Semua Bab บุปผาของมาเฟีย: Bab 11 - Bab 20

“อ๊ะ...อื้อ!” พริมโรสใช้สองมือค้ำยันแผ่นอกแน่นหนันเอาไว้ เมื่อคนที่อยู่ใต้ร่างเริ่มออกแรงคุมจังหวะจนสะโพกของเธอเด้งขยับตามแรงกระแทก “สะ...เสียวจัง อื้มมมม” เสียงเล็กๆ ครวญครางออกมาอย่างไม่ปกปิด ไม่มีเหนียมอายที่พูดความรู้สึกขณะร่วมรักออกมาอย่างโจ่งแจ้ง “นะ...ไหนว่าจะให้ขย่มเองไง” รอยยิ้มร้ายเปื้อนบนใบหน้าไร้ที่ติ สะโพกสอบที่จ้วงโนอยู่ใต้ร่างเล็กหยุดขยับทันที มาเฟียหนุ่มขยับตัวขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียง จัดท่าทางให้เธอคร่อมเขาไว้ในท่าหันหน้าชนกัน “ทำสิ...” ไม่พูดเปล่า นิ้วเรียวนั้นยังมาสะกิดคลึงที่ปุ่มกระสันเป็นการหยอกล้อไปในตัว นักศึกษาสาวเอื้อมมือจับบ่าแกร่ง สอบเอวเล็กขึ้นลงหาเขาอย่างเงอะงะ จนคนที่นั่งให้ทำยิ้มออกมา ค่อยๆ ทำแบบนั้นเมื่อไหร่จะแตก พรุ่งนี้มั้ง “ไม่เคยทำ?” แนบฝ่ามือช้อนก้นของเธอขึ้น ช่วยประคองให้หญิงสาวขยับได้ถนัดขึ้น พริมโรสส่ายหน้าหวือ เธอขยับแล้ว แต่มันไม่เสียวเอาซะเลย

นักศึกษาสาวครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา เม้มปากด้วยความเคยชินเป็นนิสัย ยามที่กำลังใช้สมองขบคิดเรื่องบางอย่าง คนที่กล้าใช้ปืนในที่สาธารณะไม่เกรงกลัวต่อกฎหมาย แถมยังสามารถปิดข่าวจนเธอแทบไม่อยากจะเชื่อว่าจะไม่มีใครรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอในคืนนั้น ปืนไม่ได้ถูกยิงออกไปเพียงหนึ่ง แต่ถึงสี่! คนที่รู้แม้กระทั่งที่อยู่ของเธอ สามารถซื้อรถยี่ห้อเดียวกัน รุ่นเดียวกัน และจัดการเรื่องทะเบียนรถได้ภายในหนึ่งคืน สามารถตามติดเธอราวกับเป็นเงาตามตัวก็ไม่ปาน “โรสไม่แน่ใจว่าเขาเรียกกันว่าอะไร” เธอเงยหน้าสบตาคนตรงหน้า ก่อนจะเม้มปากเมื่อยังคงเห็นเขาส่งรอยยิ้มเย็นชาออกมา “คนนอกกฎหมาย เหนือกฎหมาย หรือ...มาเฟีย” หญิงสาวสูดอากาศเข้าปอดเมื่อพูดจบ และเซนก็ไม่ได้เฉลยคำตอบออกมาว่ามันเรียกว่าอะไร เขาเพียงส่งยิ้มมาที่เธอเป็นนัย เมื่อทั้งสองจัดการธุระส่วนตัวตนเองเรียบร้อยแล้ว เป็นฝ่ายคนตัวสูงที่ออกไปเปิดประตูให้ลูกน้องคนสนิท ซึ่งรออยู่หน้าห้องต้องแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบเข้ามา “อรุณสวัสดิ์ครับคุณพริมโรส” ยังคงเป็นดีนส์ที่ปรา

ร่างบอบบางถูกวางลงบนเตียงนุ่มภายในคอนโดมิเนียมของหญิงสาว มาเฟียหนุ่มเดินออกมาคุณกับดีนส์ที่กำลังตรวจตราถุงอาหารที่เจ้านายสั่งให้ซื้อมาไว้บนห้องของเธอก่อนที่จะมาถึง “นายจะค้างที่นี่ไหม ผมจะได้ให้คนเอาชุดพรุ่งนี้มาให้” “อืม” เขารับคำโดยที่กำลังสนใจอาหารที่ซื้อมา ตรวจซ้ำว่าไม่มีอาหารที่หญิงสาวแพ้ “นายหญิงเหมือนจะยังรับสภาพตัวเองไม่ได้” ดีนส์เอ่ยขึ้นในขณะที่เขากำลังจัดแจงนำกล่องอาหารที่ซื้อมาเก็บตู้เย็น “รู้อยู่แล้ว” ตอนแม่ของเขารู้ว่าเขาเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของธุรกิจสีเทาทางฝั่งพ่อก็รับไม่ได้ ถึงขนาดขอร้องให้เขาเลิกติดต่อไปหา เพราะไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับพ่ออีก คนไร้ศาสนาอย่างเขา หากจะภาวนาให้เธอที่นอนอยู่เข้าใจความจำเป็นนั้น จะมีพระเจ้าองค์ใดรับการอ้อนวอนนี้ “คนของเราอยู่รอบๆ คอนโด ผมไม่ได้รับสายช่วงสี่ทุ่ม” เซนพยักหน้ารับทราบ เวลาสี่ทุ่มตรงวันนี้คือเวลาที่ต้องส่งของทางทะเล ดีนส์เป็นคนออกไปทำหน้าที่

ผ่านมาหลายวันแล้วตั้งแต่อาเธอร์ถูกเซนปล่อยตัว พริมโรสไม่เจอหน้าอาเธอร์อีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น แต่หัวข้อการสนทนาเรื่องที่เขาหายตัวไปยังคงมีเป็นระยะ แม้ทางครอบครัวของเขาจะไม่ปริปากเล่าให้ใครฟังว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ใบเตยก็ใช้คอนเนคชั่นในมหาวิทยาลัยตัวเองเก็บข้อมูลเอามาเล่าให้เพื่อนอีกสองคนฟังไม่หยุด “มันถูกเอาไปปล่อยทิ้งหน้าบ้านเลยเหรอ” พะแพงพูดออกมาเสียงเบา เพราะใบเตยรับปากคนวงในว่าจะไม่เล่าให้ใครฟัง จึงต้องย้ายที่นั่งจากโต๊ะประจำมาคุยข้างตึกเรียนที่เป็นสวนหย่อมแทน “เออ โคตรน่ากลัวอ่ะ รู้แม้กระทั่งที่อยู่” “แล้วมันโดนเรียกค่าไถ่เหรอ” “ไม่ ไม่เรียกอะไรเลย อยู่ดีๆ ก็เอามาคืน” ได้ยินประโยคนี้จากใบเตย คนตัวเล็กที่นั่งฟังอยู่ก็หลุดยิ้มออกมา เขาน่ารักกับเธอ “แล้วกล้องหน้าบ้านมันไม่มีเหรอ ไม่ติดรถที่มาจอดเลย?” “กล้องมันดับตั้งแต่ตอนตีสี่ จากเวลาที่กล้องจับครั้งสุดท้ายนะ” ใบเตยก้มหน้าลงม

เมื่อวันเสาร์มาถึงพริมโรสที่กลับไปนอนที่บ้านใหญ่ช่วงวันพฤหัสบดีและวันศุกร์ ก็กลับมายังคอนโดตัวเองด้วยการให้เหตุผลกับที่บ้าน ว่าจะไปเที่ยวภูทับเบิกกับเพื่อนสนิทอีกสองคน เซนส่งข้อความมาบอกหญิงสาวว่าเขาจะเข้ามารับเธอในช่วงเวลาห้าทุ่ม เนื่องจากติดงาน คนหัวไวอย่างเธอก็เข้าใจได้ทันที ว่างานที่เขาบอกคงจะหมายถึงธุรกิจสีเทาที่ทำอยู่ จึงส่งข้อความตอบกลับไปว่ารับทราบและขอให้เขาโชคดี แม้ในใจจะว้าวุ่นไม่น้อย เมื่อก่อนไม่เคยรู้เลยว่าเขาทำงานอะไรเสี่ยงตายขนาดนี้ เวลาเขาเปิดกล้องจึงไม่ได้สังเกตเจออะไร นอกเสียจากความเหนื่อยล้า และเข้าใจไปเองว่าเขาเหนื่อยจากงานบนโต๊ะทั่วไป ก๊อกๆๆ ติ๊ด....ติ๊ด... เสียงเคาะประตูตามด้วยเสียงแตะคีย์การ์ดและกดรหัสผ่าน ทำให้คนที่เอาแต่นั่งเงียบในห้องรีบวิ่งออกไปที่หน้าประตู และทันทีที่เจอเจ้าของใบหน้าคมคายก็โผเข้ากอดเขาเอาไว้แนบแน่น "เป็นอะไร...อยู่คนเดียวแล้วกลัวเหรอ" มือหนายกขึ้นลูบเรือนผมนุ่มเอาไว้ แต่พอคนตัวเล็กผละออก