All Chapters of เจ้าสาวมัจจุราช: Chapter 81 - Chapter 90

Chapter 82“พี่ดีใจ ดีใจที่สุดที่ได้ยินคำนี้ พี่ดีใจที่สุดเลย ดีใจที่สุดในโลกเลย”เขาพูดย้ำความดีใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนคนบ้า น้ำตารื้นคลอดวงตาด้วยความปลื้มปิติสุขใจและดีใจจนระงับไม่อยู่เสมือนฟ้าประทานรางวัลให้กับเขา มูลค่าของรางวัลประมาณการเป็นจำนวนเงินไม่ได้ เช่นเดียวกับทางด้านจิตใจที่สุดแสนจะเลอค่าจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้“ฟ้าก็ดีใจค่ะที่ฟ้าไม่ได้รักพี่อิฐข้างเดียว” เธอเอ่ยบอกเขาพร้อมรอยยิ้มหวาน“ฟ้าไม่ต้องคิดว่าตัวเองเป็นนางบำเรอของพี่อีกแล้วนะ ฟ้าเป็นเมียพี่ต่างหาก เป็นเมียเพียงคนเดียวของพี่ที่จะรักและดูแลไปตลอดชีวิต”เขาเอ่ยบอกสาวตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม “พี่จะทำทุกอย่างให้ถูกต้อง พี่จะทำให้ทุกคนรู้ว่า ฟ้าเป็นเมียของพี่”ในเมื่อความรู้สึกของเขาและเธอตรงกัน ดิตถพงศ์ไม่ต้องการให้เธออึดอัดกับสถานะที่เป็นอยู่อีกต่อไปและเขาต้องทำอะไรบางอย่างให้ถูกต้อง ให้เธอและเขาเดินเคียงคู่อยู่ในสังคมได้อย่างเปิดเผย เพื่อเป็นการให้เกียรติเธอที่เขารัก“พี่อิฐจะทำอะไรคะ” นิสารัตน์เอ่ยถามตามประสาคนอยากรู้“ไม่บอก เป็นเซอร์ไพรส์” เขาอุบทีเด็ดเอาไว้ “แต่ตอนนี้เรามาฉลองความรักของเรากันดีกว่านะ พี่หิวจะ

Chapter 84“ก็ดีเหมือนกันนะ มันคงน่ารักดีทีเดียว”“น่ารักมากค่ะ ฟ้าเคยเห็นแล้วค่ะพี่เอม”ผู้พูดเคยเห็นตุ๊กตาล้อเลียนดังกล่าวแล้ว เธอยิ้มรับว่ามันน่ารักและเรียกรอยยิ้มยามที่ได้มองตู๊ดๆ...เสียงข้อความเข้าดังจากมือถือของเอมิกา ทำให้เธอระงับการสนทนา กดเปิดอ่านดูข้อความที่เข้ามาสดๆ ร้อนๆ เธอยิ้มก่อนจะเงยหน้ามองนิสารัตน์“พี่ว่าเรากลับไปที่ห้องจัดเลี้ยงดีกว่านะ ออกมานานแล้ว”จู่ๆ เอมิกาก็ตัดบทเอาดื้อๆ ละทิ้งความสนใจเรื่องของขวัญ แล้วชวนกลับเข้าไปในงานเลี้ยง ทำเอานิสารัตน์ถึงกับงงแต่ก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินกลับไปที่ห้องจัดเลี้ยงแต่โดยดีพอทั้งคู่ก้าวเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง แสงไฟภายในห้องก็ปิดลงทุกดวง เหลือเพียงแสงจากเทียนหอมแกะสลักรูปกุหลาบราวห้าสิบกว่าชิ้นที่ส่องสว่าง กลิ่นหอมจากเทียนไขคละเคล้ากับกลิ่นดอกกุหลาบนับพันดอกที่กระจายคลุ้งทั่วห้อง“ทำไมเป็นแบบนี้คะพี่เอม” นิสารัตน์หันมาถามเอมิกาเมื่อเข้ามาในห้องจัดเลี้ยงที่เปลี่ยนไปจากเมื่อครู่มากเหลือเกิน“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เราเข้าห้องไม่ผิดแน่”เอมิกาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ นิสารัตน์มองไปรอบๆ ห้อง และเห็นทีมงานทุกคนกำลังรับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดอ

Chapter 86จุ๋มพูดกับตัวเอง ยกมือเกาหัวยิกๆ มองเจ้านายทั้งสองคนด้วยความแปลกใจ ตั้งแต่แพรวพรรณรายมาอยู่ที่นี่ เธอไม่เคยเห็นว่าทั้งสองจะพูดดีหรือทำตัวสนิทสนมปรองดองกันมากเท่าวันนี้มาก่อนเลย ทำตัวเฉยชา เมินเฉย ไม่ใส่ใจกันและกัน ไม่พูดกันนั่นคือภาพที่จุ๋มเห็นมาตลอด พอเห็นแบบนี้จุ๋มถึงกับงง หรือว่าการที่ทั้งคู่ไม่อยู่บ้านมาหลายวัน ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใดเธอก็คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดี เจ้านายมีความสุข เธอก็สุขตามไปด้วย“อ้าว ทัชกลับมาแล้วหรือลูก ไหนบอกแม่ว่าไม่มีกำหนดกลับไง” ธาริณีทักลูกชายเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเปิดประตูห้อง“สวัสดีครับคุณแม่” เขายกมือไหว้มารดา ขณะที่ทรุดกายลงนั่งข้างธาริณี “พอดีผมมีงานด่วนน่ะครับก็เลยต้องกลับเร็ว” กรกวินทร์แก้ตัว“ไปฮันนีมูนเป็นไงบ้างลูก สนุกไหม มีความสุขหรือเปล่า”คืนแรกที่กรกวินทร์กับแพรวพรรณรายไม่กลับบ้าน ธาริณีใจร้อนดังไฟเพราะโทรศัพท์ติดต่อทั้งคู่ไม่ได้เลย กลัวว่าการหายตัวไปเพียงคืนเดียวของลูกชายและลูกสะใภ้จะเกิดจากฝีมือของภวินทร์ ครั้นจะคาดคั้นสามีก็ไม่ได้ เนื่องจากคืนนั้นภวินทร์เดินทางไปประเทศจีน ภวินทร์ปิดการสื่อสารทุกอย่าง เพ

Chapter 88หนึ่งชั่วโมงครึ่งต่อมารถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ของสองมือปืนรับจ้างพี่น้อง แล่นมาจอดใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งใกล้บ้านเป้าหมายราวหนึ่งร้อยห้าสิบเมตร ดินหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากดหมายเลขโทรศัพท์ของจามร พออีกฝ่ายรับสายเขาก็บอกตามที่ตกลงกันไว้ หลังจากการสนทนาสิ้นสุดด้วงกับดินก็รอเพียงแค่เหยื่อออกมานอกบ้านด้านในบ้านพริ้งเพรากริ๊งๆๆ เสียงโทรศัพท์บ้านพริ้งเพราดังลั่นบ้าน คนที่กำลังนั่งจิบชาร้อนและอ่านนิตยสารเอื้อมมือมาหยิบโทรศัพท์บ้านแบบไร้สายขึ้นมากดรับ“สวัสดีค่ะ” พริ้งเพรากรอกเสียง“ฉันเองนะภวินทร์” ต้นสายบอก“ค่ะคุณพี่” “ออกมาหน้าบ้านมารอรับของขวัญจากฉันด้วย คนส่งของกำลังไปถึง อ้อ...ออกมารับด้วยตัวเองนะเพราะมันเป็นของสำคัญ ให้ใครรับแทนไม่ได้”ภวินทร์สั่งตามแผน ของขวัญชิ้นนี้ให้ใครมารับแทนไม่ได้ เพราะมันเป็นของขวัญแห่งความตาย จะมีเพียงพริ้งเพราคนเดียวเท่านั้นที่จะได้รับลูกกระสุนสังหาร เขาจึงต้องกำชับเสียงหนัก“ได้ค่ะคุณพี่ ว่าแต่ออกไปตอนนี้เลยใช่ไหมคะ”นางถาม ยิ้มหน้าระรื่นเมื่อรู้ว่าสามีของตนจะมอบของขวัญชิ้นพิเศษให้ ดีใจเนื้อแทบเต้นก็ว่าได้“ใช่ตอนนี้เลย” ภวินทร์ตอบกลับ “ออกมาเลยนะ แค

Chapter 90“จนกระทั่งสิบห้าปีผ่านไป พ่อของลูกได้แต่งงานกับแม่ เรารักกันและมีทัชเป็นโซ่ทองคล้องใจ ลูกรู้ไหมว่า คุณพ่อไม่เคยหยุดตามหาน้องชายเลย คุณพ่อทุ่มเงินมากมายจ้างนักสืบให้ออกตามหา แล้ววันหนึ่งพ่อของลูกก็ได้รับข่าวดีจากนักสืบที่จ้างไว้ว่า พบตัวคุณภวินทร์แล้ว คุณพ่อจึงออกเดินทางไปหาคุณภวินทร์ด้วยตัวเองตามสถานที่ที่ได้เบาะแส โดยไม่มีคนติดตามไปด้วย อีกห้าวันต่อมา แม่ก็ได้รับข่าวจากโรงพยาบาลแห่งหนึ่งว่า คุณพ่อป่วยเป็นไข้ป่า อาการของคุณพ่อไม่สู้ดีนักเพราะกว่าพรานจะนำตัวออกมาจากป่าไปยังโรง’บาลที่ใกล้ที่สุดก็ปาเข้าไปในวันที่สองของการเป็นไข้ แม่รู้ข่าวก็อยากจะไปหาคุณพ่อทันที แต่ติดที่ว่าตอนนั้นทัชยังเล็กเกินไป อีกอย่างพี่เลี้ยงของทัชก็ลากลับบ้าน กว่าแม่จะลงไปหาคุณพ่อก็เข้าไปวันที่ห้า แต่แล้วแม่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อไปถึงที่นั่น อาการของคุณพ่อดีขึ้นมาก มากจากหน้ามือเป็นหลังมือและหมอก็อนุญาตให้กลับบ้านได้ในวันถัดมา”นางหยุดพูดอีกครั้ง ยกน้ำขึ้นจิบแล้วเล่าต่อ“หลังจากที่คุณพ่อของลูกกลับมาบ้าน แม่ก็จับได้ถึงความผิดปกติหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นด้านอารมณ์ที่ฉุนเฉียวง่าย เอาแต่ใจตัวเอง ใจร้อน ไม่ฟังเส