Semua Bab NOT LOVE ห้วงพันธะ : Bab 1 - Bab 6

“….เรียกเฮียได้ไหมคะ” เด็กหญิงวัยแปดปีเอ่ยถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ ขณะเงยหน้ามองลูกชายของผู้มีพระคุณ“ได้สิ” ค่ายในวัยสิบแปดตอบรับอย่างเรียบเฉย แม้น้ำเสียงจะฟังดูเย็นชา ทว่ากลับแฝงความใจดีไว้ลึกๆ‘อ่ะ’ ‘เจ็บตรงไหน มาขี่หลัง เดี๋ยวจะพาไปทำแผล’‘มะ ไม่เป็นไรค่ะ ลี่ไม่เจ็บ’‘เลือดออกเยอะขนาดนี้ไม่เจ็บได้ยังไง มาขึ้นหลังเร็วๆ’‘อื้อ’เด็กน้อยนั่งมองหนุ่มรุ่นพี่ทำแผลให้ ฝ่ามืออุ่นที่จับบนข้อเท้าเล็กของเธออย่างไม่นึกรังเกียจ สายตาใสซื่อที่จ้องเขาไม่กะพริบ ในเวลานั้น เหมือนว่าเขาคือฮีโร่ในโลกใบเล็กของเธอความทรงจำในวัยเด็ก…ไม่เคยถูกลืมเลือน ความรู้สึกในวันนั้นที่เริ่มต้นจากเพียงแค่ความชื่นชม ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความหวั่นไหวที่ควบคุมไม่ได้ จนสุดท้ายหัวใจดวงน้อยก็เต้นแรงทุกครั้งที่ได้สบตาใจเต้นแรงจนไม่กล้าเผชิญหน้าหมวยลี่ในวัยยี่สิบปีกำลังนึกถึงเรื่องราวในอดีต ที่ฝังลึกอยู่ในความทรงจำของเธอมายาวนาน@คฤหาสน์ทรัพย์หิรัญสกุลแม้จะได้อยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่โต แต่หมวยลี่เป็นเพียงลูกสาวของแม่บ้านที่ทำงานให้กับครอบครัวนี้มานาน และเพราะคุณท่านไกวิญช์เอ็นดูเธอเหมือนลูกหลานคนหนึ่ง จึงส่งเสียให้ได้เรียนหนังส

มหาวิทยาลัยหมวยลี่กำลังเดินไปเรียนพร้อมกับเพื่อนสนิทอย่างโมมายด์และฝันหวาน ซึ่งเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยที่เธอเรียนมอต้น และอีกคนชื่อว่า ซาน แม้ซานจะเรียนอยู่ต่างมหาวิทยาลัย แต่ก็ยังติดต่อกันเสมอ “อย่าลืมนะ ต้องไปวันเกิดซาน” ฝันหวานเอ่ยเตือน นิสัยของเธอออกไปทางห้าวหาญสวนทางกับชื่อ และที่สำคัญเธอชอบผู้หญิง ไม่เคยเหลียวมองผู้ชายเลย“เตรียมของขวัญแล้วจ้า” โมมายด์สาวแซ่บประจำกลุ่มรีบขานรับ มีเพียงหมวยลี่ที่กำลังเหม่อลอย เหมือนไม่ได้ฟังที่เพื่อนกำลังพูดคุยกันอยู่“ลี่แกเตรียมของให้ซานหรือยัง ถ้าไม่ได้จากแกมันงอนแน่” ฝันหวานสะกิดแขนเล็กเบาๆ เรียกสติเจ้าของใบหน้าสวยให้หันกลับมามอง“เมื่อกี้หวานพูดอะไรนะ ลี่ไม่ได้ฟัง” “รู้ไหมแกเหม่อมาเกือบสองอาทิตย์แล้ว ถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ยอมเล่า ฉันกับมายด์เป็นห่วง” “ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง แต่มันไม่มีอะไรเลยจริงๆ” “วันเกิดซานแกเตรียมของขวัญแล้วใช่ไหม?”“อื้อ เตรียมแล้วๆ ซานน่ะชอบแน่นอน”“โหยยัยลี่ จะบอกให้นะ แกให้อะไรไอ้ซานมันก็ชอบทั้งนั้น” โมมายด์ยิ้มกริ่มอย่างรู้ดี เพราะเป็นหมวยลี่ ต่อให้หยิบยื่นอะไรไปให้ซานก็เต็มใจรับไว้ แม้ของชิ้นนั้นจะไม่ได้มีราคาเลยก

หมวยลี่มองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ที่กำลังเรียกร้องขอให้ลงโทษด้วยแววตาเจ้าเล่ห์อย่างนั้น ในขณะที่เธอไร้หนทางหนี เขากลับโน้มลงมาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ “รู้สึกยังไงตอนนั่งบดตักของฉัน” ค่ายกำลังตั้งคำถามกับตัวเอง ว่าตอนนี้เขาไล่ต้อนกระต่ายตัวน้อยไปถึงไหนแล้ว “เมื่อคืนลี่เมา” ฝ่ามือใหญ่วางแนบบนสะโพกบาง ลูบไล้อย่างเชื่องช้า ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น “ฉันชอบเธอในตอนนั้น” “เราไม่ควรใกล้กันขนาดนี้” มือเล็กยกขึ้นดันแผงอกแกร่งเอาไว้ ต้องการให้เขาหยุดการกระทำที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น“ทำไม” “เฮียคือลูกชายของคุณท่าน”“ถ้าอย่างนั้นก็ควรห้ามความรู้สึกของเธอ…ให้รู้จักเจียมตัวบ้างสิ” เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้น หลังเขาเอ่ยถ้อยคำนั้น “กี่ปีแล้ว? ทำไมถึงยังไม่ยอมตัดใจ” “มันเรื่องของลี่” คำตอบนั้นอาจฟังดูเหมือนรำคาญ แต่เปล่าเลย ตอนนี้หมวยลี่แทบจะกลั้นหายใจอยู่แล้ว“ไม่อยากเป็นผู้หญิงของฉันหรือไง” ใบหน้าคมคายโน้มลงมาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จนลมหายใจปะทะกัน แต่แล้วค่ายกลับชะงักกลางคัน เมื่อได้ยินคำพูดของร่างเล็กที่ดังขึ้นมา ในจังหวะที่ริมฝีปากเกือบสัมผัส“ลี่จะไม่ร้องขอความรักจากใคร เหมือนที่เฮียทำอยู่ตอนนี้” ไม่ต่างอะ