บททั้งหมดของ เด็กของรามิล: บทที่ 1 - บทที่ 10

ในเช้าแสนสดใสของนักศึกษาฝึกประสบการณ์จะมีอะไรไปมากกว่าการได้นั่งจิบกาแฟก่อนมาทำงานอีก เฮ้อ อากาศในตอนเช้า นั่งมองพระอาทิตย์ขึ้นจากระเบียงคอนโดฯ มันจะมีอะไรดีไปกว่าการได้นอนเต็มอิ่มทั้งคืน “พี่มน ยาสีฟันหมด” น้องชายตัวดีชะโงกหน้าออกมาเรียกชื่อฉัน ใช่ ฉันเอง มน หรือกชมน นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ปีสี่ กำลังฝึกงานอยู่ในบริษัทชั้นนำแห่งหนึ่ง ชีวิตของฉันกำลังจะไปได้ดี “พี่ก็วางไว้หลังสบู่ไงมิกซ์” มิกซ์น้องชายต่างพ่อพยักหน้าหงึก ๆ ด้วยความงัวเงีย ที่จริงพวกเราก็ไม่ได้มีโอกาสมาอยู่ด้วยกันแบบสองคนพี่น้องหรอก แต่ว่าวันนี้มันมีเรียนเช้าเลยมาขอนอนคอนโดฯ ฉันคืนหนึ่งเพราะอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยกว่า พ่อแม่ของฉันเลิกกันไปตั้งแต่ฉันยังเด็ก ต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปมีใหม่แต่พ่อของฉันก็เปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่นเลยไม่มีลูกใหม่ หน้าที่การดูแลเลยเป็นของพ่อ พ่อเลยสั่งห้ามอย่างเด็ดขาดไม่ให้ฉันไปยุ่งกับแม่เด็ดขาด แต่สุดท้ายก็เป็นอย่างที่เห็น ฉันแอบคิดว่าแม่ส่งเจ้าน้องชายตัวยุ่งนี่มาสอดแนมฉันมากกว่า “พี่ไปทำงานก่อนนะ ไม่อยากเข้างานสาย” ฉันวางอาหารเช้าที่

นี่ก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้วจากคืนนั้น ฉันกับพี่รามิลไม่ได้ติดต่ออะไรกันอีกและกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างปกติสุขในช่วงวันปิดเทอมของตัวเอง ฉันไม่อยากกลับไปที่บ้านเพราะต้องกลับไปเจอพ่อกับเด็กเลี้ยงของตัวเอง แม่ใหม่ที่อายุไม่ต่างจากฉันเท่าไร มื้อเย็นของวันนี้ฉันตั้งใจที่จะลงมาหาข้าวกินที่ใต้ตึกคอนโดฯ ในขณะที่เอาแต่ยืนครุ่นคิดอยู่หน้าตู้แช่แข็งในร้านสะดวกซื้อกลับถูกมือของใครบางคนสะกิดเรียกจากด้านหลัง ฉันเลยหันไปมอง “พี่สาวครับ” ฉันขมวดคิ้วมองชายวัยรุ่นสวมใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายกางเกงน้ำเงิน ใบหน้าหล่อเหลาถูกบดบังด้วยกรอบแว่นหนาเตอะ “พี่ไม่ชอบเด็กอะ ขอโทษนะ” ฉันเตรียมจะสับเท้าหนีแต่กับถูกยื้อเอาไว้ด้วยคำพูดของเด็กชาย “แต่ผมเป็นน้องชายพี่นะ” หนุ่มน้อยคนนั้นพูดโพล่งขึ้นมาเสียจนฉันตัวชะงักกึก ฉันค่อย ๆ เคลื่อนสายตากลับมามองเด็กหนุ่มอีกครั้งแล้วมองต่ำลงมาที่ชื่อที่ปักอยู่บนเสื้อตรงหน้าอก กรชวัล เลิศพิสิฐ ความทรงจำของฉันเริ่มหวนคืนกลับมาเล็กน้อย หลังจากที่พ่อกับแม่ของฉันเลิกกันตั้งแต่ฉันเกิดฉันก็ไม่เคยเจอหน้าแม่ขอ

หลังจากนั้นฉันก็กลับมาใช้ชีวิตอย่างปกติ แต่ที่เปลี่ยนไปก็คือ พี่มิลคอยมารับมาส่งฉันในทุก ๆ เช้าและเย็น ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใครแต่พี่เขาก็หมั่นมาดูแลฉันอย่างสม่ำเสมอ พี่มิลบอกว่าหากเขาได้ทำงานอย่างเต็มตัวเมื่อไหร่ เขาจะบอกเรื่องนี้กับพ่อเขาแล้วมาดูแลฉันกับลูกได้อย่างเต็มที่ ฉันเองก็ยังไม่พร้อมที่จะบอกเรื่องนี้กับใครแม้แต่เพื่อนสนิทของฉันเองก็ตาม ไม่ใช่ว่าฉันไม่ไว้ใจเพื่อนของฉันหรอกนะ แต่แค่ฉันไม่รู้จะเริ่มเล่าอย่างไรดี นี่ก็เป็นเวลาเกือบเดือนแล้วที่พี่มิลคอยมารับมาส่งฉัน จนฉันรู้สึกเหมือนพี่เขาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันไปแล้ว “พี่ได้ยินมาว่านมอันนี้เหมาะกับคนท้องนะ เราเอาไปด้วยดีไหม” พี่มิลว่าก่อนจะหยิบนมกล่องออกมาจากชั้นวางของในซูเปอร์มาเก็ต “แต่เดือนนี้พี่ซื้อให้ฉันกินจนเกือบฉันกินไม่ทันแล้วนะ” ฉันว่าปนหัวเราะ “กินไปเถอะ จะได้แข็งแรงทั้งแม่ทั้งลูกไง” พี่มิลว่าก่อนจะวางนมกล่องใส่ในรถเข็น เราสองคนเดินเลือกของในซูเปอร์มาเก็ตกันสองคน เวลาที่ฉันอยู่กับพี่มิลแค่สองคน ฉันเหมือนเห็นด้า

สถานการณ์เริ่มเข้าสู่ช่วงปกติจนกระทั่งพี่มิลส่งข้อความเข้ามาในไลน์กลุ่มของบริษัทเรื่องกินเลี้ยงต้อนรีบนักศึกษาฝึกงานและพนักงานใหม่ในคราเดียว ดูก็รู้ว่าพี่เขาหาเรื่องชัด ๆ ทำงานมาเป็นสัปดาห์แล้วเพิ่งมากินเลี้ยงอะไรตอนนี้ ฉันได้แต่ถอนหายใจอย่างจำใจ ทำไงได้ก็เขาเป็นเจ้านาย เป็นคนเขียนประเมินให้ฉันผ่านหรือไม่ผ่านก็ได้ คิดได้อย่างนั้นก็แค่เข้าร่วมให้มันจบ ๆ ก็พอแล้วใช่ไหมล่ะ ฉันเลยมานั่งหงอย ๆ ในร้านเดิม ที่เดิมกับแก้วเหล้าในมือ ร้านของรุ่นพี่ในคณะ และเป็นร้านเดียวกันกับที่เกิดเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อนด้วย “น้องมน ไม่ไปดื่มด้วยกันเหรอคะ” รุ่นพี่สาวเดินเข้ามาถาม ฉันส่ายหน้าก่อนจะชูแก้วเหล้าที่ยังค้างอยู่ในมือ “มนยังดื่มไม่หมดเลยค่ะพี่” เธอพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปเต้นกับพวกเพื่อน ๆ งานเลี้ยงในวันศุกร์ทำเอาพวกพนักงานที่ทำงานกันอย่างเหนื่อยล้าได้ผ่อนคลายไปด้วย ฉันในตอนนี้แค่ได้นั่งเฉย ๆ โดยไม่ต้องทำอะไรก็มีความสุขแล้ว ฉันเดินหลีกหนีความวุ่นวายออกมาที่หลังร้านเพื่อสูดอากาศสักหน่อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองด้าน

ฉันเองก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไรว่าตอนนั้นอะไรเข้าสิงถึงได้ตอบตกลงไป จนตัวเองมาโผล่อยู่ในคอนโดฯ ของหนุ่มรุ่นพี่ได้ หลังจากที่ตัวเองรู้สึกหลงทางอยู่นานพอมีคนหยิบยื่นแสงสว่างมาให้ฉันก็คงตอบตกลงโดยไม่คิดจะลังเล แต่กับพี่มิลฉันควรจะลังเลสักนิดแต่ดันมาโผล่ในห้องเขาแล้ว “พี่มิลย้ายคอนโดฯ ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” สรรพนามเปลี่ยนไปตามสถานการณ์ เมื่อหัวใจของฉันมันเริ่มเต้นถี่ระรัวมากขึ้นตอนที่เห็นว่าพี่มิลไม่ได้อยู่ที่คอนโดฯ เดิมเมื่อสองปีที่แล้ว “อ๋อ ตรงนี้มันสะดวกมากกว่าอยู่ในบ้านพี่ ใกล้ที่ทำงานด้วย” ฉันขมวดคิ้วงุนงง “ใกล้บ้าน แล้วทำไมไม่อยู่บ้านล่ะคะ” ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัย “พี่ก็เหมือนเธอนั่นแหละ ไม่อยากกลับบ้านไปเจอเรื่องนู้นเรื่องนี้ จุกจิกไปหมด” พี่มิลเดินนำฉันเข้ามาในห้องห้องหนึ่งก่อนจะหยิบผ้าขนหนูส่งมาให้ฉัน “ไปอาบน้ำสิ” คอนโดฯ ที่พี่มิลอยู่มีลักษณะเป็นสองห้องนอน สองห้องน้ำ หนึ่งห้องนั่งเล่น ถือว่ากว้างขวางใช้ได้ ว่าแต่อีกห้องนอนหนึ่งเขาเตรียมไว้ให้ใครกัน ฉันอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัว