All Chapters of ทวงคืนรักวิศวะร้าย : Chapter 11 - Chapter 20

- PART ระริน -หมับ“ริรินเธอทำบ้าอุบ..” ฉันพลักร่างสูงของพี่รามให้ล้มนอนไปกับเตียงของเขาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวก่อนที่ฉันจะรีบขึ้นคล่อมแล้วจูบเขาทันทีรู้สึกว่าตัวเองบ้ามากที่จู่ๆ ก็ทำอะไรแบบนี้แต่ยิ่งเห็นใบหน้าของเขาที่ดูไม่ชอบใจฉันก็ยิ่งอยากครอบครองเขาให้อับอายไปพร้อมๆ กับฉัน“ลุกออกไปซะ!” พี่รามผละจูบออกมาก่อนจะพูดด้วยสีหน้าโมโหริมฝีปากของเขาที่มันแววเคลือบไปด้วยน้ำลายยิ่งมองก็ยิ่งน่าดึงดูดชะมัด“ทำไมคะ? กลัวจะอดใจไม่ไหวงั้นหรอ?” ฉันเอ่ยถามอย่างยียวนใบหน้าหล่อยิ่งแสดงรังสีอำมหิตใส่ฉันแต่ฉันก็ยังหน้าด้านหน้าทนเพราะอยากเอาชนะเขา“ให้กินของเหลือจากไอเจมส์ให้ฟรีพี่ก็ไม่เอา” คำพูดที่เต็มไปด้วยความรังเกียจทำให้ฉันจุกเล็กน้อย“แต่ฉันยังซิงนะแถมยังไม่เคยจูบกับพี่เจมส์มาก่อนเลยด้วย” ฉันเอ่ยแสดงความบริสุทธิ์ของตัวเองออกไปมองใบหน้าหล่อของพี่รามที่ยกมือขึ้นเสยผมตัวเองอย่างข่มอารมณ์“พี่ไม่เชื่อหรอ? ..เดี๋ยวฉันจะแสดงให้ดูเอง” ไม่พูดเปล่าแต่ฉันก้มลงไปซุกเข้าที่ลำคอของเขาแน่นอนว่าฉันไม่มีประสบการณ์อะไรเลยแต่ก็ใช่ว่าจะเป็นเด็กใสๆ เพราะเพื่อนของฉันก็ชอบเอาเรื่องพวกนี้มาเม้าท์มอยให้ฟังกันตลอดเลยเอาค

ริรินเดินออกจากห้องน้ำอย่างเงียบเชียบ สายตาเหลือบมองไปยังร่างสูงที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เธอค่อย ๆ เก็บเสื้อผ้าทีละชิ้น เดินให้เบาที่สุด เพราะไม่อยากปลุกให้เขาตื่นขึ้นมาในตอนนี้ ไม่ใช่ว่าเธอกลัวเขา... แต่กลัวตัวเองจะทำตัวไม่ถูกมากกว่าทั้ง ๆ ที่พวกเขาดูจะเกลียดกันขนาดนั้น แต่เมื่อคืนกลับ เข้ากันได้ดีจนน่าประหลาดใจหลังจากแต่งตัวเสร็จเงียบ ๆ เธอก็เดินออกมาเก็บกวาดซากกระป๋องเบียร์ที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วโต๊ะ ยังอดตกใจไม่ได้ว่าตัวเองดื่มเข้าไปมากแค่ไหน เหมือนจะซัดเบียร์ที่เขาเก็บไว้กินทั้งปีหมดในคืนเดียวเลยก็ว่าได้… เธอถอนหายใจเบา ๆ แล้วคิดในใจว่าไว้จะหาซื้อมาใช้หนี้เขาครั้งหน้าเมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ร่างเล็กก็ลงลิฟต์ออกมายังด้านหน้าคอนโดทันที แม้จะเดินอย่างไม่ค่อยสะดวกนักเพราะยังรู้สึกระบมช่วงล่างอยู่ แต่การได้แช่น้ำร้อนก็ช่วยผ่อนคลายไปได้บ้าง โชคดีที่ทันทีที่ก้าวออกมาหน้าคอนโด รถของลุงหมายก็มาจอดรอพอดี เธอรีบขึ้นรถกลับบ้านทันทีโดยไม่หันกลับไปมองด้านบนอีกเลย“ขอบคุณนะคะ ลุงหมาย” เสียงของเธอเบาแต่จริงใจ“ครับ คุณหนู” ลุงหมายรับคำเรียบ ๆริรินยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าบ้า

เอี๊ยด!เสียงเบรกดังลั่นสนั่นไปทั้งถนน รถคันหรูของพ่อริรินหยุดกระทันหันเมื่อชายหนุ่มร่างสูงในชุดนักศึกษากางแขนวิ่งเข้ามาขวางกลางถนน ฝุ่นปลิวขึ้นจากยางรถบดกับพื้นอย่างแรง“พี่เจมส์!?” ริรินเบิกตากว้างอย่างตกใจ ขณะที่ผู้เป็นพ่อสบถออกมาอย่างเดือดดาลเจมส์ยืนหอบหายใจ ก่อนจะตะโกนลั่นทั้งน้ำเสียงสั่นเครือ “ริริน! ออกมาคุยกับพี่หน่อยสิครับ ริริน!”“ริริน...พี่ขอร้อง ทำไมถึงทำกับพี่แบบนี้...” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความอ้อนวอน หวังเพียงจะได้คุยกับเธอสักครั้ง แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เหลียวมองเขาเลยก็ตามพ่อของริรินเร่งเครื่องอีกครั้ง หวังให้ชายหนุ่มถอย แต่เจมส์ยังยืนขวางอยู่อย่างดื้อดึง ไม่ยอมหลบ“ริริน ไม่ต้องไปฟังนะลูก” แม่ของเธอหันมาพูดด้วยเสียงหนักแน่น สายตาเด็ดขาดขณะสายตาผู้คนเริ่มมองมาด้วยความสนใจริรินกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะหันไปพูดกับพ่อแม่ว่า “พ่อคะแม่คะ หนูจะลงไปคุยกับพี่เจมส์ค่ะ พ่อกับแม่ไปทำงานก่อนได้เลย เดี๋ยวให้ลุงหมายไปส่งหนูทีหลัง”“แต่ริริน...”“นะคะ ถือว่าหนูขอร้อง” หญิงสาวหันไปสบตาแม่อย่างแน่วแน่ ก่อนพ่อจะถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์นัก“ครั้งนี้...ครั้งสุดท้าย เคลียร์ให้จบ ๆ ไปซะ” พ่

“ทำอะไรกัน?”เสียงเข้มและแหบต่ำของชายอีกคนดังขึ้น ราวกับตบหน้าความเงียบที่ก่อตัวอยู่ริรินสะดุ้ง รีบดึงตัวออกและหันไปมองต้นเสียง ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ“พี่ราม!” เธออุทานชื่อเขาออกมาอย่างลืมตัวริมฝีปากที่เคยจะสัมผัสกันถูกกั้นไว้ด้วยชายคนใหม่ที่ยืนจ้องมาด้วยสายตานิ่งงันและเย็นยะเยือก...เขามาทำไมที่นี่...!?...อีกด้านของราม "เอาเด็กดริ้งไหมวะ?"ทันทีที่รามนั่งลงที่โต๊ะ เพื่อนในกลุ่มก็เริ่มต้นปาร์ตี้กันอย่างเฮฮา บรรยากาศครื้นเครงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและแอลกอฮอล์ที่ไหลไม่ขาดสาย เขาเพียงยกแก้วที่เพื่อนชงให้ขึ้นจิบเงียบ ๆ ไม่ได้มีอารมณ์ร่วมกับบทสนทนาสักเท่าไหร่"มึงล่ะไอ้ราม เอาเด็กไหม?"“ไม่” เขาตอบสั้น ๆ พลางเอนหลังพิงพนัก เก็บอารมณ์ไว้ในสีหน้าเรียบเฉยเหมือนทุกทีบทสนทนาดำเนินไปเรื่อย ๆ ส่วนเขาก็ยังคงนั่งนิ่งเฉย ราวกับเป็นเพียงเงาเงียบ ๆ ท่ามกลางเพื่อนฝูงที่กำลังสนุกสนาน จนกระทั่ง..."มึงดูโต๊ะนั้นดิ...เชี่ย จะจูบกันแล้ว!" หนึ่งในเพื่อนหันไปสบตาโต๊ะใกล้ ๆ พร้อมกระซิบกระซาบอย่างสนใจสายตาของรามหันตามไปอย่างไม่ตั้งใจ แต่ก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นภาพของชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังนั

โชคดีที่เมื่อเสียงสะอื้นดังขึ้น รามก็ชะงัก ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วค่อย ๆ คลายมือออกจากคางของเธอ พร้อมสบถพึมพำกับตัวเองเขาเปิดประตูรถ แล้วสั่งเสียงเรียบ“ขึ้นไป”เธอมองเขาเงียบ ๆ ก่อนจะยอมขึ้นรถไปอย่างเงียบเชียบ เพราะไม่อยากให้เหตุการณ์มันแย่ไปมากกว่านี้รามตามขึ้นมานั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ เธอ หญิงสาวได้แต่นั่งก้มหน้า ร้องไห้เบา ๆ โดยไม่พูดอะไรออกมาอีกเวลาผ่านไปเนิ่นนาน จนกระทั่งรถเคลื่อนตัวและจอดลงอีกครั้ง“ไหนบอกว่าจะพาไปส่งบ้าน...” เธอพูดขึ้น น้ำเสียงอ่อนลงเล็กน้อย“รออยู่ตรงนี้แหละ” เขาตอบสั้น ๆ ก่อนจะลงจากรถไปรามใช้เวลานานกว่าจะกลับมา และเมื่อเขากลับมา เขาถือถุงจากร้านสะดวกซื้อไว้ในมือ ก่อนจะขับรถต่อไปโดยไม่อธิบายอะไรวิวสองข้างทางค่อย ๆ เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ไม่ใช่เส้นทางกลับบ้านของเธอเลย แต่ริรินก็ไม่ได้ถามอะไรออกมาอีก จนกระทั่งรถจอดสนิทอีกครั้ง“ทำไมจอดตรงนี้...” เธอถามพร้อมกับหันไปมองข้างทาง ก่อนจะเห็นว่าเป็นริมแม่น้ำเงียบสงบที่ผู้คนมักมาเดินเล่นในยามเย็นรามลงจากรถ เดินอ้อมมาด้านหน้า ส่งสายตานิ่ง ๆ มาให้ เหมือนจะบอกให้เธอลงตามลมเย็นพัดผ่านผิวหนังทันทีที่เธอก้าวลงจากรถ เธอเดิ