ทะลุนิยายมาเป็นคุณแม่ลูกสี่ นำพาครอบครัวสู่ความรุ่งโรจน์

* ไรต์ขออนุญาตแจ้งว่านิยายเรื่องนี้ไรต์เน้นเรื่องความสัมพันธ์ของแม่ลูกเป็นหลัก ถึงช่วงท้ายจะมีคู่ครองของหลี่เหมยเข้ามาเติมเต็ม แต่เรื่องราวทั้งหมดก็ล้วนเป็นเนื้อหาของหลี่เหมยกับลูกหลานของเธอเป็นส่วนใหญ่ ฝากนักอ่านทุกท่านติดตามให้กำลังใจด้วยนะคะ

ท่ามกลางความเงียบสงบของวิลล่าหรูย่านชานเมือง หลี่เหมยในวัยสามสิบแปดปีกำลังใช้เวลาช่วงบ่ายอย่างผ่อนคลายในห้องทำงานที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่แฝงไว้ซึ่งความสง่างามตามรสนิยมของเธอ 

แสงแดดยามบ่ายสายส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามาต้องกับพื้นกระเบื้องเนื้อดี ทำให้เกิดเป็นเงาของต้นไม้ใหญ่หน้าบ้านที่พริ้วไหวตามแรงลมเบา ๆ หลี่เหมยในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงผ้าเนื้อดี กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานตัวโปรด 

สายตาจับจ้องอยู่ที่หน้าจอ MacBook รุ่นใหม่ล่าสุดที่เปิดหน้าเว็บไซต์นิยายออนไลน์ค้างไว้ นิ้วเรียวสวยที่เพิ่งถูกบำรุงด้วยครีมราคาแพงกำลังกดเลื่อนหน้าจออย่างรวดเร็ว ส่วนมืออีกข้างก็ยกแก้วกาแฟเย็นขึ้นมาจิบอย่างเชื่องช้า

กลิ่นหอมของเมล็ดกาแฟชั้นดีอบอวลอยู่ในอากาศผสมผสานกับกลิ่นอายความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอย่างต่อเนื่อง นี่คือช่วงเวลาที่เธอชื่นชอบที่สุดในแต่ละวัน 

ช่วงเวลาที่ได้ปลีกวิเวกจากความวุ่นวายของห้างค้าส่งขนาดใหญ่ที่เธอเป็นเจ้าของ ห้างที่ครั้งหนึ่งเธอเกือยบสูญเสียมันไปตอนที่พ่อแม่ตายจาก แต่ก่อร่างสร้างตัวจากความมุมานะและความเฉียบแหลมของเธอเอง เธอสร้างมันขึ้นมาด้วยสองมืออีกครั้ง จนกลายเป็นอาณาจักรที่มั่นคง เสียดายที่พ่อแม่ตายายจากไปก่อน ยังไม่ทันได้เห็นความสำเร็จของเธอ

แต่แล้วสีหน้าของหลี่เหมยก็เปลี่ยนไปจากเดิมที่ผ่อนคลายกลายเป็นบึ้งตึง ดวงตาเรียวสวยหรี่ลงเล็กน้อยด้วยความไม่พอใจ นิ้วที่กำลังกดเลื่อนหน้าจออยู่ก็หยุดชะงักลงตรงบรรทัดหนึ่งของนิยายที่เธอกำลังอ่านอยู่พอดี 

เนื้อหาในบรรทัดนั้นบอกเล่าเรื่องราวของหญิงสาวที่มีชื่อเดียวกับเธอว่า หลี่เหมย ผู้ซึ่งมีความประพฤติแย่จนน่ารังเกียจเป็นที่สุด หญิงคนนี้คอยกดขี่ข่มเหงลูกชายคนโตและคนที่สามอย่างไม่ไยดี 

ในขณะที่ตามใจลูกชายคนรองที่เอาแต่ได้และไม่เห็นใจพี่น้อง แถมนางยังมีนิสัยชอบขนของกินของใช้ที่ควรจะเป็นของลูก ๆ กลับไปให้บ้านเดิมของตนเอง จนลูก ๆ ต้องอดมื้อกินมื้อ 

และเรื่องราวที่เธอกำลังอ่านอยู่นี้ก็มาถึงจุดที่ หลี่เหมยกำลังจะเอาลูกสาวคนเล็กกับหลานชายทั้งสองคนไปขาย เพื่อหาเงินให้หลานชายบ้านเดิมไปเรียนหนังสือ

"นี่มันเกินไปแล้วนะ! นางนี่มันไม่ใช่มนุษย์แล้ว!"

หลี่เหมยในยุคปัจจุบันกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีคนแบบนี้ ยังดีที่เป็นแค่ตัวละครในนิยาย ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่ไร้ความเมตตาต่อลูกของตัวเอง แต่ยังเห็นแก่ตัวและไร้สามัญสำนึกเป็นที่สุด

ฉากต่อไปที่ปรากฏบนหน้าจอคือฉากที่กำลังจะเกิดโศกนาฏกรรม หลี่ซาน ลูกชายคนโตของหลี่เหมยในนิยายพยายามจะปกป้องน้องสาวและลูก ๆ ของตัวเองจากมารดาใจยักษ์ 

เขาอ้อนวอนขอร้องอย่างน่าเวทนา แต่หลี่เหมยในนิยายก็ไม่สนใจ นางพยายามจะฉุดกระชากหลี่หลิน ลูกสาวคนเล็กออกไปให้ได้ ในที่สุดจึงเกิดการยื้อยุดฉุดกระชากกันขึ้นอย่างรุนแรง

"ปล่อยเถิดขอรับท่านแม่! ได้โปรดอย่าทำเช่นนี้เลย!" 

เสียงของหลี่ซานร้องขอด้วยความเจ็บปวด

"แกนี่มันไร้ประโยชน์! ถอยไป!" 

เสียงของหลี่เหมยในนิยายตอบกลับอย่างเย็นชา

ในขณะที่ยื้อยุดกันอยู่นั้น หลี่ซานก็เผลอผลักมารดาออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจเพื่อป้องกันตัวเองและน้องสาว ร่างของหลี่เหมยเสียหลักเซถลาไปปะทะเข้ากับเหลี่ยมกำแพงหินของบ้านจนศีรษะกระแทกอย่างจัง เลือดสีแดงฉานค่อย ๆ ไหลซึมออกมาจากรอยแตกบนศีรษะ ร่างของนางล้มลงกองกับพื้นอย่างเงียบงัน

"ท่านแม่! ท่านแม่ขอรับ!"

"ท่านแม่!"

"ท่านย่า!"

เสียงร้องไห้ระงมของลูก ๆ และหลาน ๆ ดังขึ้นไปทั่วบริเวณ หลี่ซานทรุดตัวลงคุกเข่ากอดร่างมารดาที่แน่นิ่งไปแล้วเอาไว้ในอ้อมกอด เขาร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าเวทนาโทษตัวเองที่ไม่ระมัดระวังจนทำให้มารดาต้องมาเสียเลือดเสียเนื้อเช่นนี้

หลี่เหมยในปัจจุบันที่อ่านมาถึงฉากนี้ก็ทุบโต๊ะทำงานอย่างแรงด้วยความโมโหจนแก้วกาแฟเย็นที่วางอยู่ข้าง ๆ ถึงกับสั่นคลอน

"ปล่อยให้ตาย ๆ ไปเลย! คนแบบนี้จะไปเสียน้ำตาให้ทำไม!"

หญิงสาวสบถออกมาด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้น เธอไม่เห็นใจตัวละครหลี่เหมยในนิยายเลยแม้แต่น้อย สมควรแล้วที่ต้องได้รับจุดจบเช่นนี้

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ป้าหลัว แม่บ้านวัยห้าสิบกว่าปีผู้ที่ทำงานกับหลี่เหมยมานานก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง  พร้อมกับถือเหยือกน้ำและแก้วน้ำใบใหม่เข้ามาเติมให้

"วันนี้คุณหลี่ไม่ออกไปที่ห้างเหรอคะ" 

ป้าหลัวเอ่ยถามขึ้นอย่างสุภาพและเป็นห่วงเป็นใย

"ฉันเพิ่งอ่านนิยายเรื่องใหม่ค่ะป้า วันนี้กะว่าจะไม่ออกไปไหน" 

หลี่เหมยตอบกลับไปพร้อมกับยิ้มเล็ก ๆ ให้กับแม่บ้านที่เธอรักเหมือนแม่แท้ ๆ อีกคนหนึ่ง

"ถ้าคุณหลี่หิวเมื่อไหร่ก็โทรเรียกป้านะคะ เดี๋ยวป้าจะยกอาหารขึ้นมาให้"

"ขอบคุณค่ะป้า"

หลังจากป้าหลัวเดินออกจากห้องไปแล้ว หลี่เหมยก็หันกลับมาสนใจนิยายบนหน้าจออีกครั้ง แต่เนื่องจากความรู้สึกยังคงขุ่นเคืองจากเรื่องราวที่เพิ่งอ่านไป เธอจึงอยากจะพักสายตาจากหน้าจอสักครู่ เธอเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำที่ป้าหลัวเพิ่งนำมาวางไว้บนโต๊ะขึ้นมาดื่มเพื่อดับความร้อนในใจ

แต่แล้วอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น แก้วน้ำในมือของเธอหลุดมืออย่างกะทันหัน น้ำในแก้วหกใส่ MacBook ที่กำลังชาร์จแบตเตอรี่อยู่พอดี หลี่เหมยตกใจรีบจะถอยหนี แต่ทว่าก็สายไปเสียแล้ว

ในขณะที่เธอเอนตัวหนีนั้น หน้าจอ MacBook ก็เกิดแสงวาบขึ้นมาอย่างรุนแรง แสงนั้นสว่างจ้าจนไม่อาจมองเห็นสิ่งใดได้ ก่อนที่ลำแสงสีเงินยวงจะพุ่งตรงมาที่เธออย่างรวดเร็ว ดึงเอาวิญญาณของเธอเข้าไปสู่หน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างน่าอัศจรรย์

"อ๊ายยยย!"

เสียงกรีดร้องของหลี่เหมยถูกกลืนหายไปในความว่างเปล่า ในวินาทีนั้นเธอรู้สึกเหมือนร่างกายของตัวเองกำลังถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และถูกลากเข้าไปในกระแสวนที่มองไม่เห็น 

เธอคิดว่าเธอคงจะตายไปแล้วแน่ ๆ ทั้งที่เพิ่งจะบ่นว่าตัวละครในนิยายสมควรตายไปไม่นาน แต่ตอนนี้กลับเป็นเธอเสียเองที่ต้องมาเผชิญหน้ากับความตายอย่างกะทันหัน

หลี่เหมยหมดสติไปในความมืดมิดอันว่างเปล่า แต่แล้วความรู้สึกก็ค่อย ๆ กลับคืนมาอีกครั้ง เธอกลับได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็ก ๆ ดังระงมอยู่รอบตัว เสียงสะอึกสะอื้นที่น่าเวทนา เสียงร้องเรียกหาแม่ที่ฟังแล้วปวดร้าวหัวใจ

เธอพยายามลืมตาขึ้น แต่ดวงตาของเธอกลับหนักอึ้งเกินกว่าจะลืมขึ้นมาได้ เธอพยายามอย่างสุดกำลังจนในที่สุดเปลือกตาก็เปิดออก เธอมองเห็นเพดานไม้ที่เก่าและผุพังเหนือศีรษะ ภาพที่เห็นนั้นช่างไม่คุ้นตาเอาเสียเลย นี่ไม่ใช่ห้องทำงานของเธอที่วิลล่าหรูอย่างแน่นอน

"ท่านแม่! ท่านแม่ฟื้นแล้ว!"

เสียงร้องด้วยความดีใจดังขึ้นเมื่อหลี่เหมยลืมตาตื่นขึ้นมา ทุกคนที่คุกเข่าร้องไห้อยู่ข้างเตียงพากันโผเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าดีใจสุดขีด หลี่ซาน ลูกชายคนโตของหลี่เหมยในนิยายก็รีบเข้ามาจับมือของมารดาเอาไว้แน่น เขายังคงมีน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างเห็นได้ชัด

"ท่านแม่ ลูกผิดไปแล้วขอรับ! ลูกขอโทษที่ทำให้ท่านต้องเป็นเช่นนี้! หากท่านเป็นอะไรไป ลูกคงไม่มีหน้าไปพบใครได้" 

หลี่ซานเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ เขายังคงโทษตัวเองอยู่ร่ำไป

หลี่เหมยที่เพิ่งตื่นขึ้นมามองภาพตรงหน้าด้วยความสับสน เธอกำลังสวมชุดนอนผ้าฝ้ายเนื้อหยาบ มีผ้าพันแผลพันศีรษะไว้แน่นหนา รอบ ๆ ตัวมีเด็ก ๆ สี่คนและหญิงสาวอีกหนึ่งคนคุกเข่าล้อมรอบเตียง

"ยะ...อย่าบอกนะว่าพวกเจ้าคือใคร.."

"ลูกหลี่ซานไงขอรับท่านแม่ ท่านจำลูกไม่ได้แล้วหรือ"

 หลี่ซานตอบกลับด้วยสีหน้าตกใจและเสียใจที่มารดาจำเขาไม่ได้

ทุกคนในห้องต่างก็แสดงความตกใจและเสียใจออกมาอย่างชัดเจนเมื่อเห็นท่าทีของหลี่เหมย พวกเขาคิดว่าหลี่เหมยคงจะความจำอะไรไม่ได้แล้วแน่ ๆ

หลี่เหมยในร่างใหม่ได้แต่มองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง ใบหน้าของหลี่ซานและทุกคนในครอบครัวช่างดูเหมือนกับคำบรรยายในนิยายที่เธอเพิ่งจะอ่านมาไม่มีผิดเพี้ยนเลยแม้แต่น้อย

"ไม่จริง! นี่มันเป็นเรื่องโกหก! เรื่องตลกใช่ไหม! อย่าบอกนะว่าฉันหลุดเข้ามาอยู่ในนิยายที่กำลังอ่านอยู่จริง ๆ!" 

หลี่เหมยกรีดร้องในใจอย่างบ้าคลั่ง เธอรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะหยุดเต้น ภาพที่เห็นตรงหน้าคือความจริงที่เธอไม่อยากจะเชื่อเลยแม้แต่น้อย

ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาในห้วงความคิดของเธอ เสียงนั้นฟังดูสุขุมและอบอุ่นอย่างน่าประหลาด

[จากนี้ไปเจ้าต้องใช้ชีวิตอยู่ในร่างนี้ จนกว่าเจ้าจะทำให้ครอบครัวนี้มีความสุขและรุ่งโรจน์ขึ้นมาได้ เจ้าจึงจะมีโอกาสได้กลับไปยังที่ที่เจ้าจากมา ห้างค้าส่งของเจ้าจะติดตามเจ้ามาในรูปแบบของมิติ ยังมีน้ำพุวิเศษที่รักษาได้ทุกโรคเป็นตัวช่วยอีกอย่างหนึ่ง แต่เจ้าควรระวังในการใช้ เพราะสิ่งของเหล่านั้นในยุคนี้มีทั้งคุณและโทษในคราวเดียว]

"อะไร? ใครพูด?" หลี่เหมยถามออกไปในใจ

แต่ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาอีกแล้ว เสียงนั้นเงียบหายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ความทรงจำของร่างนี้จะหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธออย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ

"อ๊ะ!...โอ๊ยย!"

หลี่เหมยกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เมื่อความทรงจำทั้งหมดของหลี่เหมยร่างเดิมพรั่งพรูเข้ามาในสมองของเธออย่างรวดเร็ว เกินกว่าที่สมองของคนปกติจะรับไหว 

ความทรงจำอันเลวร้ายของหลี่เหมยร่างเดิมที่เต็มไปด้วยความอิจฉา ริษยา และการกระทำที่เลวทรามหลั่งไหลเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน ความทรงจำของร่างนี้ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งกายและใจ

เมื่อเห็นว่าหลี่เหมยส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ลูก ๆ ลูกสะใภ้ และหลาน ๆ ของเธอก็รีบเข้ามาดูเธอด้วยความตกใจ

"ท่านแม่เป็นอะไรไปขอรับ" 

หลี่ซานรีบถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล

"ท่านย่า! ท่านย่าอย่าเป็นอะไรนะขอรับ" 

หลี่ซางจื้อและหลี่ซางหยวนรีบเข้ามาดูอาการของท่านย่าด้วยความเป็นห่วง

หลี่เหมยได้แต่กุมศีรษะของตัวเองไว้แน่น ดวงตาของนางเหลือบไปเห็นหญิงสาวหน้าตาอ่อนโยนที่กำลังท้องแก่ใกล้คลอด หลี่เหมยรู้ได้ทันทีว่านางคือเสี่ยวม่าย ภรรยาของหลี่ซาน

ร่างทั้งร่างของหลี่เหมยสั่นเทาด้วยความเจ็บปวดจากอาการปวดศีรษะ และในขณะเดียวกันนางก็รู้สึกสับสนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต

"ขะ...ข้าควรจะทำยังไงต่อไปดี" 

นางพึมพำกับตัวเองในใจขณะที่ภาพความทรงจำของร่างเดิมยังคงหมุนวนอยู่ในหัวไม่ยอมหยุดหย่อน

(จากนี้ไปไรต์จะเปลี่ยนคำเรียกแทนตัวของหลี่เหมย จาก เธอ เป็น นาง เพื่อให้เข้ากับยุคสมัยนะคะ)