Semua Bab ข้าทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง: Bab 1 - Bab 10

ตอนที่ 3 งานชมดอกเหมยภายในห้องหรูหราตกแต่งอย่างวิจิตร กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกเหมยลอยคลุ้งในอากาศเซี่ยเหมยลี่นั่งอยู่หน้ากระจกทองเหลือง ลี่จิ่นสาวใช้คนสนิท กำลังช่วยหวีผมและจัดแต่งปิ่นปักผมอย่างประณีตเมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ลี่จิ่นถอยหลังออกมาก้าวหนึ่ง มองสำรวจเจ้านายของตนอย่างพึงพอใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วย รอยยิ้ม“วันนี้คุณหนู ดูงดงามผิดจากปกติเลยนะเจ้าค่ะ”เซี่ยเหมยลี่มองเงาสะท้อนของตนเองในกระจก พลางยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ผิวขาวเนียนไร้ที่ติ วันนี้นางแต่งหน้าเพียงเบาบางต่างจากการแต่งหน้าจัดแบบที่สตรีในยุคนี้นิยมนางหัวเราะในใจ นี่เป็นหนึ่งในเทคนิคจากโลกเดิมที่เธอเอามาปรับใช้ ดูเหมือนผลลัพธ์จะออกมาเหนือความคาดหมายทีเดียว“ไปกันเจ้าค่ะ คุณหนู”เสียงของลี่จิ่นดึงสติของนางกลับมา เซี่ยเหมยลี่ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย“ไปไหน?”นางหันไปมองสาวใช้คนสนิทอย่างงุนงง“คุณหนูลืมอีกแล้วหรือเจ้าคะ?”เซี่ยเหมยลี่ทำหน้างงอย่างจริงจัง เพราะเธอลืมจริง ๆลี่จิ่น ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยเตือน“วันนี้คุณหนูต้องไปร่วมงานชมดอกเหมยที่จวน องค์หญิงสามเจ้าค่ะ และที่สำคัญองค์ชายรองก็มาร่วมด้วยนะเจ้าค่ะ”งานเ

ตอนที่5ใครเป็นคนวางยาภายในเรือนรับรองที่ตกแต่งอย่างวิจิตรงดงาม กลิ่นหอมละมุนของดอกไม้ในสวนลอยอ้อยอิ่งมาตามสายลม เหล่าบรรดาสาวงามจากตระกูลสูงศักดิ์นั่งกันอย่างเป็นระเบียบเหล่าคุณหนูต่างหัวเราะพูดคุยกันเบา ๆ ในขณะที่สาวใช้เดินเข้ามาเติมชาอย่างคล่องแคล่ว กลิ่นชาดอกเหมยอบอวลไปทั่ว“ชาขององค์หญิงสามช่างหอมละมุนยิ่งนัก มิทราบว่าใช้ใบชาจากที่ใดหรือเจ้าค่ะ”ไป๋ซินอวี้เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน พลางยกถ้วยชามาจิบอย่างสง่างามองค์หญิงหลิงซูโบกพัดเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ“เป็นชาเฉพาะที่นำเข้ามาจากแคว้นหนานเจียง พวกเจ้าลองชิมดูเถิด”สิ้นเสียงองค์หญิงหลิงซู เหล่าสาวในตระกูลสูงศักดิ์ก็ยกถ้วยชาขึ้นจิบเพื่อลิ้มลองรสชาติขณะที่บรรยากาศยังอบอวลไปด้วยความผ่อนคลายไป๋ซินอวี้ที่นั่งจิบชาอย่างอารมณ์ดี จู่ ๆ นางก็รู้สึกถึงความผิดปกติของร่างกายตนเอง“อึก…!”เสียงสะอื้นในลำคอดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว นางกุมท้องแน่น ใบหน้าซีดเผือกอย่างรวดเร็ว ดวงตาหวานสั่นระริก“พะ…พี่หญิง ท่านเป็นอะไร?”ไป๋ซิ่นเยว่ที่นั่งข้าง ๆ รีบขยับตัวเข้าประคองพี่สาวด้วยสีหน้าตื่นตกใจ“ข้า…อึก!”ไป๋ซินอวี้ยังพูดไม่ทันจบ ร่างบ

บังคับดวงตาสีดำขลับคู่นั้น …จ้องตรงมาที่นางไม่มีแม้แต่จะกะพริบงูเห่าตัวใหญ่ นอนขดตัวอยู่บนกองใบไม้ ลำตัวของมันดำมันวาว นัยน์ตาดุร้ายจับจ้องมายังผู้บุกรุกที่บุ่มบ่ามเข้ามาในอาณาเขตของมันลมหายใจของเซี่ยเหมยลี่เริ่มติดขัด นางรู้ดีว่าหากแม้แต่นางขยับเพียงปลายนิ้ว เจ้าอสรพิษตรงหน้าคงไม่รีรอที่จะฉกกัดนางในทันทีแต่เสี้ยวนาทีต่อมา…ฉึก!มีดสั้นปักเข้าที่ลำคอของงูเห่าอย่างแม่นยำ ร่างของงูเห่าล่วงลงก่อนจะกระตุกเกร็งและแน่นิ่งไปเซี่ยเหมยลี่เบิกตากว้าง มองซากงูเห่าที่บัดนี้แน่นิ่งไปแล้ว ก่อนจะเหลือบมองมีดสั้นเล่มนั้นที่ยังคงปักคาอยู่บนร่างของมันผู้ใดกัน…นางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะหันไปยังทิศทางที่มีดถูกขว้างมา ท่ามกลางเงาไม้ที่พลิ้วไหวจากสายลม เงาร่างของบุรุษในชุดสีดำทั้งชุดราวนักฆ่าใบหน้าถูกปิดไว้ครึ่งหนึ่งเซี่ยเหมยลี่จ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสังเกตเห็นร่องรอยบาดแผลที่มีเลือดซึมผ่านอาภรณ์สีดำนั้น แม้จะไม่แน่ใจว่าเขาเป็นมิตรหรือศัตรู แต่ในยามนี้เขาดูบอบช้ำเกินกว่าจะเป็นภัยต่อนางนางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจก้าวเดินไปหาเขาอย่างระมัดระวังบุรุษชุดดำปรายตามองร่างบางที่

ตอนที่12ไป๋ซินเยว่ดวงตาคมกริบฉายแว่นครุ่นคิด ก่อนจะสะบัดชายอาภรณ์ ก้าวออกจากถ้ำ สายลมยามเช้าพัดผ่านเส้นผมดำขลับสะบัดไหว ร่างสูงสง่าหยุดยืนเบื้องหน้า ขององค์รักษ์ทั้งสอง“เฉิงอวิ๋น”เสียงทุ้มเยียบเย็นดังขึ้น“ขอรับ”องค์รักษ์หนุ่มเงยหน้าขึ้น คารวะรับคำสั่ง“เจ้าออกไปตามหาเซี่ยเหมยลี่ ส่งนางกลับจวนอย่างปลอดภัย”“ขอรับ”เฉิงอวิ๋นรับคำสั่งก่อนจะรีบพุ่งกายออกไปทันที….ณ จวนแม่ทัพไป๋เหวินหลง…บรรยายกาศในเรือนหลักอึมครึม ราวกับเมฆดำปกคลุมท้องฟ้ายามรัตติกาล ไป๋ซิ่นเยว่ คุกเข่าอยู่ท่ามกลางโถงใหญ่ ใบหน้าของนางแดงก่ำจากรอยฝ่ามือ มารดาของนาง ไป๋ซูเหม่ย ยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว“อกตัญญูนัก! เจ้ากล้าวางยาพิษพี่สาวของเจ้าได้เยี่ยงไร?!”น้ำเสียงของนางเฉียบขาดดุจคมดาบ หอบหายใจหนักด้วยความขุ่นเคืองไป๋ซิ่นเยว่เงยหน้าขึ้น ดวงตาสั่นระริก เปล่งเสียงปฏิเสธด้วยความเจ็บปวด“ไม่ใช่ข้า…ท่านแม่โปรดเชื่อข้าด้วยเถิด!…ข้าไม่ได้เป็นคนวางยานางจริง ๆ เจ้าค่ะ”เพียะ!ฝ่ามือของไป๋ซูเหม่ยฟาดลงมาอีกครา เสียงดังสะท้อนก้องไปทั่วโถง นางกัดริมฝีปากแน่น หยาดน้ำตารื้นขึ้นแต่ยังฝืนกลั้นไว้แม่ท

ไม่เหมือนเดิมในหอหลิวเซียงเก๋อ สถานที่อันสงบ บรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นหอมอบอวลใสของชา ขณะที่จางชิงโหวกับองค์รัชทายาทหลี่หานเซียน กำลังนั่งสนทนากันอยู่ถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในราชสำนักแต่ทันใดนั้น สายตาของหลี่หานเซียนก็พลันหันไปด้านนอกของหอหลิวเซียงเก๋อผ่านหน้าต่างโค้งสวย เบื้องล่างนั้นเป็นตลาดที่พลุกพล่าน เสียงของฝูงชนดังเป็นระยะ ขณะที่ผู้คนเดินไปมา สายตาของหลี่หานเซียนหยุดลงที่หนึ่ง หญิงสาวในอาภรณ์สีชมพูปักลายดอกเหมย แววตาทอประกายสดใส ‘เซี่ยเหมยลี่’ นางกำลังเดินเลือกชื้อของโดยมี สาวใช้คอยเดินตามอยู่ไม่ห่าง สายตาของเขาจับจ้องนางอยู่นาน จนจางชิงโหวพลันสังเกตได้ จางชิงโหวหันไปตามสายตาของหลี่หานเซียน เขาก็เข้าใจในทันทีว่าสหายผู้สูงศักดิ์นั้นกำลังสนใจสตรีนางนี้ เพราะปกติแล้วเขานั้นไม่เคยชายตามองสตรีนางใดมาก่อนเลย“แม่นางเซี่ยช่างงดงามสมค่ำล่ำลือยิ่งนัก”หลี่หานเซียนได้ยินคำพูดนี้ก็ทำให้เขาพลันได้สติขึ้นมาก่อนจะหันมาสบตากับจางชิงโหว ก่อนจะเอ่ยถาม“เจ้ารู้จักนางหรือ?”“ข้าไม่รู้จักหรอกเพียงแต่ได้ยินไป๋ซิ่นเยว่ญาติผู้น้องเคยเล่าให้ฟังบ่อย ๆ ว่านางนั้นเย่อหยิ่งยิ่งนักไม่เห็นผู้ใดอยู่ใ