ChaosAnother day. Another cycle. Dati sanay na ako sa ganitong buhay—meetings, deadlines, signatures, negotiations. Walang oras para sa ibang bagay. Pero nitong mga nakaraang araw, may isang bagay na hindi ko matanggal sa isip ko. O mas tama, isang tao. Vernice.Kanina umaga, bago ako umalis, tahimik lang siyang naghanda ng almusal. Walang “Good morning,” walang pilit na ngiti. Hindi niya man lang ako tiningnan. Simpleng bagay, pero sapat para maramdaman ko ang kakaiba. Usually, kahit simpleng tingin o ngiti, nandoon. Kahit pakipot, ramdam kong sinusubukan niyang ipakita na nandiyan siya. Pero ngayong umaga, none. At iyon ang unang bumungad sa isip ko habang papasok ako sa opisina.Pagdating sa office, normal routine. Secretary ko nag-abot ng makapal na folder, mga papeles na kailangang pirmahan. Wala akong sinayang na salita, simpleng tango lang, at sinimulan ko na agad ang trabaho. I wanted to focus, to drown myself in numbers and contracts. Pero kahit ilang ulit kong sabihing unah
Terakhir Diperbarui : 2025-09-09 Baca selengkapnya