ราม PART“ริรินถึงบ้านแล้ว”“อือออ..” ผมมองคนตัวเล็กที่นอนกอดเสื้อคลุมของผมและหลับอย่างสบายใจเพราะเห็นเธอเอาแต่ม้วนตัวก็คงคิดว่าหนาวเลยเอาเสื้อคลุมที่มีอยู่ไปคลุมให้แต่ไม่นานเจ้าตัวก็เอามาม้วนกอดซะงั้นแถมปลุกยังไงก็ยังปลุกไม่ตื่นอีกแถมตอนขับรถอยู่จู่ๆ พ่อแม่ของเธอก็โทรมาแน่นอนว่าผมเป็นคนรับพวกท่านก็ตกใจที่รู้ว่าผมเป็นคนรับก่อนจะบ่นว่าริรินโกหกที่บ้านว่าไปหาเพื่อนแต่คนขับรถรู้ถึงความผิดปกติเลยแจ้งไปที่ทั้งสองก่อนจะโดนจับได้ว่าไปหาไอเจมส์ซึ่งพอผมอธิบายออกไปว่าบังเอิญไปเจอและกำลังจะพาริรินไปส่งบ้านทั้งคู่ก็โล่งใจทันที“ริรินตื่นได้แล้ว”“อื้ออไม่อาว..” ผมถอนหายใจออกมาส่ายหน้าให้กับคนตรงหน้าที่ไม่มีท่าทีที่จะตื่นก่อนจะตัดสินใจลงจากรถแล้วเดินไปเปิดประตูอุ้มเธอเข้าไปในบ้านแทน“ตายจริงยัยลูกคนนี้ทำไมถึงเป็นแบบนี้กันนะ” แม่ของเธอรีบออกมาดูลูกสาวทันทีพอเห็นว่าหลับอยู่ในอ้อมกอดของผมก็ยิ่งเอ่ยขอโทษผมใหญ่แต่ผมก็บอกว่าไม่เป็นไร“งั้นช่วยพายัยริรินขึ้นห้องหน่อยนะลูก”“ได้ครับ” ผมเดินตามแม่ของเธอไปก่อนจะวางคนตัวเล็กลงบนเตียงนอนไม่นานแม่ของเธอก็เข้ามาจัดแจงทุกอย่างห่มผ้าให้อย่างดิบดี“ริรินปล่อยเสื้
Terakhir Diperbarui : 2025-07-25
Masuk
