บททั้งหมดของ หลงกลโอปา (NC 18+): บทที่ 31 - บทที่ 40

‘보고싶어요 (โพโกชิพพอโย ภาษาเกาหลีแปลว่าคิดถึง)’แค่คำทั่วไป แต่ทำไมคำนี้ทำให้เธอใจสั่นได้ขนาดนี้ เธอรีบพิมพ์ข้อความตอบกลับไปว่า คิดถึงเขาเหมือนกัน ปาริสายกมือขึ้นทาบอก ทำไมเธอใจสั่นได้ขนาดนี้ หัวใจเธอเหมือนเต้นจะหลุดออกมาจากอก ทำไมนะทำไม...แค่คำว่า...คิดถึงเธอส่งข้อความไปบอกเขาเพิ่มอีกว่า กำลังจะออกไปเรียน เรื่องที่จะขอเขาไปเที่ยววันศุกร์นี้ เอาไว้ก่อนก็แล้วกัน ขอซึมซับความสุขตรงนี้ก่อน“ริสา แกขอผู้ปกครองสุดหล่อของแกหรือยัง เรื่องไปเที่ยวศุกร์นี้” คีตาถามขึ้นตอนที่ทั้งสามคนกำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่โรงอาหารของคณะมนุษยศาสตร์“ยังเลย” ปาริสาถอนหายใจ เพราะเมื่อคืนเมาแล้วไปซ่าใส่เขา แล้วแบบนี้เขาจะกล้าให้ไปเมาที่ไหนไหมล่ะ“ทำไมอะ” ฟ้าใสถามขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ การไปเที่ยวกลางคืนดูแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร เพราะใครๆ เขาก็ไปกัน“เมื่อคืนฉันเมานิดหน่อยแล้ว...แล้ว...”“แล้ว...แล้วอะไรเล่ามาริสา” คีตาที่อยากรู้อยากเห็น รีบทำตาโตข่มขู่เพื่อนทันที“ก็...” ปาริสาเรียกเพื่อนทั้งสองมาใกล้และกระซิบกระซาบ คำพูดของเธอเรียกเสียงกรี๊ดจากเพื่อนทั้งสอง จนคนแถวนั้นหันมามองกันเป็นแถว

“ผมเป็นห่วงริสาจริงๆ นะครับ”ถ้าสังเกตตอนนี้สรรพนามที่เขาเรียกตัวเองเปลี่ยนไปจาก ฉัน กลายเป็น ผม...ฟังดูแล้วริสารู้สึกชอบใจอย่างบอกไม่ถูกใจ รู้สึกอุ่นวาบทุกครั้งที่เขาเรียกตัวเองแบบนั้น“ริสาเข้าใจค่ะโอปา ริสาอยากไปเที่ยวกับเพื่อน โอปาพาริสาไปด้วยนะคะ ริสาไม่เคยได้ไปเที่ยวเลย เมื่อก่อนก็มัวแต่ทำงานพาร์ตไทม์ ครั้งสุดท้ายที่ได้ไปเที่ยวคือตั้งแต่เมื่อปีที่แล้วตอนวันเกิดฟ้าใสโน่นหลายเดือนมากแล้วค่ะ” ปาริสาบอกเหตุผลของตัวเองให้เขาคิมซูฮยอนคิดถึงตัวเองย้อนไปเมื่ออายุเท่าปาริสา ตอนนั้นเขายังเที่ยวเล่นและใช้ชีวิตวัยรุ่นอย่างเต็มที่ กว่าเขาจะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันและหาเงินได้ด้วยตัวเอง ก็ตอนที่เรียนจบมหาวิทยาลัยแล้ว อดเปรียบเทียบตัวเองกับปาริสาไม่ได้ เธอทั้งดูแลตัวเองและแม่ตั้งแต่อายุยังน้อย แทนที่จะได้เที่ยวเล่นกับเพื่อนๆ ในวัยเดียวกัน“เดี๋ยวพาไป เข้าใจแล้ว ผมรู้ว่าริสาอยากไป แต่ถ้าผมปล่อยริสาไปเองแล้วเกิดอะไรขึ้นกับริสา ผมจะรู้สึกแย่ขนาดไหน ริสารู้ใช่ไหมว่าผมเป็นห่วง”“ริสารู้ค่ะโอปา” ปาริสาที่ตอนนี้นั่งบนตักของเขา เธอซบหน้าลงบนอกกว้างของเขา ซึมซับความรู้สึกอุ่นซ่านที่ได้รับ เขาบอกว่าเขาเป็

เธอตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะมาหาเธอที่บ้าน พ่อเธอเสียไปเกือบหกเดือน เขาเพิ่งนึกได้เหรอว่ามีแฟนคนนี้อยู่ “พี่ขอเข้าไปได้ไหมริสา” ด้วยความที่ไว้ใจและคิดว่าก็ดีเหมือนกัน จะได้เปิดใจคุยกันเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ๆ เขาหายไป เธอเปิดประตูรับเขาเข้ามาในบ้านและนั่นเป็นการกระทำที่โง่ที่สุดที่เธอเคยทำ “พี่นนท์มีอะไรคะ” “พี่ขอโทษนะที่พี่ไม่ได้ติดต่อริสาเลย พอดีว่าพี่เรียนหนัก” ชานนท์มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างที่ชายหนุ่มมองผู้หญิงที่ตัวเองอยากครอบครอง ก่อนหน้านั้นเธอยังเป็นเด็กสาวไม่โตเต็มวัยอะไรที่ควรมีก็ยังไม่มี แต่ตอนนี้เธอสวยสะพรั่งเต็มวัยและหน้าตาสะสวย แค่มองหน้าชานนท์ก็อยากจะได้เธอมาครอบครองแล้ว ยิ่งเห็นไอ้พวกเพื่อนเขาพูดถึงปาริสา เขาก็ยิ่งอยากได้เธอมากขึ้น “ว้าย พี่นนท์ทำบ้าอะไรเนี่ย” ปาริสาร้องโวยวายเมื่อชายหนุ่มกดตัวเธอลงกับโซฟาในห้องรับแขก “พี่อยากได้ริสา ถ้าริสายอมพี่ เราจะได้กลับมาคบกัน” คำพูดเห็นแก่ตัวของเขาช่างน่ารังเกียจ เธอไปหลงคบคนแบบนี้ได้อย่างไรตั้งหลายปี ปาริสาพยายามดิ้นขัดขืน “ปล่อย! ปล่อยนะ! ริสาไม่ได้รักพี่แล้

“เดี๋ยวเสาร์นี้จะพาริสามาหานะ”คิมซูฮยอนพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะขอตัวกลับ ส่วนปุณณัฐที่เพิ่งมาถึงก็อดแปลกใจไม่ได้ ว่าเพื่อนเขาจะมาหาแฟนเขาทำไม หรือว่าเขาใช้งานเพื่อนจนสติแตกต้องเข้าพบจิตแพทย์เลยเหรอ “มึงมาทำไม”ปุณณัฐเอ่ยถามคนที่เป็นทั้งเพื่อนและเป็นลูกน้อง แต่คำตอบที่ได้รับทำให้เขาแทบจะเลิกเป็นเพื่อนกับมันเลยทีเดียว “มาจีบเมียมึง”คิมซูฮยอนตอบแบบกวนบาทา ก็เพราะรู้ดีว่าปุณณัฐนั้นทั้งรักและหวงแฟนยิ่งกว่าหมาแม่ลูกอ่อน “ไอ้ห่า! เอาดีๆ หรืออยากโดนตีน” “ความลับ มึงไม่ต้องรู้หรอก กูกลับละ” คิมซูฮยอนยังไม่ยอมบอกความจริง และเขาก็รู้ว่าถึงอย่างไรปุณณัฐก็ต้องถามจากปลายฟ้า แต่รับรองว่าปลายฟ้าไม่ยอมบอกหรอก เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของคนไข้ ซึ่งเขาก็รู้ทันทีว่าปุณณัฐจะโมโหขนาดไหน หลังจากคิมซูฮยอนกลับไป ปุณณัฐก็ถามปลายฟ้าทันที “ไอ้คิม มันมาทำไมครับ” “ความลับของคนไข้ค่ะ ปลายบอกไม่ได้หรอกถ้าคนไข้ไม่อนุญาต” “ปลาย ไอ้นั่นมันเพื่อนผม แล้วคุณก็เป็นแฟนผม” “ณัฐค่ะ มันคือจรรยาบรรณของแพทย์ทุกคนนะคะ บอก

“ลองินอันนี้ดู อร่อยนะ”คิมซูฮยอนป้อนสเต๊กเนื้อที่ปาริสาชื่นชอบ เขาสั่งจานนี้มาเพราะรู้ว่าเธอชอบ คืออยากเอาใจเธอนั่นแหละ แต่เขากลับทำมันพังเพราะเรื่องในอดีตของเขาเอง เขาไม่ควรเอาปาริสาไปเทียบกับคนในอดีตของเขา ในเมื่อมันเทียบกันไม่ได้เลย“อร่อยค่ะโอปา”ปาริสายิ้มดีใจ ถึงเขาจะไม่ยอมถ่ายรูปด้วยก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยตอนนี้ก็อยู่ด้วยกัน ดีเสียอีก ถ้าวันไหนต้องจากกัน จะได้ไม่มีความทรงจำให้คอยคิดถึง ทั้งเขาและเธอจะได้เริ่มต้นใหม่ได้ง่ายแต่ว่ามันจะง่ายสำหรับเธอไหมนะ?ทั้งสี่คนพูดคุยกันอยู่หลายชั่วโมงจึงพากันแยกย้าย คิมซูฮยอนเมาอยู่ในระดับที่ปาริสาไม่เคยเห็น เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเวลาเขาเมามากๆ แล้วจะหน้าแดง เห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ตัวสีชมพูทั้งตัวเลย“ยิ้มอะไร”“ตัวโอปาชมพูทั้งตัวเลย เหมือนพิงค์แพนเตอร์เลย”“ดีนะที่บอกว่าผมเป็นพิงค์แพนเตอร์ ถ้าบอกว่าเป็นพิกเล็ตเพื่อนหมีพูจะโกรธ”“โกรธแล้วจะทำอะไรฮึ”ปาริสาอดแซวคนที่แทบไม่มีแรงไม่ได้ ว่าโกรธแล้วจะทำอะไรเธอได้ตอนนี้ ขนาดเปลี่ยนเสื้อผ้า เช็ดตัว เธอยังต้องทำให้เขาเลย แล้วเขาจะเอาแรงที่ไหนมาทำอะไรเธอได้“ผมทำไม่ได้แต่ริสาน่าจะทำได้” ว่าแล้วเขาก็ดึงเธอม