All Chapters of Pag-ibig na Naiwan: Chapter 11 - Chapter 20

Nakatingin si Moises Floyd sa bintana ng ospital, walang laman ang mga mata. Ang nasa isip niya—si Helena Pearl. Kinuha niya ang cellphone mula sa bulsa. Wala pa ring paraan para makontak siya.“Moises Floyd, sabi ng doktor makakauwi na ako sa loob ng dalawang araw,” narinig niyang sabi ng babae sa likod.Dahan-dahan siyang lumingon. Si Molly. Paano niya makakalimutan na mahigit isang linggo na itong bumibisita? Agad siyang nakaramdam ng bigat sa dibdib nang makita ang mukha nito—puno ng hiwa at pasa.Naalala niya kung paano siya iniwan ni Molly sa LEX club, at kung paano siya napahamak pagkatapos. Habang siya naman ay kasama ni Helena Pearl, si Molly ay pinagsamantalahan ng mga siga sa lansangan.Kaya hindi niya matiis na pabayaan ito. Siya ang nagbayad ng mga gastos sa ospital at binibisita ito araw-araw.“Moises Floyd? Narinig mo ba ako?” ulit ni Molly, may halong pagmamakaawa ang tinig. “Makakauwi na ako.”“Magandang balita iyan,” sagot niya. “Dahil mas maayos ka na, baka puwede n

“Helena! Helena!” sigaw ni Moises Floyd sa harap ng nakakandadong gate ng Larsons’ mansion. Nanliit ang kanyang mga mata habang nililibot ang paligid. Bukas ang mga ilaw sa gate at sa bakod, pero ang malaking bahay ay nakalubog sa dilim.“Wala bang tao sa loob?” bulong niya sa sarili.Alam niyang malaki ang tsansang harapin niya ang galit ng kanyang dating biyenan, pero hindi iyon nakapigil sa kanya. Buong tapang siyang nagmaneho rito—dahil may bagay siyang kailangang linawin kay Helena Pearl. Kailangan niyang itama ang maling iniisip nito, lalo na tungkol kay Molly.“Helena? Helena!” tawag niya ulit, mas malakas ngayon. Ngunit ang katahimikan lang ng gabi ang sumagot.Walang tugon. Kaya’t agad niyang dinukot ang cellphone at tinawagan si Doctor William Larson. Isang ring lang, at dumiretso na sa voicemail. Sinubukan niya ulit—pareho ang resulta. Isang daing ang

“Ito ay pagkakulong! Hindi mo ako mapipilit dito!” sigaw ni Molly, nanginginig ang boses habang halos mabasag ang lalamunan niya. “Ayokong tumanggap ng paggamot! Bitawan mo ako!”Nag-echo ang sigaw niya sa malamig na pader ng ospital. Subalit, ang security guard na nakatalaga sa kanya ay nanatiling parang estatwa—matibay, walang reaksyon.“I’m sorry, Miss Lively,” mahinahong sagot ng guwardiya. “Pero utos ni Mr. Ford, hindi kita pwedeng mawala sa paningin ko. Hanggang hindi malinaw ang kaso, wala kang karapatang lumabas.”“Hindi! Hindi!” halos pasigaw ang sagot ni Molly. Nilingon niya ang mga nurse na pumasok para tingnan siya. Nanlilisik ang mga mata niya, nagmamakaawa. “Tulungan niyo ako, please! Hindi ako pwede dito!”Ngunit nag-iwas lang sila ng tingin. Walang sinuman ang lumapit.Mahigit dalawampu’t apat na oras na siyang nakakulong sa kwartong iyon, mula

“Kumusta ang unang araw sa medikal na paaralan?”Napatingin si Helena Pearl sa tunog ng pamilyar na boses at nagulat nang makita si Keith Henderson na nakasandal sa isang sleek na BMW sports car sa harap ng paaralan.Mukha siyang napakaayos: puting Chinese-collared shirt, gray coat, pantalon, at ang maruming blond niyang buhok ay maayos na nakasipit. Malinis ang kanyang mukha, halos parang bagong gupit.“Mukha akong mahusay, hindi ba?” inasar siya ni Keith, may bahagyang ngiti sa labi.Napangiti si Helena Pearl, pero may bahagyang mapait na pakiramdam sa ngiti niya. “Anong—anong ginagawa mo dito?” tanong niya, pilit pinipigil ang kilig sa boses.“Nasa business trip ako,” sagot ni Keith nang may kumpiyansa. “Ang Prima MedCare ay may mahigit sampung libong policyholder sa Warrington, at plano kong palakasin ang aming hold dito sa lungsod.”Tinaasan ni Helena Pearl ang kilay, at

Bumalik sa mayamang dark brown ang buhok ni Melody. Walang ingat siyang pinutol ang kanyang buhok at nagsuot ng salaming pang-araw, kahit na gabi pa. Nakasuot siya ng jacket at hoodie na nakapaloob sa kanyang ulo.Mula sa gabing iyon, hindi na siya si Molly Lively. Siya ay bumalik sa pagiging Melody Campbell.Nakatago siya sa likod ng sasakyan habang ang kanyang ama, si Thomas Campbell, ay nagmamaneho papalabas ng pribadong komunidad.“At least this time, with your hair changed back, they won’t look at you too closely,” mungkahi ng kanyang ama.Tama nga. Pagdating nila sa checkpoint, ipinakita lamang nila ang lumang school ID ni Melody at isang birth certificate. Hindi na masyadong pinansin ng mga pulis ang sasakyan. Pinakiusapan lang si Melody na ibaba ang bintana, at nakita nilang madilim na buhok na bumalik. Pagkatapos, bumalik ang opisyal sa kanyang puwesto.“I think they buy it,” sabi ni Melody, may halong kaba.