All Chapters of ย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน : Chapter 31 - Chapter 40

ฮัวหยุนขยับก้าวเข้ามาใกล้หลิวหยุนจิงเล็กน้อย สายตาคมมองตรงมายังนาง“เจ้าบอกว่าเรื่องที่ข้ากำลังจะพูด เจ้าทำนายได้อย่างนั้นหรือ?”หลิวหยุนจิงยกยิ้มบางใบหน้ายังคงสงบและเปี่ยมด้วยความมั่นใจ “ใช่เจ้าค่ะ พวกท่านไม่ได้มาหาข้าเพียงเรื่ององค์หญิงผิงหยางเท่านั้น แต่ยังมีเรื่องของอาคารร้างที่ติดป้ายให้เช่าในตลาดตะวันออกด้วยใช่หรือไม่?”ฮัวชวี่ปิ้งตบมืออย่างถูกใจก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง “เจ้าช่างเป็นเด็กตัวเล็กที่ฉลาดเหลือเกิน! ข้าเพิ่งคุยเรื่องนี้กับน้องชายอยู่ไม่ทันไร เจ้าก็ทายออกมาได้ถูกต้องเช่นนี้”“ใช่ไหมล่ะเจ้าคะ ข้าพูดไว้ไม่ผิดใช่หรือไม่ว่าอาคารหลังนั้นเป็นโอกาสที่ดีในการเริ่มกิจการบางอย่าง แต่ข้ายังมีปัญหาอยู่เรื่องหนึ่ง ข้าไม่มีเงินมากพอที่จะเช่าอาคารนั้นในตอนนี้” หลิวหยุนจิงพูดตรงไปตรงมาด้วยแววตาวูบไหวฮัวหยุนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “แล้วเจ้าคิดจะทำเช่นไรหากไม่มีเงิน?”หลิวหยุนจิงยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ข้ากำลังคิดว่าท่านพี่ฮัวหยุนสนใจจะเป็นหุ้นส่วนกับข้าหรือไม่เจ้าคะ?”“หุ้นส่วน?” ฮัวหยุนทวนคำอย่าง

ภายในอาคารร้างหลังใหญ่ซึ่งขณะนี้กำลังจะกลายเป็นอาคารในความดูแลของหลิวหยุนจิงในการเริ่มต้นสร้างแหล่งเงินแหล่งทอง เสียงพูดคุยและเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากการเดินสำรวจของคนทั้งสามที่อาหลันกับเสี่ยวหมิงช่วยกันเปิดประตูและหน้าต่างโดยที่หลิวหยุนจิงกำลังยืนรอผู้ที่นัดกันไว้อยู่บริเวณโถงกลาง ดวงตาคู่โตจับจ้องไปยังชายวัยกลางคนผู้หนึ่งที่ก้าวเข้ามาพร้อมกับจางไห่“คุณหนูเยว่ฮวา นี่คือเฟิงชิงคนที่ข้ากล่าวถึง” จางไห่แนะนำชายผู้นั้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นตามแบบฉบับของตนเฟิงชิงค้อมศีรษะลงเล็กน้อย สีหน้าเรียบนิ่งแต่ทว่าแววตาเปี่ยมด้วยความอบอุ่นและสงบนิ่งราวผู้มีประสบการณ์โชกโชน“ข้าน้อยคารวะคุณหนูเยว่ฮวา ยินดีที่ได้พบขอรับ”หลิวหยุนจิงยิ้มบางก่อนจะกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ“ท่านเฟิงชิง ข้าได้ยินเรื่องราวของท่านจากท่านอาจางไห่มาบ้างแล้ว ท่านมีประสบการณ์มากมายข้าจึงอยากให้ท่านช่วยดูแลกิจการของข้า ท่านคิดว่าอย่างไรเจ้าคะ?”เฟิงชิงมองสำรวจเด็กหญิงตรงหน้าก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุขุม “คุณหนูเยว่ฮวา ดูเหมือนท่านจะมีความตั้งใจจริงนัก ข้ารู้สึกยินดีที่ได้รับเกียรติน

หลิวหยุนจิงกับเสี่ยวหมิงวิ่งไปยังลานฝึกยุทธ์ด้วยความเร่งรีบ แสงแดดยามเช้าทอประกายลอดผ่านยอดไม้ทำให้บรรยากาศดูสดชื่นลานฝึกเต็มไปด้วยบรรดาบ่าวไพร่ที่มารวมตัวกันเพื่อฝึกฝนตามคำสั่งของจางไห่ซึ่งยืนรออยู่พร้อมแส้ม้วนหนึ่งในมือ“เยว่ฮวา เสี่ยวหมิง เจ้าทั้งสองมาสายไปหนึ่งเค่อ! หากเจ้าเป็นทหารในสนามรบสายไปหนึ่งเค่อนั่นอาจหมายถึงชีวิต” จางไห่กล่าวด้วยน้ำเสียงดุดันหลิวหยุนจิงรีบประสานมือคารวะด้วยความนอบน้อม “ขออภัยท่านอาจารย์ ข้าจะไม่ให้เกิดขึ้นอีกเจ้าค่ะ!”จางไห่มองนางด้วยแววตาเคร่งขรึมระคนเอ็นดู “ดี! แต่ถ้ายังมีเหตุการณ์เช่นวันนี้อีกเจ้าจะต้องถูกลงโทษ เอาละไปเข้าแถว วันนี้เราจะเริ่มจากฝึกพื้นฐานการทรงตัวก่อน”หลังจากการฝึกยุทธ์ผ่านไปกว่าครึ่งวัน เหงื่อเม็ดเล็กจำนวนมากผุดพรายเกาะเต็มหน้าผากของหลิวหยุนจิง นางยกผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อพลางหายใจหอบทว่าในดวงตาของนางกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น“เจ้าทำได้ดีมาก ศิษย์น้อง” เสี่ยวหมิงกล่าวพร้อมยื่นน้ำดื่มให้“ขอบคุณเจ้าค่ะ ศิษย์พี่&rd

เมื่อกลับถึงจวนหลิวหยุนจิงรีบตรงไปยังโรงเก็บของที่ถูกดัดแปลงเป็นห้องหมักสุราชั่วคราว ด้านในเต็มไปด้วยไหดินเผาขนาดใหญ่ที่เรียงรายอยู่หลายใบ“พี่สาวอาหลัน พี่ชายเสี่ยวหมิง ข้าต้องการหมักสุราให้ได้หลายชนิดเพื่อเตรียมไว้สำหรับวันเปิดร้าน พวกเรามาเริ่มกันเถอะ” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น“คุณหนูจะเริ่มจากชนิดใดก่อนดีเจ้าคะ?” อาหลันถามขณะเตรียมข้าวเหนียวที่แช่น้ำจนได้ที่“เริ่มจากสุราข้าวเหนียวขาวก่อนเจ้าค่ะ เป็นสุราพื้นฐานที่หมักง่ายที่สุด หลังจากนั้นค่อยต่อด้วยสุราดอกเก๊กฮวยและสุราผลไม้”หลิวหยุนจิงอธิบายแผนการก่อนจะลงมือหมักสุราอย่างตั้งใจ นางสั่งให้เสี่ยวหมิงช่วยขัดล้างไหดินเผาทั้งหมดอย่างสะอาดเรียบร้อย ขณะที่อาหลันนำข้าวเหนียวที่แช่น้ำไว้ไปนึ่งจนหอมฟุ้ง“เอาละ คราวนี้ก็มาถึงขั้นตอนการหมักสุราข้าวเหนียว ก่อนอื่นนำข้าวเหนียวที่นึ่งจนสุกไปตากให้เย็นสนิท จากนั้นจึงนำมาคลุกเคล้ากับหัวเชื้อสุราสูตรพิเศษที่ข้าได้ผสมสมุนไพรบางชนิดเข้าไปเพื่อเพิ่มกลิ่นหอมและช่วยเร่งกระบวนการหมักข้าวต่อมาหลังจากคลุกเคล้ากันดีแล้วก็ตักใส่ไหดินเผาที่ลวกน้ำร้อนเรียบ

หลังจากหลิวอวี้เฟยและหวังจูเริ่มลงมือทดลองทำสบู่ตามคำแนะนำของหลิวหยุนจิง กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกเหมยและเปลือกส้มก็ฟุ้งกระจายไปทั่วโรงเรือนทางด้านข้างของเรือนของนาง จนกระทั่งหวังชูหรงที่กำลังเดินมาหาบุตรสาวได้กลิ่น“พวกเจ้ากำลังทำสิ่งใดกันอยู่หรือ แม่ได้ยินบ่าวมาบอกว่าได้กลิ่นหอมลอยออกมาจากเรือนของเจ้าก็เลยเดินมาดู” เสียงแหบพร่าของหญิงชราถามขึ้นอย่างใคร่รู้“ท่านแม่” หลิวอวี้เฟยเดินเข้าไปประคองมารดาพลางเรียกออกมาอย่างอ่อนหวานเช่นเดียวกับหยุนจิงที่เดินไปหายายของตนเช่นกัน“ท่ายยายเจ้าคะ หลานกับท่านแม่กำลังทำสบู่เจ้าค่ะ ข้ากำลังคิดว่าหากได้ผลดีจะนำไปมอบให้ท่านอยู่พอดี” เสียงออดอ้อนอ่อนหวานของหลานสาวตัวน้อยทำให้หวังชูหรงเผยรอยยิ้มบางออกมา“สบู่? คือสิ่งใดหรือเจ้า ใช่ที่กำลังส่งกลิ่นหอมอยู่ตอนนี้หรือไม่”“ใช่เจ้าค่ะท่านยาย” หลิวหยุนจิงยิ้มหวานพร้อมกับดึงมือของหวังชูหรงให้เดินเข้าไปภายในโรงเรือน“สบู่คือสิ่งที่ข้ากับท่านแม่กำลังทดลองทำเพื่อใช้ชำระร่างกายเจ้าค่ะ กลิ่นหอมที่ท่านได้กลิ่นก็มาจากน้ำดอกเหมยและเปลือกส้มที่เราผสมลงไป”หวังชูหรงมองสบู่