All Chapters of ทวงคืนรักวิศวะร้าย : Chapter 1 - Chapter 10

เสียงเบสหนัก ๆ กระแทกออกมาจากลำโพงขนาดยักษ์กลางผับ แสงไฟสีม่วงสลับแดงฉาบไปทั่วผนังและเพดานราวกับจะกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างให้จมอยู่ในห้วงของค่ำคืน ผู้คนเบียดเสียดกันแน่นขนัด ทั้งเต้น ทั้งหัวเราะ ทั้งกระซิบประโยคสองแง่สองง่ามใส่กันท่ามกลางควันบุหรี่และกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ลอยคลุ้งโต๊ะมุมหนึ่งของผับ กลุ่มหญิงสาวสี่คนกำลังหัวเราะเสียงดัง รอยยิ้มสดใสของพวกเธอดูตัดกับบรรยากาศโดยรอบอย่างชัดเจน และในขณะเดียวกันโต๊ะอีกฝั่งหนึ่ง สายตาของใครบางคนก็กำลังเฝ้ามองอยู่ในเงามืด ในคืนนี้ กลุ่มเพื่อนสาวสี่คนรวมตัวกันที่ผับแห่งหนึ่งเพื่อฉลองวันเกิดให้เฟรม หนึ่งในสมาชิกแก๊งที่สนิทกันตั้งแต่ปีหนึ่ง ริรินเป็นคนแรกที่อวยพรหลังจากเฟรมเป่าเค้กเสร็จ“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะคะคุณเพื่อน” ริรินกล่าวยิ้ม ๆ พลางหยิบกล่องของขวัญออกมาจากกระเป๋า“ทาดา~ อันนี้รึเปล่าที่แกอยากได้?”เฟรมร้องกรี๊ดด้วยความดีใจ “ยัยริริน ขอบใจนะ!”ไม่ทันได้พูดอะไร ร่างของริรินก็ถูกโอบรัดด้วยอ้อมกอดแน่น ๆ จากเจ้าของวันเกิด เธอรู้ดีว่าเฟรมอยากได้น้ำหอมแบรนด์นี้มานานแล้ว แต่ที่ไม่ซื้อเพราะมันแพงเกินไป ทว่าริรินมองว่าแค่นี้เล็กน้อยมาก สำหรับวันเกิดเพื่อ

เช้าวันถัดมาริรินตื่นเช้ามาอย่างลำบากจากอาการปวดหัวที่ยังหลงเหลือจากเมื่อคืน ด้วยความที่ดื่มหนักไปหน่อย และอย่างที่รู้กัน จากหน้ามหาวิทยาลัยไปถึงคณะบริหารนั้นไกลมาก ไหนจะกฎเข้มงวดไม่ให้รถคนนอกเข้ามาอีกแต่โชคดีที่เธอมีเจมส์คอยมารับเสมอ ถึงอย่างนั้นวันนี้เธอก็ตัดสินใจไม่รบกวนเขา เพราะเมื่อคืนก็เหนื่อยกับการมารับเธอแล้วระหว่างเดินผ่านหน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ เสียงของนักศึกษาสาวคนหนึ่งทำให้เธอต้องหันไปมอง“พี่คะ หนูขอไลน์พี่ได้ไหมคะ?”ต้นไม้ที่บังทำให้มองไม่เห็นหน้าผู้ชาย แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะภาพแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยกับคณะวิศวะที่ขึ้นชื่อว่าผู้ชายหล่อทั้งคณะ รวมถึงเจมส์ด้วยแต่ก่อนที่เธอจะเดินผ่านไปได้ ดวงตาก็เบิกโพลงเมื่อข้อมือถูกคว้า และร่างของเธอปลิวเข้าไปปะทะอกของใครบางคน“ที่รัก~” เสียงนั้นคุ้นหูเกินไปริรินเงยหน้าขึ้นอย่างโมโห แต่ก็ต้องชะงักทันที ผู้ชายตรงหน้า คือคนเดียวกับที่เข้ามาเต๊าะเธอที่ผับเมื่อคืน!“โทษทีนะ พอดีพี่มีแฟนแล้วน่ะ” เขาพูดพลางชี้มาที่เธอ ราวกับใช้เธอเป็นไม้กันหมาหญิงสาวที่ยืนขอไลน์อยู่เมื่อครู่หน้าเศร้าทันที ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร“นี่นาย!” ริรินตวา

บรรยากาศที่โต๊ะเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ครอบครัวทั้งสองฝ่ายดูจะถูกอกถูกใจกันดีเสียเหลือเกิน มีเพียงริรินเท่านั้นที่นั่งนิ่ง ดวงตาจ้องไปที่รามอย่างคาดโทษและเมื่อพ่อของเธอพูดขึ้นว่า"ถ้าทุกคนเห็นตรงกัน ก็ให้หมั้นกันก่อน พอริรินเรียนจบ ก็ค่อยแต่งงาน""พ่อคะ!" ริรินรีบแย้งทันทีแม่ลูบแขนเธอเบา ๆ เป็นเชิงเตือนให้ใจเย็น แต่เธอไม่อาจทนได้อีกต่อไป"หนูไม่เห็นด้วยค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ...แต่ความจริงคือ หนูมีแฟนแล้วค่ะ"ทุกสายตาหันมามองเธอด้วยความตกใจ แม้กระทั่งพ่อของรามเองก็ถึงกับชะงักไปเล็กน้อย"ริริน!" พ่อของเธอเอ่ยเสียงดัง สายตาขึงขังเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ขณะที่แม่พยายามปรามเธออย่างสุดกำลังเธอถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะใช้ปลายเท้าสะกิดรามใต้โต๊ะเป็นเชิงให้ช่วยพูดออกมา ว่าเขาเองก็ไม่อยากแต่งงาน เพราะเขาย่อมรู้ดีว่าเธอมีแฟนแล้ว—เธอเคยบอกเขาไปแล้วเมื่อคืนแต่คำตอบที่ออกจากปากของรามกลับทำให้เธออ้าปากค้าง"น้องริรินนี่หยอกแรงเหมือนกันนะครับ ไม่ต้องห่วงครับ ถ้ายังไม่พร้อมจะแต่ง ก็ยังไม่ต้องแต่ง พี่รอได้เสมอ"หะ...ห้ะ!?ดวงตาของเธอเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน ทั้งที่เมื่อกี้เธอเพิ่งส่ง

เขาไม่พูดอะไรเพิ่ม แต่มือกลับเอื้อมมาคว้าแขนเธอแล้วออกแรงลากทันที“อ๊ะ! ปล่อยนะคะ!” ริรินพยายามรั้งตัวเองไว้สุดแรง“ตามมาเงียบ ๆ หน่อย” เขาบอกเสียงห้วน แล้วออกแรงดึงเธอให้เดินตาม แต่เธอยื้อสุดชีวิต“ปล่อยนะพี่ราม! พี่จะพาฉันไปไหน!?” เธอตะโกนถาม ขณะที่ร่างสูงยังคงลากเธอไปอย่างเงียบ ๆสุดท้ายเธอหมดความอดทน ยกกระเป๋าเสื้อผ้าฟาดใส่แผ่นหลังเขาเต็มแรง“ริริน!” รามหันมาถลึงตาใส่ด้วยความโมโห เธอกระชากข้อมือกลับแล้วจ้องหน้าเขาอย่างไม่ยอมแพ้“พี่เป็นบ้าอะไร! ฉันจะไปไหนก็เรื่องของฉัน พี่ไม่มีสิทธิ์มายุ่ง!”“…”“ถ้ายังมาลากฉันตามใจอีก ฉันจะตะโกนให้คนช่วยจริง ๆ ด้วย!”เธอพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ รามเม้มปากแน่น ก่อนจะถอนหายใจหนัก ๆ ราวกับพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่กำลังปะทุริรินเห็นว่าเขานิ่งไป จึงรีบหันหลังจะเดินหนีแต่ยังไม่ทันได้ก้าวข้ามสองก้าวหมับ!“กรี๊ด!! ไอบ้า! ปล่อยฉันนะ! ช่วยด้วยค่ะ!!” เธอกรีดร้องลั่น เมื่อถูกเขาอุ้มพาดบ่าแบบไม่ให้ตั้งตัว“พี่ราม ปล่อยฉันนะ! ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต!” เธอทุบทั้งหลัง ทั้งแขนของเขาอย่างบ้าคลั่ง แต่เขาไม่แม้แต่จะสะดุ้ง ยังเดินหน้าต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นในที่สุดเขาโ

ด้านเจมส์ “ปิดเครื่องทำไมวะ แม่งเอ๊ย...” เจมส์สบถอย่างหัวเสีย เขากดโทรหาหญิงสาวอีกครั้งแล้วอีกครั้ง แต่ปลายสายกลับยังคงเงียบสนิทเหมือนเดิม สัญญาณเด้งกลับมาว่าเครื่องถูกปิด“อย่าบอกนะว่าโดนพ่อแม่จับได้ว่าจะหนีออกมา...” เขาขบกรามแน่นด้วยความหงุดหงิด ไม่ใช่แค่เพราะห่วง แต่เพราะแผนที่วางไว้มันกำลังจะพังไม่เป็นท่า“ทำหน้าเครียดอีกแล้วนะคะ”เสียงหวานดังขึ้นจากด้านหลัง เพียวในชุดเดรสสั้นรัดรูปแหวกอก เดินตรงเข้ามาหา สายตาหนุ่ม ๆ แถวนั้นต่างก็เหลียวมองตามกันตาค้าง แต่เจมส์กลับไม่สนใจ เขาแค่ปรายตามองเธออย่างเฉยชา“ก็ริรินน่ะสิ จู่ ๆ ก็ดับเครื่องทั้งวัน ทั้งที่วันนี้ตั้งใจจะ..." เขากลืนน้ำลายลงคอ พยายามกลบเกลื่อนความผิดหวัง "...จะพาไปเที่ยวไง”“ครั้งนี้ดูจริงจังนะ ไม่ใช่ว่าหลอกเอาตังเหมือนคนอื่นอีกใช่มั้ย?” เพียวถามขณะทรุดตัวลงบนตักเขาอย่างยั่วยวน แล้วหยิบแก้วเหล้าขึ้นจิบเบา ๆ“แน่นอน... คนนี้แหละผู้หญิงที่ฉันจะแต่งงานด้วย” เจมส์ตอบเรียบ ๆเพียวชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มหวานกลับมาราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่ไม่อยากได้ยิน“จริงหรอคะ?”“อืม... ไม่ต้องห่วงหรอก ก็แค่แต่งไปงั้น ๆ จะได้มีเงินซื้อของให้เพี