All Chapters of ดวงใจแห่งปางไม้ (Mpreg): Chapter 21 - Chapter 30

วันถัดมา บดินทร์นัดแพรพลอยมาพบกันที่คาเฟ่แห่งหนึ่งในตัวเมืองเชียงดาว แพรพลอยที่คิดว่าแผนการของเธอกำลังไปได้สวย ก็ยังคงมั่นใจในตัวเอง เธอมาในชุดที่ดูดีและเต็มไปด้วยความมั่นใจ เธอคิดว่าบดินทร์คงจะกลับมาสนิทกับเธอมากขึ้นหลังจากที่น้ำมนต์จากไปเมื่อทั้งสองนั่งลง แพรพลอยส่งยิ้มหวานยั่วยวนให้ชายหนุ่มที่เธอหลังรัก “พี่ดินนัดแพรมาพบวันนี้ มีเรื่องอะไรหรือคะ”บดินทร์มองหน้าแพรพลอยด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยวและไม่ลังเล “แพรพลอย พี่จะไม่อ้อมค้อมนะ วันนี้พี่นัดเธอมาคุยเพื่อที่จะจบทุกอย่างระหว่างเรา”รอยยิ้มของแพรพลอยเริ่มหายไปเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เธอรู้สึกว่าเธอกำลังจะเสียบดินทร์ไปแล้ว “พี่ดินหมายความว่ายังไงคะ ทำไมต้องจบกันล่ะ”บดินทร์พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “พี่รู้ทุกอย่างแล้ว เธอวางแผนทำให้น้ำมนต์เข้าใจพี่ผิด เพื่อที่จะทำให้เราแยกจากกัน และมันได้ผล น้ำมนต์เขาจากพี่ไปแล้ว และมันเป็นเพราะพี่ที่ปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้น พี่ไม่โทษใครนอกจากตัวเอง แต่ตอนนี้พี่ต้องการให้เธอออกไปจากชีวิตพี่สักที”แพรพลอยที่ไม่คิดว่าจะถูกพูดตรง ๆ แบบนี้เริ่มรู้สึกโกรธ เธอยังคงพยายามควบคุมอารมณ์และพูดด้วย

หลังจากที่น้ำมนต์รู้ความจริงแน่ชัดว่าข้อความที่เขาได้รับเป็นแผนการของแพรพลอย ความโกรธและความเสียใจที่สะสมมานานก็ระเบิดออกมา น้ำมนต์ตัดสินใจว่าครั้งนี้เขาจะไม่ยอมเป็นฝ่ายถูกทำร้ายอีกต่อไป เขาจะเป็นคนจัดการแพรพลอยด้วยตัวเอง น้ำมนต์รู้ว่าแพรพลอยชอบใช้วิธีการลอบกัดและเล่นเกมจิตวิทยาเพื่อทำให้คนอื่นพังทลาย ดังนั้น เขาจึงวางแผนตอบโต้ด้วยวิธีที่แพรพลอยไม่คาดคิด คืนนั้นน้ำมนต์นั่งคิดแผนที่จะแก้เกมแพรพลอยให้สาสม เขาตัดสินใจที่จะไม่เล่นตามเกมของเธอ แต่จะสร้างสถานการณ์ให้แพรพลอยตกเป็นฝ่ายถูกเล่นงานแทน น้ำมนต์เริ่มแผนการของเขาด้วยการแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องและไม่แสดงท่าทีอะไรออกมา เขายังทำตัวเหมือนเดิมและเก็บความรู้สึกเอาไว้ไม่ให้ใครสังเกตได้ เขาติดต่อข้าวโพดและกานต์เพื่อช่วยเหลือในการดึงแพรพลอยเข้ามาติดกับดักของเขา ข้าวโพดที่เป็นเพื่อนสนิทของน้ำมนต์เห็นด้วยทันทีเมื่อรู้แผนนี้ “น้ำมนต์ทำถูกแล้วข้าวโพดเห็นด้วย คราวนี้น้ำมนต์ไม่ต้องอดทนหรือให้ใครมาทำร้ายอีกแล้ว ยัยแพรพลอยต้องได้รับบทเรียนที่เธอไม่เคยเจอ” น้ำมนต์ยิ้มบาง ๆ และพูดด้วยความมุ่งมั่น “น้ำมนต์จะไม่ยอมให้เธอมาเล่นงานชีวิตน้ำมนต์กับพ

หลังจากวันที่ทั้งสองได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันท่ามกลางสายฝน ความสัมพันธ์ของบดินทร์และน้ำมนต์ก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ แต่การที่น้ำมนต์ต้องตากฝนในวันนั้นก็ทำให้เขาเริ่มไม่สบาย สองวันหลังจากการเดินทางนั้น น้ำมนต์ก็มีอาการไข้สูงและรู้สึกหนาวสั่นจนต้องพักผ่อนอยู่ที่บ้านพักที่ปางไม้ บดินทร์รู้สึกกังวลใจเมื่อเห็นน้ำมนต์เริ่มมีอาการไข้ เขารีบไปพาน้ำมนต์ไปหาหมอแต่น้ำมนต์ไม่ยอม ร่างสูงจึงพาน้ำมนต์มาอยู่ที่บ้านพักของเขาเองเพื่อที่จะได้ดูแลอย่างใกล้ชิด ในช่วงบ่ายวันนั้นน้ำมนต์นอนอยู่บนเตียงกว้างของบดินทร์ โดยร่างบางมีผ้าห่มผืนหนาคลุมตัวไว้ แต่ยังคงมีอาการหนาวสั่น ใบหน้าสวยแดงก่ำจากพิษไข้ ร่างสูงของบดินทร์คงนั่งอยู่ข้างเตียงไม่ห่าง มือหนาใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดตัวให้น้ำมนต์อย่างเบามือ ในใจรู้สึกเป็นห่วงอีกคนอย่างมาก “น้ำมนต์ หนูจะดีขึ้นเร็ว ๆ นี้นะ พี่สัญญาว่าจะอยู่ดูแลน้ำมนต์จนกว่าหนูจะหายดี” บดินทร์พูดเบาๆ ขณะที่มือหนาถือผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดไปตามใบหน้าและลำคอขาวของคนน้อง คนป่วยที่นอนหลับอยู่ แต่เพราะพิษไข้ทำให้เขาเริ่มเพ้อออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา “พี่ดิน ทะ ทำไมพี่ถึงไม่ชอบน้ำมนต์ เพียงเพราะว่าน้ำมนต์เป็นเด็กขี้เ

หลังจากที่น้ำมนต์ตอบตกลงรับคำขอแต่งงานของบดินทร์ ทั้งสองคนก็ใช้เวลาร่วมกันอย่างเต็มที่ในช่วงเวลาที่เหลือของวันนั้น บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความรักและความอบอุ่นยังคงอยู่ในใจของทั้งสองเมื่อถึงเช้าวันใหม่ ทั้งน้ำมนต์และบดินทร์ต่างรู้ว่าถึงเวลาที่จะต้องแบ่งปันข่าวดีนี้กับครอบครัว บดินทร์โทรไปนัดพ่อกับแม่ของตัวเองให้มาพบกันที่บ้านของน้ำมนต์ เพื่อที่จะพูดเรื่องสำคัญ ร่างบางของคนน้องรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยขณะเดินเข้ามาในบ้านของตัวเองพร้อมกับบดินทร์ ตัวน้ำมนต์เองก็ไม่แน่ใจว่าคุณป๊ากับคุณม๊าจะมีปฏิกิริยาอย่างไรที่เขากับบดินทร์ตกลงแต่งงานกันตามที่ทุกคนต้องการ แต่เขาก็เชื่อว่าทุกอย่างน่าจะเป็นไปได้ด้วยดี เมื่อทั้งคู่พากันเดินเข้ามาถึงห้องรับแขก พ่อแม่ของทั้งสองคนรอต้อนรับทั้งคู่ด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น ขณะที่นั่งพูดคุยกันในห้องนั่งเล่น บดินทร์กับน้ำมนต์ก็เริ่มบอกเรื่องราวที่สำคัญนี้ “พ่อๆ แม่ๆ ครับ พวกเรามีเรื่องสำคัญจะบอกครับ” บดินทร์พูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มน่าฟัง ส่วนน้ำมนต์ที่นั่งอยู่ข้างๆ เต็มไปด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย คุณม๊าของน้ำมนต์ยิ้มอ่อนๆ ขณะจับมือลูกชายที่ตอนนี้เย็นเฉียบ “มีเรื่องอะไรต

หลังจากพิธีการงานแต่งงานที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยความรักเสร็จสิ้น ตอนนี้บดินทร์และน้ำมนต์อยู่กันเพียงลำพังในห้องหอที่ปางไม้ สถานที่ที่เงียบสงบและเป็นส่วนตัวสำหรับทั้งคู่ บดินทร์ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะขยับเข้ามานั่งใกล้ ๆ เขาวางมือลงบนไหล่บางของน้ำมนต์เบา ๆ แล้วเอียงศีรษะลงมาใกล้ “น้ำมนต์ น้ำมนต์รู้ไหมว่าพี่รู้สึกยังไงในตอนนี้” ร่างบางหันหน้ามามองบดินทร์ด้วยรอยยิ้มอ่อน ๆ “พี่ดินรู้สึกยังไงเหรอครับ” บดินทร์มองลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของน้ำมนต์ เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก “พี่รู้สึกว่า พี่ไม่เคยมีความสุขแบบนี้มาก่อนในชีวิต การได้อยู่ที่นี่กับน้ำมนต์มันทำให้พี่รู้ว่าพี่เลือกถูกแล้ว น้ำมนต์คือคนที่พี่อยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต” น้ำมนต์ยิ้มกว้างขึ้น หัวใจของเขาอบอุ่นขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดจากใจของบดินทร์ เขากุมมือบดินทร์ไว้แน่น “น้ำมนต์ก็รู้สึกเหมือนกันกับพี่ดินครับ น้ำมนต์มีความสุขมากที่ได้อยู่กับพี่ ทุกอย่างที่เราผ่านมาด้วยกันทำให้น้ำมนต์มั่นใจว่าเราจะมีอนาคตที่ดีร่วมกัน” คนตัวโตยิ้มพร้อมกับโน้มตัวเข้ามาใกล้ ๆ ร่างบาง ใบหน้าหล่อคมของเขาอยู่ห่างจากใบหน้าสวยหวานเพียงไ