All Chapters of สตรีร้ายกาจผู้นี้จะขอคืนท่านให้นาง: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 7 หอเมิงฮวาวังหลวงเจิ้งอันอ๋องก้าวเดินตรงมาตามลานหินหน้าวังหลวง สายแดดยามอัสดงตกกระทบชุดคลุมสีดำสนิทที่พลิ้วไหวตามจังหวะก้าว ดวงตาคมเรียบนิ่งใต้คิ้วเข้มไม่เผยอารมณ์องค์รักษ์เฉิงอันที่ยืนรออยู่ข้างรถม้า เมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มเดินตรงมา ก็รีบก้าวลงจากรถม้า ก้าวถอยออกมายืนด้านข้าง ก่อนจะประสานมือโค้งคำนับอย่างนอบน้อมเจิ้งอันอ๋องหยุดยืนตรงหน้า ดวงตาเรียบเฉยปรายมอง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ“ไปวัดไห่ถัง”“พ่ะย่ะค่ะ”เขายกชายอาภรณ์ขึ้นช้า ๆ เตรียมจะก้าวขึ้นรถม้า แต่ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าเร่งรีบก็ดังมาตามลานหิน“ท่านอ๋อง!”องค์รักษ์หวังอู่วิ่งเข้ามา หยุดยืนประสานมืออย่างเร่งรีบ ลมหายใจติดขัดเล็กน้อย แต่ยังคงยืนตัวตรงอยู่เบื้องหน้าเจิ้งอันอ๋อง“ท่านอ๋อง… เอ่อ… พระชายาตอนนี้… อยู่ที่ หอเมิงฮวา พ่ะย่ะค่ะ”เพียงได้ยินคำรายงานขององค์รักษ์ เจิ้งอันอ๋องชะงักชั่วขณะ ดวงตาคมกริบสะท้อนแววสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาเรียบนิ่งเช่นเดิมเขาถอนหายใจเบา ๆ พลางยกมือสะบัดชายแขนเสื้อ เสียงผ้าพลิ้วสะบัดกลางอากาศดังขึ้นเพียงอึดใจ เขาก็หันหลังลงจากบันไดรถม้าเดินตรงไปยังม้าศึกสีดำขององค์รักษ์หลวง

ตอนที่ 9 NCมือใหญ่ของเขาเลื่อนไปปลดอาภรณ์ของนางอย่างช้า ๆ เนื้อผ้าบางสีอ่อนหลุดจากลาดไหล่แล้วไหลลงมากองที่ข้อศอก เผยผิวขาวนวลที่สะท้อนแสงจันทร์สีนวลภายในห้องริมฝีปากอุ่นของเขาประทับลงบนหน้าผากงามอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนต่ำลงมาที่หางตา จูบเบา ๆ ที่เปลือกตานั้น แล้วจึงเลื่อนลงมาที่แก้มนวลเขากดปลายจมูกสูดดมกลิ่นหอมอ่อนจากกายสาวที่อยู่ใต้ร่าง ใต้ซอกคอกขาวเนียนที่เต้นระริกตามแรงหายใจของนาง เขาพรมจูบลงไปช้า ๆ ไล่ตั้งแต่ลำคอขาวลงมาตามไหปลาร้าที่เด่นชัดมือใหญ่ของเขาเลื่อนขึ้นมาประคองอกอวบผ่านชั้นในบางสีขาว ลูบไล้เบา ๆ ก่อนจะกอบเต็มมือพร้อมกับออกแรงขยำอย่างนุ่มนวล ความอุ่นจากฝ่ามือใหญ่ซึมผ่านชั้นผ้าบางจนร่างบางสั่นสะท้าน“อื้อ… ”เสียงครางแผ่วของ ซ่งเหยียนเอ๋อร์เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปาก ร่างบางแอ่นรับตามสัมผัส สองแก้มนวลแดงจัด สายตาเคลือบไปด้วยหมอกปรารถนาในขณะที่ลมหายใจขาดห้วงริมฝีปากอุ่นเลื่อนต่ำลงมาจนถึงเนินอกอิ่ม ปลายจมูกโด่งกดลงแตะเนื้อนุ่มสูดดมกลิ่นหอมเย้ายวนที่ชวนให้หลงใหล ริมฝีปากหยักของเขาขบเม้มเนื้อผ้าบางเบา ก่อนจะกระชากชั้นในบางออกอย่างง่ายดาย เผยให้เห็นสองเต้าอวบอั๋นขาวนว

ตอนที่11 หย่าแล้ว จวนเสนาบดีซ่งแสงสีทองยามเย็นรินไหลผ่านบานหน้าต่าง สาดกระทบพื้นห้องของ ซ่งเหยียนเอ๋อร์ในจวนเสนาบดีซ่งซ่งเหยียนเอ๋อร์นั่งอยู่เบื้องหน้าโต๊ะกลม ท่ามกลางกลิ่นดอกไม้ที่ลอยอบอวลอยู่ นางกำลังจัดช่อดอกไม้อย่างบรรจง ดอกโบตั๋นสีชมพูอ่อน ถูกเรียงลงในแจกันอย่างสวยงาม ใบหน้างามคลี่ยิ้มบางอย่างอารมณ์ดี ชิงอี สาวใช้คนสนิทก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับถาดน้ำชาในมือ ถ้วยชาหยกขาวถูกวางลงบนโต๊ะอย่างนุ่มนวล ก่อนนางจะรินน้ำชาอุ่นลงในถ้วย“คุณหนู… ”ซ่งเหยียนเอ๋อร์รับถ้วยน้ำชาอุ่นขึ้นมาจิบ ดวงตาหลุบต่ำ ริมฝีปากคลี่ยิ้มจาง ไม่นานนัก ร่างของ ฮูหยินซ่ง ก็ก้าวเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข“ท่านแม่”ซ่งเหยียนเอ๋อร์ลุกขึ้นทันที รีบก้าวตรงไปหามารดาก่อนจะเอื้อมมือเล็กไปประคองอย่างออดอ้อน“แม่นมจางบอกว่าเจ้ากลับมา ข้าก็เลยมาหา… ท่านอ๋องเล่า มาด้วยหรือไม่”ซ่งเหยียนเอ๋อร์นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะหลุบตาลง“เอ่อ… ข้ามาผู้เดียวเจ้าค่ะ”ดวงตาของฮูหยินซ่งสะท้อนแวววิตกทันทีเมื่อได้ยินคำตอบและสีหน้าของบุตรสาวตน“มีสิ่งใดไม่สบายใจหรือ”“เปล่าเจ้าค่ะ… ”ซ่งเหยียนเอ๋อร์ยิ้มบาง ส่ายหน้

ตอนที่ 13 ต้องไปณ จวนเจิ้งอันอ๋องภายในเรือนพระชายา กลิ่นกลีบดอกไม้นานาชนิดหอมอบอวลอยู่ทั่วห้อง เสียงน้ำไหลแผ่วเบาดังอยู่หลังฉากกั้นผ้าแพรสีอ่อนร่างอ้อนแอ้นของซ่งเหยียนเอ๋อร์ก้าวขึ้นจากอ่างน้ำอุ่น ผิวขาวดุจหิมะต้องแสงตะเกียงยามค่ำช่างงดงามเย้ายวน สองสาวใช้ต่างพากันช่วยผลัดอาภรณ์ให้อย่างชำนาญซ่งเหยียนเอ๋อร์ก้าวออกจากฉากกั้น ในชุดผ้าแพรบางเบา ก้าวตรงไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนจะนั่งลงเบื้องหน้ากระจกทองเหลืองชิงอีสาวใช้คนสนิทก้าวตามมาเงียบ ๆ มาหยุดอยู่ข้าง ๆ แล้วหยิบหวีขึ้นมาหวีผมคุณหนูของตนอย่างแผ่วเบาและทะนุถนอม“ยามใดแล้ว?”เสียงของซ่งเหยียนเอ๋อร์ดังขึ้นแผ่วเบาชิงอีเผยรอยยิ้มบาง ก่อนจะเอ่ยตอบ“ยามซวีปลายเจ้าค่ะ”นางพยักหน้าช้า ๆ ก่อนเอ่ยแผ่วเบา“เจ้าไปพักเถอะ ข้าจะเข้านอนแล้ว”“เจ้าค่ะ”ชิงอีโค้งกายเล็กน้อย วางหวีในมือลงบนโต๊ะ ก่อนจะผละกายออกไปอย่างเงียบงันซ่งเหยียนเอ๋อร์ทอดสายตามองเงาสะท้อนของตนในกระจกอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ถอนหายใจแผ่วก่อนจะพึมพำขึ้น“ดึกปานนี้แล้ว… ยังไม่กลับมาอีกหรือ”นางลุกขึ้นอย่างช้า ๆ ก้าวไปนั่งเบื้องหน้าโต๊ะน้ำชา มือเล็กรินน้ำชาอุ่นใส่ถ้วยชาเ

ตอนที่ 15 เรื่องราวของเราแสงสีขาวเจิดจ้าแวบเข้าดวงตาซ่งเหยียนเอ๋อร์นิ่วหน้าหลับตาแน่น ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ทว่าเมื่อสติกลับคืน นางก็พบว่า บรรยากาศรอบ ๆ ตัวนั้นเปลี่ยนไปแล้วกลิ่นหอมของอาหารบาง ๆ ลอยล่องในอากาศ เสียงโหวกเหวกดังขึ้นจากฝูงชนใกล้ ๆ พร้อมแสงไฟจากโคมหลากสีที่ส่องสว่างอยู่ทั่วบริเวณ“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! มีคนตกน้ำ!!”“คนตกน้ำ!!”เสียงร้องเรียกดังระงมจากเหล่าผู้คนที่ถือโคมในมือวิ่งไปทางสระน้ำ นางขมวดคิ้ว มองซ้ายขวาด้วยความฉงน รู้สึกคุ้นเคยกับเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อนร่างบางก้าวตามฝูงชนที่วิ่งกรูไปทางขอบสระใบหน้ายังสับสน ทันทีที่ฝ่าฝูงชนไปถึงขอบสระ ดวงตานางก็เบิกกว้างเมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าเจิ้งอันอ๋องในชุดสีเข้มเปียกปอน กำลังอุ้มร่างบางของ ซ่งหว่านอวี้ ขึ้นมาจากสระน้ำ ก่อนวางนางลงจากอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง ถิงหลันสาวใช้คนสนิทรีบเข้ามาประคองร่างบางของคุณหนูของตนไว้ทันที“ขอบพระทัยเพคะ… ”ซ่งหว่านอวี้เอ่ยเสียงแผ่วพร้อมย่อตัวคำนับอย่างนอบน้อมเจิ้งอันอ๋องพยักหน้าตอบอย่างเรียบเฉย กำลังจะหันหลังกลับ ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าเร่งรีบก็ดังขึ้น องค์รักษ์หวังอ