All Chapters of เด็กของรามิล: Chapter 11 - Chapter 20

วันนี้ฉันมีนัดส่งรายงานกับอาจารย์เลยกลับมาที่มหาวิทยาลัยในช่วงบ่ายแล้วได้โอกาสนั่งเม้าท์มอยตามประสาสาว ๆ กับเพื่อน ๆ “แกย้ายไปอยู่บ้านใหม่แล้วเป็นไงบ้าง” นิดาเอ่ยถามพลางดูดชานมไข่มุกในแก้วของตัวเอง “ดีนะแก ดีกว่าตอนอยู่กับพ่อเยอะเลยอะ” ฉันตอบกลับ “ดีแล้วล่ะ ตอนแรกเราก็เป็นห่วงนะว่าแกจะเข้ากับบ้านใหม่ได้ไหม ตอนนี้เราก็วางใจแล้ว พวกเขารักแกมากเลยอะ” วิพูดด้วยรอยยิ้มหวาน “เออ แล้วเรื่องแกกับพี่มิลอะ เป็นไงต่อ สานสัมพันธ์ต่อไหมจากตอนนั้น” คราวนี้เพื่อนสาวทั้งสองต่างพากันสนอกสนใจยิ่งกว่าเรื่องก่อนหน้านี้เสียออก “ก็ไม่ได้มีอะไรคืบหน้านะ ที่บริษัทก็ไม่ได้คุยกัน บางทีพี่เขาก็แค่ส่งข้อความมาถามว่าทำอะไรอยู่ กินข้าวหรือยัง แค่นั้นเอง” ฉันว่าก่อนจะก้มหน้าลงดื่มน้ำส้มที่อยู่ในแก้ว เพื่อนสองคนหันไปมองหน้ากัน “ตอนแรกฉันแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าคู่แกกับพี่มิลจะมาลงเอยกันได้ แต่ตอนนี้ฉันว่ามีความเป็นไปได้ละ” นิดาว่าทำเอาฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหญิงสาวด้วยความสงสัย “ทำไมอะ” ฉันถามด้วยความข้องใจ

ตั้งแต่วันนั้นพี่มิลก็มักจะมารับฉันในตอนเช้า และมาส่งฉันที่บ้านในตอนเย็น หรือบางครั้งก็พาฉันไปเลี้ยงอาหารบ้างเป็นบางวัน ครั้งนี้ฉันเลยคิดว่าตัวเองต้องเลี้ยงข้าวพี่มิลเป็นการตอบแทนบ้างแล้ว เลยพาพี่มิลมาที่ร้านของลุงภูมิ “พี่มิลอยากทานอะไรสั่งได้เลยนะคะ ลุงภูมิทำอร่อยทุกอย่างเลย” ฉันแอบชำเลืองมองไปทางหลังร้านที่ทั้งแม่และลุงภูมิต่างแอบมองดูอยู่ก่อนพวกท่านจะหลบสายตาแล้วทำเหมือนว่าไม่ได้จับตามองฉันเลยแม้แต่น้อย “เธอสั่งเลยพี่ทานอะไรก็ได้” “หนูพาพี่มาเลี้ยงข้าว พี่ก็ต้องสั่งที่พี่อยากทานสิคะ” ฉันว่าก่อนจะหยิบเมนูของร้านส่งไปให้ทางหนุ่มรุ่นพี่ “เธอว่าเมนูไหนอร่อย แนะนำพี่หน่อยสิ” พี่มิลเอ่ยถาม “เมนูนี้ค่ะ ปูผัดผงกะหรี่” ฉันใช้นิ้วจิ้มในใบเมนูแล้วค่อยเลื่อนกลับมาหาตัวเองเพื่อดูรายการอาหาร “พี่มิลอยากทานอาหารฝรั่งหรืออาหารไทยคะ” “อาหารไทย” “อืม” ฉันทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะไปจบที่เมนูที่ฉันรู้สึกว่าอร่อยที่สุดแล้วพี่มิลน่าจะชอบ “ปลากะพงนึ่งมะนาว” “ครับ” พี่มิลตอบรับ พี่มิลเคยบอกฉ

“พวกหล่อนรู้หรือยัง กำหนดการเอาต์ติงของเราออกแล้วนะยะ” พวกพนักงานรุ่นพี่พากันเดินจับกลุ่มกันเม้าท์มอยในช่วงพักกลางวัน ฉันได้แต่หันไปมองอย่างให้ความสนใจจนรุ่นพี่สังเกตเห็นเลยลากเก้าอี้ฉันเข้ามาใกล้ “น้องฝึกงานก็ได้ไปค่ะไม่ต้องนอยด์” พี่สาวในร่างชายหนุ่มเอ่ยพลางลูบหัวฉันป้อย ๆ เพื่อปลอบใจ รู้ได้ไงว่าหนูก็อยากไปเที่ยวด้วย ฮือ “แปลกแฮะ ไปสองวันหนึ่งคืนที่ชลบุรี แล้ววันแรกคือไปทำบุญเก้าวัด ทำบุญเก้าวัดมันต้องที่อยุธยาไม่ใช่เหรอเจ๊” “ถ้าใจเราอยากได้บุญทำที่ไหนก็เหมือนกันแหละค่ะ” ฉันได้แต่ฟังพี่ ๆ เขาพูดคุยออกความเห็นกันโดยไม่พูดไม่จา ได้แต่ฟังแล้วก็ขมวดคิ้ว ได้ความมาว่าพี่มิลเป็นคนออกกำหนดการเอง จัดการอะไรเรียบร้อยหมดแล้วด้วยยิ่งทำฉันแปลกใจไปใหญ่ คนอย่างพี่มิลเนี่ยนะจะเข้าวัด “น้องมนว่าไงคะ” รุ่นพี่สาวหันมาถามฉัน “ดีค่ะ ดีเลย ช่วงนี้หนูอยากทำบุญพอดี” ฉันยกยิ้มกว้างให้รุ่นพี่ แต่จริงแหละ ช่วงนี้ฉันคงต้องทำบุญหน่อยแล้วจริง ๆ ดีที่ฉันบล็อกเบอร์หมอนั่นไปแล้ว ไม่งั้นก็คงจะหาทางติดต่อฉันอยู่

พาร์ตรามิล ผมนึกย้อนกลับไปในอดีตเมื่อราว ๆ สองปีที่แล้ว ในตอนนั้นผมแทบจะตั้งตัวไม่ทันเรื่องลูก รวมทั้งเรื่องมนด้วย ผมกลับมาที่คอนโดฯ ของตัวเองแล้วยืนมองอยู่หน้าห้องเด็กเล็กที่ผมตั้งใจออกแบบ ตอนนี้มันกำลังอยู่ในขั้นตอนทาสีใหม่ ผมทอดสายตามองมันด้วยความว่างเปล่าก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วต่อปลายสายไปยังผู้รับเหมาทำห้องนี้ “ไม่ต้องทำห้องเด็กต่อแล้วนะครับ เดี๋ยวผมจะเอาแบบใหม่มาให้ทำ” นิ้วเรียวกดตัดสายทิ้งทันทีก่อนจะต่อสายไปหาน้องสาวต่างมารดาที่เคยอ้อนขอห้องนี้เอาไว้ “รดา พรุ่งนี้มาดูห้องได้เลยนะจะได้คุยกับช่างถูก” ผมนั่งอยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่นด้วยสายตาเลื่อนลอยไม่ต่างอะไรจากหัวใจของผมที่ตอนนี้แทบไม่เหลืออะไรแล้ว ในมือถือแก้วไวน์เอาไว้ ดวงตาร้อนผ่าวไปหมดจนกลั้นน้ำตาแทบไม่ไหวแล้ว เสียงร้องไห้ระงมดังอยู่ใต้ผ่ามือทั้งสองข้างที่ยกขึ้นมาปิดใบหน้าเอาไว้ ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าตัวเองเสียใจเรื่องอะไรมากกว่ากับเรื่องที่ไม่มีลูก หรือต่อจากนี้จะไม่มีมนอีกแล้ว หัวใจของผมมันไม่เคยเจ็บเท่านี้มาก่อน ชีวิตของผมเหมือ

วันนี้เป็นวันหยุดฉันเลยมาช่วยที่แม่กับลุงภูมิที่ร้านอาหาร ทั้งพนักงานรับออร์เดอร์และเสิร์ฟอาหารตามโต๊ะ พอได้มาทำงานอะไรแบบนี้ก็สนุกเหมือนกันนะ “ทำงานเกินค่าแรงจังเลยนะคนนี้” แม่เอ่ยแซวเมื่อฉันเดินมาหยิบอาหารใส่ถาดในห้องครัว ในขณะที่ลุงภูมิกำลังตั้งใจทำอาหารอยู่อย่างตั้งใจ “สงสัยต้องให้ทิปแล้วมั้ง” ลุงภูมิว่าพลางกลั้วหัวเราะหลัวจากที่วางอาหารไว้บนโต๊ะเพื่อรอเสิร์ฟอาหารก่อนที่ฉันจะหยิบใส่จานเพื่อจะนำไปเสิร์ฟ ตอนนี้เป็นเวลาที่ร้านใกล้จะปิดแล้วลูกค้าเลยเหลือเพียงโต๊ะเดียวเท่านั้นก่อนที่ฉันจะเดินเข้าไปแล้วยกยิ้มอย่างสุภาพ “ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารนะคะ” ฉันวางอาหารลงบนโต๊ะ “ทานให้อร่อยนะคะ” “เธอคือกชมนใช่ไหมคะ” คำพูดของหญิงสาวทำเอาฉันหยุดชะงักด้วยความแปลกใจก่อนจะหันไปมองเธอที่นั่งอยู่ด้วยท่าทีเรียบนิ่ง “ค่ะ ฉันเอง” ฉันว่าพลางจ้องมองด้วยความสงสัย หน้าตาของเธอก็ไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย ใบหน้างดงามดูอ่อนเยาว์ที่มองออกว่ามาจากมีดของหมอ ถ้าประเมินคร่าว ๆ จากสไตล์การแต่งตัวดูจะอายุประมาณแม่ฉัน ทั้งการแต่งหน้าฉูดฉาดและเสื้อผ้าแบรนด์เนม