บททั้งหมดของ MAKE A MISTAKE พลั้งพลาดรัก | เพอร์ซุส: บทที่ 11 - บทที่ 20

"ไอ้พิมพ์ ๆ วางขวดลงก่อนไอ้เพื่อนรัก!!" ไอ้ออโต้ยกมือปามฉันอย่างกลัว ๆ "มึงก็รู้กูกลัวเจ็บ ถ้าตีด้วยขวดนอกจากเจ็บแล้ว เผลอ ๆได้เย็บอีกหลายเข็มเลยนะ""ก็ถ้ามึงยังไม่หยุดถามคำถามโง่ ๆ อีกละก็..กูจะเอาขวดเบียร์ที่กินเนี่ยทุบ ๆ ๆ หัวมึงให้แตกเลย!!" ฉันขู่ไอ้ออโต้ไป เพราะความเป็นห่วงมันนั่นแหละ"โอเค ๆ กูหายเมาแล้ว! สร่างเลย สร่างจริง" ไอ้ออโต้ยืนตัวตรงขึ้นมาได้ในฉับพลันทันที"วางขวดลงก่อน ๆ" มันรีบแย่งขวดไปจากมือของฉันทันที"แล้วก็..เลิกได้เลิกนะ ไอ้นิสัยเมาแล้วชอบเรียกตีน..ไอ้เวร" ฉันด่ามันซ้ำอย่างอดไม่จริง ๆ"มันดึกแล้ว เดี๋ยวน้องกูรอ..กลับก่อนนะเว้ย!" ฉันยกดื่มเบียร์ของตัวเองจนหมดขวด ก่อนจะเตรียมสะพายกระเป๋าเดินออกจากร้าน เพราะมันเริ่มจะดึกมาก ๆ แล้ว"และพวกมึงทุกตัวก็อย่าเมากันให้มาก….อย่ามีเรื่องเด็ดขาด!!" ฉันไม่รีบที่จะหันกลับไปย้ำอีกครั้ง เพราะรู้ดีว่าหลังจากที่ฉันกลับพวกมันน่าจะเมากันเละแค่ไหนก็เล่นเหล้าฟรี เบียร์ไม่อั้นแบบนี้ พวกวิศวะคนไหนจะยอมแพ้ได้ คอเหล็กกันทั้งนั้น!"คืนนี้กูไม่ว่างไปประกันตัวใครที่ สน. นะ บอกไว้ก่อน!" ฉันหันไปชี้นิ้วออกคำสั่งกับเพื่อน ๆ ทั้งสี่ตัวของตัวเอง

"แค่เจอหน้ากันครั้งแรก..ก็ให้เขาเอาง่าย ๆ เลยเหรอ?" ฉันถามไปอย่างอดใจไม่ไหวแล้ว"ไว้ใจเขาได้แค่ไหนกันฮะ?" ฉันขึ้นเสียงใส่น้องไปอย่างสุดจะทน"ถ้าเขาล่อลวงไปทำอย่างอื่น จะทำยังไง!""พี่พิมพ์ไม่รู้จักเขา เอาอะไรมาตัดสินว่าแฟนพิ้งไม่ดี?" พิ้งพราวลุกพรวดขึ้นมาตวาดลั่นห้อง เถียงแทนแฟนคอเป็นเอ็น"อีกอย่างคุยกับพี่คริสได้เป็นเดือนแล้วและ..มันนานพอที่พิ้งจะตกลงคบกับเขาแล้วด้วย""ก็เราใจง่ายไปรึเปล่าพิ้ง?""โอ๊ย!!" พิ้งพราวยกมือปิดหูก่อนจะลุกจากเตียงและกรี๊ดใส่หน้าของฉัน"ก็คนเป็นแฟนกันไม่ให้เอากัน แล้วจะให้ทำอะไร?""พี่คริสเขาดูจริงจังกับพิ้งมาก ๆ เขาเสนอจะจ่ายค่าเทอมให้พิ้งเรียนที่นี่ด้วยซ้ำไป เขาดูแลพิ้ง ใส่ใจพิ้ง ในแบบที่ไม่มีใครทำให้พิ้งได้" พิ้งพราวเถียงกลับฉันลั่น"คำพูดก็แค่ลมปากเท่านั้นแหละ..อย่าโง่ได้ไหม?" ฉันตั้งใจว่าจะเตือนสติ แต่มันก็อดใช้ความอารมณ์รวมไม่ได้จริง ๆ "แฟนพิ้งน่ะ รวยมาก ๆ ด้วย ..อนาคตพิ้งก็คงสุขสบาย ไม่ต้องทำงานงก ๆ ๆ แบบพี่พิมพ์หรอกน่า" ยัยพิ้งเริ่มพรรณนาถึงแฟนหนุ่มที่คบหาได้ไม่นาน ด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง"ที่มันพูดสวยหรูแบบนั้น เพราะมันแค่อยากหลอกฟันแล้ว

(ว่าแล้วเชียวว่าต้องมีอะไรมากกว่าเรื่องเสียรถ..เพราะระดับไอ้เดลไม่น่าจะสะทกสะท้านอะไรมาก เพราะบ้านมันก็รวย)"เห๊ยมึง....กูขอโทษนะเว้ย กูไม่รู้มาก่อนว่ามึงมีความหลังไม่ดีกับที่นี่อะ..ไม่งั้นกูคงไม่ชวนมึงมาเป็นเพื่อน" ฉันรีบเอ่ยขอโทษไปทันทีเพราะความไม่รู้จริง ๆ"ทุกครั้งที่กูกลับมาที่นี่ เพื่อนกูจะยืนโบกมือจากตรงนั้น พร้อมกับทเวิร์ค (Twerk) ให้ดู" ไอ้อาร์เดลพูดพร้อมกับใช้บุหรี่ชี้ไปทางถนนสีดำนั้น"มึงหมายถึงเพื่อนที่เป็นผะ..ผีนะเหรอ?" ฉันหน้าเสียเล็กน้อยและมองตามที่มันชี้ไป แต่แอบชะงักไปตอนที่มันบอกเพื่อนเต้นท่าทเวิร์คให้ดูเนี่ยแหละ"แล้วมันจะพูดว่าช่วยด้วย..ช่วยด้วย..ชะ..ช่วย..ด้วย" อาร์เดลพูดและค่อย ๆ โน้มตัวมากระซิบข้างหูของฉัน พร้อมกับเล่นลูกคอ ซึ่งทำให้ฉันรู้ในทันทีเลยว่า"ไอ้เหี้ยเดล!!" ฉันกัดฟันกรอดและอยากจะเอากำปั้นทุบหัวเพื่อนตัวเองจริง ๆ"นี่กูจริงจังอยู่นะเว้ย" ฉันผลักหน้ามันออกไปห่าง ๆ ทันที"ก็กูเห็นมึงเครียด ๆ เลยช่วยคลายเครียดให้ไง" ไอ้เดลยังไม่เลิกกวนตีน มันหันกลับมาพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าของฉัน เหมือนจงใจกวนส้นตีนจริง ๆ"ขอบใจน่ะ แต่วันหลังไม่ต้อง!" ฉันหลุดขำออกมาได้เล็กน้อ

"…." ฉันส่ายหน้าตอบกลับไปทันควัน"มึงจำตอนรับน้องปีสอง..ที่มึงขับแรลลี่พาทีมเราชนะได้ปะ?""วันนี้มึงก็ต้องทำได้..และที่สำคัญ เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนะเว้ย" มันเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นว่าฉันไม่กล้าจะรับกุญแจไป"แต่ว่า...." ฉันกัดริมฝีปากแน่นอย่างลังเลใจ"มึงคงไม่คิดอะไรโง่ ๆ จะไปนั่งแทนน้องสาวตัวเองหรอกนะ" อาร์เดลหันกลับมาถามเสียงแข็ง ๆ"คะคือ..ที่กูไม่กล้าแข่งเพราะถ้าแพ้ขึ้น..รถมึงอะดิ.. " ฉันไม่กล้าจริง ๆ รถไอ้อาร์เดลคันละตั้งหลายล้าน ถ้าแพ้ขึ้นมาฉันจะหาที่ไหนมาคืนให้เพื่อนได้"มึงฟังนะ..กูไม่ได้ซีเรียสเรื่องรถ เพราะรถกูซื้อใหม่เมื่อไหร่ก็ได้" ไอ้อาร์เดลตอบกลับเสียงเรียบ"พ่อกูรวย" มันยักไหล่ตอบกลับอย่างกวน ๆ"แต่มึง..มึงต่างหากที่กูกังวล" อาร์เดลใช้นิ้วจิ้มมาที่หน้าผากของฉัน"และมึงฟังกูนะ..การแข่งครั้งนี้มันไม่ได้ขึ้นอยู่แค่กับจะได้หรือเสียรถ แต่สิ่งที่มึงต้องโฟสกันคือชีวิตตัวมึงกับน้องมึงต่างหาก""…" ฉันกำหมัดแน่นมันเครียดมากจริง ๆ นะที่ต้องเอาตัวเองไปเสี่ยงกับการท้าพนันอะไรโง่ ๆ แบบนี้ และถ้าพลาดขึ้นมาก็ไม่รู้เลยว่าจะพากันหนีออกจากที่นี่ได้ยังไง"ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับมึง..ตอนสอบมิดเทอมก

ปัก!!! พิมพ์ตะวันยกเท้ากระทืบเข้าที่คันเร่ง แรงกระชากของรถพุ่งทะยานไปจนเข็มขัดนิรภัยรัดตัวของเธอแน่นฟุ๊บ!!! เอี๊ยดดด!!! ทันทีที่หน้ารถของเธอแซงพ้นรถของเพอร์ซุสไปในระยะที่พอจะหันหัวกลับได้เธอหักรถหมุนกลับมาประชันหน้ากับเขา ฝากรอยล้อดรีฟเน้น ๆ ลงที่พื้นถนน"อึก!!" พิมพ์ตะวันกลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง ขณะ