Semua Bab ท่านพ่อ...ข้าคือบุตรสาวของท่าน: Bab 41 - Bab 50

ณ จวนแห่งหนึ่งในเมืองหลวงท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืดมิด ร้านรวงต่างๆ เริ่มเก็บของทยอยปิดร้าน จวงเยว่เหลียงที่พึ่งออกมาจากสำนักศึกษาก็ได้เดินทางมายังถนนสายรองเส้นทางหนึ่ง ที่เป็นแหล่งที่ตั้งบ้านเรือนของเหล่าพ่อค้าร่ำรวยในเมืองหลวงเขาเดินมาจนกระทั่งถึงด้านหน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง ที่ด้านหน้าไม่ได้ประดับประดาสิ่งใดเป็นพิเศษไว้ เขาจึงเดินเข้าไปเคาะประตูเงียบๆ รอเพียงครู่เดียว ประตูบ้านที่เหมือนไม่มีใครอยู่ก็เปิดออก พร้อมคนที่มาเปิดประตูยังเป็นเพียงชายชราคนหนึ่งเท่านั้นจวงเยว่เหลียงเดินเข้ามายังห้องโถงกลางที่ตอนนี้มีคนชุดดำ นับสิบคน ยืนอยู่รอบๆ บริเวณห้องราวกับหุ่นไร้ชีวิต แต่จวงเยว่เหลียงไม่ได้สนใจพวกเขา เพราะเขาเห็นเช่นนี้มาจนชินตาเสียแล้วที่ประตูด้านหลัง ชายที่มีรูปร่างสูงเพรียวใบหน้ายิ้มแย้ม เดินเข้ามาหาจวงเยว่เหลียง พร้อมด้วยอีกสามคนที่เดินตามมาด้านหลังทันทีที่จวงเยว่เหลียงเห็นพวกเขาทั้งหมดก็รีบลุกจากเก้าอี้พร้อมโค้งกายคำนับอีกฝ่ายด้วยท่าทีนอบน้อม“คารวะ ท่านรองประมุข ท่านอาวุโสรอง ท่านอาวุโสสาม ท่านอาวุโสสี่” น้ำเสียงของจวงเยว่เหลียงที่เรียกผู้ที่พึงเข้ามานั้น เต็มไปด้วยความเลื่อมใสแล

เช้าวันต่อมาเฉิงเข่อซิง กู้ฟ่านถานและเฉิงจางจิ้ง ได้เดินทางมาเรียนที่สำนักศึกษาโดยรถม้าคันเดียวกัน แต่ทันทีที่พวกเขาทั้งสามมาถึงด้านหน้าสำนัก ก็พบว่าวันนี้รถม้าที่มาส่งเหล่าคุณชายและคุณหนูทั้งหลายกลับมีมากกว่าทุกๆ วัน“เอ๊ะ เหตุใดวันนี้ที่ด้านหน้าสำนัก ถึงดูคึกคักเช่นนี้” เฉิงเข่อซิงชะเง้อคอมองดูอย่างสนอกสนใจเฉิงจางจิ้งมองสัญลักษณ์บนรถม้าแต่ละคันที่จอดอยู่ด้านหน้าก็พอจะเข้าใจสถานการณ์ถึงมาแล้ว“ดูเหมือนเหล่าศิษย์พี่จะกลับมากันแล้ว”“เหล่าศิษย์พี่?” เฉิงเข่อซิงขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกถึงคำพูดของรั่วรั่วเมื่อหลายวันก่อนที่อธิบายถึงเหล่าศิษย์พี่ทั้งหลายเอาไว้“เอ่อ พวกเขานั้นเอง”“พวกเราลงจากรถม้ากันตรงนี้เถิด หากจะรอให้ถึงด้านหน้าประตู คงใช้เวลานานอยู่” เฉิงจางจิ้งที่รู้สถานการณ์บอกกับน้องสาวทั้งสองของตนทั้งสามคนจึงลงจากรถม้าของตนเอง และเดินเข้าสำนักศึกษาทันที แต่เมื่อพวกเขาทั้งสามเข้ามาด้านใน เฉิงเข่อซิงก็เห็นว่า เพื่อนๆ ห้องหวังปันของพวกนางต่างยืนจับกลุ่มชะเง้อคอมองใครบางคนอยู่ เฉิงเข่อซิงจึงเดินเข้าไปหาพวกนาง โดยเฉพาะมู่ชิงเหยียนและรั่วรั่ว ทั้งสองคนที่กำลังหัวเราะคิกคักกัน

ตอนที่ 45ในเช้าวันต่อมาเหล่านักเรียนห้องหวังปันก็ต้องแปลกใจ เมื่อจวงเยว่เหลียงได้ยื่นกระดาษแผนการเรียนใหม่ให้แก่พวกเขา โดยเฉพาะวันนี้ในช่วงเช้าเดิมทีพวกเขาจะต้องเรียนดนตรี แต่กลับได้เรียนการคำนวณและโหราศาสตร์แทนเฉิงเข่อซิงและอู่เยียนสวินที่ถูกย้ายโต๊ะเรียนมาที่ด้านหน้าห้อง ต่างขะมักเขม้นในการเรียนวันนี้เป็นอย่างมาก โดยเฉพาะอู่เยียนสวิน เนื่องจากถูกจับตามองจากอาจารย์ ทำให้วันนี้เขาไม่สามารถแอบหลับได้อีกเหมือนทุกวัน เมื่อถูกสั่งให้คำนวณตัวเลขที่อาจารย์สั่งมา เขาจึงต้องทำมันอย่างช่วยไม่ได้เฉิงเข่อซิงเองก็เช่นกัน เนื่องจากนางเก่งกาจเรื่องการคำนวณตัวเลขแบบนี้อยู่แล้ว โจทย์เลขที่อาจารย์จวงให้นางมาทำจึงแตกต่างจากคนอื่นๆ ภายในห้อง แต่ที่น่าแปลกกว่านั้นคือ โจทย์ที่นางและอู่เยียนสวินได้มา กลับมีลักษณะคล้ายๆ กันนางทำได้นั้นไม่น่าแปลกใจ เพราะตนเองเคยเรียนมาจากอาจารย์จวงก่อนหน้านี้แล้วตอนอยู่ที่หุบเขา แต่อู่เยียนสวินกลับไม่ใช่ หลายเดือนที่ผ่านมา นางสังเกตเขามาตลอดว่า เมื่อถึงวิชาเหล่านี้แล้วอู่เยียนสวินจะนอนหลับและไม่สนใจตลอด แต่โจทย์เลขที่ยากกว่าปกติเช่นนี้เขากลับทำมันออกมาได้ และยังเสร็จในเว

ตอนที่ 47คำพูดของเด็กสาวทำให้จิตใจที่สับสนของเฉิงจางจิ้งเมื่อครู่กลับมาสงบอีกครั้ง“ข้านี่ช่างไม่เอาไหนจริงๆ ต้องขอบคุณเจ้าที่เตือนสติข้าเอาไว้” เฉิงจางจิ้งกล่าวด้วยสีหน้าอ่อนใจ พร้อมยื่นมือออกไปโยกคลอนศีรษะของอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดูเฉิงเข่อซิงที่เห็นว่าเขากลับมาเป็นตัวของตัวเองได้แล้วจึงยิ้มออกมา“เจ็บมากหรือไม่?” เฉิงจางจิ้งถามน้องสาว พร้อมมองไปที่มือของนางเฉิงเข่อซิงส่ายหน้า“ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว”“แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ เจ็บมากหรือไม่?” แค่มองรอยด้านที่มือของนาง เฉิงจางจิ้งยังรู้สึกปวดใจแทน ร่องรอยของมันบ่งบอกว่านางต้องผ่านความยากลำบากและความมานะมามากเพียงใด กว่าที่จะมีความสามารถเช่นทุกวันนี้“ก่อนหน้านี้อาจเจ็บอยู่บ้างเจ้าค่ะ แต่ไม่เจ็บมากนัก” เพราะมันเจ็บจนชา ทำให้นางไม่รู้สึกถึงมันนางต้องฝึกร่างกายและอาวุธมากมายที่มีอยู่ในคลัง เพื่อให้ร่างกายเกิดความคุ้นชิน เรียนรู้จุดเด่นและจุดอ่อนของอาวุธต่างๆ มือที่เคยอ่อนนุ่มเกิดเป็นแผลพุพองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างกายเจ็บปวดราวกับถูกกระชากเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่เมื่อเห็นผลลัพธ์ที่นางได้มา นางกลับลืมความเจ็บปวดเหล่านั้นไปแล้วความทรงจำมากมายในอดีต ท

ตอนที่ 49แม้จะยังเหนื่อยอยู่บ้าง แต่เมื่อเห็นเด็กสาวที่ตัวเล็กกว่าพวกเขาเดินลงไปในท้องทุ่งนาแล้ว พวกเขาก็รู้สึกละอายใจไม่สามารถนั่งพักได้ต่อไป ทำให้ตอนนี้เหล่านักเรียนห้องหวังปันที่นั่งรวมกันอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่อีกต้นหนึ่ง ต่างเริ่มเคลื่อนไหวตามคำสั่งของนางแยกย้ายกันลงไปทำหน้าที่ของตนเองอวี้ไท่ซุนที่นั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้อีกฝั่งใช้สายตาของเขามองไปที่กลุ่มนักเรียนห้องหวังปัน ที่เป็นศิษย์น้องของพวกเขาด้วยสายตาครุ่นคิด โดยสายตาของเขาจ้องมองไปที่เด็กสาวตัวเล็กที่สุดในกลุ่มเป็นพิเศษ นางที่เป็นเด็กสาวตัวเล็กๆ แต่กลับถือเคียวลงไปทำงานใช้แรงงานอย่างองอาจ ราวกับแม่ทัพที่กำลังลงสนามรบ รวมถึงเหล่าเพื่อนๆ ในห้องของนาง พวกเขาต่างเริ่มแบ่งงานกันอย่างสามัคคีแต่เมื่อเขาหันกลับมามองเหล่าสหายในห้องเรียนของตนเอง ที่ตอนนี้ต่างนอนแผ่หลาไม่คิดจะลุกขึ้นไปทำต่อ ส่วนเหล่าสตรี ก็นั่งจับกลุ่มพูดคุยกัน ไม่มีใครคิดจะลงมือทำตามคำสั่งของอาจารย์จวงเลยแม้แต่น้อยอวี้ไท่ซุนลุกขึ้นยืนอีกครั้งพร้อมหยิบเคียวของตนขึ้นมา นั่นทำให้คนอื่นๆ ต่างมองมาที่เขาด้วยสายตาสงสัย พร้อมตั้งคำถาม“พวกเจ้าใครอยากจะยอมแพ้ก็ยอมแพ้ไป แต่ข้าไม่