Semua Bab ท่านพ่อ...ข้าคือบุตรสาวของท่าน: Bab 31 - Bab 40

ตอนที่ 32เฉิงป๋อเหวินยังทำหน้าที่ไปรับไปส่งบุตรสาวทุกครั้งที่มีโอกาส เฉิงเข่อซิงเดินลงจากรถม้าด้วยท่าทีสะลึมสะลือ เนื่องจากเมื่อวานที่ผ่านมา นางได้ของเล่นชิ้นใหม่มาจากบิดา ทำให้กว่านางจะนอนก็ล่วงเลยเข้าอีกวันเสียแล้ว“อรุณสวัสดิ์” เฉิงเข่อซิงที่เดินเข้าห้องมา ก็กล่าวทักทายทุกคน“อรุณสวัสดิ์” ทุกคนภายในห้องต่างโบกมือทักทายนางเฉิงเข่อซิงเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะเรียนของตนเอง พร้อมกับฟุบหลับลงทันที“อะไรกัน พึ่งจะมาถึง เจ้าก็เริ่มนอนเลยอย่างนั้นหรือ?” มู่ชิงเหยียนที่เดินเข้ามา เอามือเท้าเอวบ่นอีกฝ่าย“เมื่อคืนกว่านางจะนอนได้ก็เข้ายามโฉ่ว (01.00 น. - 02.59 น.) กว่าแล้ว ข้าเตือนนางหลายครั้งนางก็ไม่ยอมฟัง” กู้ฟ่านถานที่เดินตามหลังน้องสาวเข้ามากล่าวสมทบกับอีกฝ่าย“ทุกวันนี้นอกจากวิชาขี่ม้ายิงธนู ข้าก็ไม่เห็นนางตื่นอีกเลย เยียนสวิน เป็นเพราะเจ้าแน่ๆ นางอยู่ใกล้เจ้ามากเกินไป จึงติดนิสัยขี้เซาเช่นนี้มา” มู่ชิงเหยียนว่ากล่าวกระทบอีกคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าเฉิงเข่อซิง“…” อู่เยียนสวินที่อยู่ดีๆ ก็ถูกว่ากล่าวก็ทำหน้าหมดคำจะกล่าวกับลูกพี่ลูกน้องตนเองทันทีนางขี้เซาแล้วเกี่ยวอะไรกับเขากัน?“ทุกคน เกิดเรื

ห้องทรงพระอักษร“ฝ่าบาท ท่านเสนาบดีกรมโยธาขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” เกากงกงเดินเข้ามารายงานอวี้ชางเหอเลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัย นี่พึ่งจะยามเฉิน (07.00น.-08.59น.) อีกฝ่ายมีเรื่องด่วนอันใดขึ้นมาขอพบเขาแต่เช้าถึงเพียงนี้“ฝ่าบาท เมื่อวานสายของเราที่อยู่ในสำนักศึกษารายงานว่า บุตรสาวของใต้เท้าเผยได้มีเรื่องมีราวกับคุณหนูเฉิง บุตรสาวท่านแม่ทัพเฉิงขอรับ” เกากงกงรีบรายงานที่คาดว่าจะเป็นสาเหตุให้ใต้เท้าเผยมาวันนี้“มีเรื่องกับเสี่ยวซิง?” อวี้ชางเหอถามออกมาด้วยความแปลกใจเกากงกงที่ได้ยินนายเหนือหัวของตนเองเรียกขานชื่อของบุตรสาวท่านแม่ทัพด้วยความรักใคร่เช่นนี้ก็อดที่จะกลั้นหายใจไม่ได้ ขนาดเขายังไม่ได้รายงานเรื่องราวให้อีกฝ่ายได้ฟัง แต่ฟังจากน้ำเสียงนี้ก็รู้แล้วว่าพระองค์จะฟังความข้างใด“พ่ะย่ะค่ะ เมื่อวานนี้ในช่วงเช้า…"เกากงกงรายงานเรื่องที่ตนเองได้รับรายงานมาให้นายเหนือหัวฟังอย่างละเอียด พร้อมทั้งเรื่องที่คุณหนูเฉิงได้ทำการสั่งสอนนักเรียนคนอื่นๆ เมื่อคืนที่ผ่านมาอีกด้วย“ฮึๆ คุณหนูเผยผู้นี้ช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก ขโมยไก่ไม่ได้ ยังเสียข้าวสารอีกกำมือจริงๆ แม่ทัพเฉิงมีท่าทางอย่างไรหรือไม่?”การที่บุตรส

ท้องพระโรง ยามเฉิน (07.00น.-08.59น.)เล่าขุนนางและบัณฑิตทั้งหลายต่างเหล่าร่วมการประชุมในครั้งนี้ เนื่องจากฮ่องเต้มีรับสั่งว่าจะจัดการเรื่องของอาจารย์ลี่ไป่ในเช้าวันนี้ ทำให้ตัวของลี่ไป่รวมถึงเหล่าอาจารย์ของสำนักศึกษาต่างเดินทางมาที่ท้องพระโรงแห่งนี้ด้วย“ฮ่องเต้เสด็จ"“ถวายบังคมฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆ ปี”“ลุกขึ้น”“ขอบพระทัย”ลี่ไป่ที่เป็นตัวต้นเรื่องของเรื่องนี้ เมื่อลุกขึ้นเสร็จก็ลอบมองไปที่ฮ่องเต้อวี้ชางเหอเล็กน้อย เพื่อคาดเดาอารมณ์ของอีกฝ่าย“เดิมทีการหารือในเรื่องนี้จำต้องเร่งหารือมานาน แต่เพราะราชกิจมากมายทำให้ข้าต้องเลื่อนเวลาออกมา คงทำให้พวกเจ้ากังวลแล้ว” อวี้ชางเหอกล่าวออกมาคล้ายจนใจ แต่หากแปลเป็นอีกความหมาย นั้นก็คือ ไม่ใช่เขาไม่ใส่ใจเรื่องเรื่องนี้ เพียงแต่มีเรื่องที่สำคัญกว่านี้ให้ต้องจัดการก่อน“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ พวกเราเพียงต้องการเรียกร้องขอความเป็นธรรมให้อาจารย์ลี่ไป่ก็เท่านั้น” ใต้เท้าเผย เสนาบดีกรมโยธาเป็นคนกล่าวขึ้นแทนทุกคน“เช่นนี้เรามาเริ่มตั้งแต่ต้นเรื่องกันเลยเถอะ” อวี้ชางเหอเบื่อหน่ายท่าทางเสแสร้งของอีกฝ่ายเต็มทีจึงรีบกล่าวขึ้นจากนั้นจึงเป็นเก

เหล่าเด็กนักเรียนห้องหวังปันที่เดินออกมาจากท้องพระโรงต่างมองไปที่ชายที่จะมาเป็นอาจารย์ของพวกเขาด้วยสายตาเปล่งประกาย นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาปกป้องพวกตน ทำให้พวกเขาต่างคาดหวังในตัวอีกฝ่ายเป็นอย่างมากแต่ดูเหมือนจะมีอยู่คนหนึ่งที่ปิดปากเงียบตั้งแต่อยู่ในท้องพระโรง จนกระทั่งตอนนี้นางยังคงเดินมากับเพื่อนเงียบๆ เอาแต่ก้มมองพื้นไม่กล้าสบตา“เห็นอาจารย์ปู่แล้วจะไม่ทักทายหน่อยหรือ?” จวงฟูอี้หันหน้าไปพูดกับอีกฝ่ายที่ตั้งแต่เขาปรากฏตัวมา อีกฝ่ายคอยหลบสายตาเขาตลอดเฉิงเข่อซิงสะดุ้งจนตัวโยน ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตากับอีกฝ่าย“คารวะอาจารย์ปู่ อาจารย์” เฉิงเข่อซิงกล่าวทักทายทั้งสองแก้เก้อ พร้อมส่งยิ้มที่ดูก็รู้ว่าฝืนมากๆ ให้แก่ทั้งสอง ทำเอาจวงฟูอี้และจวงเยว่เหลียงทั้งสองคนอมยิ้มออกมาในความเจ้าเล่ห์ของนาง“เสี่ยวซิง เจ้ารู้จักท่านอาจารย์จวงด้วยอย่างนั้นหรือ?” มู่ชิงเหยียนที่อยู่ด้านข้างเบิกตากว้างอย่างตกใจ ที่เพื่อนของนางรู้จักอาจารย์ที่เป็นเหมือนตำนานผู้นี้เฉิงเข่อซิงพยักหน้า ก่อนจะเลี่ยงตอบคำถามของนาง“โอ้ เหลือเชื่อจริงๆ” มู่ชิงเหยียนและคนอื่นๆ ที่ได้รับการยืนยันกล่าวขึ้นมาด้วยความตกตะลึง“

ถงจื่อซีที่ถูกเพื่อนหัวเราะเยาะในตอนแรกก็มีท่าทีโกรธขึ้นมาเล็กน้อย แต่เพียงครู่เดียวเขาก็ยกไหล่ขึ้นทำท่าทางไม่ใส่ใจในคำพูดของเพื่อนๆ แต่อย่างใดกู้ฟ่านถานมองไปที่น้องสาวของตนเองเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจออกไปที่ด้านหน้าชั้นเรียนก่อนอีกฝ่าย เพราะนางไม่ต้องการเป็นคนสุดท้ายของการรายงานตัวในครั้งนี้“ข้ามีนามว่ากู้ฟ่านถาน สิ่งที่ชอบทานไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ส่วนสิ่งที่ไม่ชอบก็ไม่มีอะไรพิเศษเช่นกัน ข้าถูกท่านปู่สอนไม่ให้เลือกทาน” เมื่อกล่าวถึงปู่น้องนาง กู้ฟ่านถานมีสีหน้าเศร้าสร้อยเล็กน้อย ก่อนจะรีบปรับสีหน้าอย่างรวดเร็ว“สิ่งที่ข้าชื่นชอบที่สุดคือการปักผ้า ในวันข้างหน้าข้าจึงมีความใฝ่ฝันว่าอยากเปิดร้านผ้าเล็กๆ ขึ้นสักร้านเท่านั้น”กู้ฟ่านถานกล่าวจบก็รีบเดินนำกระดาษของตนเองไปให้อาจารย์จวงทันทีจวงเยว่เหลียงลอบสังเกตท่าทางของเด็กที่ชื่อกู้ฟ่านถานเป็นพิเศษ เนื่องจากเขาได้รับรู้มาบ้างว่า นางคือพี่น้องร่วมสาบานกับเฉิงเข่อซิง เขาอยากรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนเช่นไรกันถึงทำให้เฉิงเข่อซิงผู้นั้นเปิดใจรับอีกฝ่ายเป็นคนในครอบครัวได้“คุณหนูกู้ช่างมีนิสัยเรียบง่ายนัก แม้ข้าจะไม่เคยเห็นผลงานการเย็บปักของเจ้ามาก่อน