All Chapters of Halinghing (SPG): Chapter 1 - Chapter 10

IRENE'S POV May araw talaga na gusto mo na lang sukuan ang lahat. Napapikit ako nang mariin nang makita ko ang orasan sa bedside table. "Late na naman ako,” bulong ko habang nagsusuot ng sapatos na hindi ko pa nalilinis simula no'ng nilusong ko 'to sa baha last week. I didn’t even have time to brush my hair properly, isang hilamos lang, konting pulbo, tapos ayun, binuhol ko na lang ang buhok ko sa likod, wala nang pakialam sa itsura. Wala akong oras para kumain. Kahit tubig, hindi ko na nainom. Basta na lang ako kumaripas palabas ng apartment na inuupahan ko sa ikatlong palapag. Naalala ko, ilang linggo na rin akong halos hindi nakakabayad ng renta. Si Manang Juliet sa kabilang pinto, panay ang tanong kung may balak pa ba akong bayaran. Sabi ko, “Next week po,” kahit alam kong wala namang darating na milagro sa susunod na linggo. Pero baka magkaroon ng himala at magpa-bonus ang boss namin pero imposibleng mangyari 'yon. Let’s not get ahead of ourselves. Nagmamadali ak

Pagdaan ko sa hallway pabalik sa desk ko, nakarinig ako ng bulungan. “Bakit ba siya palagi ang sinasama sa client pitch? Eh wala naman siyang alam." "Who knows 'di ba? Magaling naman si Pia, ewan ko rin ba kay Sir Tirso." “Grabe, hindi man lang niya na-defend ‘yung concept niya kanina. Cringe.” "Ako 'yong nahiya." I felt so small. Parang kahit anong effort kong magtrabaho araw-araw, palaging may mali na naghahatak sa akin paibaba. Tahimik akong nagpatuloy, hindi na lumingon pa, pilit kinukumbinsi ang sarili na wala lang 'yon. "Irene." Napatingin ako sa tumawag sa akin. Si Marge, sekretarya ni Tirso na nakatayo sa may desk niya. "Ano 'yon?" “Pinapatawag ka ni Sir.” Awtomatikong naglakad ako papunta sa glass office ni Tirso. Dama ko na agad ‘yong tensyon kahit hindi pa ako nakakapasok. Kumatok ako ng tatlong beses dahil 'yon ang isa sa mga rules niya na kailangan sundin. “Come in.” Tahimik akong pumasok sa loob ng opisina niya, bitbit ang clipboard na dala k

Pagbalik ko sa opisina niya, ramdam ko agad ang panibagong bigat sa dibdib. Ilang oras na akong nilalamig, pagod, at emotionally drained, pero eto na naman ako, bitbit ang laptop ko, hawak ang updated report, ibang files na pinapaayos niya, at pilit nilalakasan ang loob. Panaka-naka akong pumasok, pabilis nang pabilis ang tibôk ng puso. Nakaupo siya sa swivel chair niya, isang kamay nakapatong sa desk, hawak ang phone pero hindi nakatingin doon. Nakatitig siya sa akin. Matalim. Seryoso. Parang inaaral ang kabuuan ko mula ulo hanggang paa. Napansin ko rin ang bahagyang pagtaas ng kilay niya. “You didn't answer me when you left, Irene. Who did this to you?” tanong niya agad sa mabigat na boses. "I don't tolerate bullying. Speak up." “I— I just tripped, Sir.” I replied, barely above a whisper. Kahit ako, hindi ko makuhang maging matapang. "Nadapa." “Tripped?” Tumayo siya mula sa kinauupuan niya at lumapit sa gilid ng mesa. “Basang-basa ka dahil nadapa ka? Saan? Sa swimming pool ba?

Nanatili akong tahimik hanggang sa bigla siyang lumiko sa hindi pamilyar na kalsada. Kumunot ang noo ko. Na-alarma ako pero hindi ko pinahalata. Saan siya pupunta? May dadaanan pa ba siya? “Sir… hindi po ito daan pa-uwi sa amin,” mahina kong sabi, pilit pinapakalma ang boses ko. “Relax,” sagot niya nang diretso, hindi inaalis ang tingin sa kalsada. Ilang segundo lang, nakilala ko agad ang pulang bubong na may kislap ng ilaw, Jollibee drive-thru. Napakagat ako ng labi. Akala ko diretso na kami uuwi, pero bakit nandito kami? Tahimik lang siya nang iikot niya ang sasakyan sa drive-thru lane. Hindi ko alam kung anong sasabihin, kaya pinili kong manahimik na lang. Pagdating sa order window, narinig ko ang mababa pero malinaw niyang boses. “One burger steak, one chickenjoy meal, extra rice, fries, palabok, spaghetti… at dalawang sundae.” Dire-diretso niyang binanggit, walang pag-aalangan. Napatingin ako sa kanya. Ang dami. Parang pang-family meal. Nang matapos ang order, ini

Pagkapasok namin sa opisina niya, nanlamig ako lalo. Ramdam ko pa rin ang panginginig ng kamay ko at ang kabang bumabalot sa dibdib ko. Para akong bibigay anumang oras. Tahimik siyang naupo sa swivel chair niya, sumandal at hinawakan ang isang baso ng alak. Ako naman, nanatiling nakatayo sa gitna ng opisina, hindi makagalaw, nanghihina, at nilalamon ng takot. “Sit down,” utos niya. Dahan-dahan akong naupo, nangangatog ang mga tuhod. Hindi ko na napigilan ang luha ko. Kusa na lang akong bumigay, mahinang humihikbi. "Now tell, what happened? Why are you shivering? Bakit hindi mo natapos ang pinapagawa ko sayo? Bakit parang wala ka naman sa sarili?" Nangatal ang labi ko, nanginginig, hindi alam kung saan magsisimula. I tried to open my mouth, pero walang lumabas na anumang salita. “I… I—" nakagat ko ang ibabang labi, nanginginig ang balikat sa takot. “They… they came for me, Sir. Mga lalaki… mga armadong lalaki.” Halos mapugto ang hininga ko sa gitna ng pagsasalita. My tears blurr