All Chapters of ทะลุนิยายมาเป็นคุณแม่ลูกสี่ นำพาครอบครัวสู่ความรุ่งโรจน์: Chapter 1 - Chapter 10

* ไรต์ขออนุญาตแจ้งว่านิยายเรื่องนี้ไรต์เน้นเรื่องความสัมพันธ์ของแม่ลูกเป็นหลัก ถึงช่วงท้ายจะมีคู่ครองของหลี่เหมยเข้ามาเติมเต็ม แต่เรื่องราวทั้งหมดก็ล้วนเป็นเนื้อหาของหลี่เหมยกับลูกหลานของเธอเป็นส่วนใหญ่ ฝากนักอ่านทุกท่านติดตามให้กำลังใจด้วยนะคะท่ามกลางความเงียบสงบของวิลล่าหรูย่านชานเมือง หลี่เหมยในวัยสามสิบแปดปีกำลังใช้เวลาช่วงบ่ายอย่างผ่อนคลายในห้องทำงานที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่แฝงไว้ซึ่งความสง่างามตามรสนิยมของเธอ แสงแดดยามบ่ายสายส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามาต้องกับพื้นกระเบื้องเนื้อดี ทำให้เกิดเป็นเงาของต้นไม้ใหญ่หน้าบ้านที่พริ้วไหวตามแรงลมเบา ๆ หลี่เหมยในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงผ้าเนื้อดี กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานตัวโปรด สายตาจับจ้องอยู่ที่หน้าจอ MacBook รุ่นใหม่ล่าสุดที่เปิดหน้าเว็บไซต์นิยายออนไลน์ค้างไว้ นิ้วเรียวสวยที่เพิ่งถูกบำรุงด้วยครีมราคาแพงกำลังกดเลื่อนหน้าจออย่างรวดเร็ว ส่วนมืออีกข้างก็ยกแก้วกาแฟเย็นขึ้นมาจิบอย่างเชื่องช้ากลิ่นหอมของเมล็ดกาแฟชั้นดีอบอวลอยู่ในอากาศผสมผสานกับกลิ่นอายความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอย่างต่อเนื่อง นี่คือช่วงเวลาที่เธอชื่นชอบที่สุดในแต

เมื่อเห็นว่าหลี่เหมยไปคว้ามีดพร้าออกมาง้างสูง แม่สื่อเฉินไม่รอช้า นางรีบหันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต นางรีบปีนขึ้นไปบนเกวียนที่จอดรออยู่ไม่ไกล แล้วรีบขับออกไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็วราวกับมีภูตผีปีศาจวิ่งไล่ตามหลังมาหลี่เหมยยืนมองตามเกวียนที่ลับหายไปในทิศทางที่มุ่งหน้าเข้าสู่ตัวเมือง ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในบ้าน ในขณะที่ความรู้สึกของนางในตอนนี้กำลังพรั่งพรูออกมาอย่างไม่มีหยุดหย่อน"เฮ้อ...ดูเหมือนว่าปัญหาจะไม่ได้มีเพียงแค่แม่สื่อคนเดียวเสียแล้ว" เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆในขณะที่หลี่เหมยกำลังคิดหาทางออกให้กับปัญหาที่ถาโถมเข้ามา นางก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่กำลังจ้องมองนางอยู่จากด้านในบ้าน เมื่อเธอหันกลับไปดูก็เห็นว่าลูก ๆ และหลาน ๆ ของนางกำลังยืนมองนางอยู่ที่หน้าประตูด้วยสีหน้าตื่นตะลึง ไม่เชื่อสายตาในสิ่งที่พวกเขาเพิ่งจะเห็นไปหลี่ซานเป็นคนแรกที่เดินเข้ามาหานางอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ"ท่านแม่...ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมขอรับ"หลี่เหมยส่ายศีรษะเล็กน้อย"ข้าไม่เป็นไร""แล้ว...แม่สื่อคนนั้น...ท่านไล่นางไปจริง ๆ หรือขอรับ" หลี่ซานยังคงไม่แน่ใจในสิ่งที่เกิดขึ้น"อืม...ข้าไล่นางไปแล้ว นางคง

ท่ามกลางความเงียบสงัดที่ปกคลุมบ้านดินหลังน้อย หลี่เหมยนั่งลงกับพื้นไม้ที่เก่าและผุพัง นางมองดูตะเกียงน้ำมันที่ให้แสงสว่างเพียงน้อยนิดด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสงสัย "นี่ยามใดกันแล้วนะ" นางเอ่ยถามลอยๆหลี่ซุน ลูกชายคนที่สามตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว "เลยยามเฉินมาแล้วขอรับท่านแม่" (ยามเฉิน 07.00-09.00 น.)"เช่นนั้นอาซานกับอาหลินช่วยกันหาบน้ำมาเติม เสร็จแล้วก็อยู่ที่บ้านหาอะไรทำเป็นเพื่อนเสี่ยวม่ายกับเด็ก ๆ ส่วนอาหลงกับอาซุนเตรียมกระสอบ ตะกร้า แล้วก็จอบมือขึ้นเขากับแม่ แม่อยากไปสำรวจแถวนี้ซะหน่อย" หลี่เหมยสั่งการอย่างรวดเร็วพอได้ยินเช่นนั้น หลี่ซุนก็ท้วงขึ้นทันทีด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล "แต่ท่านแม่ขอรับ บนเขาตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือแล้ว แม้แต่สัตว์ป่าสักตัวก็หายากแล้ว จะมีก็แต่งูที่ชุกชุมไปหมด อันตรายขนาดนั้นท่านแม่ไม่ควรไปนะขอรับ""งูหรือ?" น้ำเสียงของหลี่เหมยดูตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อได้ยินคำนั้น นางนึกถึงความรู้ที่ได้อ่านจากการดูสารคดีในยุค 2025 ที่บอกว่าในยุคโบราณ ผู้คนนำงูมาทำเป็นอาหารและยาได้มากมาย แต่ต้องทำอย่างถูกวิธี ทั้งยังเคยเห็นคุณตาที่จากไปแล้วเขียนตำรับยาพิษที่ทำจากพ

แสงแดดยามสายเริ่มส่องแสงแรงกล้าขึ้นเรื่อย ๆ หลี่เหมยกับหลี่ซุนและหลี่หลงพากันเดินเท้าเข้าเมืองเทียนฉาง ต้องใช้เวลาราว ๆ ครึ่งชั่วยามกว่าจะถึง พวกเขาเดินจูงรถเข็นที่บรรทุกงูในกระสอบเข้ามาในเมืองด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจเมื่อมาถึงตลาด หลี่เหมยก็พบว่าบรรยากาศดูซบเซาผิดปกติ ผู้คนเดินจับจ่ายกันน้อยลงกว่าที่ควรจะเป็น และเมื่อเดินสำรวจไปตามร้านค้าต่าง ๆ ก็ต้องพบกับราคาที่สูงลิ่วจนน่าตกใจ"ตายจริง! เนื้อหมูขึ้นราคาอีกแล้วหรือนี่! จากยี่สิบห้าอีแปะต่อจิน ตอนนี้กลายเป็นห้าสิบอีแปะต่อจินแล้วหรือ!" เสียงของหญิงชาวบ้านคนหนึ่งดังขึ้นด้วยความตกใจ"ใช่แล้ว! ข้าก็ตกใจเช่นกัน! ข้าวฟ่างก็เหมือนกัน ก่อนหน้านี้ราคาแค่หกอีแปะต่อจิน ตอนนี้กลายเป็นสิบห้าอีแปะต่อจินไปแล้ว! แบบนี้พวกเราจะเอาอะไรกินกันเล่า" ชายชาวบ้านอีกคนบ่นอุบอิบ"นั่นสิ! ข้าคงต้องซื้อรำข้าวไปต้มกินกับครอบครัวแล้วละ! ยิ่งข้าวขาวตอนนี้เป็นของมีค่าเกินกว่าที่คนจนอย่างพวกเราจะแตะต้องได้เสียแล้ว" หญิงชราอีกคนพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย"ถ้าไม่ซื้อก็หลบไป อย่ามายืนเกะกะหน้าร้าน รออีก 2 - 3 วัน ต่อให้พวกเจ้ามีเงินก็หาซื้อไม่ได้แล้ว" เส

ทางด้านสามพี่น้องหลี่ซาน หลี่หลง และหลี่ซุน เดินขึ้นสู่ภูเขาอีกครั้งด้วยความตั้งใจ พวกเขาเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย มุ่งหน้าสู่ป่าไผ่ที่อยู่ลึกเข้าไปบนเขาของหมู่บ้านชิงเหอ"ไปถึงแล้ว ข้าจะสับหน่อไผ่ให้ได้เยอะ ๆ เลยขอรับ" หลี่ซุนพูดด้วยน้ำเสียงที่ฮึกเหิม"ข้าก็จะช่วยเจ้าด้วย"หลี่หลงพูดเสริม พลางมองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง แม้จะโดนตีจนหลังลายไปแล้ว แต่ใจของเขาก็ยังคงตื่นเต้นกับภารกิจที่ได้รับมอบหมายเมื่อเดินทางมาถึงป่าไผ่ หลี่ซานเป็นคนแรกที่ใช้มีดเล่มใหญ่ที่พกมาด้วยเริ่มสับหน่อไผ่ที่โผล่พ้นดิน หลี่ซุนใช้จอบมือขุดดินรอบ ๆ โคนหน่อไผ่เพื่อให้หลี่ซานสับได้ง่ายขึ้น ส่วนหลี่หลงผู้ซึ่งไม่เคยทำงานหนักเช่นนี้มาก่อน ก็ใช้ไม้เท้าที่พกมาช่วยเขี่ยหน่อไผ่ที่สับเสร็จแล้วใส่ตะกร้า"นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ทำงานแบบนี้"หลี่หลงพึมพำกับตัวเอง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อแต่แววตากลับสุกใสอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน"..." "...""ตอนแรกข้าคิดว่ามันจะน่าเบื่อ แต่พอได้ทำแล้ว...มันก็สนุกดีเหมือนกัน"หลี่ซานยิ้มอย่างอบอุ่น เขาหันไปมองน้องชายด้วยความรู้สึกดีใจ"เจ้าเปลี่ยนไปมากแล้วนะน้องรอง""ก็ท่านแม่เปลี่ยนไปก่