INTRO - ปราบค่ายครั้งที่หนึ่ง

ดอกไม้จะสวยงามก็ต่อเมื่ออยู่บนต้น หากถูกเด็ดออกมา ไม่นานก็จะเหี่ยวเฉา ร่วงโรย เหลือไว้เพียงเศษซากที่ไร้ความดึงดูด 

———

ท่ามกลางลานกว้างด้านหน้าคลับ เจ้าของใบหน้าสวยจิ้มลิ้มพยายามฝืนยืนรอรถ ทั้งที่สองขาแทบรั้งร่างไว้ไม่ไหว เพราะถูกฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ครอบงำ

“ทำไมมายืนอยู่คนเดียว เพื่อนหายไปไหนกันหมด” 

ตึกตัก! ตึกตัก! เสียงหัวใจแปรปรวนเป็นจังหวะถี่รัวขึ้น เมื่อหันมาสบตากับเจ้าของเสียงที่เอ่ยทักท้วง

“รู้ไหมว่ามันอันตราย”

“เฮีย…หล่อจัง” เสียงหวานแผ่วยาน ใบหน้าสวยเงยขึ้นสบตากับคนที่ตัวสูงกว่า ด้วยความไร้สติทำให้เธอไม่อาจสั่งห้ามตัวเองได้ จนเผลอยกมือขึ้นไปสัมผัส

“หืม?” 

“…ลี่ชอบ” หัวใจดวงน้อยเต้นระรัว ราวทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน และในฝันนั้น เธอกำลังสารภาพรักกับคนที่แอบชอบมาเนิ่นนาน “อื้อ~ หัวใจลี่เต้นแรง” 

มือเล็กยกขึ้นมาทาบตรงอกข้างซ้ายของตัวเอง ใบหน้าขึ้นสีแดงจัด ร้อนผ่าวจนลามไปถึงใบหู

สายตาคู่คมจับจ้องการกระทำของเด็กน้อยที่ครั้งหนึ่งเขาเคยมองว่าไร้เดียงสา ริมฝีปากหยักยกยิ้มอย่างพอใจ ที่ จู่ๆ ก็มีเหยื่อเข้ามาป้อนถึงปาก โดยไม่ต้องเสียแรงออกล่าให้เหนื่อย

“อยากกลับหรือยัง” ปลายนิ้วแกร่งยกขึ้นมากรีดกรายบนพวงแก้มสีแดงระเรื่อ พลางโน้มใบหน้าลงไปกระซิบถามใกล้ใบหูเล็ก “อยากไปเพนท์เฮ้าส์ของเฮียหรือเปล่า” 

ใบหน้าหวานรีบส่ายไปมาปฏิเสธ ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “…ลี่ไม่…เหมาะสม”

“ทำไมต้องสนใจเรื่องนั้น”

“…เฮียไม่สนใจเรื่องความเหมาะสมหรอคะ” ดวงตากลมเปล่งประกายความใสซื่อ ช้อนขึ้นมองใบหน้าหล่อที่ชวนให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรง

“ไม่จำเป็นต้องสนใจ” น้ำเสียงเย็นแฝงบางอย่างไว้ในถ้อยคำนั้น “แล้วเธอล่ะ ต้องการหรือเปล่า”

ความรักที่เคยก่อตัวในวัยเด็กยังคงใสซื่อและบริสุทธิ์จนเกินจะหักห้าม เธอพร้อมจะมอบทุกสิ่งให้ เพียงแค่เขาเอ่ยคำว่า ‘ต้องการ’ ออกมา 

เม็ดฝนโปรยปราย ท่ามกลางเสียงคำรามกึกก้อง สายฟ้าแลบผ่าลงมาจนห้องสว่างวาบ เผยภาพสองร่างที่กำลังแนบชิด บดเบียดกันบนโซฟาตัวใหญ่ในค่ำคืนอันร้อนแรง

สายตาของเขา

“ครั้งแรกใช่ไหม”

น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ชวนวูบวาบ

“เฮีย~ เฮียค่าย อื้อ”

ร่างกายกำยำ กับสัมผัสร้อนของฝ่ามือใหญ่

“ชู่ว” เสียงกระซิบดังข้างหู “เด็กดี ฉันจะไม่ทำให้เธอเจ็บ” 

ทั้งตื่นเต้น…และ…สั่นกลัว

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์หรือเปล่า ที่ทำให้ หมวยลี่ กล้าขึ้นรถมากับคนที่เป็นถึงลูกชายผู้มีพระคุณของเธอ เขาคือลูกของคนที่ส่งเสียให้เธอได้เรียนหนังสือ 

เมื่อความคิดเริ่มถาโถม เกิดคำถามผุดขึ้นมาแทรกผ่านสัมผัสวูบวาบของริมฝีปากที่กำลังลากไล้บนผิวกาย

ทั้งที่ก่อนหน้าแทบไม่กล้าเข้าใกล้เขาเกินระยะห้าเมตรเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้…เธอและเขากำลังเลยเถิดไปไกล 

เพียงคำชวนสั้นๆ เธอกลับลืมสถานะของตัวเองไปจนหมดสิ้น 

เรียวขาเล็กสั่นระริก ขณะริมฝีปากที่กดซับลงบนลาดไหล่ทำให้ความเจ็บแปลบแล่นวูบเข้ามาในความรู้สึก ปลายจมูกโด่งที่ซุกไซร้อยู่ตรงลำคอชวนให้ความร้อนในร่างกายวูบวาบ

“…อยากเป็นผู้หญิงของฉันหรือเปล่า”

บรรยากาศสลัวทำให้ทุกอย่างดูเลือนราง ประโยคนั้นคล้ายคำถามที่เธอเคยจินตนาการ ทว่าตอนนี้ เวลานี้ เขากระซิบมันข้างหู ด้วยเสียงนุ่มทุ้มชวนให้หัวใจสั่นไหว จนเธอเผลอตอบกลับไปโดยไม่ผ่านการไตร่ตรอง

“อยาก…ลี่อยากเป็นของเฮีย”

ใบหน้าหล่อผละออกจากลำคอขาว สายตามองคนตัวเล็กใต้ร่างครู่หนึ่ง คล้ายกำลังตัดสินใจบางอย่าง

“อยากได้เท่าไร” สุดท้ายก็เอ่ยคำถาม พลางใช้มือลูบวนเรียวขาเล็ก

“อื้อ~….เฮียหมายถึงเรื่องอะไร”

“เงิน เธออยากได้ต่อเดือนเท่าไร มีในใจหรือเปล่า” ปลายจมูกโด่งกดลงมาคลอเคลียบนพวงแก้มนุ่มอีกครั้ง ก่อนจะกระซิบพูดต่อ “ถ้าเป็นเด็กดี ฉันมีเงินพิเศษเพิ่มให้”

คำพูดนั้นเป็นดั่งแรงสะกิดช่วยฉุดดึงสติที่เลือนรางกลับคืนมา ราวกับมีมือดึงเส้นผมอย่างแรงจนเจ็บแปลบ ความมึนจากแอลกอฮอล์พลันจางหายไปจากร่างกายทั้งหมด 

“มะ ไม่ ไม่ใช่แบบนี้” ร่างเล็กรีบผละตัวออกห่าง ขณะถูกสายตาคู่คมขมวดเข้มจ้องมอง “ท…ทำไมเฮียพูดแบบนี้”

“ยังไง?”

“ลี่ไม่ได้อยากเป็นผู้หญิง…ที่เฮียมีไว้ระบายอารมณ์”

“แล้วยอมขึ้นรถมาทำไม?” 

“ลี่แค่คิดว่า….” หมวยลี่กัดริมฝีปากแน่นจนขึ้นสีช้ำ เมื่อได้สบตากับความว่างเปล่า มันทำให้เธอคิดได้ว่าไม่ควรเอ่ยอะไรต่อไปอีกแล้ว 

เธอควรเก็บทุกอย่างเอาไว้แค่คนเดียว 

ค่ายพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างขัดใจ ก่อนจะผละตัวลุกขึ้นยืน ดวงตาคมกริบฉายแววเย็นชา ขณะจ้องมองร่างเล็กที่นั่งนิ่งอยู่ตรงหน้า

เขาไม่เอ่ยคำใด เดินหายเข้าไปในห้องนอน ทิ้งไว้เพียงความเงียบชวนอึดอัด ไม่นานนัก ร่างสูงก็กลับออกมา พร้อมเงินก้อนหนึ่ง มันถูกวางลงบนโต๊ะหน้าโซฟาอย่างไร้เยื่อใย

หมวยลี่มองเงินก้อนนั้นด้วยหัวใจที่ปวดหนึบ ราวกับถูกบีบรัดจนแทบหายใจไม่ออก เธอค่อยๆ ละสายตาขึ้นไปยังร่างสูงที่ถือขวดไวน์กับแก้วใส เขาวางมันลงบนโต๊ะ จากนั้นก็เทไวน์ลงช้าๆ แล้วยกขึ้นดื่ม

ท่ามกลางความเงียบ ค่ายก้าวเดินไปหยุดตรงหน้ากระจกใสบานใหญ่ พลางทอดสายตามองวิวเมืองที่ยาวสุดลูกหูลูกตา ทิ้งให้ความเย็นชาแผ่ซ่านกั้นกลางระหว่างเขากับเธอ

“ถ้าไม่อยากรับข้อเสนอของฉันก็กลับไป เงินอยู่ตรงนั้น ห้ามบอกเรื่องนี้กับใคร” 

ร่างเล็กปรายตามองเงินจำนวนหนึ่งที่ถูกวางเอาไว้บนโต๊ะใกล้กับขวดไวน์อีกครั้ง ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว ม่านน้ำสีใสค่อยๆ เกยตื้นขึ้นมา ความเจ็บปวดจุกแน่นตรงกลางอก ริมฝีปากบางสั่นระริกไม่อาจกลั้นไว้ได้

“เก็บเงินของเฮียเอาไว้เถอะค่ะ ลี่ไม่เอา” เสียงหวานสะอื้นสั่นเครือ แม้จะพยายามย้ำกับตัวเองว่าห้ามร้องไห้เท่าไร แต่น้ำตาที่ไหลอาบพวงแก้มในตอนนี้ไม่ฟังคำปรามจากเธอเลย “ไม่ต้องห่วง ลี่จะไม่บอกคุณท่าน จะเก็บเรื่องในวันนี้เอาไว้ ให้เป็นความลับไปจนตาย” 

ร่างเล็กค่อยๆ ประคองตัวเองลุกขึ้นยืนจากโซฟาด้วยท่าทีโซเซ รีบกำชายชุดที่หลุดลุ่ยเอาไว้แน่น กลัวว่ามันจะหล่นลงไปกองกับพื้น ขณะที่น้ำตายังคงไหลอาบแก้มไม่ยอมหยุด

“ในเมื่อตัดสินใจแบบนั้น เธอคงไม่คาดหวังว่าฉันจะเป็นคนดีไปส่งหรอกใช่ไหม” 

ดวงตากลมจับจ้องแผ่นหลังกว้างที่แผ่รังสีความเย็นชาออกมารอบตัว เขาคือผู้ชายที่เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตา ผู้ชายที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ 

แต่วันนี้ กลับเป็นคนที่ทำให้เธอเจ็บปวดที่สุด เธอโง่เองที่เผลอคิดไปไกลฝ่ายเดียว ว่าที่เขาเอ่ยคำชวนเป็นเพราะอาจรู้สึกเหมือนกัน ทั้งที่จริงแล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงเพราะร่างกาย ไม่ใช่หัวใจ

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา หมวยลี่เฝ้ามองค่ายจากทางด้านหลังอยู่เสมอ ได้เห็นชีวิตของเขาในทุกๆ วัน 

เธอจำความรู้สึกนั้นได้ดี วันที่รู้ว่าเขามีคนรัก เนื้อตัวมันชาจนเย็นเฉียบ ทั้งที่รู้ดีว่าพื้นที่ตรงนั้นมันทั้งไม่เหมาะสม และไม่คู่ควรกับเธอเลยสักนิด 

สุดท้าย….ผ่านมากระทั่งความสัมพันธ์ของคนที่เธอคอยเฝ้ามอง…ถึงจุดจบ

และวันนี้ที่เหมือนมีความหวังขึ้นมา เมื่อเธอกลายเป็นคนที่เขาเริ่มหันมอง ความรู้สึกนั้นกลับทำให้หัวใจเผลอเพ้อฝันไกลเกินควร

🚩🚩 เฮียมาแล้ว!!! พระเอกธงแดง 🌚