Semua Bab ท่านพ่อ...ข้าคือบุตรสาวของท่าน: Bab 1 - Bab 10

ตอนที่ 1ยามอิ๋น (03.00 น. - 04.59 น.) หุบเขาหมื่นบุปผาเงาร่างเล็กๆ สะพายถุงผ้าขนาดใหญ่เกือบเท่าตัว ค่อยๆ เปิดประตูเรือนของตนเองออกมาอย่างเงียบเชียบ เพื่อไม่ให้ผู้คนที่อยู่ภายในเรือนอื่นๆ ได้ยิน ดวงตากลมโตกว้างราวกับลูกกวางน้อย ค่อยๆ ใช้สายตาที่เฉียบแหลมของนางสอดส่องมองไปรอบๆ เพื่อตรวจสอบว่าจะมีคนตื่นขึ้นมาพบเห็นนางหรือไม่เมื่อเห็นว่าทางสะดวกร่างเล็กป้อม ก็รีบหอบถุงผ้าสัมภาระของตนเองเผ่นที่ไปประตูทางออกทันทีแอ๊ดดด ตึงงร่างเล็กถอนหายใจเบาเมื่อปิดประตูจวนได้สนิท ตลอดหลายวันที่ผ่านมา นางมาสำรวจเส้นทางออกจากเรือนแล้วหลายครั้ง เมื่อคิดว่าวันนี้เป็นคืนเดือนดับ นางจึงใช้โอกาสนี้แอบออกมาสกุลเนี่ยเด็กสาวเงยหน้ามองป้ายด้านบนที่แขวนเอาไว้ที่ด้านหน้าประตูด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ตั้งแต่จำความได้ นางไม่เคยห่างจากที่นี่เลยสักครั้ง ครั้นเมื่อนึกได้ดังนั้น ดวงตาทั้งสองข้างของนางก็เอ่อนองไปด้วยน้ำตานางคุกเข่าลงที่พื้นพร้อมคำนับแบบเต็มพิธีสามครั้งก่อนกล่าวด้วยเสียงเบา“ท่านแม่ เมื่อข้าได้พบหน้าท่านพ่อแล้ว ข้าจะรีบกลับมา” น้ำเสียงที่กล่าวออกมาจริงจังกว่าทุกครั้งเฉิงเข่อซิงใช้มือเล็กๆ ทั้งสองข้า

ตอนที่ 3ขบวนสินค้าเดินทางมุ่งหน้าลงใต้ด้วยความรวดเร็ว จากการคุ้มกันของสำนักคุ้มกันที่ถูกจ้างมา ในการคุ้มกันแต่ละครั้ง พวกเขาจะได้รับเงินส่วนแบ่งจากทางเจ้าของสินค้า และเหล่าชาวบ้านที่ร่วมเดินทางจากที่เฉิงเข่อซิงได้สอบถามชาวบ้านที่เดินทางมาด้วยว่า ต้องใช้เวลากี่วันถึงจะเดินทางถึงเมืองหลวงของแคว้นชาง ก็ทำให้นางได้รู้ว่าต้องใช้เวลาถึงยี่สิบวันกว่าจะเข้าเขตเมืองหลวงแต่เพียงผ่านมาห้าวัน นางก็รู้สึกปวดร้าวไปทั้งก้น เพราะเส้นทางที่เดินทางมานั้นค่อยข้างขรุขระ เป็นอย่างมาก“หยุดดด”เสียงของเจ้าหน้าที่ที่อยู่ด้านหน้าดังขึ้น“พักที่นี่ครึ่งชั่วยาม”การเดินทางของแต่ละวันจะเป็นพักเป็นระยะๆ ซึ่งระยะเวลาของการพักแต่ละครั้งนั้น จะขึ้นอยู่กับว่าพักบ่อยมากแค่ไหน อย่างเช่นวันนี้ตั้งแต่เช้า พึ่งจะได้พักครั้งแรกและได้พักถึงครึ่งชั่วยาม นั้นหมายความว่า หลังจากนี้ อาจจะไม่ได้พักอีกเลยจนกระทั่งค่ำเฉิงเข่อซิงกระโดดลงจากเกวียนเพื่อยืดเส้นยืดสายของตนเองเล็กน้อย โชคดีที่นางฝึกยุทธมาตั้งแต่เด็ก ทำให้ร่างกายอดทนต่อการเดินทางหนักหน่วงเช่นนี้ หากเป็นเด็กคนอื่นอาจจะป่วยระหว่างทางไปแล้ว“เสี่ยวซิง กินน้ำหน่อยหรือไม

ตอนที่ 5จนกระทั่งวันที่สิบห้าของการเดินทาง ขบวนขนส่งสินค้าก็ได้มาถึงเมืองหลวง เฉิงเข่อซิงที่นั่งอยู่ภายในรถม้าคันเล็กก็แหวกม่านออกมาดูความครึกครื้นของเมืองหลวงด้วยความสนอกสนใจที่นี่ต่างจากเมืองอื่นๆ อย่างสิ้นเชิง ไม่ว่าจะเป็นร้านค้าหรือว่าผู้คนภายในเมือง ร้านค้ามากมายเรียงรายอยู่เต็มทั้งสองฟากของถนน เหล่าผู้คนภายในเมืองล้วนแต่งกายด้วยชุดผ้าไหมราคาแพงทั้งสิ้น แม้แต่ขอทานก็ไม่มีให้ได้เห็นขบวนของสินค้ามาหยุดอยู่ที่ถนนเส้นหนึ่ง ด้านหน้าประตูมีป้ายเขียนไว้ขนาดใหญ่ว่า สำนักคุ้มภัยอู่เฉวียน“พวกเราถึงแล้ว” ผู้คุ้มกันคนหนึ่งเดินมาที่รถม้าของพวกนางก่อนจะกล่าวขึ้นเฉิงเข่อซิงและกู้ฟ่านถานจึงรีบเก็บสัมภาระของตนเองและลงมาจากรถม้าทันที ชายที่เป็นผู้คุ้มกันมองมาที่ทั้งสองด้วยสายตาเวทนาเรียกได้ว่าเป็นเพราะความบกพร่องของการคุ้มกันของสำนักคุ้มภัยพวกเขา จึงทำให้เด็กสาวทั้งสองสูญเสียคนในครอบครัวไป ไม่รู้ว่าทางการและทางสำนักคุ้มภัยจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร“พวกเราส่งพวกเจ้าได้เพียงเท่านี้ ต่อจากนี้รักษาตัวด้วย”“ขอบคุณท่านน้า/ขอบคุณนายท่าน”จากนั้นเด็กทั้งสองคนก็แยกตัวออกไปทันที โดยมีสายตาของเหล่าผู้ค

หลังจากการพูดคุยและทานอาหารมื้อค่ำด้วยกัน เฉิงป๋อเหวินก็ได้ให้พ่อบ้านจัดเตรียมห้องพักของเด็กทั้งสองอยู่เรือนใกล้กับเรือนของเขา เพื่อที่ตัวเขาจะได้ไปหานางได้ง่าย ส่วนตัวเขากลับไปที่ห้องหนังสือเพื่อจัดการงานที่เหลือต่อให้เสร็จ แต่เมื่อกลับมาที่ห้องหนังสือ ก็พบกับน้องชายของตนเองที่กำลังนั่งรออยู่ก่อนแล้ว“พี่ใหญ่” เฉิงเจ๋อเจาเข้ามานั่งรออยู่ที่นี่ได้สักพักใหญ่แล้ว ตัวเขาไม่อาจทนเก็บความอยากรู้ของตนเองได้ เพราะดูจากการกระทำของพี่ชายของตน เขาคิดว่าที่มาของเด็กทั้งสองจะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน รวมถึงอาจสร้างปัญหาให้แก่จวนแม่ทัพได้ในภายหลัง“เด็กสองคนนั้นเป็นใคร เหตุใดท่านจึงให้พ่อบ้านจัดการให้อยู่เรือนบุปผาแห่งนั้น?”“เด็กคนนั้นเป็นบุตรสาวของข้า”“บุตรสาวของท่าน!!!”เฉิงเจ๋อเจ่าตกใจกับคำตอบที่ได้รับเป็นอย่างมาก พี่ใหญ่ของเขาที่ทำตัวราวอสุราไร้หัวใจที่เคยกำจัดลูกตัวเองได้ไม่กระพริบตาผู้นี้ แต่อยู่ๆมาวันนี้กลับบอกว่ามีบุตรสาวแล้ว และบุตรสาวของเขายังอายุราวแปดเก้าขวบแล้วด้วย?หากนับตามอายุของเด็กสาว เมื่อแปดเก้าปีก่อนพี่ใหญ่ยังรบอยู่ชายแดนไม่ได้กลับมาประจำที่เมืองหลวง ส่วนตัวเขาก็พึ่งจะเข้าม

ตอนที่ 9เฉิงป๋อเหวินมอบหมายให้ อวี้ชางเซียง ฮูหยินเอกของน้องชายเป็นคนพาเด็กสาวทั้งสองคนไปที่ตลาดเพื่อเลือกซื้อของใช้ต่างๆ รวมถึงของที่พวกนางทั้งสองอยากได้ด้วยและที่เขาเลือกให้อีกฝ่ายเป็นคนพาไปนั้นก็มีเหตุผลอีกอย่างคือ เขาสามารถวางใจได้ว่า จะไม่มีใครดูถูกดูแคลนบุตรสาวของเขาอย่างแน่นอน เมื่อพวกนางไปกับอวี้ชางเซียงรถม้าคันใหญ่ของจวนแม่ทัพได้มุ่งหน้าเข้าถนนการค้าอย่างรวดเร็ว เฉิงเข่อซิงที่อยู่ด้านในรถม้าอดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ นางเลิกม่านรถม้าขึ้น เพื่อมองความคึกคักด้านนอกด้วยแววตาสนอกสนใจ นางจำได้ว่า เมื่อวานที่นางเดินมานั้น ไม่ใช่ถนนสายนี้อย่างแน่นอนเพราะถนนสายนี้นั้น มีแต่ร้านค้าร้านใหญ่เปิดเรียงรายมากมายนับไม่หวาดไม่ไหว และถนนเส้นนี้ยังกว้างพอที่จะให้รถม้าสองคันสวนทางกันได้ทีเดียว“พี่ฟ่านถาน ท่านดูพวกเขาสิ มีแต่คนแต่งกายดูดี สวมเสื้อผ้าราคาแพงทั้งนั้นเลย!!” เฉิงเข่อซิงที่ยื่นหน้าออกไปด้านนอกหน้าต่างหันมาบอกพี่สาวของตนเองที่นั่งเรียบร้อยอยู่ด้านใน“เสี่ยวซิง ระวังตก” กู้ฟ่านถานรีบจับตัวอีกฝ่ายเอาไว้ เพราะกลัวว่าน้องสาวตัวดีของตนจะตกลงไปจากรถม้า ตลอดทางที่ออกมาจากจวน กู้ฟ่านถานพยายา