All Chapters of เจ้าสาวมัจจุราช: Chapter 91 - Chapter 100

Chapter 92ณ โรงพยาบาลกรุงเทพเม็มโมเรียลกรกวินทร์เดินแกมวิ่งไปยังห้องฉุกเฉินทันที โดยมีร่างของธาริณีเดินตามหลัง ใจของเขาสั่นไปตลอดทาง กลัวอย่างที่ไม่เคยกลัวมาก่อน ตอนที่เขาขับรถมาที่โรงพยาบาลได้โทรศัพท์ถามอาการของภรรยาตลอดเวลา ซึ่งทุกครั้งจะได้รับคำตอบว่า ยังไม่ออกมาจากห้องฉุกเฉิน ชายหนุ่มภาวนามาตลอดทางว่า ขออย่างให้เธอเป็นอะไร เพราะถ้าขาดภรรยาเขาคงจะต้องจมอยู่กับกองทุกข์และความเสียใจไปตลอดชีวิต“เดือน แพรวเป็นไงบ้าง หมอออกมารึยัง แล้วแพรวถูกยิงได้ยังไง ถูกยิงที่ไหน” กรกวินทร์มาถึงก็ใส่คำถามเป็นชุด เดือนดาราที่ตาบวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก ส่งเสียงสะอื้นขึ้นอีกครั้งหลังจากที่หยุดร้องมาสักพัก“ยะ...ยังค่ะ หมอยังไม่ออกมาเลยค่ะ เข้าไปตั้งเกือบสองชั่วโมงแล้วค่ะ” เดือนดาราตอบ“แล้วแพรวถูกยิงได้ยังไง ในเมื่อตอนที่พี่ออกมาจากบ้าน แพรวอยู่ที่บ้านนะ” กรกวินทร์เอ่ยถามเรื่องที่ตนยังติดใจไม่หาย“เพราะน้าเอง เพราะน้า...ฮือ”คนที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ข้างห้องฉุกเฉินพูดขึ้นทั้งน้ำตา กรกวินทร์จึงหันไปมองต้นเสียง“เพราะคุณน้า ยังไงครับ” กรกวินทร์ซักแม่ยาย“มือปืนมันจะมาฆ่าน้า มันจะฆ่าน้า...แต่แพรว...แพ

Chapter 94“ครับคุณท่าน” จามรรับคำสั่ง“จามร ฉันคิดว่าวิธีฆ่าพริ้งเปลี่ยนวิธีจากใช้มือปืนฆ่าเป็นวิธีที่ทำให้เหมือนกับอุบัติเหตุดีกว่านะ ถ้าใช้มือปืนตำรวจจะต้องตั้งข้อสันนิษฐานของการฆ่า ซึ่งมันอาจจะสาวมาถึงตัวฉันได้ แต่ถ้าเป็นอุบัติเหตุ เรื่องมันจบง่ายหน่อย เพราะอุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้ทุกเวลา”ภวินทร์เอ่ยบอกแผนการใหม่ที่เขาเพิ่งคิดได้สดๆ ร้อนๆ วิธีการใช้มือปืนสังหารคงใช้ซ้ำไม่ได้ การทำให้พริ้งเพราจากโลกนี้ไปเพราะอุบัติเหตุน่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด“ได้ครับคุณท่าน ผมจะจัดการให้มันเป็นอุบัติเหตุครับ”จามรเห็นดีด้วยกับความคิดของผู้เป็นนาย เขาจะต้องหาวิธีที่แยบยลในการตายของพริ้งเพราที่จะไม่ให้มีผลย้อนมาถึงตัวภวินทร์“ขอบใจมากที่เป็นธุระให้”เป็นอีกครั้งที่ภวินทร์กล่าวขอบใจลูกน้อง เพราะถ้าไม่ได้จามรเป็นแขนเป็นขาให้กับตน เขาอาจจะไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ และจามรก็เป็นคนที่เขาไว้ใจที่สุดด้วย“ยินดีครับคุณท่าน”จามรทำทุกอย่างได้เพื่อภวินทร์ เขามอบความซื่อสัตย์และจงรักภักดีต่อภวินทร์เพียงคนเดียว ต่อให้อีกฝ่ายบอกให้เขาไปตาย จามรก็ยินดีทำ“ถ้าอย่างนั้นก็แค่นี้ก่อนนะ ฉันกำลังออกรอบ”ภวินทร์ตัดบทเมื่อ

Chapter 96“น้าดีใจที่คุณทัชรักแพรว ดูแลแพรวแทนน้าด้วยนะคะ” นางได้ทีฝากฝังแพรวพรรณราย“ยินดีและเต็มใจมากที่สุดครับคุณน้า”กรกวินทร์ตอบรับหนักแน่น รอยยิ้มแห่งความสุขอาบทั่วดวงหน้า เขาทำเพื่อแพรวพรรณรายสำเร็จไปหนึ่งเรื่องแล้ว เดิมทีเขาคิดว่าจะเป็นเรื่องยากเสียอีกที่จะทำให้พริ้งเพรายอมทำตามที่เขาร้องขอ แต่ผลที่ออกมากลับตรงกันข้าม มันง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปาก อาจเป็นเพราะเหตุการณ์ในวันนั้น ส่งผลตรงต่อความรู้สึกของพริ้งเพรา กำแพงความเกลียดชัง ความแค้นถูกพังทลายด้วยความดี ความกตัญญูของแพรวพรรณรายยังมีอีกหลายเรื่องที่เขาจะต้องทำให้สำเร็จ แล้วมันก็เป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับกรกวินทร์ที่จะทำให้ภรรยาสุดที่รักเมื่อกรกวินทร์กับพริ้งเพราพูดคุยและตกลงกันเสร็จ ฝ่ายลูกเขยก็ลุกเดินออกไปจากร้านกาแฟ เพื่อดูแลภรรยาที่ยังไม่ฟื้น ส่วนแม่ยายก็นั่งจิบกาแฟ ขบคิดเรื่องวันนั้น วันที่มือปืนตั้งใจจะสังหารตน นางพยายามหาเหตุผลที่มีน้ำหนักมากพอ พยายามหาเหตุจูงใจในการคิดฆ่านาง แต่คิดเท่าไหร่ หาเหตุผลมากมายแต่ก็ไม่มีสักข้อที่น่าจะเป็นไปได้“คุณพริ้ง” ระหว่างที่พริ้งเพรากำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง เสียงทักทายของใคร

Chapter 98“คุณณีทำอย่างนั้นไม่ได้นะคะ คุณณีคิดเหรอคะว่าภวินทร์จะหยุดทำร้ายคนอื่น ภวินทร์ไม่มีทางหยุดหรอกค่ะ จนกว่าคุณทัชจะหายไปจากโลกนี้ เพราะถ้ายังอยู่ก็เหมือนมีหนามตำใจที่ทำให้เขาเจ็บตลอดเวลา เขาต้องดึงหนามออกค่ะ ถึงจะหายเจ็บ”จะว่าไปพริ้งเพรารู้นิสัยภวินทร์ดีกว่าธาริณี และรู้ด้วยว่าภวินทร์คิดอย่างไรกับหลานชายของตัวเอง เรื่องการฆ่ากรกวินทร์ ภวินทร์เคยเปรยกับนางหลายครั้ง แต่ก็ไม่คิดว่าจะล้างบางคนที่รู้ว่าเขาเป็นภวินทร์ แก่นกล้า และหนึ่งในนั้นก็คือนางการที่ธาริณีคิดว่าจะให้กรกวินทร์ยกสมบัติให้ภวินทร์ทั้งหมด สำหรับพริ้งเพราคิดว่าไม่ใช่การแก้ปัญหา เพราะถึงอย่างไรกรกวินทร์ก็เปรียบเสมือนหนามทิ่มใจ ที่ต้องกำจัดออกไปหากไม่กำจัดก็ต้องเจ็บอยู่อย่างนั้น“แล้วคุณพริ้งคิดว่าฉันควรจะทำยังไงดีคะ” ธาริณีถามพริ้งเพราเชิงปรึกษา“ก็ไม่ต้องทำอะไรค่ะ คุณณีอยู่เฉยๆ ก็พอ พริ้งจัดการเองค่ะ”คนอย่างภวินทร์ต้องเจอกับนาง ในเมื่อพริ้งเพราช่วยภวินทร์ทุกอย่าง แต่ผลที่ได้รับคือ การถูกหักหลัง เขาคิดจะฆ่านาง ฆ่าคนที่ช่วยเหลือเขามาตลอดระยะเวลายี่สิบกว่าปี ถึงเวลาที่พริ้งเพราต้องตอบโต้เขาบ้างแล้ว นางไม่มีวันปล่อยให

Chapter 100 “ก็เพราะแม่เป็นแม่ของแพรวไงคะ แพรวมีแม่คนเดียว แพรวทนเห็นแม่ตายต่อหน้าไม่ได้ แพรวยอมตายแทนแม่ ตอบแทนบุญคุณของแม่ด้วยชีวิตของแพรว” หญิงสูงวัยพอได้รับคำตอบถึงกับน้ำตาร่วงไหลพรากอาบใบหน้านางร้องไห้ตัวโยนเพราะความรู้สึกผิดที่ซัดโครมเข้าไปในจิตใจ ในขณะเดียวกันก็ซาบซึ้งใจกับคำตอบของแพรวพรรณราย“แม่ขอโทษที่แม่เป็นแม่ที่ไม่ดี ทำให้แพรวเสียใจมาโดยตลอด แม่ขอโทษนะลูกนะ” เป็นครั้งแรกที่พริ้งเพราเอ่ยคำขอโทษในการกระทำของตัวเอง เพราะทุกครั้งที่นางทำร้ายจิตใจหรือร่างกายแพรวพรรณราย นางไม่เคยรู้สึกผิดเลยแม้แต่ครั้งเดียว รู้สึกสะใจ สาแก่ใจมากกว่าคนที่ได้รับคำขอโทษน้ำตาไหลเป็นทาง เธอไม่เคยได้รับคำขอโทษจากมารดาเลย ไม่เลยสักครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งแรก“แม่เป็นแม่ที่ดีที่สุดในโลกค่ะ แม่เป็นแม่ที่วิเศษที่สุด แพรวไม่เคยโกรธแม่เลยค่ะ แม่เป็นแม่ของแพรว แม่คลอดแพรวมาและเลี้ยงดูแพรวมาอย่างยากลำบาก ถ้าแม่ให้แพรวไปตายแพรวก็จะไปเพราะชาตินี้ทั้งชาติแพรวคงตอบแทนบุญคุณของแม่ไม่หมด”แพรวพรรณรายกล่าวจากใจจริง เธอรักพริ้งเพรา รักและเทิดทูนสุดหัวใจ นางให้ทำอะไรเธอก็พร้อมที่จะทำ แม้ว่าเรื่องที่พริ้งเพราให้ทำในบา