All Chapters of ย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน : Chapter 21 - Chapter 30

เมื่อกลับถึงจวนเด็กหญิงตรงไปยังห้องหนังสือของตน ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะไม้เรียบง่าย แสงแดดยามบ่ายส่องลอดผ่านหน้าต่างม่านไม้ไผ่เข้ามาตกกระทบพู่กันและแผ่นไม้ที่วางอยู่เบื้องหน้านางหลับตาครู่หนึ่งสูดหายใจลึกก่อนจะพยายามเรียบเรียงความคิด หากจำไม่ผิดอีกไม่นานก็จะถึงเทศกาลโคมไฟ ซึ่งเป็นช่วงที่ประชาชนออกมาฉลองกันทั่วทั้งฉางอัน และเป็นช่วงเดียวกันที่พิธีบูชาเทพไท่หนึ่งจะถูกจัดขึ้นภายในวังหลวงนางพึมพำกับตัวเองเสียงเบาก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อระลึกถึงเนื้อหาในนิยายต้นฉบับ ช่วงเวลานี้หลิวเช่อกำลังอยู่ในช่วงที่อำนาจของเขาเริ่มมั่นคงขึ้น แต่ก็มีคนที่ไม่พอใจมากมายและในค่ำคืนแห่งพิธีบูชาเกิดเหตุลอบสังหารจักรพรรดิ!เนื้อหาในนิยายนางจำได้ว่ากลุ่มที่ลอบสังหารเป็นพวกขุนนางที่ยังภักดีต่อหลิวหรงอดีตรัชทายาทที่ถูกปลด! คิ้วของเจ้าตัวขมวดมุ่นเข้าหากันขบคิดอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง หากครั้งนี้การลอบสังหารเกิดขึ้นเหมือนในนิยายจะต้องมีการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองครั้งใหญ่อำนาจในราชสำนักจะยิ่งถูกกวาดล้าง แต่ก่อนที่เหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นนี่อาจเป็นโอกาสของข้า โอกาสที่จะสร้างชื่อเสียงและเงินทอง!

ฮัวหยุนอยากจะเอามือตบหน้าผากของคนเป็นพี่เสียเหลือเกินเรื่องน่าอายเช่นนี้ก็ยังกล้าพูดออกมา“พี่ชาย ท่านไม่เหม็นตัวเองบ้างเหรอ” คำพูดของหยุนจิงทำให้ฮัวชวี่ปิ้งใบหน้าแดง“ข้าชินอยู่กับสนามรบนี่ ที่นั่นทั้งน้ำและอาหารล้วนมีจำกัด อีกอย่างพวกเราเป็นบุรุษการนอนกลางดินกินกลางทรายก็เป็นเรื่องธรรมดา” เด็กชายแก้ตัวจนลิ้นพันกัน“ก็เพราะแบบนี้นั่นแหละท่านถึงป่วย เอาละข้าไม่อยากพูดกับพวกท่านแล้ว ข้ายังมีเรื่องต้องทำ” หยุนจิงเอ่ยพลางโบกมือตัดบท“เด็กน้อย เจ้าตัวกะเปี๊ยกแค่นี้มีเรื่องใดต้องทำเช่นนั้นหรือ” ฮัวชวี่ปิ้งเริ่มเกิดความสนใจระคนนึกสนุกจึงได้ถามออกมาอย่างอยากรู้อยากเห็นหลิวหยุนจิงปรายตามองเขาก่อนที่นางจะพูดต่ออย่างหน้าตายซึ่งได้ทำให้ฮัวหยุนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะคนเป็นพี่ออกมา“ข้ารู้อีกเหตุผลที่ทำให้อายุท่านสั้นอีกข้อแล้วละ”“เหตุผลอะไร” ดวงตาของฮัวชวี่ปิ้งเป็นประกาย“ไม่เคยมีใครบอกท่านหรือว่าการรู้เรื่องของผู้อื่นให้น้อยจะทำให้ชีวิตของตัวเองยืนยาว”“จะ...เจ้าเสียทีที่ข้าเอ็นดู หึ!” ฮัวชวี่ปิ้งสะบัดชายเสื้อด้วยความโมโห“ข้

“แม้จวนหลิวของเราจะมิได้ร่ำรวยเช่นตระกูลอื่น แต่ข้าคิดว่าการสนับสนุนความตั้งใจของหลานสาวเป็นสิ่งที่คุ้มค่า นี่เป็นเงินจำนวนเล็กน้อยเจ้าจงนำไปซื้อวัตถุดิบมาทดลองทำสุราของเจ้าเถิด”หลิวหยุนจิงเบิกตากว้าง นางยื่นมือเล็กออกไปรับถุงเงินมาอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเงยหน้ามองท่านตาด้วยดวงตาเปล่งประกายระคนซาบซึ้งแม้ว่าหลิวอวี้เฟยจะตื้นตันกับการกระทำของบิดาแต่ทว่านางก็ยังอดสงสัยบางอย่างมิได้จึงได้มองบุตรสาวด้วยความกังวล ถึงนางจะรู้ดีในความฉลาดและกล้าหาญของเด็กหญิง แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจก็คือ“เยว่ฮวา ลูกบอกแม่ได้หรือไม่ว่าเจ้ารู้วิธีหมักสุราได้อย่างไร?” น้ำเสียงของนางอ่อนโยนทว่าแฝงด้วยความเป็นห่วงหลิวหยุนจิงชะงักเล็กน้อย นางครุ่นคิดก่อนจะตอบด้วยรอยยิ้มจืดเจื่อน“ข้าได้ยินมาจากพ่อค้าขาจรในตลาดเจ้าค่ะ เขาเล่าเรื่องการหมักสุราให้ฟัง ข้าเลยสนใจก็เลยลองจดจำวิธีมาเจ้าค่ะ” หลิวหยุนจิงพูดพลางไขว้นิ้วไว้ด้านหลังลอบเหงื่อตกในใจ“จริงหรือ?” หลิวอวี้เฟยขมวดคิ้วเล็กน้อย นางยังคงไม่คลายความสงสัย แต่ก็ไม่ต้องการกดดันบุตรสาวเช่นกัน“หากลูกต้องกา

หลิวหยุนจิงไม่รอช้า หลังจากคิดแผนเรียบร้อยนางหันไปสั่งเถาจูทันที“เถาจู เจ้าจงไปนำดอกบ๊วยแห้ง น้ำผึ้งบริสุทธิ์ และข้าวเหนียวคุณภาพดีมาให้ข้า เราต้องเริ่มหมักสุราดอกบ๊วยให้ทันงานเทศกาลโคมไฟ!”เถาจูรับคำ “เจ้าค่ะ! ข้าจะรีบไปจัดการให้เรียบร้อย”วัตถุดิบถูกนำมาอย่างรวดเร็ว หลิวหยุนจิงจัดเตรียมทุกอย่างอย่างพิถีพิถัน นางล้างข้าวเหนียวจนสะอาด นึ่งจนสุกนุ่ม จากนั้นค่อย ๆ ผสมกับน้ำผึ้งและดอกบ๊วยแห้งที่ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วห้องครัวเล็กด้านหลัง“ข้าจะหมักสุราให้ดีที่สุด ดอกบ๊วยนี้ต้องส่งกลิ่นหอมละมุน รสหวานอมเปรี้ยวกำลังดี”เมื่อผสมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย นางเทลงในไหดินเผาที่ทำการต้มด้วยน้ำร้อนเรียบร้อย ก่อนปิดด้วยผ้าสะอาดแล้วมัดปากไหไว้แน่นหนา นางยืนมองผลงานด้วยความพอใจ“อีกเจ็ดวัน สุราดอกบ๊วยหมักน้ำผึ้งของข้าจะพร้อมสำหรับงานเทศกาลโคมไฟ!”เถาจูยืนมองเจ้านายตัวน้อยด้วยความทึ่ง ก่อนจะยิ้มกว้าง“คุณหนู ข้ามั่นใจว่าสุราของท่านจะต้องได้รับคำชมอย่างแน่นอน!”“ข้าก็หวังเช่นนั้น เถาจูแต่น่าเสียดายข้าหมักออกมาได้เพียงแค่ห้าไหเล็กเท่านั้นเอง

“เจ้ามั่นใจหรือว่าการลอบสังหารจะเกิดขึ้นในวันนั้น?” พระนางตรัสถามเสียงเย็นหลิวหยุนจิงพยักหน้า “เพคะ หม่อมฉันมิอาจบอกได้ว่าคนร้ายจะใช้วิธีใด แต่จุดที่อันตรายที่สุดคือตอนที่จักรพรรดิทรงอยู่หน้าแท่นบูชา ทุกสายตาจับจ้องไปที่พระองค์ เวลานั้นคือช่วงเวลาที่พวกมันจะลงมือเพคะ”หลิวหยุนจิงแผ่นหลังนิ่งขึง (ข้าเทหน้าตักขนาดนี้แล้วท่านก็ช่วยเชื่อข้าหน่อยเถอะ) เจ้าตัวเล็กอ้อนวอนในใจองค์หญิงผิงหยางนิ่งคิด นางรู้ดีว่าแม้หลิวเช่อจะทรงมั่นพระทัยในพระองค์เอง แต่พระองค์ก็เป็นผู้ที่เชื่อเรื่องลางสังหรณ์และโชคลาง หากพระองค์ได้รับข่าวนี้ก็อาจจะทรงเตรียมการรับมือได้“แล้วเจ้าคิดว่าพวกมันจะลงมือได้สำเร็จหรือไม่?”หลิวหยุนจิงเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย นางรู้อยู่แล้วว่าองค์หญิงจะต้องถามคำถามนี้“เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับว่าจักรพรรดิจะทรงเตรียมรับมือเช่นไร เพคะ หากมิได้มีมาตรการป้องกันที่รัดกุมพวกมันอาจก่อความวุ่นวายได้ แต่หากพระองค์ทรงทราบล่วงหน้าและทรงจัดเตรียมองครักษ์และจับตาดูขุนนางต้องสงสัย เหตุการณ์นี้อาจไม่เกิดขึ้นเพคะ หรือหากเกิดขึ้นหม่อมฉันคิดว่าองค์จักรพรรดิน่าจะทร