Lahat ng Kabanata ng ในวันที่รักหวนคืน: Kabanata 11 - Kabanata 20

“ตายละฝนฟ้าอะไรเนี่ยคิดจะตกก็ตก”ป้าดาบ่น“รอให้ฝนหยุดก่อนค่อยกลับแล้วกัน อาจจะค่ำหน่อยนะคุณมีธุระมั้ยตอนเย็น”ภวินทร์ถามพราวฟ้าหลังเหลือบดูนาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลาสี่โมงเย็นแล้ว“ไม่มีค่ะ ก็คุณลางานให้ฟ้าแล้วนี่คะ”หญิงสาวเตือนความจำให้ภวินทร์เพราะเขาลางานให้เธอจนถึงวันอาทิตย์เพราะอยากให้เธอได้พักผ่อนบ้าง“จริงด้วยผมลืม”“แก่แล้วก็ขี้ลืมแบบนี้แหละค่ะ”“คุณว่าอะไรนะ”“เปล่าค่ะ”“นี่คุณว่าผมแก่ยังมาบอกว่าเปล่าอีกหรอ”“ได้ยินแล้วจะถามย้ำทำไมคะ”“พราวฟ้า!!”ภวินทร์อยากจะจับคนตัวเล็กมาขย้ำที่เธอยั่วโมโหเขา แต่เกรงใจคุณลุงคุณป้าจึงทำได้เพียงมองเธออย่างคาดโทษเวลาผ่านไปจนถึงหกโมงเย็นฝนฟ้าก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลยป้าดาจึงชวนทั้งสองคนค้างคืนที่บ้านตน“ป้าว่าคืนนี้ก็นอนซะที่นี่แหละนะ ฝนฟ้าท่าจะไม่หยุดง่ายเดี๋ยวป้าไปหาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนจะได้ไปอาบน้ำอาบท่ามากินข้าวเย็นกัน”“เออ ลุงว่าก็ดีเหมือนกันนะขับรถกลับกลางค่ำกลางคืนมันอันตราย ไปเลยแม่มึงไปหาเสื้อผ้ามาให้เด็กๆ”ลุงศักดิ์กับป้าดาตกลงกันสองคนเสร็จสรรพโดยที่ภวินทร์กับพราวฟ้าไม่ได้อ้าปากพูดสักคำ“คุณโอเคมั้ย ถ้าไม่โอเคฝนหยุดเรากลับกันก็ได้นะ ผมขับรถ

"คุณวินอย่าทำให้ฟ้าลำบากใจเลยนะคะ คนอื่นมาเห็นเขาจะมองฟ้าไม่ดีได้นะคะ ฟ้าขอร้อง"ภวินทร์ไม่ตอบแต่เดินไปล็อกประตูและเดินกลับมาดึงแขนพราวฟ้าลงไปนั่งทานข้าวด้วยกัน"กินข้าว ตั้งแต่เย็นยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่หรอ""คุณวิน""หรือจะให้ป้อน""ฟ้าทานเองได้ค่ะ"พราวฟ้าเมื่อเห็นว่าขัดเขาไม่ได้จึงยอมนั่งลงทานข้าวเงียบๆ"หึ ก็แค่นั้น"ภวินทร์ยิ้มอย่างผู้ชนะก่อนจะตักอาหารเข้าปากตัวเอง"ฟ้าอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะคะ""ผมยังไม่ได้ดื่มเลยจะกลับได้ยังไง""คุณวิน ฟ้าต้องไปทำงานนะคะ""นี่ก็ทำงานไง ชงเหล้าให้ผม นั่งลง"ภวินทร์นึกน้อยใจที่เธอเอาแต่ผลักไสเขา“…”พราวฟ้าไม่ตอบแต่จำใจต้องนั่งลงตามคำสั่งของเจ้านายพร้อมกับชงเหล้ายื่นให้เขา“ฟ้าชงไม่เก่งนะคะ ถ้าไม่ถูกปากฟ้าจะไปเรียกคนอื่นให้”“อะไรที่เป็นคุณผมชอบทั้งนั้น”ภวินทร์หลุดปากพูดความในใจออกมาทำเอาพราวฟ้านั่งนิ่งอึ้งกับคำพูดเขา ก่อนจะพยายามสลัดคำพูดเมื่อครู่ทิ้งไปนั่งชงเหล้าให้เขาเงียบๆภวินทร์เมื่อเห็นหญิงสาวเงียบ เฉยชา ไม่ยอมพูดคุยกับตัวเองก็เอาแต่นั่งกระดกเหล้าเข้าปากจนเมาแทบไม่ได้สติ“คุณวินเมามากแล้วนะคะพอได้แล้วค่ะ”พราวฟ้าห้ามเขาเมื่อเห็นว่าเขาเมามากแล้ว

หลังฝึกงานจบเพียงไม่นานพราวฟ้าก็เริ่มต้นงานใหม่ที่สำนักพิมพ์ชื่อดังแห่งหนึ่ง เธอเข้ามาทำงานในตำแหน่งนักแปล พราวฟ้าแม้จะจบเอกภาษาอังกฤษมาแต่ความสามารถในด้านภาษาต่างประเทศ อื่นๆเธอก็ทำได้ดีทีเดียวเช่นกัน ทำให้ในเวลาเพียงไม่กี่เดือนเธอก็กลายเป็นที่รักและไว้วางใจของหัวหน้าและเพื่อนร่วมงานแม้ว่าหน้าที่การงานของเธอจะกำลังไปได้สวย แต่ทุกวันหลังเลิกงานเมื่อกลับมาอยู่บ้านกับตัวเองความทรงจำเก่าๆที่เคยมีเขาคนนั้นอยู่เคียงข้างก็เข้ามารบกวนหัวใจของเธอตลอดเวลา ยิ่งอยากลืมยิ่งคิดถึงยิ่งโหยหา แต่ก็ทำได้เพียงตามดูข่าวเขาเงียบๆและเก็บความคิดถึงนี้ไว้ให้ลึกสุดใจภวินทร์เองตั้งแต่พราวฟ้าจากไปความรู้สึกของเขาในตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อย ได้แต่ระบายความคิดถึงโดยการไปนอนดมกลิ่นหอมจากกายเธอที่ติดอยู่บนที่นอนในห้องที่เธอเคยนอน คืนแล้วคืนเล่าจนกลิ่นหอมเริ่มจางหายแต่ความรู้สึกนั้นกลับสวนทาง ความคิดถึงนับวันยิ่งทำงานมากขึ้น ไม่ใช่ว่าการได้พบเจอเธออีกครั้งจะเป็นเรื่องยากแต่เขาไม่อยากทำให้เธออึดอัดใจจึงทำได้เพียงเฝ้ามองเธออยู่ห่างๆเมื่อเริ่มทำงานได้สักพักพราวฟ้าเริ่มรู้สึกเหนื่อยกับการเดินทางเพราะที่

วันนี้พราวฟ้าและป้าดาตื่นตั้งแต่เช้าตรู่มาช่วยกันเตรียมอาหารไปทำบุญที่วัด วันนี้ที่วัดจัดงานบุญใหญ่ป้าดาจึงจะพาพราวฟ้าไปทำบุญที่วัดด้วย หลังทั้งคู่เตรียมอาหารเรียบร้อยแล้วป้าดาก็เอาเสื้อคอตั้งแขนพองสีขาวตัวสั้นกับผ้าซิ่นย้อมครามมาให้พราวฟ้าใส่"ไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วใส่ชุดนี้นะลูกป้าเตรียมไว้ให้หนูโดยเฉพาะเลยนะ""ขอบคุณค่ะคุณป้า"เมื่อป้าดานำชุดมาให้พราวฟ้าแล้วก็เอาเสื้อผ้าฝ้ายสีขาวไปให้ภวินทร์ใส่เพื่อไปทำบุญด้วยกันในเช้านี้ด้วย เมื่อภวินทร์และพราวฟ้าออกมาหาลุงกับป้าทั้งคู่ต่างหยุดยืนชะงักมองชุดของกันและกันที่ดูเหมือนเป็นชุดคู่ยังไงยังงั้น ส่วนป้าดาและลุงศักดิ์ต่างยิ้มอย่างภูมิใจในผลงานของตน"สวย หล่อกันมากเลยลูก มาเร็วมาช่วยป้าถือของจะได้รีบไปวัดกัน"ป้าดารีบบอกทั้งสองคนให้รีบไปวัด ทำให้ไม่มีใครมีเวลาไปเปลี่ยนชุดใหม่ จำต้องใส่ชุดคู่กันแบบนี้เมื่อเดินทางมาถึงวัดสายตามากมายต่างจดจ้องมาที่ภวินทร์และพราวฟ้า จนทั้งคู่เกร็งทำตัวไม่ถูกไปตามๆกัน รีบเดินเข้าไปนั่งเพื่อไม่ให้เป็นที่สนใจมากนัก"ใครน่ะยายดา ไม่เคยเห็นมาก่อนผู้ชายก็หล่อ ผู้หญิงก็สวย หลานแกรึ"คุณป้าคนหนึ่งกระซิบถามป้าดา"หลานๆฉันเอง

"นี่ค่ะบะหมี่ ส่วนนี่ก็นมกับขนม""เห็นผมเป็นเด็กหรอเอาขนมมาล่อ""ก็มีแค่นี้จะกินหรือไม่กิน"พราวฟ้าทำทีจะหยิบของกินหนีแต่โดนภวินทร์จับข้อมือไว้"ขอกินหน่อยนะ"เขาทำเสียงอ้อนเธอ"นึกว่าจะแน่"พราวฟ้าว่าเขาพลางนั่งลงทำงานต่อข้างๆเขาภวินทร์นั่งกินบะหมี่ไปมองหญิงสาวทำงานไปอย่างเพลิดเพลิน เขารู้สึกว่าอาหารง่ายๆมื้อนี้อร่อยกว่ามื้อไหนๆที่เขาเคยกินมา"มองอะไรคะ""มองไม่ได้?"เขาเลิกคิ้วถามเธอ"รีบทานรีบกลับห้องไปได้แล้วค่ะ ฟ้าจะทำงานต่อ""ก็ทำไปสิ ไม่ได้ห้ามสักหน่อย""แต่คุณกำลังรบกวนสมาธิฟ้าอยู่นะคะ""ผมน่ะหรอรบกวนคุณ"พราวฟ้าไม่ตอบแต่ทำหน้าทะเล้นล้อเลียนเขา"ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ปี เดี๋ยวนี้ร้ายแล้วนะ""เลือกร้ายกับบางคนเท่านั้นค่ะ"เธอพูดอมยิ้มบอกเขา"หึ สงสัยผมคงต้องมองคุณใหม่แล้วล่ะ""เวลาเปลี่ยนอะไรๆมันก็เปลี่ยนตามค่ะ"เธอบอกเขาโดยไม่ได้คิดอะไร"แต่ใจผมยังเหมือนเดิมนะ"คำพูดของภวินทร์ทำให้ทั้งคู่หันมามองสบตากันนิ่ง ความคิดถึง ความโหยหาส่งผ่านสายตาให้อีกฝ่ายรับรู้ "เอ่อคุณจะลองอ่านโครงเรื่องที่ฟ้าวางไว้ดูมั้ยคะ"พราวฟ้าเป็นฝ่ายพูดทำลายความเงียบหลังทั้งคู่นั่งนิ่งมองหน้ากันอยู่นาน"ได้สิ"หลังจากน