ปราบค่าย - 2 ยังไม่ทำอะไรเลย

หมวยลี่เร่งทำความสะอาดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเวลาผ่านไปกระทั่งค่ำมืดแล้ว ด้วยความที่ห้องขนาดกว้างจึงใช้เวลานาน ไม่ต่างอะไรกับการทำความสะอาดบ้านหลังใหญ่เลย

เธอพยายามไม่นึกถึงเรื่องที่ผ่านมา แม้ภาพเหล่านั้นจะวกวนกลับมาฉายซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า แถมตลอดเวลาที่ปัดกวาดเช็ดถูภายในห้อง ยังรู้สึกเหมือนถูกจับจ้องอยู่ตลอดเวลา 

เมื่อทำส่วนภายนอกเรียบร้อย ร่างเล็กถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะหยิบอุปกรณ์ขึ้นมาแล้วตรงไปยังห้องนอน โดยไม่รู้เลยว่ามีอีกคนเดินตามเข้ามาด้วย 

มารู้ตัวอีกทีก็ตอนหยุดนิ่งแล้วรู้สึกเหมือนมีใครบางคนซ้อนอยู่ด้านหลัง หัวใจดวงน้อยชาวาบ พยายามควบคุมตัวเองไม่หันไปมอง 

“ทำสิ” 

เสียงที่พูดใกล้ๆ ทำให้คนฟังลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ด้วยลำคอที่แห้งผาก หมวยลี่รีบก้าวขาเดินไปตรงหน้าเพื่อเว้นระยะห่างที่เหมาะสม 

“ลืมเรื่องนั้นไปหรือยัง”  

คำถามจากค่าย ทำให้ร่างเล็กทนไม่ไหว หมุนตัวหันมาประจันหน้า ก่อนจะตะเบ็งเสียงถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจ

“พูด…ขึ้นมาอีกทำไมคะ” 

“ทั้งที่ดูเหมือนกำลังสนใจฉันอยู่แท้ๆ ทำไมถึงไม่ยอมรับข้อเสนอ” 

“ไม่ ลี่ไม่ได้สนใจเฮีย”

“แล้วใครกันที่ชอบแอบมองฉันบ่อยๆ ตั้งแต่เมื่อไรนะ”

นัยน์ตาคู่เย็นชาชวนให้อุณหภูมิภายในห้องลดฮวบ เขาเอ่ยคำพูด เหมือนที่ผ่านมาไม่ใช่เพียงแค่เธอที่คอยเฝ้ามองอยู่ฝ่ายเดียว เขาเองก็เช่นเดียวกัน

“เด็กผู้หญิงที่ชอบหลบสายตาของฉัน เพราะอะไรกัน” 

“……..” กำปั้นเล็กกำชายเสื้อแน่น หัวใจเต้นรัวจนแทบจะหลุดจากอก คล้ายว่าความรู้สึกที่พยายามเก็บซ่อนเอาไว้กำลังจะ…ถูกจับได้

“เธอพูดคุยกับทุกคน แต่พอเป็นฉันทำไมถึงต่างออกไป” เขาเอ่ยขณะขาแกร่งก้าวเดินไปใกล้ร่างเล็กที่กำลังยืนตัวแข็งทื่อ พร้อมคำพูดที่ถูกเปล่งออกมาไม่ยอมหยุด “ตอนนั้นที่ทำเหมือนจะยอมง่ายๆ มันเพราะอะไร?”

“หยุด หยุดพูดสักทีได้ไหมคะ” 

“ทำไม” 

“เฮียต้องการอะไรจากลี่กันแน่ ในเมื่อไม่อยากให้จำ ลี่ก็พยายามจะลืม แล้วทำไมต้องรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีก” 

“ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าเธอเป็นอะไร”

“ลี่ก็ไม่เข้าใจ ว่าเฮียต้องการอะไร”

“หืม? เธอน่ะเข้าใจดี” มือหนายกขึ้นมาสัมผัสพวงแก้มนุ่ม พลางลูบไล้ไปมา ก่อนจะกดปลายนิ้วลงบนกลีบปากอิ่ม “เธอรู้ว่าฉันต้องการอะไรหมวยลี่”

เปลือกตาสีสวยค่อยๆ ปิดลงช้าๆ พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงเกินกว่าจะต้านทาน ทั้งสายตาและสัมผัสทำให้สาวบริสุทธิ์อย่างเธอวูบไหว 

แต่แค่เพียงเสี้ยววินาที หมวยลี่ก็เลือกทำสิ่งที่กล้าหาญ เปลือกตาค่อยๆ เปิดขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะจ้องตอบกลับไป

กึก!

“อ่า” หัวคิ้วหนาขมวดเข้มทันทีที่ปลายนิ้วถูกเธองับอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บ แต่แทนที่จะโกรธ รอยยิ้มกลับค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคาย

ค่ายไม่ได้สะทกสะท้าน ในเมื่อเธอทำเขาเจ็บ เขาก็ต้องจัดการสั่งสอน นิ้วแกร่งถูกดันลึกเข้าไปในโพรงปากนุ่ม ไล่ควานไปทั่วจนเกิดเสียงเฉอะแฉะ น้ำใสหนืดไหลเลอะออกมาตามมุมปาก เมื่อพอใจแล้วก็ถอดถอนปลายนิ้วออกช้าๆ

เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ค่ายถึงทำอย่างนี้ ทั้งที่ผ่านมาเธอและเขาแทบไม่เคยคุยกันเลย ตั้งแต่เด็กจนโตเธอท่องจำจนขึ้นใจ คำว่าลูกชายของผู้มีพระคุณ เหมือนเหตุการณ์ครั้งนั้นจะเป็นเชื้อเพลิงที่จุดลงไปในกองไฟ

“หยุดทำแบบนี้กับลี่ได้ไหม”

“ฉันอุตส่าห์ไม่สนใจเธอแล้ว หึ! ทั้งที่พยายามแล้วแท้ๆ”

เขาเลือกเมินเฉยต่อใบหน้าสะสวยและเรือนร่างเย้ายวนของเธอมาแล้วหลายครั้ง  สิ่งที่น้องชายเคยเตือน เขาพยายามทำตามมาตลอด 

แต่พอได้มองใกล้ๆ คล้ายถูกแม่เหล็กดูดดึงให้เข้าหา อยากสัมผัสอย่างห้ามใจไม่อยู่

“เฮียมีคนที่รักอยู่แล้ว”

“มันเกี่ยวกันตรงไหน?”

ค่ายรู้ดีว่ากับเธอมัน…ไม่ใช่ความรัก เพราะหัวใจของเขายังมีอีกคน แต่มันคือความไคร่และความโลภที่อยากครอบครอง

เพียงร่างกายที่ชวนหลงใหลนี้

“ถ้าคืนนั้นเธอไม่ทำตัวใจง่าย ฉันคงไม่สนใจ อย่างที่ผ่านมา” 

เขากำลังโทษว่าเป็นความคิดของเธอ ผิดที่เธอทำให้เขาไม่อาจถอนความสนใจที่เกิดขึ้นในตอนนี้ได้ 

“ถ…ถอยไปค่ะ ลี่จะทำความสะอาด” 

“ตอนนี้ฉันไม่มีใคร ไม่ต้องกลัวว่าจะกลายเป็นชู้” 

“ลี่ไม่อยากเป็นแค่ของเล่น”

หมวยลี่ไม่สามารถคาดเดารอยยิ้มบนใบหน้าคมคายได้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ เหมือนจะแกล้ง แต่แฝงความจริงจังบางอย่างที่ชวนให้ขนลุกซู่ 

“ของเล่นที่ไหนกัน….ฉันไม่ใช่เด็ก” 

นี่คงเป็นไม่กี่ครั้งที่ทั้งสองคนได้พูดคุยกันเยอะขึ้น แต่เป็นการพูดคุยในเรื่องที่อยากจะลืม

เป็นอย่างที่ผ่านมามันก็ดีอยู่แล้ว การเฝ้ามองอีกฝ่ายจากทางด้านหลังผ่านความชื่นชม ดีกว่าการได้มายืนตรงหน้าพร้อมความเจ็บปวด

“เลิกทำเหมือนสนใจลี่ขนาดนั้นได้ไหมคะ” 

“หืม?” 

“เฮียอย่าทำแบบนี้เลย” เธอกำลังขอร้องและวิงวอน แต่กลับถูกสายตาเจ้าเล่ห์เมินเฉย 

“เฮียยังไม่ทำอะไรเลยนะลี่” 

“……..” คำว่าเฮีย ที่ค่ายพูดออกมา ทำให้ร่างเล็กรู้สึกใจสั่นจนแน่นหน้าอก เธอรีบหลบสายตาคู่คมด้วยการเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทันที

เสียงหัวเราะดังขึ้นมาเบาๆ ก่อนเขาจะเดินออกไปตรงระเบียงห้อง ปล่อยให้เธอได้ทำความสะอาดอย่างที่หวัง 

ภาพร่างสูงสง่าของค่ายที่ยืนสูบบุหรี่อยู่นั้น ชวนให้หัวใจดวงน้อยวูบวาบ เธอไม่ชอบกลิ่น ไม่ชอบควันบุหรี่ 

ทว่า พอเห็นเขายืนท่ามกลางกลุ่มควันสีขาวคละคลุ้ง กับกลิ่นเย็นๆ ของบุหรี่จากลมหายใจที่เคยได้สัมผัสในระยะใกล้ ทำให้เธอชอบอย่างบอกไม่ถูก 

หมวยลี่กำลังไม่ชอบความคิดของตัวเองในตอนนี้ เพราะ ‘เพียงแค่เป็นเขา’ ไม่ว่าอะไรเธอก็ชอบทั้งหมด

🚩🚩 อิเฮียยยยยยย 🌚