Pag-ibig na Naiwan의 모든 챕터: 챕터 1 - 챕터 10

Makasarili? Oo. Kaya niyang aminin iyon. Pero para sa kanya, hindi iyon basta pagkamakasarili—ito ay pag-ibig. Minahal niya si Moises higit sa lahat.Insecure? Paano ba naman hindi, kung si Molly Lively ay palaging naroon, laging sapat ang lapit para agawin siya?Sa loob ng isang taon, naging... steady ang kanilang kasal. Hindi romantic, hindi dreamy, pero civil. May mga tahimik na sandali, mga gabing parang totoo silang mag-asawa. At masasabi niya—kahit paano—na sinubukan ni Moises.Pero anim na buwan na ang nakalipas, nagbago ang lahat. Isang hindi inaasahang mensahe ang dumating: Bumalik si Molly.Mula noon, parang may matalim na kuko na kumamot sa dibdib niya. Hindi siya mapakali. Sinimulan niyang silipin ang bawat galaw ni Moises, bawat kilos nito ay tila may nakatagong kasinungalingan. Lahat ng simpleng sagot ay naging kahina-hinala. Nawalan siya ng pasensya. At minsan, kusa na lang lumabas sa kanyang bibig ang salitang hiwalayan, kahit sa isang mahinang bulong.Pagkatapos, duma

Sa loob ng halos isang oras, walang patutunguhan na nagmaneho si Moises sa paligid ng bayan. Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang usapan tungkol sa diborsyo. Salamat sa mga tinaguriang kaibigan niya, nagsimula siyang magduda sa sarili.Pasado hatinggabi na. Hindi pa rin niya alam kung saan pupunta. Sa hotel ba? Sa opisina? O baka… kay Molly. Siya lang ang naisip niyang makakaintindi sa kanya.Diretso siyang pumunta sa apartment nito. Pagdating niya, ilang ulit niyang pinindot ang doorbell bago bumukas ang pinto. Nagpakita si Molly, halatang nagulat. Nanlaki ang mga mata niya nang makita si Moises sa may liwanag ng hallway."Moises… you're here," mahina niyang bulong."Kailangan ko ng kausap," sabi ni Moises, mabigat ang boses. "Sana huwag kang magalit."Tumabi si Molly at pinapasok siya. Dinala niya ito sa sala. "Ano ba’ng nangyayari sa’yo?" tanong niya, banayad ang tono.Pero biglang nag-iba ang mukha ni Molly. Nagsalubong ang kanyang kilay. Mahina niyang sabi, "Nag-away ba kayo

“Magandang umaga, Moises Floyd. Mahal kita.”Napangiti si Moises Floyd sa panaginip. Ilang ulit na niyang narinig ang mga salitang iyon mula kay Helena Pearl, at hindi siya kailanman napagod sa damdamin na iyon. Sa panaginip, hindi siya tumugon, pero ramdam niya ang init sa puso niya.Bigla, tumunog ang telepono niya. Wake-up call.“Helena… pwede mo bang patayin ‘tong alarm? Gusto ko pa matulog. It’s Sabado,” daing niya, half-asleep pa. “Shants… Helena?”Nanlaki ang kanyang mga mata. Tinatawag niya ang pangalan ng asawa niya… pero wala siya roon. Umupo siya sa gilid ng kama, lumingon, at napatingin sa bedside table.Doon niya nakita ang divorce papers at ang sulat na isinulat niya. Dumapo ang tingin niya sa papel… at biglang naalala: wala na si Helena Pearl.“Tama. Umalis siya.”Dahil dapat, ito ang pinakamasayang sandali niya. Malaya na siya. Single na. Kailangan lang pormalin ang diborsiyo… pero bakit parang mabigat pa rin ang dibdib niya?Hindi siya makapagpigil ng lungkot. Mula na

Hindi makapaniwala si Moises Floyd sa kanyang mga mata. Palaging konserbatibo si Helena Pearl. Gusto niyang isipin na iniingatan niya ang sarili para sa kanya. Siya ang una at tanging tao na malapit sa kanya, maliban sa dati niyang asawa.Si Helena Pearl ay bihirang lumabas sa club, at lalo na ayaw niyang sumayaw sa harap ng maraming tao, naka-palda hanggang sa itaas ng kanyang tuhod. Uso siya, pero bihira niyang ipakita ang balat sa publiko. Kay Moises Floyd, hindi kailangang magsuot ng sexy na damit si Helena para makita niyang maganda ang katawan niya.Ngunit nang makita niya si Helena Pearl na nakasuot ng laced na damit, mahigpit na yumakap sa kanyang kaibigan, napabuntong-hininga si Moises Floyd. Pinagmasdan niya kung paano tumatalbog ang buhok ni Helena, nanginginig ang balakang habang sumasayaw sa kanyang mga kaibigan.Pamilyar sa kanya ang mga kasama ni Helena, lalo na si Karise. Isang bagay na ikinagaan ni Moises Floyd ng loob—hindi pumasok si Helena sa club na may kasamang l

Pagsapit ng umaga, nagising si Moises at napansin si Helena na nakasuot ng isa sa kanyang mga shirt. Wala kasi itong nadalang mga damit—yung mga binili niya noon ay naiwan sa aparador nila.Sandali niya itong pinagmasdan. Payat, balingkinitan, at sa kabila ng lahat, kailangan niyang umamin—maganda ang katawan ni Helena.“Gusto mo bang ipahatid ko kay Howard ang mga damit mo?” tanong niya, tinutukoy ang family driver. Habang nagsasalita, umupo siya, kita ang matipunong dibdib.“Hindi ko na sila kakailanganin,” malamig na sagot ni Helena, hindi man lang lumingon.“Helena, huwag kang ganyan—”“Inuulit ko, hindi ko na sila kakailanganin.” Sa wakas, tumingin siya sa kanya, diretso ang mga mata. “Mas mabuti nang umalis ako, Moises. Hinihintay na ako ng mga magulang ko.”“Ihahatid kita,” alok ni Moises agad.“Hindi.” Kinagat ni Helena ang labi, saka bumulong, “It’s not a good idea. Tatawag na lang ako ng taxi.”Kumunot ang noo ni Moises. “Kung ayaw mo akong makita, puwede si Howard—”“Moises