Semua Bab ย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน : Bab 11 - Bab 20

ณ หอสูงอันเป็นจุดที่ดีที่สุดสำหรับชมพิธีเปิดคันไถแรก องค์จักรพรรดิหลิวเช่อทรงยืนอยู่เบื้องหลังม่านผ้าไหมโปร่งสีแดงสด ดวงเนตรจับจ้องไปยังลานพิธีที่เต็มไปด้วยผู้คน ข้ารับใช้และขันทีคอยประจำอยู่ใกล้ชิดด้วยท่าทีนอบน้อมแต่สิ่งที่อยู่ในสายพระเนตรหาใช่ความอลังการของพิธีไม่ หากแต่เป็นเงาร่างเล็ก ๆ ของเด็กหญิงที่เพิ่งเดินจากลานพิธีไปพร้อมกับหญิงชราที่มีสีหน้าครุ่นคิด“หลานของหลิวห่าวเทียนคนนี้ไม่ธรรมดา?” สุรเสียงกังวานแต่เปี่ยมด้วยอำนาจตรัสขึ้นโดยไม่มองผู้ใดในขณะที่พระองค์ทอดพระเนตรตามร่างเล็กที่กำลังจูงมือหญิงชราออกไป หลิวเช่อพลันนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตที่เขาเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับการแต่งงานของหลี่เจี้ยนเฉิงกับบุตรีของหลิวห่าวเทียนซึ่งในตอนนั้นเป็นเพียงข่าวลือในราชสำนัก แต่เมื่อทอดพระเนตรจากพฤติกรรมที่บุตรเขยคนนี้กระทำต่อฮูหยินเอกและบุตรสาวก็ดูเหมือนว่าเรื่องราวนั้นจะมีมูลความจริงอยู่ไม่มากไม่น้อย“ฝ่าบาททรงสงสัยสิ่งใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?” จางกงขันทีคู่พระทัยถามขึ้นอย่างระมัดระวังด้วยความสงสัยใคร่รู้“ข้าแค่สงสัยว่าผู้ใดกันที่เลี้ยงดูหลานสาวคนนี้มาให

ทันทีเมื่อสองแม่ลูกกลับถึงจวน หลังจากหยุนจิงยอบกายคำนับมารดาเพื่อกล่าวลาเด็กหญิงก็เดินลิ่ว ๆ กลับเรือนของตนโดยมีบ่าวรับใช้ตามติดมาไม่ห่างและเมื่อเจ้าตัวก้าวเท้าเข้าสู่ภายในห้องชั้นใน “พวกเจ้าออกไปเถอะ ข้าอยากอยู่คนเดียว” บ่าวรับใช้ไม่มีใครกล้าขัดแม้แต่เถาจูคนสนิทของนางอวิ๋นซิง เจ้าอยู่ไหน ทันทีเมื่อเสียงประตูปิดลงเด็กหญิงก็เรียกหาคู่หูตัวจิ๋วทันทีรออยู่ไม่นานเสียงกระพือปีกเบา ๆ ก็แว่วเข้ามาให้ได้ยิน เจ้ามีสิ่งใดอย่างนั้นหรือเยว่ฮวา นกชิงเหนียวบินมาเกาะบนไหล่ของนางเอียงคอถามด้วยดวงตากลมโตข้าคิดว่าวันพรุ่งช่วงฟ้าสางข้าจะไปพบท่านตาท่านยายที่จวนเพราะข้ามิสามารถนั่งรออย่างใจเย็นได้ หยุนจิงบอกในสิ่งที่ตัวเองคิดออกมาข้ารู้ว่าเจ้าใจร้อนแต่การจะออกจากจวนตามลำพังไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ อีกอย่างเจ้ารู้หรือว่าจวนไท่เว่ยของตาเจ้าอยู่ที่ใด อวิ๋นซิงแย้งหยุนจิงนิ่งงันไปเล็กน้อยก่อนที่นางจะทบทวนตามเนื้อเรื่องตามที่เหม่ยหลินเคยเล่าให้ฟัง จวนไท่เว่ยของท่านตาอยู่เขตตะวันตกเฉียงเหนือของพระราชวังซึ่งอยู่ห่างจากจวนของนางราวห

“พี่สาว ข้าไม่ได้อยากจะเอาเรื่องบุตรสาวของท่านเลยจริง ๆ นะเจ้าคะ” จงเสวี่ยเหม่ยกล่าวพลางยกผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริงก่อนจะพูดต่อเสียงสะอื้นปลอม ๆ“เพียงแต่นางพูดจาไม่ให้เกียรติข้า ข้าย่อมต้องแจ้งให้ท่านแม่ได้รับรู้”“พูดจาไม่ให้เกียรติ?” หลิวอวี้เฟยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “แล้วเจ้ามีพยานหรือไม่? หรือเจ้าคิดจะกล่าวหาเพียงเพราะคำพูดของตนเอง?”จงเสวี่ยเหม่ยชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบหันไปทางบ่าวรับใช้ของตน “อาอิ๋น เจ้าอยู่กับข้า เจ้าก็เห็นใช่หรือไม่? มิใช่ว่าเมื่อวานท่านเองก็อยู่ด้วยหรอกหรือ”อาอิ๋นที่ถูกเรียกถึงถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบก้าวเท้าออกมาประสานมือคำนับ“เรียนฮูหยินผู้เฒ่า เป็นความจริงเจ้าค่ะ คุณหนูหยุนจิง กล่าววาจาหยาบคายต่อฮูหยินรอง”“เช่นนั้นหรือ?” หลิวอวี้เฟยมองอาอิ๋นด้วยสายตาเรียบนิ่ง แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความขบขัน“บ่าวของเจ้าเป็นพยานให้เจ้าได้ เช่นนั้นก็คงมิแปลก หากบ่าวของข้าจะเป็นพยานให้บุตรสาวของข้าได้เช่นกัน” หลิวอวี้เฟยพูดขึ้นโดยไม่ได้สนใจเรื่องที่จงเสวี่ยเหม่ยพูดถึงนางที่อยู่ด้วยกัน“พี่สาว! ท่านกำ

เมื่อกลับมาถึงเรือนเหยียนฮวาของตน หลิวอวี้เฟยได้พาบิดาเข้ามานั่งยังห้องรับรองพร้อมกับบุตรสาวตัวน้อยที่ยังจับชายเสื้อของนางไว้แน่น ความตึงเครียดก่อนหน้านี้ค่อย ๆ คลายลงเมื่อได้กลับมายังที่ของตนเองหลิวห่าวเทียนกวาดสายตามองรอบห้องรับรองก่อนจะโบกมือไล่บ่าวรับใช้ให้ออกไปจนหมด ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของเขา ไม่นานนักภายในห้องก็เหลือเพียงพวกเขาสามคนหลิวอวี้เฟยมองบิดาของตนอย่างกังวล แม้จะรู้ดีว่าเขาไม่ได้มาเพียงเพื่อปกป้องหยุนจิงเท่านั้น แต่ในใจยังคงกังวลว่าเรื่องที่บิดาพูดอาจจะส่งผลกระทบต่อบุตรสาวของนางหรือไม่“ท่านพ่อ มีเรื่องใดหรือเจ้าคะ?” นางถามเสียงเบาหลิวห่าวเทียนมองหน้าบุตรสาวของตนก่อนจะถอนหายใจยาว สีหน้าของเขาเข้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างตรงไปตรงมา“ข้ารู้เรื่องของหลี่เจี้ยนเฉิงกับจงเสวี่ยเหม่ยหมดแล้ว”คำพูดสั้น ๆ แต่กลับทำให้หลิวอวี้เฟยเผลอขยุ้มมือของตนเองแน่น ความรู้สึกที่พยายามกดเก็บเอาไว้มานานพวยพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง นางรู้ดีว่าบิดาของตนเป็นคนที่มีอำนาจและไม่ว่าเรื่องใดที่เขาต้องการรู้ก็ไม่มีทางที่มันจะเล็ดรอดสายตาของเขาไปได้

คล้อยหลังหลานสาวตัวน้อยจากไป หลิวห่าวเทียนไม่รอช้าเขาได้รีบสั่งการคนของตนให้ไปสืบข่าวเรื่องหนังสือหย่าของจางเสวี่ยเหม่ยกับลูกเขยตัวดีทันที“หยางจวิ้น!” เสียงของหลิวห่าวเทียนหนักแน่นดุจเสียงของกลองศึกก่อนที่เขาจะพูดต่อเมื่อเจ้าของชื่อปรากฏตัว“เจ้าจงไปสืบมาให้แน่ชัดว่าหนังสือหย่าของจงเสวี่ยเหม่ยถูกซ่อนไว้ที่ใด ข้าไม่ต้องการคำคาดเดาแต่ต้องการความจริง! เมื่อพบแล้วจงรีบนำมันมาให้ข้าอย่างเร่งด่วน”“ขอรับนายท่าน!” หยางจวิ้นโค้งคำนับรับคำสั่ง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม“นอกจากนี้” หลิวห่าวเทียนหรี่ตาลงน้ำเสียงของเขาเย็นเยียบลงกว่าเดิม “ส่งคนไปจับตาดูเจี้ยนเฉิงเอาไว้ด้วย ข้าไม่เชื่อว่าเรื่องนี้จะมีเพียงแค่นี้มันต้องมีอะไรที่เรายังไม่รู้ซ่อนอยู่”“ข้าน้อยเข้าใจแล้วขอรับ!” หยางจวิ้นประสานมือคำนับก่อนจะรีบถอยออกไปด้านชุนหรงนางมองสามีของตนอย่างพิจารณาพลางถอนหายใจก่อนจะเอ่ยขึ้น“ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังโกรธแต่เจ้าก็ต้องระวังสุขภาพของตนด้วย เรื่องนี้พวกเราต่างก็ผิดด้วยกันที่ตอนนั้นไม่สืบให้กระจ่าง”หลิวห่าวเทียนเงียบไปคร