ปราบค่าย - 1 หวังว่าจะไม่ปฏิเสธ

“….เรียกเฮียได้ไหมคะ” เด็กหญิงวัยแปดปีเอ่ยถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ ขณะเงยหน้ามองลูกชายของผู้มีพระคุณ

“ได้สิ” ค่ายในวัยสิบแปดตอบรับอย่างเรียบเฉย แม้น้ำเสียงจะฟังดูเย็นชา ทว่ากลับแฝงความใจดีไว้ลึกๆ

‘อ่ะ’ 

‘เจ็บตรงไหน มาขี่หลัง เดี๋ยวจะพาไปทำแผล’

‘มะ ไม่เป็นไรค่ะ ลี่ไม่เจ็บ’

‘เลือดออกเยอะขนาดนี้ไม่เจ็บได้ยังไง มาขึ้นหลังเร็วๆ’

‘อื้อ’

เด็กน้อยนั่งมองหนุ่มรุ่นพี่ทำแผลให้ ฝ่ามืออุ่นที่จับบนข้อเท้าเล็กของเธออย่างไม่นึกรังเกียจ สายตาใสซื่อที่จ้องเขาไม่กะพริบ ในเวลานั้น เหมือนว่าเขาคือฮีโร่ในโลกใบเล็กของเธอ

ความทรงจำในวัยเด็ก…ไม่เคยถูกลืมเลือน ความรู้สึกในวันนั้นที่เริ่มต้นจากเพียงแค่ความชื่นชม ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความหวั่นไหวที่ควบคุมไม่ได้ จนสุดท้ายหัวใจดวงน้อยก็เต้นแรงทุกครั้งที่ได้สบตา

ใจเต้นแรงจนไม่กล้าเผชิญหน้า

หมวยลี่ในวัยยี่สิบปีกำลังนึกถึงเรื่องราวในอดีต ที่ฝังลึกอยู่ในความทรงจำของเธอมายาวนาน

@คฤหาสน์ทรัพย์หิรัญสกุล

แม้จะได้อยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่โต แต่หมวยลี่เป็นเพียงลูกสาวของแม่บ้านที่ทำงานให้กับครอบครัวนี้มานาน และเพราะคุณท่านไกวิญช์เอ็นดูเธอเหมือนลูกหลานคนหนึ่ง จึงส่งเสียให้ได้เรียนหนังสือมาตั้งแต่เด็ก และในตอนนี้เธอกำลังศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ 

“เรียนจบแล้วต้องตอบแทนคุณท่านเขานะลูก” ถ้อยคำนั้นที่เธอได้ยิน เปรียบดั่งคำปลูกฝังมาตั้งแต่เด็ก ผู้เป็นแม่มักจะย้ำบอกประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาว่าต้อง ‘ตอบแทน’ ผู้มีพระคุณบ่อยครั้ง

“ค่ะแม่”

“ดูแลลูกชายทั้งสามคนของท่านให้ดี ต่อไปลี่ก็คงได้ทำหน้าที่ดูแลพวกคุณเขาแทนแม่”

“อย่าพูดแบบนี้สิคะ ลี่ใจไม่ดีเลย” 

“ชีวิตคนเรากำหนดไม่ได้หรอกนะลี่ แม่ก็อยากอยู่กับลูกไปนานๆ แต่เวลาผ่านไปแม่เองก็แก่ขึ้นทุกวัน” 

“มาค่ะ ลี่ช่วย” ร่างเล็กตัดบทด้วยการเข้าไปช่วยแม่ทำอาหาร เธอรู้ดีว่าขณะที่ตัวเองโตขึ้น ผู้เป็นแม่จะแก่ลงในทุกวัน ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากให้วันนั้นมาถึง 

“จริงสิ วันนี้ลูกต้องไปทำความสะอาดเพนท์เฮ้าส์ให้คุณค่ายหรือเปล่า”

“……..” ชื่อนั้นที่แม่เอ่ยเรียก ทำเอามือเล็กที่กำลังล้างผักพลันชะงัก กึก! สมองหวนนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน

เหตุการณ์ที่ทำให้เธอไม่สามารถมองหน้าเขาได้อีกต่อไป ทุกครั้งที่ค่ายกลับมาบ้านใหญ่ หมวยลี่มักจะหลบจากรัศมีของเขา

แต่เพราะเป็นคำขอของคุณท่าน เธอจึงต้องยอมรับหน้าที่เข้าไปดูแลทำความสะอาดเพนท์เฮ้าส์ของลูกชายคนโต พร้อมทั้งคอยสอดส่องและรายงานว่าค่ายพาอดีตแฟนสาวเข้ามาพักด้วยหรือไม่ แม้จะไม่เต็มใจนัก แต่ก็ต้องตอบตกลงอย่างขัดไม่ได้ 

“ค่ะ”

“ตายจริง! สายแล้วนะ รีบไปเร็วเข้า คุณค่ายเป็นคนตรงต่อเวลา เดี๋ยวจะถูกดุเอา” 

ร่างเล็กได้แต่ลอบถอนหายใจเบาๆ แม้จะยังไม่พร้อมเผชิญหน้ากับทุกอย่าง แต่ก็รู้ดีว่าหลบเลี่ยงไปตลอดไม่ได้ 

วันนี้เป็นวันแรกที่เธอต้องเริ่มต้นทำหน้าที่ และในที่สุด รถคันหรูของที่บ้านก็มาจอดเทียบหน้าตึกเพนท์เฮ้าหรู

@เพนท์เฮ้าส์

…เป็นครั้งแรกหลังเหตุการณ์นั้นที่เธอกลับมายังที่แห่งนี้ หมวยลี่ทำตัวไม่ถูก ขณะก้าวขาเดินไปเนื้อตัวก็เริ่มสั่นไหว

เธอกำลังนึกว่า จะต้องทำหน้ายังไงเมื่อเจอกับอีกฝ่าย

แม้จะพยายามเดินให้ช้าขนาดไหน แต่สุดท้ายเธอก็นำพาตัวเองมาหยุดยืนที่หน้าห้องจนได้ เรียวนิ้วเล็กค่อยๆ ยกขึ้นไปแตะปุ่มส่งสัญญาณที่หน้าประตูห้อง 

ก็แค่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คงไม่ยากเกินไป

คำนั้นเธอย้ำกับตัวเองตั้งแต่นั่งอยู่ในรถ 

ทว่า

แกร็ก

เพียงแค่ได้ยินเสียงปลดล็อกประตู ทำเอาร่างเล็กที่ยืนอยู่สะดุ้งเฮือก ใบหน้าหวานรีบก้มลง ไม่ยอมเงยขึ้นไปมองชายในชุดคลุมอาบน้ำสีดำ 

“เข้ามา” เสียงทุ้มแฝงความเย็นยะเยือกเอ่ยคำอนุญาตด้วยประโยคสั้นๆ เพียงเท่านั้นก็สามารถสั่งให้ขนทั้งตัวของคนฟังลุกซู่ได้ 

“พ่อฉันให้มาทำกี่วันต่ออาทิตย์” ร่างสูงหันหลังเดินกลับเข้าไปภายในห้อง โดยมีดวงตาคู่กลมจับจ้องการเคลื่อนไหวที่เชื่องช้านั้นด้วยหัวใจที่เต้นแรง

“ส…สองวันค่ะ…จันทร์กับศุกร์”

“อ่า แล้วถ้าฉันอยากจะจ้างเพิ่ม เป็นห้าวันต่ออาทิตย์ล่ะ” ค่ายหยุดนิ่ง ก่อนจะหมุนตัวกลับมาประจันหน้ากับลูกสาวแม่บ้านที่ถูกส่งตัวมาทำความสะอาด นัยน์ตาคู่คมฉายแววความเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างเปิดเผย

“…ลี่ติดเรียนคงมาทำให้ไม่ได้…เดี๋ยวบอกพี่จูนให้นะคะ” จูนคือเด็กสาวลูกแม่บ้านอีกคนที่ถูกส่งเสียให้เรียนหนังสือเหมือนกับเธอ

กระทั่งตอนนี้ร่างเล็กก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้น ความเงียบที่แทรกซึมเข้ามาแทนคำพูด ชวนให้หวาดหวั่น ก่อนจะกระตุกวูบไปทั้งใจเมื่อเห็นปลายเท้าเดินมาหยุดใกล้ๆ 

อัตราการเต้นของหัวใจพลันถี่รัวขึ้นอย่างไม่สามารถปรามได้ 

“ไม่เข้าใจหรือไงว่าฉันต้องการเธอ” น้ำเสียงทุ้มเย็นเอ่ยแผ่วเบาใกล้ใบหูเล็กราวเสียงกระซิบ 

“หมายถึงต้องการให้มาทำความสะอาด” 

“แต่ว่าห้องคุณค่ายไม่ได้รกเลยนี่คะ ความจริงแค่สองวันต่ออาทิตย์ก็….” ใบหน้าหวานเงยขึ้น เพื่อจะถอยหลังหนีเมื่อรู้สึกได้ถึงไออุ่นที่รดรินกระทบบริเวณลำคอ ทว่าเมื่อได้สบกับสายตาคู่คม คำพูดทั้งหมดก็กระเจิงหายไปจนหมด

“ทำไมถึงเรียกคุณ?” หัวคิ้วหนาขมวดเข้มตั้งคำถาม ราวกับไม่ชอบใจเท่าไรนัก

“…….”

“เรียกเฮียอย่างเดิมสิ….ฉันไม่ห้าม” 

เขาอันตราย สายตา คำพูด อันตรายทั้งหมด

การที่ค่ายทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเธอและเขา ความเย็นชาจากสายตาคู่นั้น กำลังทำให้หัวใจดวงน้อยปวดหน่วง 

…แต่เธอรู้ดี ว่าแบบนี้มันคงดีกว่าการที่เขาระลึกถึงมัน

“ค่ะ ลี่จะเรียกอย่างเดิม” 

“อ่า แล้วเรื่องที่ฉันบอก ว่ายังไง?” ในขณะที่ตั้งคำถาม สายตาคู่คมกริบไม่ยอมละจากใบหน้าหวานไปไหนเลย 

“ลี่ติดเรียนค่ะ”

“หลังเลิกเรียน?”

“บางวันเลิกค่ำ เฮียคงไม่สะดวกเท่าไร” เธอตอบเลี่ยงเท่าที่สามารถบ่ายเบี่ยงอีกฝ่ายได้ 

“อาฮะ” 

“ให้ลี่บอกพี่จูนหรือเปล่าคะ”

“ไม่ต้อง ฉันไม่อยากให้ใครที่ไม่คุ้นเคยเข้ามาในห้อง”

สายตาแบบนั้นอีกแล้ว

“ขอตัวไปทำความสะอาดก่อนนะคะ”

“หวังว่าครั้งนี้เธอจะไม่ปฏิเสธเงินของฉัน”

“…….” จึก! ราวกับถูกปลายแหลมของมีดจ้วงเข้ามาตรงกลางอก หมวยลี่ไม่รู้ความหมายของคำนั้น และเธอไม่อยากย้อนไปนึกถึงเรื่องในคืนอันขมขื่น 

ทว่า สมองกลับฉายซ้ำภาพเหตุการณ์เหล่านั้นขึ้นมาเป็นฉากๆ 

“เป็นอะไรไป ฉันหมายถึงเรื่องทำความสะอาด” 

“อะ อ๋อค่ะ” 

ร่างเล็กลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่รู้สึกโล่งได้ไม่นาน คนตรงหน้าก็เอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่จงใจออกมา

“หรือเธอคิดว่าเป็นเรื่องอื่น?”

“ไม่ ไม่ค่ะ ไม่คิดอะไรทั้งนั้น” ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงเถือกทันที ก่อนที่เธอจะรีบสาวเท้าหนีจากอีกฝ่ายอย่างลนลาน โดยไม่ทันเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ฉายวาบอยู่บนใบหน้าของเขา

สายตาคู่คมจับจ้องการเคลื่อนไหวของร่างเล็ก ใบหน้าที่ขึ้นสีแดงของเธอมันชวนมองจนไม่อาจเปลี่ยนไปโฟกัสอย่างอื่นได้ 

ทั้งที่เธอเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งที่แสนจะธรรมดา ทว่ากลับมีบางอย่างที่ดึงดูดความสนใจของเขาอย่างน่าเหลือเชื่อ

ครืด~ สายเรียกเข้าจากโทรศัพท์เครื่องแพงที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าโซฟาดังขึ้น นั่นจึงทำให้ค่ายละสายตาจากเธอได้ เขาก้าวขาเดินไปหยิบเอามือถือขึ้นมา ก่อนหัวคิ้วจะขมวดเข้ม เมื่อเห็นเบอร์ของอดีตคนรักที่เพิ่งเลิกลากันไปชัดตระหง่านบนหน้าจอ 

ความลังเลผุดขึ้นมาภายในใจ….และสุดท้ายเขาไม่สามารถปฏิเสธเธอได้

“มีอะไร” น้ำเสียงฟังดูไร้เยื่อใย ต่างจากนัยน์ตาที่กำลังวูบไหวเพียงได้ยินเสียงสะอื้นแว่วผ่านมาทางปลายสาย “ร้องไห้ทำไม”

( ค่ายกลับมาได้ไหม โบว์สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว ) 

“จำได้ไหมว่าพูดแบบนี้กี่ครั้งแล้ว ถ้าไม่รักแล้วจะรั้งเอาไว้ทำไม ชอบหรือไงที่เห็นคนอื่นเจ็บปวด”

( ขอโทษ )

“ไปจบกับเขาก่อน แล้วเราค่อยมาคุยกัน”

( มันไม่มีอะไรเลย โบว์กับเขาทำธุรกิจด้วยกันแค่นั้น )

“ทำธุรกิจด้วยกัน จำเป็นต้องไปไหนมาไหนด้วยกันสองต่อสองหรอวะ!! ถ้าอย่างนั้นบอกมาสิ ว่าจะต้องกลายเป็นคนโง่ขนาดไหนถึงจะได้รับความรัก”

( ค่าย อย่าพูดแบบนี้ โบว์รักค่ายจริงๆ นะคะ )

ค่ายหลับตาแน่น ลมหายใจร้อนถูกพ่นกระแทรกออกมาอย่างแรง เขากำมือจนเห็นเส้นเลือดปูดชัด

“พอได้แล้วโบว์” 

( ไม่รักกันแล้วใช่ไหม )

“ถ้ามันง่ายขนาดนั้น คงทำไปได้นานแล้ว” 

ติ๊ด! สายถูกตัดทิ้งทันทีหลังคำพูดสุดท้ายจบลง ร่างสูงทรุดตัวนั่งกระแทกลงบนโซฟาอย่างหัวเสีย ก่อนจะระบายลมหายใจออกมาแรงๆ เขากำโทรศัพท์แน่น เหมือนตั้งใจจะให้มันแหลกละเอียดคามือ 

แต่ว่า จู่ๆ ความหนักอึ้งกลางอกก็เลือนหายไป ในวินาทีที่หันมองร่างเล็กที่กำลังตั้งใจทำความสะอาด เหมือนว่าเธอพยายามจะไม่สนใจเขา

“ทำในห้องนอนด้วยสิ”

“คะ?”

“เข้าไปทำความสะอาดในห้องนอน” 

“…….” เพียงแค่มองตาก็เหมือนเนื้อตัวถูกแช่แข็งไปทันที

“ขัดคำสั่ง?”

“ค่ะ ทำตรงนี้เสร็จลี่จะเข้าไปทำในห้อง” 

สายตาคู่คมทอดมองลำคอขาวเนียน ก่อนจะไล่ต่ำลงไปตามแนวแผ่นหลังอย่างเชื่องช้า กระทั่งหยุดที่สะโพกบางและก้นกลมที่เคยสัมผัส เสี้ยวความทรงจำในคืนนั้นแล่นวาบขึ้นมาในหัว 

เธอบอกว่าจะลืมมันไปทั้งหมด และเขาควรจะหยุดเพียงแค่นั้น….หรืออาจจะไม่ใช่

เขาทำไม่ได้

เธอเปรียบดั่งดอกไม้ที่สวยงาม มากซะจนมีคนอยากเด็ดออกมาจากต้น และเก็บซ่อนเอาไว้เชยชมแต่เพียงผู้เดียว