All Chapters of 21วันฉันรักเธอ: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 20 — ทำได้แค่ฝันเช้าแล้วยังอยู่บนที่นอน เงียบๆ คนเดียวและไม่อยากตื่นขึ้นพบใคร เพราะว่าใจก็ยังเสียดาย ที่ฝันดีๆ กำลังจะจบและหายไป ... ทำได้แค่นั้น ทำได้แค่นี้ ทำได้เพียงแค่ฝันเสียงเครื่องปรับอากาศดังหึ่งเบา ๆ ในห้องนอนที่มีเพียงแสงแดดลอดม่านเข้ามาเป็นเงาจาง ๆ บนผนังคิมิยังคงนอนนิ่งอยู่บนที่นอน กลางความเงียบสงัดของเช้าวันที่ 13 ใน 21 วันที่ตั้งใจจะใช้ทุกวินาทีกับน้ำให้มีความหมาย... แต่สำหรับเธอเอง คงเหลือเวลาอีกเพียง 17 วัน เท่านั้นเมื่อคืน… เธอฝันถึงน้ำอีกแล้วคิมิลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า เปิดมือถือ แล้วกดบันทึกเสียงสั้น ๆ ไว้ก่อนจะทักแชทน้ำไป“วันนี้ฝันถึงแกอีกแล้ว :) ฝันเหมือนจริงมาก แบบ...มีแค่เราในโลกนี้เลยอ่ะ”—คิมิ: ฝันเมื่อคืน ฉันกับแกอยู่ริมทะเลอ่ะ เรานั่งอยู่บนทรายใกล้น้ำ ชุดนอนเหมือนเดิมที่ฉันใส่ทุกคืน แกใส่เสื้อยืดสีชมพูอ่อน กางเกงขาสั้นแบบที่ชอบ แกนั่งข้าง ๆ ฉัน เอียงหัวพิงไหล่ฉันเฉยเลย แล้วก็พูดว่า “อยากอยู่ตรงนี้นาน ๆ อ่ะ” ฉันไม่ได้ตอบอะไร แค่มองหน้าแกแล้วก็กอดเบา ๆ …ตื่นมาปุ๊บ น้ำตาไหลเฉยคิมิพิมพ์แล้วก็กดส่ง พร้อมแนบอีโมจิหน้ายิ้มเศร้า ๆ ไปให้—

ตอนที่ 22: ยื้อ (วันที่ 15 ของ 21 วัน / คิมิยังมีเวลาอีก 15 วัน)เสียงเพลงเบา ๆ ดังคลอผ่านลำโพงเก่าในห้องนอนที่มืดสนิท คิมินั่งกอดเข่าบนเตียง มือกำโทรศัพท์ไว้แน่น แม้จะไม่ได้สั่น แต่ในใจเธอกลับไม่มั่นคงเลยสักนิด“ก็มันยังไม่พร้อม...ที่จะเสียเธอไปอีกคน”เพลง ยื้อ ของเบน ชลาทิศ ดังสะท้อนเข้าหัวใจในจังหวะเดียวกับที่เธอกำลังส่งคำถามไปหาน้ำทีละข้อ วันนี้คือวันที่ 15 ของ 21 วันแล้ว เธอเหลือเวลาอีกแค่ 6 วันในการอยู่ใกล้น้ำอย่างคนธรรมดา และอีก 15 วันในชีวิตที่นับถอยหลังทุกเช้า...คิมิเหลือบตาดูแชท น้ำพิมพ์ตอบมาแล้ว เธออ่านมันทีละบรรทัด ช้า ๆ เหมือนกลัวเวลาจะหมดไปคิมิ: 95. ปกติแกใช้เวลาอาบน้ำกี่นาทีอ่ะ?น้ำ: ขึ้นอยู่กับอารมณ์อะ ถ้ารีบก็ 10 นาที แต่ถ้าเหนื่อยหรือคิดอะไรเยอะ ๆ ก็ครึ่งชั่วโมงได้เลย ชอบแช่น้ำอุ่น ๆ ฟังเพลงเบา ๆ แล้วก็เงียบไปเฉย ๆคิมิ: 96. เคยกินรถด่วน ดักแด้ไหม แกกลัวหนอนไหมน้ำ: รถด่วนเคยลองตอนเด็ก ๆ เพราะพ่อชวนกิน ฮ่าๆ รสชาติเหมือนข้าวคั่วเลย ดักแด้ไม่กล้าอะ หนอนยิ่งไม่เอาเลย ขนลุก กลัวมากกกกคิมิ: 97. ถ้าเศร้าแล้วทำอะไรให้ดีขึ้น?น้ำ: ฟังเพลงเศร้าให้สุด ๆ แล้วน

ตอนที่ 24 — เอาใจลงไปเล่นเอง (วันที่ 17 ของ 21 วัน / คิมิมีเวลา 30 วัน)กล่องข้อความระหว่างเรายังคงเคลื่อนไปเรื่อย ๆ เหมือนเวลาในชีวิตที่ไม่มีวันย้อนกลับ ฉันมองหน้าจอมือถือ พลางกลืนน้ำลายลงคอช้า ๆ ทั้งที่ยังไม่ได้พูดอะไรกับใครตั้งแต่เช้า เสียงภายนอกบ้านเงียบสนิท มีเพียงเสียงพัดลมหมุนติ้ว ๆ กับเสียงหัวใจตัวเองที่มันเต้นแปลก ๆ เวลาพิมพ์หาน้ำคิมิ: 139. บ้านแกมีกี่ชั้นอ่ะ มีกี่ห้องหรอ ห้องน้ำกี่ห้อง?ฉันเฝ้ารอ เหมือนทุกครั้งที่ถามอะไรไป น้ำมักตอบไม่ช้าไม่เร็วเกินไป บางทีก็พิมพ์มาสั้น ๆ แต่ความรู้สึกที่ฉันได้รับกลับมากลับอบอุ่นกว่าใครเคยให้น้ำ: บ้านเรา 2 ชั้น~ ชั้นบนมี 3 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ ชั้นล่างมีห้องรับแขก ห้องครัว แล้วก็อีก 1 ห้องน้ำ รวมทั้งหมด 4 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ 😊 เราอยู่ห้องมุมสุดติดหน้าต่าง แสงเช้าสวยดีนะฉันนั่งจ้องข้อความนั้นอยู่พักใหญ่ ทั้งภาพบ้านน้ำที่ฉันไม่เคยเห็น แต่จินตนาการมันชัดขึ้นในหัว แสงเช้าที่ลอดหน้าต่างเข้าไปในห้องของเธอ—ห้องของคนที่ฉันทุ่มใจไปโดยไม่รู้ว่าจะได้อะไรกลับคืนมาไหมเสียงเพลงที่เปิดค้างจากเพลย์ลิสต์แว่วมา...“เอาใจลงไปเล่นเองก็เจ็บเองทุกที เตือน

ตอนที่ 26 – ไม่ต้องรักฉันเหมือนเขาคนนั้น (ประกอบเพลง ไม่ต้องรักฉันเหมือนเขาคนนั้น – แอม เสาวลักษณ์) [วันที่ 19 จาก 21 วัน | คิมิมีเวลาอีก 11 วัน]เสียงลมเย็น ๆ จากพัดลมตั้งโต๊ะหมุนเอื่อย ๆ ในห้องนอนของคิมิ ผสมกับกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ที่เธอฉีดไว้ทุกคืนก่อนนั่งลงอัดเสียง ม่านสีขาวสะบัดเบา ๆ เหมือนหายใจของห้องนี้ก็สอดประสานกับจังหวะหัวใจของเธอเอง บนโต๊ะไม้เล็ก ๆ มีสมุดโน้ตปกสีครีมเขียนไว้ว่า “21 วันฉันรักเธอ” เต็มไปด้วยคำถาม คำตอบ และบันทึกเล็ก ๆ ที่เธอเขียนถึงน้ำคืนนี้เป็นคืนวันที่ 19 ใน 21 วันที่คิมิตั้งใจจะใช้ทุกนาทีอยู่กับน้ำให้มากที่สุด เธอยกโทรศัพท์ขึ้นมา แชทสีม่วงอ่อนที่ตั้งเป็นชื่อของน้ำปรากฏบนหน้าจอคิมิ: 148. แกเกิดวันอะไรเหรอ จันทร์ถึงอาทิตย์เลยนะ ไม่ใช่วันเดือนปีเกิด 😂เสียงแจ้งเตือนเด้งกลับมาทันที เหมือนน้ำตั้งใจรออยู่เหมือนกันน้ำ: 555 ฉันเกิดวันจันทร์ค่า เกิดเช้ามืด แม่บอกว่าตอนคลอดพระจันทร์เต็มดวงพอดี เลยตั้งชื่อว่าน้ำเพราะอยากให้ใจเย็น ๆ เหมือนแสงจันทร์ 🌕💧คิมิอ่านแล้วเผลอยิ้ม แค่คำว่า “เกิดวันจันทร์” ก็ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก เธอพิมพ์คำถามต่อไปที่ตั้งใ

ตอนที่ 28 – รอจะบอกคำนั้นวันสุดท้ายของ “21 วัน” มาถึงเร็วกว่าที่คิมิตั้งตัวทัน เธอมองปฏิทินบนหน้าจอโทรศัพท์ ขีดแดงเล็ก ๆ วงรอบวันที่ 28 ของเดือนเอาไว้ ก่อนกดปิดมันลง แล้วหยิบกล้องโพลารอยด์คู่ใจขึ้นมาเช็กแบตอีกครั้งอย่างไม่รู้จะทำอะไรเช้านี้คิมิเดินทางมากับฟ้า ถึงปากช่องตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ฟ้าเป็นคนยืนยันจะตามมาด้วย “ไปสิ ไม่ปล่อยให้ไปคนเดียวหรอก” เธอพูดเสียงนิ่ง ๆ แต่สายตาบอกความห่วงใยชัดกว่าอะไรทั้งหมด ทั้งคู่จองห้องพักไว้ที่โรงแรมเล็ก ๆ ไม่ไกลจากบ้านของน้ำ ใช้เวลาจากตัวเมืองแค่สิบกว่านาทีก็ถึง พนักงานยื่นคีย์การ์ดให้พร้อมแผนที่ย่อ ส่วนฟ้าช่วยรับกระเป๋าและเตือนคิมิเรื่องยากับขวดน้ำตอนนี้คิมิยังนั่งอยู่ที่หน้าต่างห้อง มองถนนเบื้องล่างอย่างเงียบงัน "วันพรุ่งนี้แล้วสินะ..." เธอพูดกับตัวเองเบา ๆ ราวกับต้องการย้ำความจริงให้ใจได้เตรียมตัวเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้เธอหยิบมันขึ้นมาดู เป็นข้อความจากน้ำ น้ำ: พรุ่งนี้น่าจะไม่ได้ออกจากบ้านเลยอะ คิมิไม่ต้องมาแล้วก็ได้นะ เคลียร์งานอยู่ ไม่สะดวกจริง ๆ ขอโทษนะคิมิอ่านข้อความซ้ำไปซ้ำมา ใจตกวูบเหมือนก้อนหินถูกหย่อนลงในบ่อน้ำลึก… ไ