Semua Bab สตรีร้ายกาจผู้นี้จะขอคืนท่านให้นาง: Bab 1 - Bab 10

ปฐมบท ตอนที่ 2ช่วยชีวิตสายลมอ่อนพัดกลีบดอกบัวแห้งปลิวลงสู่ลานหินกรวดของวัดสุ่ยเหอภายในศาลาเล็ก ซ่งหว่านอวี้นั่งคุกเข่าอยู่หน้าป้ายวิญญาณไม้จันทร์ กลิ่นกำยานลอยกรุ่นเคล้าความเงียบนางจ้องมองอักษรแกะสลักชื่อมารดาไม่วางตา ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา“ท่านแม่… ข้ามาถึงเมืองหลวงแล้ว… จากนี้ท่านไม่ต้องห่วงข้าอีก”แววตานางหม่นเศร้า ดวงตาร้อนวาบ ภาพในอดีตผุดขึ้นในใจไม่นาน เสียงฝีเท้าเบากังวานดังใกล้เข้ามา ถิงหลัน สาวใช้คนสนิทก้าวมาหยุดยืนด้านข้าง ก้มตัวเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม“คุณหนู… ได้เวลาแล้วเจ้าค่ะ”ซ่งหว่านอวี้พยักหน้ารับ ลุกขึ้นยืน ก่อนก้าวออกจากศาลา ถิงหลันตามติดไม่ห่าง นางเดินทอดสายตาชมสวนไผ่และสระบัวรอบ ๆ วัด ทว่าสายตากลับสะดุดที่เงาดำไหววูบในพุ่มไม้ด้านไกล“ถิงหลัน”“เจ้าคะ”เมื่อได้ยินคุณหนูของตนนางก็หันไปสบตาด้วยความงุนงงซ่งหว่านอวี้ไม่รีรอ ก้าวฉับมุ่งไปทางพุ่มไม้“คุณหนู… รอด้วยเจ้าค่ะ!”ถิงหลันรีบเร่งฝีเท้าตามเพียงครู่ ทั้งสองก็หยุดอยู่เบื้องหน้าบุรุษชุดสีเข้มที่ล้มลงพิงข้างพุ่มไม้หนา ใบหน้าซีดเซียว เสื้อผ้าเปื้อนเลือดซ่งหว่านอวี้คุกเข่าลง ใช้ปลายนิ้วเรียวแตะชีพจร แล้วพึมพำแผ่วเบา“เ

ปฐมบท ตอนที่ 4 ข้าอยากแต่งงานกับท่านเรือนฮวาซิ่วสายลมอ่อนพัดต้องบานหน้าต่าง ม่านบางที่กั้นอยู่พลิ้วไหวตามแรงลมเจิ้งอันอ๋องนั่งอยู่บนเตียงไม้ รอบดวงตาถูกพันด้วยผ้าสีขาวสะอาดซ่งเหยียนเอ๋อร์ก้าวเข้ามาอย่างเงียบงัน ก่อนตะย่อกายลงนั่งเบื้องหน้า มือเล็กค่อย ๆ ปลดผ้าปิดตาที่พันอยู่รอบดวงตาออกทีละชั้นครั้นผ้าหลุดออกหมด เจิ้งอันอ๋องก็ลืมตาขึ้น สายตาคมลึกจับจ้องใบหน้างามตรงหน้าไม่กระพริบ ซ่งเหยียนเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตากลมโตเป็นประกายใส นางยกมือเล็กขึ้นโบกเบา ๆ“ท่านมองเห็นหรือไม่”เจิ้งอันอ๋องเพียงพยักหน้า สีหน้าเรียบนิ่งรอยยิ้มผุดขึ้นบนเรียวปากของนาง แววตานางเต็มไปด้วยความยินดี แต่เมื่อสายตาคมนั้นยังคงจ้องนางเนิ่นนาน ความร้อนผ่าวก็ไล่ขึ้นสู่สองแก้มนวล ซ่งเหยียนเอ๋อร์รีบก้มหน้าหลบสายตาเอ่ยขึ้นแผ่วเบา“อืม… สายแล้ว เดี๋ยวข้าจะเปลี่ยนยาให้”เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะขยับกายเข้าใกล้ นางเบือนสายตาออกด้วยความขวยเขิน เอื้อมมือไปปลดเสื้อบุรุษตรงหน้าออกอย่างระมัดระวัง เผยให้เห็นผ้าพันแผลที่พันแน่น รอบอกมือเรียวค่อย ๆ คลายผ้าพันแผลออก ปลายนิ้วแตะลงบนผิวกายอุ่นอย่างแผ่วเบา แผลปิดสนิท สมานเรียบร

ตอนที่1 ข้าจะไม่รักท่านอีกแล้วเมืองหลวงยามค่ำในคืนวันลอยโคม เมืองหลวงสว่างไสวไปด้วยแสงของโคมไฟกระดาษลายต่าง ๆถนนใหญ่และตรอกเล็กเต็มไปด้วยผู้คนที่ออกมาปล่อยโคม ขอพรกันมากมาย ใต้แสงจันทร์เต็มดวง แสงโคมกระดาษสีแดง ส้ม เหลือง แขวนเรียงรายตลอดแนวหลังคาร้านรวงและศาลาเจ้าเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ดังแว่วมาท่ามกลางเสียงคนขายโคมเรียกลูกค้า เสียงดนตรีแผ่วเบาลอยมาตามสายลมเย็นในยามราตรีจวนเจิ้งอันอ๋องภายในเรือนที่ประดับตกแต่งอย่างงดงาม แสงจากโคมแดงส่องสะท้อนโต๊ะไม้ขัดมัน ผ้าม่านบางสีฟ้าอ่อนปลิวแผ่วเมื่อสายลมยามค่ำคืนพัดผ่านเข้ามาพระชายาซ่งเหยียนเอ๋อร์ นั่งอยู่หน้ากระจกทองเหลือง ใบหน้านางงดงามราวภาพวาด มือเล็กค่อย ๆ ทาแป้งบาง ๆ ลงบนใบหน้างามนั้น ก่อนจะแต้มสีแดงระเรื่อลงบนริมฝีปากบางได้รูปของนางอย่างพิถีพิถัน พร้อมเผยรอยยิ้มหวาน เมื่อคิดถึงค่ำคืนนี้ที่นางนั้นรอคอยมาทั้งวันที่จะได้เดินชมโคมในงานเคียงคู่กับสามีตนเองเพราะเมื่อเช้าเขารับปากนางไว้แล้วไม่นาน เสียงฝีเท้าแผ่วเบาก็ดังขึ้นหน้าประตูห้อง พร้อมร่างของสาวใช้คนสนิท ซิงอี ในชุดผ้าฝ้ายสีเข้มรีบเข้ามาด้วยใบหน้ากระวนกระวาย“คุณหนูเจ้าค่ะ เมื่อกี้

ตอนที่3 แย่งเจิ้งอันอ๋องค่อย ๆ ปล่อยมือจากร่างบอบบางของ ซ่งหว่านอวี้ เสื้อคลุมสีดำเข้มสะบัดเบา ๆ ตามแรงเคลื่อนไหวภายใต้แสงตะวันที่คล้อยต่ำ แสงอุ่นสีทองจับต้องใบหน้าซีดเซียวของซ่งหว่านอวี้ให้ดูอ่อนโยนยิ่งขึ้นถิงหลัน สาวใช้คนสนิทก้าวเข้ามาประคองร่างบางของคุณหนูของตนเองทันที ซ่งหว่านอวี้หันไปยังเบื้องหน้าเจิ้งอันอ๋อง ขนตายาวสั่นไหวเมื่อดวงตากลมโตคู่นั้นก้มลงต่ำ ร่างระหงในชุดผ้าไหมสีอ่อนย่อตัวลงคำนับอย่างนอบน้อมเสียงหวานเปล่งขึ้นอย่างแผ่วเบา“ขอบพระทัยเพคะ… ”แววตาของนางอ่อนโยน พลางเผยรอยยิ้มอ่อนหวานบนใบหน้านวลเจิ้งอันอ๋อง พยักหน้าตอบเพียงเล็กน้อย แววตาคมกริบสงบนิ่ง ไม่เอื้อยเอ่ยวาจาใด เขาหมุนกายอย่างเฉยชา ก้าวเดินจากไปช้า ๆ ในความเงียบสงัดซ่งหว่านอวี้มองตามแผ่นหลังสูงสง่านั้น แววตาที่เคยซ่อนความอ่อนหวานเมื่อครู่กลับมีความอาวรณ์ทออยู่ในนั้นปรากฏขึ้นอย่างเด่นชัด มือบางกำชายเสื้อแน่นจนสั่นเล็กน้อยถิงหลัน ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจและขุ่นเคือง นางก้มศีรษะต่ำ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงขุ่น“คุณหนูใหญ่แย่งท่านอ๋องไปจากท่าน แล้วยังตามมารังควานไม่เลิกราอีก… ”

ตอนที่5คืนจวนเจิ้งอันอ๋องสายลมเย็นยะเยือกในยามราตรีพัดเอื่อย ผ้าม่านตามแนวระเบียงไหวแกว่งตามแรงลมใต้แสงจันทร์เจิ้งอันอ๋องก้าวเดินช้า ๆ ผ่านลานหินในจวน สายตาพลันเหลือบไปมองห้องของพระชายาที่อยู่ไม่ไกลนัก เขาหยุดยืนมองบานประตูไม้ที่ปิดสนิท ด้านในเงียบสงบไร้ซึ่งแสงตะเกียงเขาค่อย ๆ ก้าวตรงไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ ไม่นานก็มาหยุดยืนอยู่ด้านหน้าประตูห้องของพระชายาตนเอง เขายกมือดันประตูเปิดออกช้า ๆ ภายในห้องเงียบสนิท มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องลอดหน้าต่าง ตกกระทบลงบนร่างของซ่งเหยียนเอ๋อร์ที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียง ใบหน้าของนางยามหลับใหลดูอ่อนโยนกว่าตอนตื่นมากนักเจิ้งอันอ๋องก้าวเข้ามา นั่งลงที่ขอบเตียง มองใบหน้านวลนั้นด้วยสายตานิ่ง ๆ มือใหญ่ยื่นไปแตะแก้มนวลของนางอย่างลืมตัว พลางลูบไล้อย่างแผ่วเบา ริมฝีปากบางที่เผยอเล็กน้อยนั้นดึงสายตาเข้าไว้ใบหน้าคมโน้มลงช้า ๆ ประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากนุ่มนั้นอย่างแผ่วเบา….จวนเสนาบดีซ่งแสงอาทิตย์อ่อนส่องลอดผ่านม่านแพรบางลงบนพื้นห้องซ่งหว่านอวี้นั่งอยู่หน้ากระจกทองเหลือง ใบหน้าอ่อนใสนวลเนียนสะท้อนอยู่บนผิวกระจก นางหันซ้ายแลขวา ตรวจดูปิ่นที่เสียบอย