Semua Bab เมื่อของตายกลายเป็นของรัก: Bab 21 - Bab 30

ปิ่นมุกในชุดเรียบง่ายสีขาวเดินกลับเข้าบ้านหลังจากใส่บาตรเสร็จ รอยยิ้มจางๆ ปรากฏบนใบหน้า แม้ภายในใจจะยังไม่สงบดีนัก แต่เธอก็พยายามปล่อยวางทว่าก้าวเดินกลับสู่บ้านของเธอกลับชะงักลง เมื่อสายตาเหลือบไปเห็น รถยนต์หรูสีดำสนิทจอดนิ่งอยู่ข้างกำแพงหน้าบ้าน ราวกับเฝ้ามองอยู่เงียบๆ มาตลอดเวลาก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ด้วยความสงสัย เมื่อมองผ่านกระจกรถฝั่งคนขับที่แง้มอยู่เล็กน้อย เธอก็เห็นร่างสูงที่คุ้นเคยหลับอยู่ในท่าพิงพนัก เบาะหนังหรูแทบกลืนเขาไว้ทั้งตัวปิ่นมุกยืนนิ่งไปครู่หนึ่งลมหายใจติดขัด ก่อนจะเคาะกระจกเบาๆ แล้วเรียกเขากลัวมาจะมาตายแถวบ้านของเธอ“คุณวินซ์ตื่นสิ” ร่างในรถขยับเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ และหันมาเจอเธอทันทีเพียงแค่สบตาเขาก็ผลักประตูรถออกทันที เดินพรวดมาคว้าเธอเข้ากอดแน่น เมื่อคืนเขาเมาอย่างหนักไม่ยอมกลับเพื่อน แต่หัวใจของเขาบอกให้มาที่นี่“มุกผมขอโทษ…” เสียงของเขาสั่นเครือ มือใหญ่กอดเธอแน่นจนแทบหลอมรวมร่างไว้กับอกเขา“ปล่อย คุณมาทำอะไรที่นี่” ปิ่นมุกตกใจดันอกเขาเบาๆ แต่ไม่สำเร็จ เขาซุกหน้าไว้ที่บ่าของเธอ เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความเจ็บปวด“ผมไม่ได้แต่งงานผมไม่ยอม ผมตัดขาดกับแม่แล

“งั้นก็ไปพิสูจน์ซะ แต่ถ้าคิดจะลากผมไปตกนรกกับคุณอีกล่ะก็...ก็ไปตายซะจะง่ายกว่า!”“ฮึก พี่วินซ์ใจร้ายมากไม่คิดรักมุกเลยเหรอคะ เราอยู่ด้วยกันปีกว่าไม่มีความรักเลยสักนิดเหรอคะ”“ปิ่นมุก...”“ฮือ พี่วินซ์ไม่เคยมองมุกเป็นคนรักสักครั้งเลยเหรอคะ มุกขอแค่เศษความรักก็ได้”“ขอโทษทีนะปิ่นมุกตอนนี้ผมหมั้นแล้ว”เปลือกตาคู่สวยขยับเล็กน้อยก่อนจะลืมขึ้นช้าๆ ราวกับต้องใช้แรงทั้งหมดของร่างกาย เธอกะพริบตาถี่ๆ ก่อนมองเพดานขาวสะอาดของโรงพยาบาลความรู้สึกแรกคือเจ็บ เจ็บทั้งศีรษะเจ็บในอก และจู่ๆ ภาพเหตุการณ์มากมาย ก็ไหลบ่าเข้ามาเหมือนเขื่อนพังทลายเสียงของธรรศชวินกระแทกเข้าหูในความทรงจำ แต่ยิ่งจำได้มากเท่าไหร่หัวใจก็เหมือนจะ ขาดลงไปจริงๆ เธอเบิกตากว้าง น้ำตาไหลอาบแก้มโดยที่ยังไม่มีแรงแม้แต่จะสะอื้น แขนขยับไม่ได้ร่างกายยังอ่อนแรง แต่ความเจ็บปวดในใจชัดเจนเหลือเกิน“ทำไม...” เธอพึมพำทั้งน้ำตาเสียงแหบพร่าเบาเหมือนลมหายใจ“ถ้าการจำได้มันเจ็บขนาดนี้ ทำไมไม่ให้ฉันลืมเขาไปตลอดชีวิตเลยล่ะ ทำไมต้องให้ฉันจำทุกอย่าง”เสียงสะอื้นหลุดลอดริมฝีปากอย่างห้ามไม่อยู่ เธอหันหน้าหนีข้างเตียง พยายามหนีจากความทรงจำที่ไล่ล่าตามไม่ห

คุณหญิงวีณานั่งนิ่งสวมเสื้อคลุมผ้าไหมเรียบหรูแต่ใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด มือที่เคยประดับแหวนเพชรเม็ดใหญ่กำแน่นบนตัก เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองใคร ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้ตลอดทั้งคืน“นี่ถ้าคุณไม่บีบบังคับวินซ์ให้หมั้นกับอลิสา เรื่องแบบนี้มันคงไม่เกิด!” เขาพูดเสียงเครียด เสียงสะท้อนในห้องยิ่งทำให้คำพูดยิ่งชัดเจน“ฉันไม่คิดว่าเรื่องจะไปไกลขนาดนี้วินซ์ถึงขั้นต้องบาดเจ็บเพราะผู้หญิงคนนั้น” คุณหญิงวีณาเงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความสำนึกผิด“ถ้าลูกเป็นอะไรขึ้นมาฉันต้องเหมือนตายทั้งเป็นแน่” คุณหญิงร้องไห้ ตอนที่ได้รับข่าวร้ายหัวใจคนเป็นแม่แทบแหลกสลาย“เพราะเรากดดันลูกเกินไปเรามองแต่วงสังคม เห็นแต่ผลประโยชน์ จนลืมไปว่าลูกชอบอะไรอยากทำอะไร” วาคินพูดเสียงหนักวีณาหลับตาแน่นน้ำตาเริ่มไหลอีกครั้ง มือสั่นเมื่อหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเบาๆ “ถ้าลูกตื่นขึ้นมาฉันสัญญาว่าจะไม่บังคับลูกอีก หนูปิ่นมุกอะไรนั่นฉันจะไปสู่ขอให้เลย” ตอนนี้เรื่องข่าวของธาราดังไปทั่วเมือง ไหนจะหุ้นบริษัทที่ร่วงลงระนาว“บริษัทเรารอดได้ แต่ลูกเราน่ะถ้าเกิดอะไรขึ้นกับวินซ์ ผมไม่มีวันให้อภัยตัวเองเลย” วาคินถอนหายใจอย่างเหน

“ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงใจร้ายจัง มายอมมาดูดำดูดีกันเลย” คุณหญิงวีณาบ่นเสียงแข็ง วางตะกร้าผลไม้ลงโต๊ะอย่างแรงจนผลแอปเปิลกลิ้งตกไปลูกหนึ่งธรรศชวินที่นอนอยู่บนเตียงเงยหน้ามามองแม่ ร่างเขายังดูอ่อนแรงสีหน้าไม่สดใสเหมือนเคย แต่แววตายังแข็งกร้าวอยู่บ้าง“แม่อย่าว่ามุกเลยครับ” เขาพูดเบาๆ ขณะพยายามลุกขึ้นนั่ง“ไม่ให้ว่าได้ยังไงคนอะไรใจร้าย ไม่มาเยี่ยมไม่ถามไถ่สักคำ คนเคยรักกันนะวินซ์ เขาเห็นสภาพลูกไหมเนี่ยแผลยังไม่หายดีเลย!” เสียงแม่ขึ้นสูงเล็กน้อยปนห่วงและโมโหแทน“ผมทำกับเขาไว้เยอะเขาไม่ควรต้องอยู่ใกล้ผมด้วยซ้ำ” เขาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนเอ่ยออกมาช้าๆคุณหญิงชะงักมองหน้าลูกชายอย่างไม่อยากเชื่อหู เสียงของลูกชายเรียบนิ่ง แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด คุณหญิงเงียบลงสีหน้าค่อยๆ อ่อนลงอย่างไม่ทันรู้ตัว หัวใจคนเป็นแม่แม้จะไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นนัก แต่ก็สะเทือนใจเมื่อเห็นลูกชายเจ็บทั้งกายและใจ“แต่ลูกก็รักเขาไม่ใช่เหรอ” คุณหญิงถามเบาๆ“ครับรักจนไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองดี” เขาหันหน้าไปอีกทางดวงตาแดงวาบริมฝีปากเม้มแน่นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบช้าๆบรรยากาศในห้องเงียบงันอยู่พักหนึ่ง ก่อนคุณหญิงจะเดินเข

เสียงดนตรีจังหวะชิลล์ๆ ดังคลอเบาๆ ในห้องวีไอพีของบาร์หรูที่ตกแต่งสไตล์ลอฟต์ผสมโมเดิร์น กลิ่นเหล้าแพงและซิการ์จางๆ ลอยตลบผสมกับกลิ่นน้ำหอมผู้ชายระดับไฮเอนด์ท่ามกลางแสงไฟสีอุ่นและบรรยากาศที่ไม่ได้ครึกครื้นจนอึดอัด แต่ก็ไม่เงียบเหงาจนน่าเบื่องานปาร์ตี้สละโสดของ ธรรศชวินกำลังดำเนินไปอย่างเรียบง่ายตอนนี้ปิ่นมุกตั้งท้องได้สี่เดือนและงานแต่งงานจะถูกจัดขึ้นในอีกสองวันข้างหน้า เรียกว่าตอนนี้ทุกอย่างลงตัวสุดๆ พ่อแม่ของเขาก็รักเอ็นดูปิ่นมุกมาก จนลืมไปแล้วว่าตัวเองมีลูกชาย“บอกตรงๆ นะงานนี้ไม่ใช่ความคิดของกู” ธรรศชวินพูดขณะยกแก้วขึ้นจิบเบาๆ ใบหน้ายังเรียบเฉยเหมือนทุกวัน แต่สายตากลับหลุดกลอกไปมาราวกับหาทางหนีทีไล่“แน่นอนอยู่แล้ว เพราะกูเป็นคนจัดเองกับมือ!” เอกวินกระแทกตัวลงนั่งข้างเขาอย่างไม่สนใจฟอร์ม เสื้อเชิ้ตแบรนด์เนมของเขาถูกปลดกระดุมสองเม็ดเผยอกนิดๆ ตามสไตล์คนไม่ยอมแก่มันทิ้งให้เขาอยู่เป็นโสดตามลำพัง ส่วนตัวเองหนีไปมีเมียก่อน“แล้วลากกูมาแบบนี้ทำไม” เขาถามเสียงเบาแต่ปากเริ่มยิ้มขำ คิดถึงปิ่นมุกอยากนอนกอดเมียใจจะขาด“ก็เพื่อย้ำให้รู้ตัวไงมึง ว่าคืนนี้คือคืนสุดท้ายแล้วที่มึงจะอยู่ในสารบบชาย