All Chapters of ทะลุนิยายมาเป็นคุณแม่ลูกสี่ นำพาครอบครัวสู่ความรุ่งโรจน์: Chapter 21 - Chapter 30

คำเตือน: ราคาและหน่วยน้ำหนักดังต่อไปนี้เป็นราคาสำหรับอ้างอิงในการแต่งนิยายเท่านั้น โดยอิงจากราคาปัจจุบันและแปลงเป็นค่าเงินจีนโบราณเพื่อความสมจริงสองสัปดาห์ต่อมา แสงอาทิตย์ยามเช้าทอประกายอบอุ่นลงบนลานบ้าน หลี่เหมยจัดเตรียมอาหารเช้าอย่างเรียบง่าย แต่เปี่ยมด้วยความอร่อยและความใส่ใจ เมื่อทุกคนในครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา หลี่เหมยจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สดใส "วันนี้แม่จะเอาสมุนไพรเข้าไปขายในเมือง พวกเจ้าอยากไปกับแม่หรือไม่"ทันทีที่สิ้นเสียงคำถาม เด็ก ๆ ก็รีบยกมือตอบรับอย่างตื่นเต้น หลี่หลงและหลี่ซุนรีบตะโกนพร้อมกัน "ลูกไปขอรับ!/ลูกก็ไปขอรับ" ตามมาด้วยหลี่หลิน "ลูกก็อยากไปเจ้าค่ะ!" เหลือเพียงหลี่ซานกับหลานชายทั้งสอง ซางจื้อและซางหยวน ที่อ้ำอึ้ง ใจหนึ่งพวกเขาก็อยากตามมารดาเข้าเมืองไปชมความตื่นตาตื่นใจ แต่อีกใจหนึ่งก็เป็นห่วงเสี่ยวม่าย หลี่เหมยเห็นแววตาที่ลังเลของเด็ก ๆ ก็ยิ้มอย่างเข้าใจ "อาซาน อาจื้อ อาหยวน พวกเจ้าก็ไปด้วยกันเถอะ อีกเดี๋ยวรีบเอาถ่านที่เหลือไปส่งที่บ้านท่านย่า แล้วขอให้อาจิ่วกับอาเพ่ยมาอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวม่าย" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น "...""อีกเดี๋ยวท่านลุงท

เดินได้เพียงครึ่งทาง เกวียนวัวคันใหญ่ที่บรรทุกเครื่องนอนและเสื้อผ้ามาส่ง ก็แล่นตามมาทันกลุ่มของหลี่เหมยและลูก ๆ หลี่เหมยหันไปเรียกหลานชายทั้งสองและหลี่หลินให้ขึ้นเกวียนล่วงหน้ากลับหมู่บ้านไปก่อน เพื่อจะได้จัดเก็บสิ่งของที่ซื้อมาวันนี้ชาวบ้านรวมตัวกันขึ้นป่าต้องห้ามไปหาอาหารอีกครั้ง จึงไม่มีผู้คนสัญจรไปมามากนัก เมื่อเกวียนวัวเคลื่อนมาจนถึงหน้าบ้านสามหลี่ หลี่เฉียง หลี่เต๋อ หลี่จิน หลี่เฟิง ที่ทำงานอยู่หน้าบ้าน ต่างก็ตาโตเมื่อเห็นหลี่เหมยซื้อสิ่งของมากมายเพียงนี้"ซื้ออะไรเยอะแยะเลยน้องสะใภ้?" หลี่เฉียงตะโกนถามด้วยน้ำเสียงสงสัย"เครื่องนอนเจ้าค่ะพี่ใหญ่ มีเสื้อผ้าด้วยเจ้าค่ะ แต่ส่วนหนึ่งก็เป็นของที่เซียวฮูหยินให้มา พูดแล้วเรื่องก็ยาว แล้วข้าจะเล่าให้ฟังนะเจ้าคะ อาจิน อาเฟิง อาจิ่ว อาเพ่ย มาช่วยอาสะใภ้ขนของเข้าบ้านเร็วเข้า" หลี่เหมยกวักมือเรียกหลาน ๆ ให้มาช่วยยกของ"ขอรับ/เจ้าค่ะ" พวกเขาทุกคนรับคำด้วยความเต็มใจ"เอาไปกองไว้กลางห้องโถงเลยนะ เดี๋ยวอาสะใภ้จะได้จัดแจงได้ถูก" ทุกคนช่วยกันขนของเพียงคนละสองรอบ สิ่งของทั้งหมดบนเกวียนวัวก็หมดเกลี้ยง"นี่เป็นค่าน้ำชา ขอบคุณมากที่มาส่งถึงที่"ห

ในเรือนสกุลหวัง บรรยากาศยามเช้าที่ควรจะสงบ แต่กลับเต็มไปด้วยความตึงเครียด หวังเอ้อกับหวังชิง ภรรยาของเขากำลังคุกเข่าอยู่หน้าห้องโถง ใบหน้าเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา หวังห่าว ลูกชายของเขายืนอยู่ห่างออกไป สายตาเต็มไปด้วยความคับแค้นใจ หัวหน้าหมู่บ้านนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้าลำบากใจ มือถือพู่กันที่กำลังจะจรดลงบนกระดาษหยาบ"จะไปไหนก็ไปเถอะ! ข้าไม่เลี้ยงตัวขี้เกียจแบบพวกเจ้า! ตื่นสายขนาดนี้ ยังจะมีหน้ามาขอข้าวข้ากินอีกรึ!"เสียงแหลมสูงของแม่เฒ่าหวังดังลั่น หวังเอ้อเงยหน้าขึ้นมองมารดาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ "ท่านแม่... ลูกเพียงพลาดพลั้งตื่นสายเพียงวันเดียว ท่านพ่อท่านแม่ได้โปรดให้อภัยลูกเถอะ ให้ลูกออกไปตอนนี้ลูกจะไปอยู่ที่ไหน""ไปที่ไหนก็ไป! ไปขอข้าวเขากินเถอะ ถ้าพวกเจ้าขยันจริงก็ต้องหาทางเอาตัวรอดได้สิ!"แม่เฒ่าหวังกล่าวอย่างไม่แยแส คำพูดของนางเหมือนคมมีดที่กรีดลงบนหัวใจของหวังเอ้อและหวังชิงจนแหลกสลาย หวังห่าวที่ยืนอยู่ห่าง ๆ อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป"ถ้าคนที่ทำงานบ้านตั้งแต่เช้ายันค่ำทุกวันเรียกว่าขี้เกียจ แล้วบ้านใหญ่ที่ไม่เคยหยิบจับอะไรเลยจะเรียกว่าตัวอะไร!"หวังห่าวเอ่ยเสียงดังฟังชัด คำพูดของหลาน

แสงเงินแสงทองในยามเช้าทาบทาผืนดินให้เป็นสีทองอ่อน หลี่เหมยพาลูก ๆ หลี่หลงและหลี่ซุน หลี่หลิน พร้อมด้วยครอบครัวของพี่ชาย หวังเอ้อ หวังชิง และหวังห่าว เดินทางเข้าสู่ตัวเมืองเทียนฉาง กลิ่นควันจากการหุงหาอาหารในแต่ละครัวเรือนลอยอวลในอากาศ เสียงผู้คนเริ่มคึกคักมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อพวกเขาเดินผ่านประตูเมืองเข้ามา"พวกเรามาถึงแล้วขอรับท่านแม่ ไม่รู้ว่าร้านจะเปิดรึยัง" หลี่หลงเอ่ยบอกผู้เป็นมารดา ขณะที่สายตาของหวังเอ้อกับหวังชิงยังคงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ พวกเขาไม่ได้เข้าเมืองมานานแล้ว มีเพียงหวังห่าวที่ได้เข้ามาส่งของให้หวังจงอยู่บ่อย ๆ"เราจะไปที่ไหนหรือขอรับท่านอาหญิง" หวังห่าวเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น"ไปที่ร้านยาก่อน พวกเจ้าสองคนเอางูเข้าไปขาย ส่วนข้ากับท่านพ่อท่านแม่ของเจ้าจะรออยู่ข้างนอก""ขอรับ/ขอรับอาหญิง" สองหนุ่มรับคำอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะเดินนำเข้าไปในร้านยาที่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลนัก หลี่เหมยจึงพาทุกคนไปยืนรออยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ฝั่งตรงข้ามร้าน"พี่ชาวเปียว! หลงจู๊เถียน! พวกข้ามาขายของขอรับ" หลี่ซุนทักทายคนคุ้นเคยที่อยู่ในร้านด้วยเสียงอันสดใส "อ้าว อาซุน! วันนี้ได้ของดีอะไรมาขายเ

หิมะยังคงโปรยปรายอย่างไม่ขาดสายปกคลุมหลังคาบ้านทุกหลังให้เป็นสีขาวโพลน อากาศที่หนาวจัดทำให้ผู้คนเลือกที่จะเก็บตัวอยู่ในบ้าน หลี่เหมยกับหวังชิงและหลี่หลินกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมถั่วเหลืองเพื่อทำเต้าหู้ในห้องโถงของบ้านสามหลี่ เตาผิงส่งความอบอุ่นไปทั่วทั้งห้อง เด็ก ๆ ที่เหลือต่างก็จับกลุ่มอ่านตำราอยู่ข้าง ๆ โดยมีหวังเอ้อคอยช่วยดูแลและเล่นกับซางจื้อ ซางหยวน และอุ้มซางหนิงตัวน้อยไว้ให้"ท่านแม่เจ้าคะ ถั่วเหลืองที่เราแช่ไว้พองตัวเต็มที่แล้วเจ้าค่ะ" หลี่หลินเอ่ยบอกมารดาด้วยน้ำเสียงสดใส"ดีมาก ถ้าอย่างนั้นเรามาเริ่มขั้นตอนต่อไปกันเลย"ทั้งสามคนช่วยกันตักถั่วเหลืองที่แช่จนพองตัวเต็มที่ใส่ลงไปในหินโม่ที่เตรียมไว้ หลี่หลินเป็นคนเริ่มโม่เป็นคนแรก แต่งานนี้หนักและใช้แรงมาก เพียงไม่นานนางก็เริ่มหายใจหอบ หลี่เหมยจึงรีบเข้ามาเปลี่ยน"มา ๆ ให้ข้าทำเอง เจ้ากับลูกคอยเติมถั่วก็พออาหลิน" หวังชิงภรรยาของหวังเอ้อกล่าว"ถ้าอย่างนั้นก็สลับกันทำเถอะเจ้าค่ะพี่สะใภ้ อาหลินกับเสี่ยวม่ายจะได้เรียนรู้ไปด้วย" หลี่เหมยหันมองลูกสาวกับลูกสะใภ้ที่รีบพยักหน้าทันทีที่นางพูดจบ"ได้ ๆ พี่สะใภ้ฟังเจ้า ให้ข้าช่วยอีกสักหน่อ