Semua Bab ทวงคืนรักวิศวะร้าย : Bab 31 - Bab 40

ราม PARTผมมองมือถือที่ยังคงค้างหน้าแชทของริรินเธอไม่อ่านข้อความผมอีกทั้งยังไม่รับโทรศัพท์อีกด้วยไปหาที่บ้านก็ไม่ให้พบจนพ่อแม่ของเธอเป็นกังวลเพราะริรินเอาแต่หมกตัวอยู่ภายในห้องทั้งวันไปเรียนก็ไม่ไปแถมข้าวก็กินนับคำได้แน่นอนว่าผมถูกพ่อแม่ของเธอสอบสวนอย่างหนักจนตอนนี้พ่อแม่ของริรินที่รู้ความจริงก็โกรธผมไปด้วยเช่นกันเรียกได้ว่าสถานการณ์ตอนนี้คือหนักทุกทางจริงๆบุหรี่อีกมวนถูกจุดขึ้นอีกครั้งตั้งแต่เกิดเรื่องนี่ก็ผ่านมา1อาทิตย์แล้วในทุกๆ วันผมสูบบุหรี่หนักมากเพราะเครียดมากจริงๆ เดินไปหาริรินที่คณะตลอดหวังว่าจะเจอเธอเข้าสักวันแต่ก็กินแห้วตลอดเช่นกันจะเจอก็แต่เพื่อนๆ ของเธอที่เอาแต่ส่งสายตาอาฆาตมาให้ผมซึ่งขนาดผมพยายามพูดดีด้วยพวกเพื่อนๆ ของริรินก็ยังเดินหนีเหมือนรังเกียจผมสุดๆ“เห้อแม่ง” ผมสถบออกมาในขณะที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ภายในตึกของคณะบริหารที่ริรินเรียนอยู่ไม่รู้เลยว่าเธอจะมาเรียนวันไหนขนาดไปขอร้องอ้อนวอนให้พ่อช่วยสืบก็ยังโดนด่าว่าสมน้ำหน้ากลับมาผมสูบบุหรี่จนหมดมวนก่อนจะเดินออกมานั่งยังที่ว่างสายตาของผู้คนในคณะมองผมเป็นตาเดียวแน่นอนว่าเครื่องแต่งกายที่ต่างกันย่อมเป็นจุดสังเกตอยู่แล้ว“พี่

“ไม่สบายรึเปล่าครับคุณหนู”“เปล่าค่ะลุงหมาย” ฉันตอบลุงหมายไปด้วยรอยยิ้มเล็กบางวันนี้ทั้งวันฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลยมันเอาแต่นึกถงคำพูดของพี่รามตลอดเขาดูตั้งใจพูดออกมามากแต่ฉันเชื่อถือได้มากแค่ไหนกันกับผู้ชายที่เข้าหาฉันเพราะต้องการแก้แค้นเรื่องส่วนตัวของตัวเองแม้ในวันนั้นวันที่พี่เจมส์มาง้อและฉันก็คิดที่จะให้โอกาสเขาแต่สุดท้ายก็มารู้ความจริงว่าเขาหวังรวบหัวรวบหางฉันไม่ได้คิดจะขอคืนดีจริงๆ แล้วกับพี่รามล่ะเขาจะแค่ทำเป็นพูดดีและหวังอะไรอย่างอื่นจากฉันอีกรึเปล่า“ถึงแล้วครับ”“ขอบคุณนะคะลุงหมาย” ฉันตกใจเล็กน้อยที่ถึงบ้านไวกว่าปกติคงเพราะฉันเอาแต่คิดมากแหละมั้งพอเข้าบ้านมาก็เจอพ่อกับแม่ที่เหมือนกำลังจะนั่งรอฉันอยู่เลยแต่ฉันจะไม่เกร็งเลยถ้าคนข้างๆ ที่นั่งถัดจากพ่อแม่ฉันไปไม่ใช่พ่อของพี่ราม“สวัสดีค่ะคุณลุง” ฉันเอ่ยทักทายอย่างสุภาพไม่รู้ว่าพ่อของพี่รามมาทำอะไรฉันเลยจะเลี่ยงเดินขึ้นด้านบนแทนแต่พ่อกับแม่ของฉันก็บอกให้ฉันนั่งลงเพราะมีเรื่องจะพูดด้วย“ทำไมทุกคนทำหน้าเครียดกันจังคะ” ฉันเอ่ยถามออกไปบรรยากาศมันดูมืดมนชอบกล“หนูอยากรู้เรื่องของแฟนเก่าลูกชายลุงหรอ” คำพูดของพ่อพี่รามทำฉันไปไม่เป็นทัน

ผ่านไปไม่นานเพื่อนอีกสองคนของฉันก็มาถึงพวกนางหิ้วถุงชุดมาให้ฉันเปลี่ยนจริงๆ ฉันเลยต้องไปเปลี่ยนในห้องน้ำจังหวะที่ดูตัวเองในกระจกก็รู้สึกแปลกตาชะมัดเพราะชุดมันเว้าหน้าเห็นเนินอกไม่พอยังเว้าหลังยาวลงไปเกือบถึงก้นด้วยซ้ำสาบานเถอะว่านี่คือชุดที่คนเขาใส่กันจริงๆ หรอมันแทบจะเปิดให้เห็นทุกส่วนของร่างกายแล้วเนี่ยติ๊ง ติ๊งฉันหยิบมือถือขึ้นมาดูเพื่อนๆ ฉันส่งข้อความมาบอกว่าพี่รามมาจริงๆ ด้วยเขามากับกลุ่มเพื่อนของเขาแต่ไม่นานก็มีอีกข้อความส่งมาพร้อมแนบรูปภาพมาซึ่งนั่นทำฉันจุกที่อกไม่น้อยเลยเพราะมันเป็นภาพที่เขากำลังนั่งพร้อมกับมีผู้หญิงเซ็กซี่ๆ นั่งอยู่ข้างๆ ด้วย“เป็นไงเป็นกัน” ฉันพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเอาปอดลึกๆ เก็บมือถือแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำแน่นอนว่ามีแต่คนมองฉันไมว่าจะหญิงหรือชายฉันเองก็คิดว่าตัวเองดูดีอยู่นะแม้ว่าจะไม่ค่อยมั่นใจกับชุดนี้เท่าไหร่แต่ก็คงสวยในสายตาคนอื่นนั้นแหละพอมาถึงโต๊ะฉันก็มีแอบมองไปฝั่งโต๊ะของพี่รามบ้างพวกเพื่อนเขามองฉันเป็นตาเดียวเลยแต่ยกเว้นพี่รามที่เอาแต่ยกแก้วเหล้าดื่มกับสาวข้างกายของเขา“เริ่ศมากสาวชุดขลับผิวสุดๆ” พวกเพื่อนๆ เอ่ยชมฉันแต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกดี

“หนูเจ็บขาลุกไม่ได้” เธอบอกเสียงเบา“เดี๋ยวพี่อุ้ม” พอพูดจบผมก็ช้อนตัวริรินขึ้นอุ้มในท่าเจ้าหญิงใบหน้าสวยมุดเข้ากับอกของผมเหมือนกำลังเขินอายอยู่ทำเอาผมอดยิ้มออกมาไม่ได้จริงๆ โชคดีที่เธออยู่ที่ลานจอดรถพอดีผมเลยพาเธอไปนั่งที่รถของผมแทน“เจ็บมากมั้ย” ผมนั่งยองยกเท้าของเธอมาสำรวจดูมองคนตัวเล็กที่พยักหน้ารับช้าๆ“งั้นไปโรงพยาบาลก่อนเสร็จแล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งบ้าน” ผมเอ่ยบอกก่อนจะรีบเข้าไปในรถทันที“จริงสิ..อ่ะนี่มือถือพิมพ์ไปบอกเพื่อนๆ ด้วยว่าโอเคดี” ผมส่งมือถือให้กับริรินซึ่งเจ้าตัวก็มีสีหน้ามึนงงเล็กน้อย“ทำไมถึงไปอยู่กับพี่ล่ะ?”“เพื่อนๆ ของเราเป็นห่วงน่ะสิ..เลยมาตามพี่ให้ไปตามหาเพราะเห็นยังไม่กลับโต๊ะสักที” ใบหน้าสวยทำหน้าหงอยเล็กน้อยก่อนจะเปิดมือถือพิมพ์ข้อความผมที่เห็นแบบนั้นก็รีบขับรถไปโรงพยาบาลทันที“เอ่อพี่รามหนูไม่ไปโรงบาลได้มั้ย?”“ทำไมล่ะ”“ชุดมัน..” เจ้าตัวเอ่ยขึ้นก่อนจะส่งยิ้มเจื่อนๆ มาให้ผมจริงสิชุดเธอมันก็ออกจะไม่เหมาะที่จะใส่ไปโรงพยายาบาลจริงๆ นั้นแหละถ้าใส่ไปแล้วเจอหมอผู้ชายมาตกหลุมรักผมคงหึงแย่“งั้นไปคอนโดพี่มั้ย”“ค่ะ!” ริรินตอบกลับด้วยรอยยิ้มทันทีนานแล้วแหะที่ไม่ได้เห็นรอ

เช้าวันต่อมาพี่รามขับรถมาส่งฉันที่บ้านหลังจากพาฉันไปหาหมอเขาบอกว่าจะเข้าไปขอโทษพ่อแม่ฉันด้วยที่เคยทำให้ผิดหวังแล้วก็จะขออนุญาตคบกับฉันอย่างเป็นทางการตอนแรกฉันก็แอบกังวลนะเพราะกลัวพ่อแม่จะห้ามแต่ไม่ใช่เลยพ่อกับแม่ฉันพอเจอหน้าพี่รามก็ยังคงยิ้มทักทายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแถมยังไฟเขียวให้ฉันกับพี่รามได้คบกันอีกพอเห็นแบบนี้ฉันก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขในที่สุดฉันก็จะได้มีความรักดีๆ กับเขาบ้างแล้วสินะราม PART“จริงสิลูก..แม่มีเรื่องจะวานหน่อย”“เรื่องอะไรหรอครับ” ผมเอ่ยถามอย่างสุภาพในขณะที่ได้ทานข้าวร่วมกับครอบครัวของริรินโชคดีที่ทั้งคู่เอ็นดูผมมากเลยเปิดทางให้ผมได้คบกับริรินง่ายๆ แบบนี้“พรุ่งนี้พ่อกับแม่จะไปดูงานที่ต่างประเทศน่ะกว่าจะกลับก็หลายอาทิตย์แม่ฝากดูแลน้องหน่อยได้มั้ย?”“แม่คะหนูโตแล้วนะมาฝากดูอะไรกัน” ใบหน้าสวยบึ้งตึงทันทีเมื่อรู้ว่าทุกคนชอบทำตัวเหมือนเธอเป็นเด็ก“ได้สิครับ” ผมตอบตกลงไปด้วยความยินดีพร้อมกับส่งยิ้มให้กับริรินที่หรี่ตามองผมอย่างจับพิรุธได้หลายวันต่อมา“ขับรถกลับดีๆ นะคะ” ใบหน้าสวยโบกมือลาผมด้วยรอยยิ้มแต่ผมกลับไม่ยินดีด้วยเลยสักนิด“ริรินครับ” ผมคว้ามือบางที่กำล