่พวกเรา ไม่รู้มองเพราะอะไร แต่ที่แน่ ๆ รอยยิ้มของนักศึกษาตามรายทางก็ทำให้ฉันและแพรวกระชุ่มกระชวยกันพอควร“ไหน ๆ ก็มาถึงมหาลัยแล้วก็หาซะเลยสิ” ยัยแพรวหันมากระซิบก่อนจะเบือนหน้าไปยิ้มให้หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ ฉันเองก็เช่นกัน อิอิ“เป็นความคิดที่ดี เด็กเอ๊าะ ๆ

Sparkตอนแรกฉันก็กะจะดื่มต่ออีกสักหน่อย แต่สุดท้ายก็โดนน้องเขาลากออกจากร้านอยู่ดี แถมพี่กานยังบอกว่ารอบนี้พี่เลี้ยงเองอีกต่างหากสรุปแล้วมีความสุขแบบไม่เสียเงินสักบาทจริง ๆ“เอากุญแจมา ผมขับให้” เสียงของน้องเวย์เอ่ยมาพลางยื่นมือมาตรงหน้าและฉันก็มอบกุญแจรถให้แต่โดยดี เพราะฉันเมาขนาดนี้คงไม่ขับรถหรอก“คอนโดพี่ อยู่ที่ไหนผมจะไปส่ง” ฉันหันไปยิ้มให้คนขับก่อนจะแชร์โลเคชั่นเข้าไปที่จอมอนิเตอร์ของรถทันที จากนั้นน้องเขาก็ตั้งใจขับรถไม่ได้หันมาสนใจฉันอีก แต่ท่าทีแบบนี้แหละที่ทำให้ฉันอดมองน้องเขาไม่ได้มันกร้าวใจสุด ๆขับรถมาได้สักพักก็ถึงคอนโดของฉันตอนแรกน้องเขาจะเดินกลับ แต่เป็นฉันเองที่รั้งแขนของน้องเขาไว้ พลางทำใบหน้าออดอ้อนเท่าที่คนอายุ 27 ปีจะทำได้“ไปส่งพี่ถึงห้องหน่อยสิ พี่เมาอยู่นะ” น้องเวย์ทำหน้าถมึงทึงใส่ แต่สุดท้ายก็มาส่งถึงห้องอยู่ดี เพียงฉันเปิดประตู ฉันเขามีท่าทีจะหันหลังกลับ แต่ฉันไม่ยอมหรอกเพราะจู่ ๆ หัวใจฉันมันก็เต้นระริกยิ่งกว่าเดิมจนทำเรื่องที่ถ้าไม่เมาก็จะไม่ทำเด็ดขาด อย่างเช่นกระชากดึงตัวน้องเวย์เข้าห้องก่อนจะปิดประตูห้องดัง‘ปัง!!!!’“ทำแบบนี้คือ.....”“อยู่เป็นเพื่อนพี่คืนหน

แผนการล่อเสือ(โรงพยาบาล)ฉันยอมให้เวย์ขับรถ(ของฉัน)มาส่งที่โรงพยาบาลเพราะเจ้าตัวดื้อดึงจะมาส่งให้ได้ และเขาบอกจะกลับแท็กซี่เอง ถามว่าฉันเถียงได้ที่ไหนสกิลปากฉันแพ้อย่างราบคาบเห็นแบบนี้เขาเอาแต่ใจอยู่เหมือนกันแฮะฉันมีเวลาไม่มากนักเพราะจะถึงเวลาเข้างานจึงดูรีบเร่งลนลานพอดู แต่เมื่อลงจากรถในลานจอดของโรงพยาบาล ดันมีหมอและบุคลากรหลายคนเห็นฉันกับเวย์ พวกเขาพุ่งเป้าหันมาถามกันอย่างจ้าละหวั่น ทำเอาฉันทำตัวไม่ถูก คนยืนข้างกันก็นิ่งขรึมไม่ได้พูดอะไร“อ่อ นี่เป็นน้องที่รู้จักนะไม่มีอะไร” ฉันที่เลิ่กลั่กไม่รู้จะตอบยังไงเพราะคิดไม่ทันจึงตอบออกไปแบบนั้นเพื่อไม่ให้เกิดข่าวแตกตื่น เพราะการที่ฉันโสดนั้นรู้กันไปทั่วโรงพยาบาล แน่นอนว่าถ้าข่าวฉันมีใครสักคนแพร่กระจายย่อมสร้างความวุ่นวายในโรงพยาบาลแน่นอน ฉันคิดแค่นั้นจริง ๆ แต่ดูเหมือนคนข้าง ๆ จะหันหน้ามาเลิกคิ้วใส่กันราวกับไม่พอใจ จากนั้นก็ทำตัวเออออให้กันสักครู่ก่อนจะเดินหนี ออกไปถนนใหญ่ขึ้นแท็กซี่กลับไปเลย ทำเอาฉันพูดไม่ออกแม้ฉันจะทำให้เรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ถูกพูดถึงปากต่อปากในโรงพยาบาลได้สำเร็จ แต่หัวใจฉันกลับกระวนกระวายอย่างหนัก ฉันทั้งโทร ทั้งส่ง

ตกลงฉันเป็น....“พี่ชื่ออะไรครับ” เสียงของเพื่อนเวย์เอ่ยทักขึ้น“ออยจ๊ะ...” ฉันหันไปยิ้มให้เพื่อนของเวย์ ไหน ๆ ก็มีสถานะเป็นพี่แล้วก็อ่อยมันไปให้หมดนี่แหละ“พี่อยากดื่มหน่อยมั้ยครับ”“ขอสักแก้วก็ดีค่ะ พอดีเซ็ง ๆ ขอเข้ม ๆ เลยนะคะ”“ได้ครับผม” เสียงเพื่อนของเวย์นุ่มละมุนพานเอาลื่นหูกว่าคนข้าง ๆ เป็นไหน ๆ เมื่อแก้วเหล้าวางอยู่ตรงหน้า คนข้าง ๆ ดันเอื้อมไปหยิบให้ก่อนจะยื่นมาให้ฉัน“มีมือหยิบเองได้ย่ะ”“อยากก้มไปหยิบให้คนดูนมรึไง ใส่ชุดอะไรไม่รู้จักคิด” คนข้าง ๆ ไม่พูดเปล่าพลางถอดแจ็คเก็ตยีนส์ มาคลุมฉัน ฉันทำท่าจะถอนแต่ก็โดนมือแกร่งหยิกแผ่นหลังที่เปลือยอยู่จนสะดุ้ง“ถ้าถอดเสื้อคลุมออกโดนแน่” นี่คือเสียงกระซิบของคนข้าง ๆ ที่พานทำเอาขนลุกจนต้องเชื่อฟังเพื่อน ๆ ของเวย์เอาแต่จ้องมองฉันแถมซักไซ้ไม่หยุด ฉันก็ได้แต่ยิ้มและตอบเท่าที่จะตอบได้ เพื่อนผู้ชายของเขาดูเป็นมิตรอยู่นะ แต่ผู้หญิงที่นั่งข้าง ๆ เวย์อีกทีกลับมีท่าทีจ้องฉันแบบเขม่นไม่พักจนน่ารำคาญ จะมาหึงหวงอะไรมากมายมิทราบ แถมยังเอาแต่เกาะแขนอีกข้างของเวย์ไม่หยุด เจ้าตัวก็ยังปล่อยให้เขาเกาะแบบนั้นอีก พานทำให้ฉันหงุดหงิดจนอยากจะเดินออกจากตรงน