All Chapters of ข้าทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง: Chapter 21 - Chapter 30

รอบสังสารจวนตระกูลเซี่ยยามเหม่า (ยามเช้า)แสงอรุณแรกแห่งวันสาดส่องลอดผ่านบานหน้าต่าง เซี่ยเหมยลี่นั่งอยู่หน้ากระจกทองเหลือง นางบรรจงแต่งแต้มแป้งเนื้อเนียนลงบนใบหน้างาม ลูบไล้ปลายพู่กันชุ่มสีแดงระเรื่อไปตามริมฝีปากอวบอิ่ม แล้วมองเงาตนเองด้วยความพึงพอใจ“ไม่เสียแรงที่เมื่อคืนมาร์คหน้าทั้งคืน…”นางพึมพำเบา ๆ ที่ยังคงเปล่งปลั่งสดใสอย่างพึงพอใจลี่จิ่นก้าวเข้ามาพร้อมกับหวีงาช้างในมือ นางช่วยจัดทรงผมให้เจ้านายด้วยความชำนาญ มือเรียวจัดแต่งเส้นผมเป็นมวยงามอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม“คุณหนูรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเถิดเจ้าค่ะ”เซี่ยเหมยลี่พยักหน้ารับนางลุกขึ้นจากเก้าอี้ก้าวเดินไปยังฉากกั้นไม้หอมเพื่อเปลี่ยนอาภรณ์….ณ วัดฉืออวิ๋นเสียงระฆังวัดดังแว่วกังวาน ควันกำยานลอยอ้อยอิ่งไปทั่วบริเวณ แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านกิ่งไม้ใหญ่ ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ทอดยาวปกคลุมลานหินอ่อน ผู้คนหลั่งไหลเข้ามากราบไหว้สักการะมิขาดสายเซี่ยเหมยลี่ก้าวลงจากรถม้า นางสวมอาภรณ์สีแดงสลับขาวเนื้อผ้าพลิ้วไหวไปตามแรงลม ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปยังวิหารพร้อมกับลี่จิ่นที่คอยติดตามอยู่ไม่ห่างเมื่อถึงหน้าแท่นบูชา เซี่ยเห

เจ้าเป็นของข้าภายในถ้ำลึกลับท่ามกลางสายลมหนาวเสียงเปลวไฟในกองฟืนลุกโชน แสงสีส้มสาดส่องผนังถ้ำเป็นเงาพร่า หลี่หานเซียนนั่งพิงหินเย็นยะเยือก โอบรัดร่างบอบบางแนบอก กายทั้งสองห่อหุ้มด้วยอาภรณ์บางเบา เนื่องจากต้องปลดเปลื้องอาภรณ์ที่เปียกฉุ่มขึ้นไปตากที่กองหินใต้เงาแสงจันทร์ หลี่หานเซียนทอดสายตามองเรือนหน้าหญิงงามที่ซบอยู่กับอกก้วาง ดวงหน้าขาวผ่องซีดเซียว คิ้วเรียวขมวดมุ่นเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดริมฝีปากบางเม้มเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นประสานสายตากับดวงตาคมกริบที่ทอดมองนางไว้วางตาเซี่ยเหมยลี่พินิจรอบกาย พลันรับรู้ว่าตนเองยังไม่ตาย ก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบาด้วยความโล่งใจ นางเงยหน้าขึ้นสบตากับบุรุษตรงหน้า แววตาของเขานั้นดูเต็มไปด้วยความห่วงใย ทำให้ใจนางสั่นไหวมือเรียวขยับขึ้น ลูบไล้แนวสันกรามของบุรุษตรงหน้า หลี่หานเซียนยกมือใหญ่ขึ้นกุมมือบางเอาไว้จนแน่น ดวงตาล้ำลึกสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบา“ข้าขอโทษที่มาช้าไป…เจ้าเจ็บมากหรือไม่”เซี่ยเหมยลี่มองเขาก่อนจะเผยรอยยิ้มจาง ๆ“ไม่เพคะ”นางตอบเสียงเบาแววตาเต็มไปด้วยความสุขเมื่อรู้ว่าเขานั้นก็เริ่มมีใจให้กับนางบ้างแล้ว การบาด

ใต้น้ำตกก่อนจะแทรกมือใหญ่เข้าไปยังจุดอ่อนไหวกลางกาย นิ้วยาวแตะสัมผัสกับกลีบเกสรที่เริ่มเยิ้มด้วยหยาดน้ำรัก ปลายนิ้วลูบไล้ขึ้นลงอย่างแผ่วเบา นางสะท้านเฮือกเมื่อปลายนิ้วเรียวบดคลึงติ่งเกสรที่เต้นระริกจากอารมณ์อันเร่าร้อนเสียงครางหวานแว่วกังวาน มือเล็กเกาะเกี่ยวแผ่นหลังของเขาแน่น หลี่หานเซียนบดขยี่ติ่งเกสรจนหยาดน้ำรักเอ่อล้นออกมาจากร่างบาง เซี่ยเหมยลี่แอ่นสะโพกขึ้นลงรับสัมผัสนั้นอย่างหลงใหล สะโพกมนกระตุกเบา ๆ ขณะที่เสียงครวญครางยังดังไม่ขาดสายหลี่หานเซียนเลื่อนมือใหญ่ไปจับเรียวขางาม ก่อนจะยกขึ้น แล้วค่อย ๆ ใช้แก่นกายแข็งแกร่งที่ขยายใหญ่เต็มที่แล้วถูกไถไปมากับร่องกลีบเกสรที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยหยาดน้ำรัก สร้างความเสียวซ่านให้นางจนเผลอครางออกมา“อา…องค์รัชทายาท”เสียงครางหวานเรียกกระเส่า ร่างบางบิดเร้าอย่างต้องการ การเติมเต็มจนแทบไม่อาจรั้งรอได้อีกต่อไป หลี่หานเซียนขบกรามแน่น ก่อนจะค่อยกดสะโพกสอดแทรกแก่นกายเข้าไปอย่างช้า ๆ จนสุดลำร่างของทั้งสองแนบแน่นเป็นหนึ่งเดียว เสียงครางหวานของนางดังประสานกับเสียงครางต่ำของเขาร่างบางกอดรัดเขาแน่นขึ้น ขณะที่หลี่หานเซียนเริ่มขยับสะโพกเข้าออกอย่างเชื่องช้า

ตอนที่ 28 สนมหลินกุ้ยเฟยก่อกบฏ1 ณ วังหลวง ตำหนักพระสนมหลินกุ้ยเฟย แสงอาทิตย์ยามเย็นทอดเงาจาง ๆ ลงบนผืนพรมลายวิจิตรงดงาม ภายในตำหนักอบอวลด้วยกลิ่นกำยานอ่อนจาง พระสนมหลินกุ้ยเฟยนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ มือเรียวจับเข็มปักลวดลายลงบนผ้าเช็ดหน้าเนื้อดี เส้นไหมสีทองร้อยเรียงกันเป็นลวดลายหงส์ทอง เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้นจากเบื้องหลัง ไม่นานนัก แม่นมคนสนิทก็ก้าวเข้ามา ค้อมกายลงพลางเอ่ยรายงานด้วยน้ำเสียงเคารพ “องค์ชายรองยังคงคุกเข่าอยู่หน้าตำหนัก บัดนี้ล่วงเลยไปสองชั่วยามแล้วเพคะ” มือที่กำลังปักเข็มชะงักไปครู่หนึ่ง พระสนมหลินกุ้ยเฟยปรายตามองด้ายทองที่พันปลายนิ้ว ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “ให้เขารอต่อไป” นางวางผ้าปักลงบนโต๊ะหินอ่อนเบื้องหน้า ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบ “จัดการเรียบร้อยหรือยัง” แม่นมพยักหน้ารับ ก่อนจะก้าวไปเบื้องหน้ายื่นกระดาษแผ่นเล็กออกมา หลินกุ้ยเฟยรับมา คลี่ออกอ่านเนื้อความบนกระดาษก่อนจะเผยรอยยิ้มแห่งความหวังออกมา …. จวนตระกูลไป๋ภายในของไป๋ซินอวี้สายลมเย็นพัดโชยกระทบผ้าม่านสีอ่อนพลิ้วไหวตามแรงลม ภายในห้องเงียบสงบ จนได้ยินเสียงลมพัดแผ่วเบา ไป๋ซินอวี้นั่งตัวตรงอยู่ข้างโต๊ะไม้

เกิดอะไรขึ้นจวนตระกูลเซี่ยภายในห้องที่เงียบสงบ มีเพียงแสงตะเกียงริบหรี่ที่ไหวไปตามสายลม เซี่ยเหมยลี่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น นางรู้สึกถึงกลิ่นสมุนไพรจาง ๆ ในอากาศ นางกระพริบตาเล็กน้อย ก่อนจะพบว่าตนเองกำลังนอนอยู่บนเตียงไม้หอมอันคุ้นเคย“คุณหนูฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ!”เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างยินดี ลี่จิ่นถือถ้วยยาเดินเข้ามา ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความโล่งใจเซี่ยเหมยลี่หันไปมองลี่จิ่น ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว“ลี่จิ่น…ข้ากลับมาได้อย่างไร?”ลี่จิ่นนั่งลงข้างเตียง ยื่นถ้วยยาให้ก่อนจะตอบ“คุณชายใหญ่เป็นผู้พาท่านกลับมาเจ้าค่ะ”เซี่ยเหมยลี่นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงใบหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน“แล้วองค์รัชทายาทเล่า? เขาอยู่ที่ใด”ลี่จิ่นอ้ำอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“องค์รัชทายาทเสด็จเข้าวังหลวงไปปราบกบฏแล้วเจ้าค่ะ”ดวงตาของเซี่ยเหมยลี่เบิกกว้าง นางตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนจะรีบผลักประตูห้อง วิ่งพรวดออกไป“คุณหนู! คุณหนูเจ้าค่ะ!”ลี่จิ่นร้องเรียกไล่หลัง แต่ไม่อาจหยุดยั้งร่างของนางได้ จึงทำได้เพียงเร่งฝีเท้าวิ่งตามไป…ณ วังหลวงกลิ่นคาวเลือดอวลคลุ้งไปทั่ว ท่ามกลางกอ