All Chapters of Halinghing (SPG): Chapter 11 - Chapter 20

Umupo ako sa tabi ng ina niya, ramdam ang mabigat nilang tingin sa akin na para bang konting pagkakamali ko lang, mabubuko kami. “Tell us, Irene,” dagdag ng ina nito, nakangiti pero mapanuri ang mga mata. “How did you and my son meet? We’ve never heard about you before.” Pinagdaop ko ang nanlalamig na mga palad at tumingin kay Tirso. Nagtama ang tingin namin na tila sinasabi na turn ko naman. “Go ahead,” he whispered, barely moving his lips. “This is where you prove yourself.” Huminga ako nang malalim, pilit na ngumiti kahit nanginginig ang labi. “Ah… we… we met at work,” halos pabulong kong sabi. “I was new at the office, tapos siya naman ang boss ko.” Napatingin agad ang ama niya, brow raised. “Your boss?” “Yes, Dad,” Tirso answered, calm and controlled. “I noticed her right away. She was hardworking… different. Not like the others,” he continued glancing at my side, that smirk tugging at his lips. “She caught my attention.” Nanatili akong nakangiti, kunwari nahihiya kahit gu

Habang papalapit kami sa kanto ng street namin, pakiramdam ko pabigat nang pabigat ang tensyon. Bukod sa iniisip ko ang mangyayari mamaya kung saan haharapin ko ang mga maniningil, ang lamig pa ng awra nitong boss ko. Pero kaya ko bang harapin sila na ako lang mag-isa? Hindi naman siguro nila ako sasaktan? Paano kung isama ko na lang si Tirso sa akin? Hindi ko na alam! Ramdam ko ang malamig na simoy ng hangin na dumadaan sa maliit na awang ng bintana, pero kahit na dapat nakaka-relax ‘yon, sa akin kabaligtaran, nakaka-tense pa rin kapag kasama ko siya sa kotse, ganun din kapag nakakasama ko siya sa elevator sa tuwing nasa kumpanya kami. Huminto si Tirso sa tapat ng apartment. Walang ingay kundi ang mahina at tuloy-tuloy na tunog ng makina. Nakatingin lang siya sa harap, pero halata sa kapit ng kamay niya sa manibela na hindi siya ganap na kalmado. Ako naman, hindi mapakali. Paulit-ulit kong hinihila ang zipper ng bag, ikot pakanan, ikot pakaliwa, umaasang sa paggalaw na ‘yon mawaw

“T-Tirso…” mahina kong usal, nanginginig ang labi. Dire-diretso ang mga mata niya sa akin, tila sinisilip ang kaluluwa ko. Hindi niya agad binitiwan ang kamay ko, para bang pinaparamdam niya na ligtas na ako, na wala pwedeng manakit sa akin. Pero sa totoo lang, mas lalo akong natakot. Dahil kung siya nga ang nagbayad ng renta ko, kung siya rin ang dahilan kung bakit parang mino-monitor ang bawat galaw ko… ano ba talaga ang motibo niya? Buong akala ko kanina, nakauwi na siya. Bumalik pala siya para sundan ako. “Bakit ka nandito?” pilit kong tanong. Hindi siya sumagot agad. Tumingin lang siya sa direksyo na pinanggalingan ng van, saka ibinalik ang tingin sa akin. “Sinundan kita.” “Ha?” halos mapaatras ako, pero hawak pa rin niya ang kamay ko kaya hindi ako makalayo. “Bakit?” Mariin niya akong tinitigan. “You think I’d let you walk into danger alone? Akala mo hindi ko alam? Akala mo hindi ko maalala? Irene, you’re not safe. Hindi lang pera ang habol nila. If I didn’t step in,

Katahimikan ang namayani pagkatapos niyang sabihin 'yon. Pakiramdam ko bumigat ang tensyon sa pagitan namin. Hindi na rin ako makatingin ng maayos sa salamin kaya umalis na lang ako.Sometimes, I just don't get him. Kung mahirap i-solve ang math, mas masarap siyang intindihin. Mas gusto kong pagalitan na lang niya ako kesa bigla-bigla siyang magseseryoso tapos magsasabi ng kung ano na hindi naman niya masagot ng maayos.Mixed signal enjoyer? Maybe. I actually don't understand what he was trying to say a while ago. Power over him? Nababaliw na ba siya? Siya 'tong kumokontrol sa akin tapos ngayon, ako naman?Huminga ako ng malalim at lumapit sa glass wall kung saan kita ang kalawakan ng syudad. For a moment, nawala iyong bigat sa dibdib ko nang makita ko ang city lights. Ang ganda pala mula rito.Hindi ako kumibo nang maramdaman ko ang presensya niya mula sa likod ko."Nag-order na ako ng pagkain," malumanay niyang sabi. "Kumain ka. Kung gusto mong maligo at matulog, doon ka sa kwarto k

Tahimik ang buong condo. Hindi tulad kagabi na halos hindi na ako makahinga sa sobrang bigat ng tensyon, ngayon mas kalmado. Ang tanging naririnig ko lang sa ngayon ay mahinang pag-flip ng mga pahina mula sa kinasasandalan kong sofa. Tirso was sitting comfortably on the sofa, relaxed. With his simple gray shirt and dark pants, wearing glasses and holding a book, he looked so damn hot and smart. Mukha siyang absorbed sa binabasa niya to the point na hindi na niya ako pinapansin. But who cares? Busy din ako! Nakaupo ako sa lapag, nakaset-up ang laptop, naka-glasses dahil antok na ang mata ko, pero kailangan kong tapusin ‘tong slides para bukas. Presentation na sa clients, at alam ko, hindi puwedeng half-baked output lalo na’t bigatin ang mga kliyente. Focus, Irene, bulong ko sa sarili habang nagtitipa. Nag-mu-multitask ako, pag napapagod, lilipat ng browser para manood ng random videos, tapos balik ulit sa gawaing hindi matapos-tapos. Ilang beses ko nang sinabihan ang sarili ko na o