Semua Bab สตรีร้ายกาจผู้นี้จะขอคืนท่านให้นาง: Bab 21 - Bab 29

ตอนที่ 16 ความในใจแสงสีขาวเจิดจ้าพลันสาดสว่าง ซ่งเหยียนเอ๋อร์ ขมวดคิ้วแน่นก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า เสียงเรียกอันร้อนรนดังอยู่ชิดหู“เหยียนเอ๋อร์… เหยียนเอ๋อร์! ฟื้นสิ!!”ดวงตาคู่งามเบิกขึ้นช้า ๆ นางกระพริบตาเพ่งมองบุรุษตรงหน้า“ท่านอ๋อง… ”นางเปล่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา เจิ้งอันอ๋องยิ้มกว้างด้วยความปิติ เขากระชับร่างบางในอ้อมแขนแน่นด้วยความโล่งใจ“เจ้าฟื้นแล้ว… ฟื้นแล้ว… ”เขาก้มลงประทับจูบบนกระหม่อมของนางอย่างแผ่วเบาด้วยความรู้สึกดีใจจนล้นปรี่ จนนางรู้สึกอึดอัด“ท่านอ๋อง… ปล่อยหม่อมฉันก่อนเพคะ”นางเอ่ยเสียงอ่อนเจิ้งอันอ๋องชะงัก คลายอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง ซ่งเหยียนเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองเขา รอยยิ้มจางปรากฏขึ้นที่มุมปาก ดวงตานั้นแม้อ่อนแรง แต่กลับเปล่งประกายมือเล็กยื่นขึ้น ลูบไล้ใบหน้าคมเข้มเบื้องหน้าอย่างอ่อนโยน ปลายนิ้วสั่นไหวเล็กน้อย ทั้งสองสบตากันอย่างลึกซึ้ง“ท่านรักข้าหรือไม่?”นางเอ่ยถามเสียงเบา เจิ้งอันอ๋องไม่กล่าวคำใด เขาก้มหน้าลงแนบริมฝีปากกับริมฝีปากนุ่มของนางดูดื่มความหวานในปากนาง ก่อนจะค่อยถอนจูบออก ริมฝีปากของเขาแนบชิดหูของนาง กระซิบเสียงนุ่

ตอนที่ 18 NCริมฝีปากของเขาทาบลงบนริมฝีปากอ่อนนุ่มอย่างเร้าร้อน ซ่งเหยียนเอ๋อร์หลับตาลงรับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจ ปลายนิ้วเรียวลูบไล้ไปยังสายคาดเอว ก่อนจะค่อย ๆ ปลดมันออกอย่างคุ้นเคย แล้วลูบไล้ตามอกแกร่งขึ้นมาปลดอาภรณ์ของเขาออกจากกาย เผยให้เห็นผิวกายแกร่งภายใต้ชั้นอาภรณ์ที่ร่วงลงเจิ้งอันอ๋องค่อย ๆ คลี่อาภรณ์ของนางออกจากกาย เผยผิวขาวนวล จมูกโด่งซุกลงที่ซอกคอขาว สูดดมกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกายนางอย่างหลงใหลริมฝีปากหยักพรมจูบซับอย่างหลงใหล เขาเลื่อนริมฝีปากลงต่ำจรดเนินอกที่ยังมีผ้าชั้นในปิดเร้นอย่างเบาบาง มือใหญ่ปลดมันออกอย่างชำนาญ เผยสองเต้าอวบอั๋น สั่นไหวตามลมหายใจริมฝีปากหยักร้อนรุ่มของเขากดลงบนยอดถัน งับเบา ๆ แล้วตวัดลิ้นรัวดูดเม้มอย่างลุ่มหลงเสียงหวานครางแผ่วหลุดจากเรียวปากนาง“อืม… อา… ”ซ่งเหยียนเอ๋อร์แหงนหน้าขึ้นเล็กน้อย ปลายนิ้วเรียวจิกไหล่เขาแน่น ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านไปกับแรงสัมผัสร้อนรุ่มนั้นเจิ้งอันอ๋องตวัดปลายลิ้นสลับดูดเม้มยอดอกทั้งสองข้างจนเปียกชื้นด้วยไออุ่น ทุกครั้งที่เขาเปลี่ยนจุด สะโพกของนางก็บิดเร่าอย่างมิอาจห้ามเขาดูดดื่มจนพอใจแล้วจึงผละใบหน้าออก ชำเลืองมองน

ตอนที่ 20 โรคระบาดยามซวีจวนเจ้าเมืองต้าเฉิงบานประตูไม้ถูกผลักออกอย่างแผ่วเบา เจิ้งอันอ๋องก้าวเข้ามาในห้องของชายาตน กลิ่นหอมอ่อน ๆ โชยมาตามสายลมเย็น ภาพเบื้องหน้าคือ ร่างบางของซ่งเหยียนเอ๋อร์ กำลังฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ ข้างตัวมีตระกร้าไม้เล็กบรรจุผ้าผืนเล็กจำนวนหนึ่งไว้อย่างเป็นระเบียบเขาขยับปิดประตู ก่อนจะก้าวตรงไปหาร่างของนาง เขาหยุดยืนเคียงข้าง ยื่นมือใหญ่หยิบผืนผ้าที่ค้างอยู่ในมือเล็กของนางออกอย่างแผ่วเบา ไออุ่นจากฝ่ามือใหญ่ทำให้ร่างบางค่อย ๆ ขยับ ลืมตาขึ้นอย่างงุนงงซ่งเหยียนเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองเงาร่างสูงใหญ่ข้างกายตน แสงตะเกียงสะท้อนให้เห็นใบหน้าคมชัดของเขา นางเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความอุ่นใจ“ท่านอ๋อง… ”นางค่อย ๆ นั่งตัวตรง เก็บผ้าผืนเล็กที่ยังวางอยู่บนโต๊ะใส่ในตระกร้าอย่างเรียบร้อยเจิ้งอันอ๋องยกผ้าในมือขึ้น ทอดมองก่อนจะเอ่ยถาม“นี่คืออะไร”ซ่งเหยียนเอ๋อร์มองเขา แววตาครุ่นคิดว่าจะอธิบายอย่างไร เพราะในชาติก่อน ที่นางติดโรคระบาดและได้หมอเทวดาหานซิ่วอิงช่วยไว้ หมอเทวดาผู้นั้นส่วมผ้าปิดครึ่งหน้านี้ไว้เพื่อป้องกันเชื้อโรคนางหยิบผ้าผืนหนึ่งขึ้นมาผูกที่ใบหน้าตนเอง แล้

ตอนที่ 22 ทำลายโรคระบาดเจิ้งอันอ๋องก้าวเข้าสู่โรงหมอ โดยมีเจ้าเมืองต้าเฉิง หมอหลวงหยางซุน และทหารองค์รักษ์อีกสามนายติดตามมาด้วยเมื่อก้าวล่วงถึงประตูด้านใน กลิ่นอสมุนไพรขมปร่าก็ลอยมาแตะจมูก ผู้ป่วยต่างต่อแถวยาวเพื่อรอลงอ่างน้ำยาสมุนไพรต้ม ชาวบ้านต่างช่วยกันยกถังยาสมุนไพรและตัดแจกจ่ายแก่ผู้ป่วยอย่างขะมักเขม้นซ่งเหยียนเอ๋อร์ซึ่งกำลังนั่งเขียนใบสั่งยาอยู่ที่โต๊ะไม้ เงยหน้ามาเห็นพระสวามีของตนก็ยกมือเล็กขึ้นโบกเบา ๆ ดวงหน้ายิ้มระเรื่อ“ท่านอ๋อง”เจิ้งอันอ๋องได้ยินเสียงนั้นจึงหันไป ดวงตาจับจ้องไปยังใบหน้างามที่กำลังยิ้มแย้มของชายาตน แล้วก้าวตรงไปหานาง เพียงไม่นานร่างสูงของเขาก็ก้าวมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้านางซ่งเหยียนเอ๋อร์ส่งยิ้มบางให้พลางยื่นใบสั่งยาที่เขียนมาใหม่ให้แก่เขา“ท่านดูสิ… ตำรับยาใหม่นี้ ใช้ได้ผลดีทีเดียว”กล่าวจบ นางหันไปมองเด็กชายด้านข้างที่กำลังแยกสมุนไพร เจิ้งอันอ๋องเหลือบสายตามองตามสายตาของนางก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบ“เขาเป็นใคร?”“หานอี้”นางตอบพร้อมยิ้มแย้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อ“ท่านนั่งลงก่อนเถิด”เจิ้งอันอ๋องจึงนั่งลงเบื้องหน้านาง ซ่งเหยียนเอ๋อร์หันไปสบสาย

ตอนที่ 24 ซ่งหว่านอี้แสงอาทิตย์ยามสนธยาสาดลอดหน้าต่างไม้เก่าจนเกิดแสงสีทองตกกระทบลงบนใบหน้าของ ซ่งเหยียนเอ๋อร์ นางค่อย ๆ ลืมตาขึ้น พบว่าตนเองกับหานอี้ถูกมัดแน่นไว้กับเสาไม้ ร่างกายอ่อนแรงไร้เรี่ยวแรงหานอี้ที่เพิ่งได้สติก็ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ สูดลมหายใจแผ่วเบา ก่อนเปล่งเสียงเรียกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า“พี่เหยียนเอ๋อร์… ”ซ่งเหยียนเอ๋อร์หันมองเด็กชายข้างกายแล้วกล่าวอย่างอ่อนโยน หากน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว“ไม่ต้องกลัว… ท่านอ๋องต้องมาช่วยเราแน่”หานอี้พยักหน้าเบา ๆ ในขณะนั้น ซ่งหว่านอี้ที่ยืนอยู่ข้างหลัง หัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างดูแคลนไม่ใยดีซ่งเหยียนเอ๋อร์หันมาทางนาง ดวงตาเต็มไปด้วยความชิงชัง“ซ่งหว่านอี้… เจ้าคิดจะทำสิ่งใดกันแน่!”ซ่งหว่านอี้มิได้ตอบในทันที หากยกมีดเล่มเล็กขึ้น ปลายนิ้วเรียวลูบคมมีดช้า ๆ ใบหน้าราบเรียบ แววตาแฝงไปด้วยความอำมหิต นางก้าวอ้อมมายืนตรงหน้าของทั้งสองหานอี้จ้องมองนาง เอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย“แล้วพี่ชายข้าล่ะ… หานมู่ เขาอยู่ที่ใด!”ซ่งหว่านอี้คลี่ยิ้มจาง สีหน้าเย็นชาจนน่าสะพรึง“หานมู่หรือ”นางพึมพำชื่อออกมา ก่อนจะหัวเราะราวคนเสียสติ ก่อนจ