All Chapters of ท่านรองฯร้อนแรง (NC 18+): Chapter 151 - Chapter 160

“คุณลิตาเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เสียงของแม่บ้านทำให้ลลิตากลับมาได้สติ เธอควรทำอย่างไรดีกับเรื่องนี้ ทำอย่างไรดี“ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ขอลิตานั่งพักก่อนนะคะ เวียนหัวนิดหน่อย” ลลิตาหลบออกไปนั่งตรงมุมพักผ่อนเล็กของส่วนแม่บ้าน คิดทบทวนว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ มันจะมีทางออกบ้างไหมกับเรื่องนี้ เธอควรเริ่มจากตรงไหนในการแก้ไขดี ตรงไหนดี“แม่ครับ แต่คีย์มันรักของมันนะครับ แม่ครับ ผมขอร้อง แม่อย่าร้องไห้สิครับ” ภาคพูดกับมารดา เขาสงสารพี่ชาย แต่เมื่อเห็นน้ำตาของมารดาก็เจ็บปวดในอกขึ้นมา“แม่รู้ภาค แม่รู้ว่าคีย์รักผู้หญิงคนนั้นแค่ไหน แต่ลูกเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ไหม เข้าใจไหมว่าความรู้สึกนอนไม่หลับ กังวลว่าลูกผัวจะได้รับอันตรายมันเป็นยังไง เข้าใจไหมว่าทำไมแม่ต้องโทรถามว่าลูกแม่อยู่ไหน ทำอะไรอยู่ แม่ไม่ใช่แม่พระนะภาค ที่จะไม่โกรธ ไม่เกลียดคนที่คิดจะมาทำร้ายลูกแม่” คุณหญิงจริยายังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาของเธอหลั่งไหลออกมาเป็นสาย ความรู้สึกทุกอย่างมันอัดแน่นในใจไปหมด“พอรู้ว่ามันโดนจับ รู้ว่ามันตาย รู้ไหมว่าแม่โล่งใจแค่ไหน แล้วความรู้สึกเกลียดแบบนั้น ภาคกับคีย์คิดว่าแม่จะยอมรับลูกเขาได้เหรอ มันยากมากสำหร

ภาคีนั่งจิบบรั่นดีอยู่ข้างสระว่ายน้ำในบ้านหลังใหญ่ ตั้งแต่ลลิตาย้ายออกไป เขาก็กลับมานอนที่บ้าน ส่วนหนึ่งเพราะทนอยู่ที่ห้องนั้นไม่ได้แล้ว ทุกที่เป็นความทรงจำของเขากับเธอทั้งหมด ยิ่งอยู่ยิ่งคิดถึง“คีย์ ยังไม่นอนเหรอลูก” คุณภิรมย์เดินเข้ามาคุยกับลูกชาย เพราะเห็นว่ายังไม่เข้านอน ถึงวันนี้จะเป็นวันศุกร์ แต่เวลานี้ก็เลยเวลานอนของลูกชายมานานแล้ว“ยังครับ ทำไมพ่อยังไม่นอนอีกครับ” ภาคียกบรั่นดีขึ้นจิบ ตาเขายังมองไปยังสระว่ายน้ำ“พ่อไม่เห็นคีย์ไปเที่ยวไหนเลยช่วงนี้”“ผมไม่อยากไปไหนครับพ่อ อยู่บ้านดีกว่า” เขาหมุนแก้วเหล้าในมือไปมา ความรู้สึกอยากไปไหนอย่างนั้นเหรอ แค่ตื่นเช้ามาเขาก็ไม่อยากตื่นแล้ว อยากให้ทุกอย่างมันหยุดแค่ตรงนี้ ไม่ต้องมีวันพรุ่งนี้ ไม่ต้องมีวันนี้“คีย์...คีย์” เสียงเรียกของคุณภิรมย์ดังอยู่หลายครั้งกว่าลูกชายจะตอบรับ“ครับพ่อ โทษทีครับ ผมไม่ได้ยิน สงสัยเมาแล้วมั้งครับ”“เมาก็ไปนอนได้แล้วลูก”“ครับพ่อ” ภาคีลุกขึ้นเดินไปยังห้องนอน อยากจะนอนแล้วหลับไปแบบนี้เลยดีไหม เขายังทำไม่ได้สินะ ถ้าทำแบบนั้น แม่เขาคงเสียใจห้องนอนคุณภิรมย์ คุณหญิงจริยา คุณภิรมย์เห็นอาการของลูกชายแล้

“พี่คีย์ไม่ได้บอกใครใช่ไหมว่ามาหาลิตา” ลลิตายังกังวลใจ“พี่คุยกับแม่ เราเข้าใจกันแล้ว”“จริงเหรอคะ ไม่ได้หลอกลิตานะ” ลลิตาถามทั้งน้ำตา“แม่ไปหาหนูใช่ไหม”“ใช่ค่ะ แต่ท่านก็ไม่ได้ถามอะไรมาก เอาจริง ๆ ลิตาเอาแต่ร้องไห้ ท่านคงรำคาญ ก็เลยกลับไป” วันนั้นเธอไม่ได้พูดอะไรเลย เพราะตกใจด้วย เสียใจ หลายอย่างปนเปกันไปหมด ใจจริงอยากขอร้องแม่ของภาคีให้เปิดใจยอมรับเธอ แต่ก็ไม่กล้า วันนั้นเธอทำได้เพียงปล่อยให้น้ำตาไหล จะพูดก็พูดไม่ออก“เก่งมาก แม่แพ้น้ำตา หนูทำแม่ใจอ่อน” ภาคีกระซิบบอก“จริงเหรอคะ” ลลิตารีบปาดน้ำตาอย่างดีใจ“จริง พี่ยังงงเลย อยู่ดี ๆ แม่ก็เรียกพี่ไปคุย ว่าถ้าจะรักกันแม่ก็ไม่ว่า” ภาคีจูบลงบนปากนุ่มอย่างคิดถึง ลลิตาเองก็คิดถึงเขาไม่ต่างกัน แสงของวันหมดลงแล้ว มีเพียงแสงของจันทราที่สาดส่องสองร่างที่กอดกระชับกันอยู่บนชายหาดชายหนุ่มอุ้มหญิงสาวเข้าสู่ตัวบ้าน ทั้งบ้านยังคงไม่มีแสงไฟ เขาปิดประตูลง ทั้งสองร่างต่างช่วยกันถอดเสื้อผ้าของกันและกัน ตลอดหนึ่งเดือนที่ไม่ได้สัมผัสแตะต้องกัน ความคิดถึงท่วมท้นจนไม่อาจอดกลั้น“พี่คีย์ อื้อ” เสียงเรียกกระเส่าเพราะความเสียวซ่าน เมื่อขาข้างหนึ่งของเธอพาดอยู

“เสียว” เสียงครางหวานดังขึ้นพร้อมบีบเคล้นหน้าอกตัวเอง ส่วนล่างกลางกายถูกถูไถไม่หยุด คนตัวเล็กขยับกายขึ้นครอบครองเขาทั้งหมด เสียงซี้ดปากของทั้งคู่ดังไม่หยุดเสียงเนื้อกระทบกันของทั้งคู่สร้างบทรักบทใหม่ของคืนนี้อีกครั้ง บทรักที่ไร้ซึ่งความกังวลใจเหมือนอย่างที่เคยเป็น บทรักบทนี้บ่งบอกว่าเธอรักเขา และเขาก็รักเธอไม่ต่างกันคอนโดของภาค “น้อง ดูนี่สิ ไอ้คีย์กลายเป็นคนคลั่งรักไปแล้ว” ภาคตื่นเช้ามาก็เห็นรูปลลิตากำลังยืนยิ้มรับแสงแดดยามเช้าอยู่ริมทะเลในอินสตาแกรมส่วนตัวของภาคี “ไหนแคปชันว่าไงคะ” รริดาถามในตอนที่กำลังจัดการเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ลูกน้อย “โห มันเขียนยาวมาก นี่อัดอั้นตันใจอะไรรึเปล่าเนี่ย”‘สิบสองปีที่รู้จักกัน สายตานี้ไม่เคยมองใคร ใจนี้ก็ไม่เคยเป็นของใคร ทั้งหมดเป็นของหนูคนนี้คนเดียวและตลอดไป รักนะครับ สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป’ “ดูสิน้อง เป็นเอามากไหม” ภาคหันไปถามเมียรัก“ก็น่ารักดีออก คนรักเมียทำอะไรก็น่ารัก” รริดายิ้มให้ภาพของลลิตาในแอปพลิเคชันนั้น“เข้าข้างมันเหลือเกิน” ภาคบ่นไม่จริงจัง แต่ก็กดหัวใจพร้อมส่งคอมเมนต์ไปให้พี่ชาย“กว่าทั้งสองจะสมหวัง มันน

“น้องด้าดูให้พี่หน่อย กระเป๋าพวกนี้พอได้ไหมคะ” เธอยื่นโทรศัพท์มือถือให้ดูอัลบัมกระเป๋าซึ่งเป็นของหายากและราคาระดับเจ็ดถึงแปดหลัก“ใบนี้ค่ะ ด้าเคยเห็นคุณแม่บ่นว่าอยากได้” รริดาชี้กระเป๋าใบหนึ่งที่ตอนนี้ในท้องตลาดไม่มีขายแล้ว พูดง่าย ๆ ก็คือถึงมีเงินก็ซื้อไม่ได้“แต่พี่ลิตาจะหาได้เหรอคะ ใบนี้น่าจะใช้เวลา ไม่น่าจะมีใครปล่อย” พลอยใสผู้พอรู้เรื่องกระเป๋าของสะสมของผู้หญิงบ้างกล่าวเสริม ส่วนคนที่ไม่รู้เรื่องกระเป๋าอย่างเจนิตาได้แต่นั่งฟัง การเป็นผู้หญิงว่ายากแล้ว แต่การเป็นผู้หญิงที่เข้าใจทั้งสามสาวตรงหน้านี้แสนยากเย็น“ทุกใบที่เห็นเป็นของพี่เอง”“หา! นี่มันมูลค่ามากกว่าร้อยล้านอีกนะคะ” ใช่ มูลค่าของตลาดมันเยอะมาก แต่มันก็ไม่มากเท่ากับคุณค่าทางจิตใจ กระเป๋าในรูปเหล่านี้คือกระเป๋าที่แม่ของเธอเป็นคนซื้อไว้และยกให้เธอ เธอมีคอนโดระดับไฮเอนด์สำหรับเก็บกระเป๋าใบสวยพวกนี้แต่ตอนที่มีปัญหาเรื่องเงินเธอไม่ได้นำออกมาขาย เพราะไม่อยากให้มีใครรู้ว่าเธอร่ำรวย ไม่อย่างนั้นเธออาจจะโดนยึดทรัพย์ไปอีกคน เพราะมันยากมากที่จะพิสูจน์ว่ากระเป๋าพวกนั้นเธอได้มันมาเพราะน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง“ใบนี้ใช่ไหม เดี๋ยวพี่ต้องแ