All Chapters of Love Engineerเมียวิศวะ: Chapter 41 - Chapter 50

ลานเกียร์“ง่วงจัง อยากนอน”“ทำตัวเหมือนพักผ่อนไม่เพียงพอ”อิลหรี่ตามองอย่างจับผิด อยากจะบอกมากว่าก็นอนไม่พอไง เมื่อวานกว่าพี่เสือจะมาส่งก็ปาไปห้าโมงเย็น ดีนะพวกเฮียกลับมากันดึกไม่มีใครสงสัย เพราะที่บ้านฉันกับไซซีคุมหมดแล้ว ฮ่า ๆส่วนไซซีนางไปอ้อนพี่ไนต์ท่าไหนก็ไม่รู้ ตามเขากลับคอนโดเฉยเลย ตัวแม่มากอ่อยเก่งสุด สรุปพวกเราไม่กลับบ้านทั้งคู่ เมื่อคืนก็เลยเล่าทุกอย่างให้ฟังแล้วนางก็งอแงว่าฉันคืบหน้าเลื่อนสถานะ แต่นางได้แค่คืบจากแตะมือเป็นแตะศอกสงสาร!!“ซินเซีย” เรย์เอ่ยเรียกด้วยสีหน้าจริงจังทำให้ฉันปรือตามองเขา“เธอโกรธไอ้สายไหมเรื่องเมื่อวันก่อนน่ะ”“โกรธ!! เป็นนายจะโกรธไหมล่ะ” ฉันย้อนถามกลับไปทำให้เรย์หุบปากฉับ เป็นใครก็โมโหนะ เหมือนชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายแล้วเขาก็ใช้กรรไกรตัดด้ายทิ้งอย่างไม่ไยดี“ก็น่าโกรธอยู่นะ”อิลเสริมขึ้นมาส่วนแอลนั่งเงียบไม่ออกความคิดเห็น“อย่าให้ฉันเจอมันนะ จะตบให้หน้าหัน” ตามด้วยไซซีที่โมโหเป็นพิเศษ“เมื่อวานมันบอกฉันว่าพ่อป่วยเลยรีบกลับกะทันหัน เธอ...อย่าโกรธมันเลยนะ” เกิดความเงียบขึ้นมาทันที เรื่องพ่อป่วยฉันไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไรเลย เขาแทบไม่เคยเล่าเรื่องคร

“รู้แล้วค่ะ เสียงดุทำไมไม่ทราบ!” ฉันเอ่ยอย่างไม่พอใจก่อนจะเบี่ยงตัวหลบเดินไปขึ้นรถด้วยใบหน้าบึ้งตึง“มาทำอะไรที่นี่” เมื่อขึ้นมาบนรถเขาก็ถามขึ้นมาทันที เพราะตอนให้มารับไม่ได้บอกอะไรเพิ่มเติม“มาเยี่ยมเพื่อนค่ะ…เพื่อนไม่สบาย”“เพื่อนคนไหน?” ละทำไมถามเสียงเข้มแบบนั้น“สายฟ้าค่ะ” พอพูดจบบรรยากาศในรถก็เงียบมาก พี่เสือไม่พูดไม่จาเอาแต่ขับรถและมองท้องถนนจนถึงคอนโดของเขาอากาศแบบนี้...ไม่ใช่หึงใช่ไหม?ฉันเดินตามพี่เสือเข้ามาในห้องของเขาที่อยู่ชั้นบนสุด มองตามร่างสูงปลดกระดุมถอดเสื้อออกจนเปลือยท่อนบน เดินไปหยิบกระป๋องเบียร์ขึ้นมาเปิดและกระดกอย่างรวดเร็ว“กินแต่หัววันเลยนะ!” เห็นเขาจะหยิบอีกกระป๋องฉันเลยเอ่ยเสียงดังขึ้นมา ก่อนจะยืนกอดอกมองเขาที่ชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นก็คว้าอีกกระป๋องมาเปิด“แล้วไง ไม่มีใครมาสนใจมาห่วงอยู่แล้ว” เขาพูดจบก็หยิบเบียร์ออกมาอีกสองกระป๋องแล้วเดินไปยังโต๊ะสนุกเกอร์ที่อยู่อีกโซน“เป็นอะไรของเขา”ฉันบ่นพึมพำคนเดียวอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเดินตามพี่เสือไปถึงโต๊ะสนุกเกอร์ ยืนมองเขาแทงเล่นไปเรื่อย ๆ ดูสนุกดีแต่เล่นคนเดียวคงไม่สนุก ฉันเลยเดินเข้าไปใกล้แต่เป็นจังหวะที่เขากำลังจ

“อ๊ะ...พี่แกล้งหนู” ซินเซียหอบหายใจแรงมากยิ่งขึ้น เมื่อนิ้วร้ายบดคลึงลงบนปุ่มกระสัน ถูไถตามร่องสวาทจนแฉะก่อนจะสอดนิ้วเข้าไป“บอกแล้วว่าอยากมองเธอ...ครางชื่อพี่ดัง ๆ” เขามองกลางกายของเธอที่มีนิ้วของเขาแทงเข้าออก ยิ่งเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปถึงสามนิ้ว ร่างบางยิ่งส่ายร่อนสะโพกด้วยความเสียว น้ำสีใสแฉะเต็มร่องรัก ยิ่งแทงนิ้วเข้าไปหมุนควงภายในเสียงของมันยิ่งดังมากขึ้น พอผสานกับเสียงครางหวานที่เรียกชื่อเขายิ่งทำให้แก่นกายภายใต้กางเกงมันคับแน่นแจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ“อื้อพี่เสือ...หนูไม่ไหวแล้ว...อ่า~!” เธอบิดส่ายร่างไปมา สะโพกแอ่นรับสัมผัสจากปลายนิ้วร้าย เมื่อใกล้ถึงฝั่งฝันเธอก็เกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำหวาน“อ๊ะ...พี่เสืออออ” ซินเซียนอนหอบหายใจสักพักก่อนจะสะดุ้งเมื่อปลายลิ้นของเขากำลังละเลงลงบนกลีบดอกไม้งาม ปาดเลียน้ำหวานออกจนหมดร่างบางเม้มปากแน่นอย่างอดกลั้นเมื่อโดนลิ้นร้อนตวัดเลียลงบนติ่งเสียว พลางค่อนขอดเขาในใจที่ไม่ยอมให้เธอได้พักเลย มือบางกดศีรษะของเขาไว้แน่น แอ่นสะโพกร่อนใส่ลิ้นร้อนของเขาเพราะตอนนี้เธอจวนจะเสร็จสมอีกครั้งร่างสูงยืดตัวขึ้นมองร่างบางแสนเย้ายวนที่นอนหอบกระเส่า เส้นผมสีบลอนด์สยายเต็มโ

หมับ!!ยังไม่ทันได้พูดอะไรคนมาใหม่ก็คว้าเธอเข้ากอดแน่น ก่อนจะกดศีรษะของเธอชิดอกแกร่งของเขา มืออีกข้างก็โอบกอดร่างบางไว้ เพียงเท่านั้นน้ำตาก็ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก ไม่มีคำพูดใดนอกจากเสียงสะอื้นและเสียงคลื่นสาดซัดความน้อยใจเสียใจล้นทะลักออกมาจนหมด ใครบอกว่าชีวิตเธอน่าอิจฉาจนไม่สมควรจะมีเรื่องทุกข์ใจ แน่นอนสิ่งที่เธอให้ความสำคัญเลยคือครอบครัว ถึงได้เสียใจและร้องขนาดนี้“ฮึก...น่าอายมาก...พี่เสือเลยมาเห็นมุมนี้”“อายอะไร เธอล้มหน้าจุ่มขี้พี่ก็รักโอ๊ย!”ร่างบางหยุดร้องไห้เหลือเพียงเสียงสะอื้นเล็ก ๆ ยื่นมือไปหยิกเอวสอบอย่างแรงที่เขาปากหมาใส่ นึกว่าจะเลิกละนะปากแบบนี้น่าโดนสักหมัด!“หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ!!” ซินเซียทำหน้ามุ่ยและดันอกแกร่งออกด้วยความไม่พอใจ“หายเศร้าแล้วเหรอ?”“นิดหน่อยค่ะ...หนูแค่น้อยใจ”“อยากเล่าไหม?” เสือเลิกคิ้วถามพลางพาดแขนไว้บนไหล่เล็กบาง เมื่อเธอพยักหน้าเขาเลยกอดคอพาเธอเดินไปตามริมหาดห่างไกลจากผู้คน แม้ตรงนี้คนจะไม่เยอะแต่ก็มีบ้างประปราย แน่นอนว่ามีคนของเขาด้วย หลังจากวางสายจากซินเซียก็สั่งให้คนที่อยู่ใกล้ที่สุดเข้ามาคอยจับตามองเธอไว้ เผื่อมีอันตรายบางทีเขาก็ไม่เข้

หมับ!!ฉันยังพูดไม่ทันจบเฮียต้าร์เป็นคนแรกที่พุ่งเข้ามากอดฉันไว้แน่น ก่อนจะเอ่ยปลอบยกใหญ่ว่าไม่เป็นอะไรเลย จนน้ำตาแทบจะหลั่งอีกรอบเพราะตอนเด็กเขาเป็นคนแรกที่เข้ามาโอ๋แบบนี้เลย“กลับมาก็ดีแล้ว” เป็นเฮียรบที่เอ่ยออกมานิ่ง ๆ ตามด้วยไซซีที่ยืนพยักหน้าอยู่“ใช่ ๆ แค่กลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว เป็นห่วงแกมากรู้ไหม?...เฮียต้าร์ถอยออกมาให้หนูได้กอดซินบ้าง”“ขอโทษแกด้วยที่ไม่ได้โทรบอกเลย” เมื่อไซซีพุ่งมากอดฉันก็เอ่ยอย่างรู้สึกผิดทันที“ไม่เป็นไร ๆ ก็แกโกรธอยู่”ฉันมองเลยไปยังด้านหลังไซซี เห็นเฮียโซ่ยืนนิ่งแววตาที่เย็นชาของเขาสั่นไหว ฉันมองสบตาเขาก่อนน้ำสีใสจะคลอที่เบ้าตา รู้สึกแย่มากที่เอาแต่ใจใส่ ทุกคนก็ล้วนมีเหตุผลของตัวเอง“เฮียโซ่…หนู” ฉันพยายามกลั้นน้ำตาและบังคับเสียงไม่ให้สั่น เพราะกลัวจะร้องไห้แต่เขากลับเอ่ยขอโทษออกมา“เฮียขอโทษนะ...ขอโทษที่ตะคอกใส่แล้วก็ไม่เคยเข้าใจเราเลย” นั่นคือคำพูดที่ทำฉันเจ็บปวดใจมาก เขายอมรับผิดเองแล้ว ขอแค่ให้ฉันสบายใจเป็นแบบนี้ตลอดหมับ!พุ่งตัวเข้าไปกอดเอวสอบของเฮียโซ่ไว้แน่น“เฮียไม่ต้องขอโทษเลย...ฮึก...คนผิดคือหนูเองหนูเอาแต่ใจ เรื่องบางเรื่องถ้าไม่อยากให้รู้หนูไม