Semua Bab hot love พิษรักเพลิงอัคคี: Bab 21 - Bab 30

"สวัสดีค่ะบอส" ที่นี่เรียกผู้บริหารระดับสูงว่าบอส และก็เรียกตะวันฉายซึ่งเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ว่าท่านประธาน ถ้าไม่รู้ว่าเรียกบอสคนไหนก็จะมีชื่อต่อท้ายอีกที"เป็นไงบ้างคนเยอะไหม""ก็พอมีบ้างค่ะ" พนักงานคนเดิมหันไปมองดูหัวหน้าที่เดินมากับซันเดย์ ก่อนหน้าทักทายข้าวปุ้นแล้วเลยไม่ได้ทักทายอีก"เชิญคุณข้าวปุ้นข้างในดีกว่าครับ""เรียกข้าวเฉยๆ ก็ได้นะคะ""ได้เลยครับ" ทั้งสองเข้าไปด้านในพนักงานก็จัดเตรียมโต๊ะโซน VIP ให้"คุณทำร้านได้น่ารักมากเลยนะครับ ไม่ทราบว่าคุณเรียนมาทางด้านนี้หรือเปล่า""ฉันทำงานที่นเรศวรคลับค่ะ""อ้าวหรือครับผมไม่ยักรู้""ฉันแค่มาช่วยงานที่นี่ พอทุกอย่างลงตัวแล้วเดี๋ยวฉันก็กลับไปที่เดิมค่ะ""คุณไม่ทำที่นี่เลยหรือครับ" ซันเดย์เห็นว่ายังไงเธอก็เป็นแฟนของอัคคีน่าจะอยู่ช่วยกันที่นี่"ในเมื่องานของฉันเสร็จแล้วก็ต้องกลับสิคะ"หลังจากที่เครื่องดื่มนำมาบริการ ข้าวปุ้นเลยถือโอกาสขอโชว์การผสมเครื่องดื่มให้ เธอทำงานไนท์คลับตั้งแต่เจ้านายคนเดิม จนเปลี่ยนมือมาเป็นเจ้านายคนใหม่ก็พอได้ศึกษาเรียนรู้เรื่องพวกนี้บ้าง"คุณชงได้กลมกล่อมมากเลยครับ เมื่อวานนี้ทำไมคุณไม่โชว์การชงล่ะ" ซันเดย์หมา

ขาแกร่งก้าวเข้ามาใกล้ห้องน้ำอย่างเชื่องช้า ในใจเขาก็คิดไว้แล้วล่ะว่าเป็นใครที่อยู่ในห้องน้ำนี้แอดดด.. ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่อัคคีจะเอื้อมไปดันประตูห้องน้ำให้เปิดออก เป็นจังหวะเดียวกับที่ดวงตาทั้งสองประสานกัน"มาอยู่ในนี้ได้ยังไง" เป็นเขาที่พูดขึ้นมาก่อน"ฉันอยู่ที่ไหนก็ได้เพราะมันเป็นหน้างานของฉัน""เรื่องที่เธอได้ยิน.." เขาอยากจะอธิบายเพราะคิดว่ายังไงเธอก็ต้องได้ยิน"ฉันไม่ได้ยินอะไร" แต่ข้าวปุ้นก็พูดสวนไปก่อนที่เขาจะอธิบาย ชีวิตเธอยุ่งกับคนอื่นมากเกินไปแล้ว ต่อจากนี้เธอจะมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเองบ้าง ถ้าเขาเลือกที่จะหักหลังคนที่คิดว่าเขาเป็นเพื่อน นั่นมันก็แล้วแต่เขาแต่สิ่งที่เธอจะเห็นจากผู้ชายคนนี้คือความไม่จริงใจข้าวปุ้นเดินเบียดผู้ชายร่างสูงที่ยืนบังประตูอยู่ออกมา และเขาก็ปล่อยให้เธอออกไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีก พอได้สิ่งที่ต้องการแล้วอัคคีก็ออกจากห้องไปเช่นกันออกมาเธอก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน จนถึงเวลาพักก็ปล่อยให้พนักงานไปพักได้ แต่เธอยังคงทำงานส่วนที่ตัวเองทำไหว อยากจะรีบทำให้เสร็จให้ไว ไม่อยากจะอยู่ที่ตรงนี้อีกแล้วหลังจากที่พนักงานไปทานข้าวกลับเข้ามาก็เห็นว่าหัวหน้ายังคงทำงานอยู่

"คุณ?!" พอเห็นว่าเป็นใครข้าวปุ้นก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีดันประตูให้ปิด แต่แรงของเธอหรือจะสู้แรงของผู้ชายได้ "ออกไปนะ""จะย้ายมาอยู่ที่นี่ทำไมไม่บอก""ทำไมฉันต้องบอกด้วย""ลืมแล้วเหรอว่าทำไม""คุณไม่ต้องเอาเรื่องแจกันมาอ้าง ฉันบอกแล้วไงว่าเรื่องนั้นมันไม่ได้เกี่ยวกับฉันเลย""ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องแจกัน""นอกจากเรื่องแจกันแล้วเราสองคนก็ไม่มีอะไรผูกมัดกัน""แน่ใจเหรอว่าไม่มี จำเรื่องคืนนั้นไม่ได้แล้วเหรอ หรือต้องให้ทบทวน""เรื่องคืนนั้นฉันเป็นคนเสียหาย ฉันไม่เอาเรื่องก็บุญหัวคุณเท่าไรแล้ว" ข้าวปุ้นค่อยๆ เดินถอยไปเพราะอีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ จนถอยต่อไม่ได้แล้วเพราะร่างของเธอชนเข้ากับเตียง"ถ้างั้นอีกสักครั้งดีไหมจะได้เป็นบุญหัวฉันครั้งที่สอง""คนเลวออกไปจากห้องฉันนะ""จุ๊ๆ ว่าให้คนรักแบบนี้ไม่ดีนะ""ใครคนรักคุณ""วันนั้นที่เธอบอกแม่ฉันไง""ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว พอใจหรือยัง" เธอรู้ว่าที่เขาพูดไปเพราะแค่อยากเอาคืน ตัดสัมพันธ์มันทั้งๆ ที่ไม่ได้มีใจให้กันนี่แหละ "โอ๊ยคุณทำอะไรปล่อยนะ" อยู่ดีๆ ร่างของเธอก็ถูกดันให้นอนหงายลงบนเตียง ตามด้วยร่างของเขาที่ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ กัน"มัวแต่พูดอยู่นั่นแหละ อีกไม่

"ปล่อยนะ" ข้าวปุ้นดิ้นสุดแรงที่มีอยู่ แต่ก็รู้แหละว่าสู้แรงของเขาไม่ได้ แต่เธอจะอยู่เฉยปล่อยให้เขาเล้าโลมแบบนี้ต่อไปก็ไม่ได้อีก"ไอ้นั่นมันเป็นใคร" น้ำเสียงทุ้มพูดออกมาเพียงแค่ลมผ่านปาก ถ้าไม่อยู่ใกล้กันขนาดนี้ก็คงไม่ได้ยิน"คุณหมายถึงใคร""คนที่เธอออกไปทานข้าวด้วย""คุณไม่ได้เมา" ถ้าเขาจำเรื่องนี้ได้นั่นหมายถึงเขายังพอมีสติ"ห้ามเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่นอีก""คุณก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน งั้นก็ถอยออกไปสิ""อย่าลืมว่าเธอเป็นของฉัน""ฉันไม่ใช่ของใครทั้งนั้น และอีกอย่าง ตอนนี้แม่ของคุณก็ไม่ได้ต้องการให้ฉันเป็นลูกสะใภ้แล้ว" เธอต้องพูดเรื่องนี้ให้เขาฟังถึงแม้ว่าเธอจะกลับไปทุกอย่างมันก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้วเพราะแม่เขาเย็นชากับเธอมาก และเรื่องนั้นอัคคีพอจะรู้แล้วเลยไม่ได้ตอบ "ปล่อยได้แล้วฉันต้องกลับไปทำงานแล้ว" ที่เขาไม่พูดคงไม่คิดจะจริงจัง เพราะถึงแม่เขาจะยอมรับหรือไม่ยอมรับมันก็คงไม่มีผล"ฉันไม่ชอบให้ผู้หญิงของฉันไปเข้าใกล้ผู้ชายที่ไหน""ตกลงเมาหรือไม่เมาเนี่ย" เขายังวนเวียนมาพูดเรื่องเดิมอยู่อีก จะว่าไม่เมาก็เหมือนเมา "ปล่อยนะ!" เห็นเขาเงียบคิดว่าจะหยุดแล้ว แต่อยู่ดีๆ ขาเรียวก็ถูกแขนอีกฝ่ายเกี่ยวย

"คุณเข้ามาอยู่ในห้องฉันได้ยังไง" เปิดไฟถึงรู้ว่าตอนนี้เขานอนอยู่บนเตียงและสภาพก็ดูไม่ได้เลย "ลุกนะคุณอัคคี ออกจากห้องฉันไป""อืมม" ตอนที่ร่างถูกเขย่าแรงๆ เขาก็รู้สึกตัวอยู่หรอก แต่แค่พลิกกายหันหลังให้"คุณไม่ได้ยินหรือไงว่าแม่คุณพูดอะไรบ้าง เรื่องของเราสองคนมันเป็นไปไม่ได้แล้ว กลับไปหาแม่คุณเถอะ" ตอนที่เธอใช้แรงเขย่าร่างเขาอีกครั้งคนที่นอนหันหลังให้ก็หันมาดึงตัวเธอให้นอนลงไปข้างๆ "โอ๊ยปล่อยนะ!""ทำงานมาเหนื่อยๆ ไม่ง่วงหรือไงพูดอะไรนักหนา""นี่มันห้องฉัน ว่าแต่คุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง""ฉันง่วงจะตายอยู่แล้ว""เหม็นเหล้า! ไปกินอะไรมาเยอะแยะ""ถ้าไม่หยุดพูดฉันจะไม่นอนแล้วนะ""ไม่นอนคุณก็ออกจากห้องฉันไปสิ""ว่าจะเว้นให้สักวัน" จากที่คอพับอยู่เมื่อครู่เขาก็ชูคอขึ้นมากำลังจะก้าวขาขึ้นคร่อมแต่ไม่มีแรงมากพอ เมื่อคืนก็ใช้แรงไปกับเธอเยอะแล้วแถมคืนนี้ยังเมาอีก"กระจอก ขี้คุย ปล่อยนะฉันจะไปอาบน้ำ" ไล่ยังไงก็ไม่ไปเดี๋ยวพอเช้าแล้วเขาคงไปเองเหมือนทุกครั้งแหละ"บังอาจมาว่าเรากระจอก ฝากไว้ก่อนเถอะ" นาทีนี้ได้แต่นอนมองเธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ และภาพทุกอย่างก็ตัดไปจนถึงช่วงสายของวันต่อมาครืนนน ครืนนนน