Semua Bab MyDear วิศวะตัวร้าย: Bab 21 - Bab 30

เขาเดินเข้ามาในห้องแกล้งทำเป็นไม่พูดอะไรและเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของพี่ออโต้ หยิบแฟ้มงานขึ้นมาแกล้งเปิดดู “พี่ออสตินจะกลับกี่โมงคะ”“อีกสักพักเราง่วงก็เข้าไปนอนก่อน ด้านนั้นเป็นห้องนอน เข้าไปดูสิ”“น้อยกลับก่อนดีกว่าค่ะ เกรงใจพี่ออโต้”“เกรงใจอะไรให้พี่โทรไปฟ้องพี่ออโต้ไหม ว่าเราใช่คำว่าเกรงใจกับพี่ออโต้”“พี่ออสตินจะขี้ฟ้องทำไมละคะ”“เราไม่ขี้ฟ้องเลยเนอะ”“น้อยเปล่าฟ้องสักหน่อย แค่ชมว่าห้องทำงานพี่ออโต้สวยแค่นั้นฟ้องตรงไหนคะ”“หึ! ฉลาดไปนะเจ้าน้อย หวงพี่ก็บอกมาตรงๆ รู้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นเขาชวนพี่ไปต่อกับเขาคืนนี้”“พี่ออสตินไม่ไปหรอกค่ะ”“เราแน่ใจได้ไง” ออสตินพูดพร้อมกับมองหน้าคนตัวเล็ก“เพราะถ้าพี่ไปกับเขา น้อยก็จะกลับกับพี่คอปเตอร์”“ว่าไงนะ” ออสตินถึงกับเสียงสูง“ตามนั่นค่ะ”“ใครจะยอม นี่เราเห็นมันด้วยเหรอ”“เห็นค่ะ กำลังจะทักlineไปหาพี่คอปเตอร์เลยเชียว”“อย่าล้อเล่นกับระบบพี่นะเจ้าน้อย หายเจ็บแล้วเหรอ”“ก็พี่ออสตินเริ่มก่อน”“มานี่เลยเจ้าน้อย”“พี่ก็มาเองสิคะ น้อยไม่อยากเดิน”เขายกยิ้มมุมปาก อย่างนึกสนุกที่คนตัวเล็กพยายามสู้เขากลับ “แน่ใจนะว่า ถ้าให้พี่เดินไปหาเอง”“ไม่ค่ะ น้อย

“ตัวหอมจังเจ้าน้อย” ออสตินพึมพำเสียงแหบพร่า เขาผละใบหน้าจากซอกคอขาว มาดูดดื่มกลืนกินยอดอกสีหวานอย่างคนหิวกระหาย มือหนาอีกข้างบีบขยำเคล้นคลึงอย่างเมามัน หนักหน่วงคนตัวเล็กเสียวซ่านร่างบางสั่นสะท้าน เงยหน้าส่ายไปมาอย่างทำอะไรไม่ถูก “อึก! อ๊ะ อ๊ะ”ออสตินดูดดื่มยอดอกสีหวานรุนแรงขึ้น สลับกับตวัดลิ้นรัวใส่จนเม็ดสีสวยชูชันแข็งขึ้นเป็นไต เสียงหวานครางออกมาอย่างสุดจะอดกลั้น “เจ้าน้อยพี่ไม่ไหวแล้ว อยากเน็ต”ความเป็นชายแข็งผงาดชูชันจนรู้สึกปวด คนตัวเล็กมองสบตาเขาแก้มแดงปากแดง อย่างน่ารัก ด้วยอารมณ์ใคร่ที่มีเขาปรนเปรอ เธอก็ต้องการเขามากจนเกินจะต้านทานแล้วเหมือนกัน พรึ่บ!ร่างบางถูกพลิกให้ลงมานอนราบบนโซฟาตัวยาว ออสตินรีบดึงผ้าขนหนูออก จนความใหญ่โตที่แข็งตั้งตรงดีเด้งออกมา เขารีบจัดการดึงกางเกงขาสั้นของคนตัวเล็กออกจากขาเรียว พร้อมกับหยิบถุงยางอนามัยรุ่นบางเฉียบมาสวมใส่ เจ้าน้อยเห็นการกระทำตรงหน้า ถึงจะเคยเห็นของเขามาแล้วแต่ก็ด้วยความไม่เคยชิน และรู้สึกเขินอาย คนตัวเล็กเลยเบือนหน้าหนีคนตัวโตถูไถความเป็นชายตรงช่องทางรักสีหวาน น้ำหวานสีใสหลั่งไหลออกมามากมาย จนเปรอะปลายหัวหยักมันวาว “แฉะมากเลยนะ

ด้านเพ็บขับรถมาถึงบ้านออโต้ เธอจอดรถแล้วจะโทรหาเขา ยังไม่ทันได้กดเบอร์ออโต้ ประตูรั้วบ้านเขาเปิดออก และรถลัมโบร์กีนีสีแดงขับออกมา ด้านในรถเป็นผู้หญิง แต่เพ็บมองไม่ถนัดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เธอจึงรีบกดโทรศัพท์โทรหาออโต้ ครืดด ครืดด“ฮัลโหลเพ็บ”“ออโต้คะ เพ็บอยู่หน้าบ้าน ออโต้อยู่บ้านรึเปล่าค่ะ”“อืม อยู่เข้ามาสิ”เพ็บวางสายแล้วขับรถเข้ามาในบ้านเขา ออโต้เดินลงมาจากชั้นบน “เพ็บมีอะไรรึเปล่า?”“เมื่อกี้รถใครคะ เพ็บเจอหน้าบ้านเห็นเป็นผู้หญิง”“เพ็บมา มีอะไรรึเปล่า” ออโต้ไม่ตอบและถามไปอีกเรื่อง “ตอบหน่อยได้ไหมคะออโต้ เพ็บมาเพราะเรื่องนี้”“ผมไม่อยากตอบ เอาเป็นว่าเป็นคนที่ผมคบหาด้วย ผมจะตอบแค่นี้”“จริงจังเหรอคะออโต้”“ขอให้เป็นเรื่องส่วนตัวของผม” เขาตอบพร้อมกับเดินไปที่บาร์ เทเครื่องดื่มสีอำพันใส่แก้วและยกแก้วกระดกดื่มเพรียว “เพ็บแค่อยากรู้ว่าตัวเองยังมีความหวังอยู่บ้างไหม”“เราเป็นเพื่อนกันเพ็บ”“ออโต้คะ เพ็บไม่เคยมองใครเลย เพราะเพ็บสนใจแค่ออโต้คนเดียวนะคะ”“เพ็บเราเป็นเพื่อนกันและมันจะเป็นตลอดไปนะ ผมมีความรู้สึกดีๆ ให้เพ็บเสมอในฐานะเพื่อน ผมอยากให้เพ็บรู้สึกกับผมแบบนั้นเหมือนกัน”“

ออสติน : เจ้าน้อยพี่กลับมาถึงห้องแล้ว ถ่ายรูปตัวเองนอนอยู่บนเตียงแนบไปด้วย เจ้าน้อย : “ไม่อ่านเหรอ หลับแล้วเหรอ นอนเร็วจัง” ออสตินจ้องหน้าจอ รอเธอตอบข้อความอยู่หลายนาที แล้วก็เก็บโทรศัพท์ล้มตัวลงนอน เช้าวันต่อมา เจ้าน้อย : เมื่อคืนน้อยนอนแล้วค่ะออสติน : โทรมาหน่อย ตอนนี้ เจ้าน้อย : ได้ค่ะ ครืดดด ครืดดด “ฮัลโหลครับ” ออสตินเปิดกล้อง เจ้าน้อยเปิดกล้องยิ้มให้เขา “วันนี้เรียนตอนเช้าไม่ใช่เหรอคะ ทำไมพี่ยังอยู่บนเตียง” “คิดถึงจังเลย อยากไปหาแล้ว พี่ไปรับกลับมาก่อนได้ไหมครับ”“พี่ออสตินเราคุยกันแล้วไงคะ”“เรื่องนี้พี่คุยไม่รู้เรื่องหรอก”“ลุกจากเตียงไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ”“แล้ววันนี้เราจะทำอะไรบ้าง”“เดี๋ยวน้อยจะออกไปวิ่งออกกำลังกาย กลับมาก็จะไปดูคนงานที่ไร่ชา ช่วงบ่ายจะไปดูโรงงานค่ะ งานเยอะเลยเห็นไหมคะ”“งั้นพี่ต้องรีบไปช่วยแล้ว”“รีบมานะคะ”“อยาก ไปตอนนี้เลย” เขาพูดเน้นเสียงคำว่าอยาก "วางสายแล้วไปเรียนได้แล้วค่ะ เดี๋ยวพี่แม็กซ์เวลก็โทรตามอีกหรอก”“ครับ คิดถึงมากเลยนะครับ”“ค่ะ”“ไม่บอกคิดถึงพี่หน่อยเหรอ”“คิดถึงพี่ออสตินค่ะ วางสายแล้วนะคะ บ๊าย” “….”หลังเลิกเรียน ออสตินกลับมาเพนต์

ออสตินทานข้าวเสร็จเดินขึ้นมาชั้นสองของบ้าน เขาเห็นกระเป๋าเดินทางของตัวเองวางอยู่ด้านนอกห้อง เจ้าน้อย “หึ! ตัวแสบ ไม่ยอมนั่งกินข้าวกับเขาแล้วยัง เอากระเป๋าเขามาวางแบบนี้อีก”เขาเอากระเป๋ามาเก็บที่ห้องนอนแขก เรียบร้อยแล้ว คิดอะไรขึ้นมาได้ออสตินเดินลงไปชั้นล่างและเปิดประตูออกมานอกบ้าน แอบมองว่าป้าแพรแล้วก็แม่บ้าน เข้าห้องนอนกันเรียบร้อยแล้ว เขาแอบย่องไปที่ข้างบ้านมองขึ้นไปที่ห้องเจ้าน้อย เห็นไฟยังเปิดอยู่ ออสตินปีนต้นไม้เพื่อส่งตัวเองขึ้นไปตรงระเบียงห้องเจ้าน้อย แอบมองคนตัวเล็กเห็นเธอเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง ออสตินลองขยับประตูกระจกบานเลื่อน “หึ! ยัยแสบไม่ได้ล็อกประตูกระจก” ออสตินเปิดประตูอย่างเบามือ แล้วเดินเข้ามาภายในห้อง เจ้าน้อยเดินเช็ดผมออกมาจากห้องแต่งตัว ไม่ได้โฟกัสมองอะไร พอสายตาปะทะเข้ากับร่างหนา เลยตกใจกรี๊ดลั่น“ว้าย!” ปล่อยผ้าขนหนูที่เช็ดผมตกลงพื้นห้อง “กรี๊ดทำไม พี่เอง”“พี่ออสตินเข้ามาได้ยังไงคะ”“ก็เราไม่ล็อกประตู”“ไม่นะน้อยล็อกแล้ว”ออสตินชี้ไปที่ประตูระเบียง เจ้าน้อยมองเขาอย่างแปลกใจ “พี่ปีนขึ้นมาเหรอคะ”เขายักไหล่แล้วเดินไปนั่งบนเตียงนุ่ม “พี่ออกไปค่ะ ถ้าไม่ออกไปน้