All Chapters of เมื่อของตายกลายเป็นของรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ภายในห้องรับแขกกว้างขวางของคฤหาสน์ เสียงนาฬิกาแขวนผนังเดินช้าๆ อย่างเยือกเย็น แต่บรรยากาศในห้องกลับอึดอัดราวกับถูกบีบรัดด้วยถ้อยคำของมารดา“วินซ์แม่อยากให้ลูกพาหนูอลิสไปดูงานที่ภูเก็ตด้วย” เสียงของคุณหญิงวีณาเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ แต่แววตาแน่วแน่ไม่เปิดทางให้ปฏิเสธง่ายๆเขาเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานในมือสายตาคมกริบสบตาแม่ตรงๆ แววไม่พอใจฉายวาบ“ผมไปแค่สามวันงานเยอะมาก ไม่ใช่ทริปเที่ยวเล่น อย่าให้ผมต้องดูแลใครเพิ่มเลยครับ”“หนูอลิสเป็นคู่หมั้นของลูก เรื่องแค่นี้ยังทำให้ไม่ได้ แล้วต่อไปจะทำอะไรได้? อย่าลืมว่าอีกไม่กี่เดือนก็จะแต่งงานกันแล้ว!”เขากลืนน้ำลายลงอย่างขื่นๆ มือกำแน่นข้างแฟ้มงาน อลิสาไม่ยอมรามือจากเขาจริงๆ เขาเงยหน้ามองแม่ด้วยแววตาไม่พอใจอย่างปิดไม่มิด“คุณแม่กำลังบังคับผมเกินไปแล้ว ผมบอกแล้วว่างานนี้ผมจะไปคนเดียว!”“สะใภ้ของตระกูลศิวะนันทเวศน์ ต้องเป็นผู้หญิงที่พร้อมเดินเคียงข้างลูกได้ทุกงาน” เสียงของคุณหญิงดังขึ้นอย่างจริงจัง“ถ้าผมไม่ใช่คนของศิวะนันทเวศน์คุณแม่จะเลิกบังคับผมไหมครับ”“อย่ามาทำเป็นเก่งกับแม่ลำพังตัวแกยังเอาไม่รอดเลย”“คุณแม่รอให้ผมตายก่อนเหรอครับผมถึงจะมีชีวิตของตัว

เสียงเพลงคลอเบาๆ ผสานกับแสงไฟสีอุ่นในห้องจัดเลี้ยงส่วนตัวของรีสอร์ตหรูริมทะเล ทำให้งานค่ำคืนนี้ดูสง่างามราวงานเลี้ยงของนักธุรกิจระดับสูงปิ่นมุกเดินเคียงข้างธรรศชวินเข้ามาในงาน ใบหน้าสวยแต่งแต้มอย่างพอเหมาะ เธอยืนเรียบร้อยท่ามกลางสายตาของผู้ร่วมงานจำนวนหนึ่ง“คุณจะโอบเอวฉันทำไมคะ” เธอไม่พอใจที่เขาแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ“ผมกลัวคุณหลง” เขาหาข้อแก้ตัว“ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว”“ก็จริงเมื่อก่อนคุณยังเด็กแต่ตอนนี้อะไรๆ ก็ไม่เด็กแล้ว” สายตาของเขาจ้องมองที่หน้าอกอวบอย่างหยาบคาย แววตาบ่งบอกถึงความต้องการเพียะ“โอ๊ะ ปิ่นมุกตบผมทำไม” เขากุมมุมปากตัวเองไว้เพราะเธอตบเข้าที่ปากของเขาพอดี เขามองไปยังลูกน้องสองคนที่หันหน้าหนีทำเหมือนไม่เห็นเหตุการณ์เมื่อสักครู่“พวกผมไม่เห็นอะไรเลยครับ” จอนนี่กับวศินทำหน้าตาเสแสร้ง ทั้งที่ความจริงเขาอยากจะหัวเราะใจแทบขาด“อ้าว! มาทันเวลาพอดีเลยนะคุณวินซ์เชิญนั่งครับคุณปิ่นมุก” ออสตินยิ้มกว้าง แล้วผายมือเชิญทั้งคู่ให้ไปนั่งตรงโต๊ะที่เตรียมไว้“นั่งเลยๆ พาคนสวยมาด้วยแบบนี้ผมให้อภัยที่มาช้าเลย” “ขอบคุณค่ะ” ปิ่นมุกเพียงยิ้มบางๆ ก่อนจะนั่งลงข้างธรรศชวิน ออสตินส่งแ

เสียงโทรศัพท์มือถือกระแทกผนังห้องพักโรงแรมดังสนั่น ก่อนจะหล่นกระทบพื้นแตกกระจายเป็นชิ้นๆ ราวกับใจเธอที่แตกสลายไม่เหลือชิ้นดีอลิสายืนหอบหายใจหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธจัดและเสียหน้า ดวงตาที่เคยมั่นใจเปี่ยมอำนาจบัดนี้มีเพียงน้ำตาที่รื้นขึ้นมาอย่างหยุดไม่อยู่“ทำไมไม่รับสายอลิสคุณวินซ์!!” เธอกรีดร้องออกมาสุดเสียง มือสั่นจนแทบควบคุมไม่อยู่ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคว้าโทรศัพท์เครื่องสำรองขึ้นมากดโทรหาเขาอีกครั้ง“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...” เสียงระบบตอบรับทำให้เธอแทบขว้างโทรศัพท์ตามไปอีกเครื่อง“กรี๊ดดด ฉันพยายามแล้วนะ! ฉันยอมหมดแล้ว! ขอถอนหมั้นฉันก็ยอมขอให้ถอยฉันก็ถอยแล้ว ฉันยอมให้หมดแค่เพื่อให้คุณหันมามองฉันสักนิด” อลิสาพูดกับตัวเองเสียงดัง ลมหายใจขาดห้วง น้ำตาไหลอาบแก้มเธอนั่งทรุดลงกับพื้น ร่างกายสั่นเทิ้ม“อลิสรักคุณนะแล้วทำไม...ทำไมคุณมองไม่เห็นความรักของอลิสเลย?” ความเงียบในห้องกดทับหนักหนา มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งที่รักจนยอมทุกอย่างแต่ก็ยังไม่พอเธอเช็ดน้ำตาออกลวกๆ ลุกขึ้นทั้งที่ขาแทบไม่มีแรง ดวงตาแดงจัดแต่ยังเต็มไปด้วยแรงขับเคลื่อนจากความคั่งแค้นแล

ตั้งแต่เช้าธรรศชวินเรียกปิ่นมุกเข้าห้องประชุมถึงสองรอบโดยไม่มีเหตุผลเร่งด่วน ให้ไปตรวจเช็กไฟล์พรีเซนต์ที่ฝ่ายกราฟิกทำ ขอร่างอีเมลส่งลูกค้าทั้งที่เขาไม่เคยให้ใครร่างแทน และตอนสายเขาเดินผ่านโต๊ะเธอช้าๆ พร้อมยื่นแฟ้มที่ไม่มีอะไรสำคัญมากนัก“ช่วยหาข้อมูลบริษัทนี้ให้หน่อยจะประชุมวันศุกร์”“แต่นั่นมันของฝ่ายมาร์เก็ต...” ปิ่นมุกเงยหน้าขึ้น ขมวดคิ้วน้อยๆ“ตอนนี้ผมอยากให้คุณทำหรือคุณทำไม่ได้อย่าลืมสิบริษัทนี้พ่อกับแม่คุณสร้างมากับมือเลยนะ” เขาพูดนิ่งๆ พลางปรายตามองเธออย่างแนบเนียน ใช้ไม้อ่อนไม่ได้ผลต้องใช้ไม้แข็งแต่สิ่งที่เขาไม่รู้คือเธอรู้ทันทุกอย่าง เขาแค่อยากให้เธออยู่ในสายตาเขาตลอดเวลา และเธอก็เลือกจะไม่พูดถึงมัน แม้จะรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นทุกวันก็ตามตอนเที่ยงเขากำลังจะชวนหญิงสาวออกไปทานด้วยกันแต่ต้องหยุดชะงักเพราะเห็นปิ่นมุกเดินขึ้นรถไปพร้อมกับผู้ชายหน้าดี“ใครวะ...” เขาพึมพำในลำคอไม่ถึงห้านาทีต่อมารถยนต์สีดำหรูเคลื่อนตัวตามออกไปเงียบๆ เขาไม่ได้โทรหาเธอ แต่ขับตามเหมือนพวกนักสืบเงียบๆ จอดห่างจากร้านอาหารเล็กน่ารักที่ทั้งสองคนเข้าไปนั่งแอบมองผ่านกระจกด้านหน้าแบบขี้อิจฉาเงียบๆ“ของโปรดมุกเลยน

ธรรศชวินพาปิ่นมุกมาถึงเพนต์เฮาส์ของเขาโดยไม่เอ่ยคำใด สายตาคมเข้มเต็มไปด้วยความรุ่มร้อน และความสับสนในตัวเองอย่างรุนแรงทันทีที่ประตูห้องปิดลง เขาก็จับมือเธอไว้แน่นดึงเข้ามากอดแล้วก้มลงจูบเธอราวกับห้ามใจไม่ไหวอีกต่อไป ริมฝีปากร้อนผ่าวจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ยอมให้เธอผละห่างแม้เพียงวินาทีเดียวแขนแข็งแรงโอบรัดเธอแน่น ก่อนที่เขาจะอุ้มเธอขึ้นแนบอก พาไปวางเบาๆ ลงบนเตียงสีขาวสะอาดโดยไม่ปล่อยให้ริมฝีปากนั้นห่างไปจากเธอเลย“พอเถอะ” ปิ่นมุกพยายามเบือนหน้าหนี เสียงแผ่วสั่นด้วยแรงอารมณ์ที่ไม่สามารถควบคุมได้“อย่าห้ามผมได้ไหม ผมขอร้อง” เขาเอ่ยเสียงพร่า ดวงตาเต็มไปด้วยความเว้าวอนและคลั่งไคล้ เขายังคงจูบเธอต่อ ราวกับต้องการให้เธอรับรู้ถึงความรู้สึกทั้งหมดที่เขาไม่เคยพูดออกไป“ผมคิดถึงคุณใจจะขาดปิ่นมุก ตอนนี้ผมทรมานมากเมื่อรู้ว่าคุณลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว” เสียงทุ้มกระซิบชิดริมฝีปากเธอ เจ็บปวดแม้แต่ชื่อเขาเธอก็จำไม่ได้ “คุณวินซ์” “คุณจะลืมผมไม่เป็นไร แต่ผมจะทำให้คุณกลับมารักผมให้ได้” มือเขาประคองใบหน้าเธอไว้เบาๆ ก่อนจะก้มลงจูบอีกครั้ง ราวกับเธอคือสิ่งเดียวที่เขาต้องการในชีวิตนี้ ใบ