All Chapters of รวมเรื่องสั้น สุดเร้าใจ (NC 18+): Chapter 61 - Chapter 70

มือหนาเกลี่ยติ่งเกสรให้เธอสะดุ้งแล้วสะดุ้งอีก เสียงครางหวานของเธอทำให้เขารู้ว่าเธอเสียวแค่ไหน มือข้างหนึ่งของกานต์กระตุกโซ่ที่ห้อยลงมา เขาออกแรงกระตุกเพียงเล็กน้อย ไม่ต้องการให้ที่หนีบหลุดออกจากยอดอก แค่ต้องการเพิ่มความเสียวให้เธอเท่านั้น “อ๊า พี่กานต์เสียวมาก อ๊า” ธารารักร้องครางอย่างหนัก ขาเธอแทบไม่มีแรงจะยืน เธอโดนของเล่นเสียวเล่นงานทั้งยอดอกทั้งช่องทางรักข้างหลัง “พี่จะทำให้รักเสียวกว่านี้” กานต์ว่าก่อนที่เขาจะกดของเล่นแบบสั่นอีกอันเข้าในร่องรักและเขาประกบริมฝีปากกับยอดติ่งเสียว เสียงครางกระเส่าแทบขาดใจของธารารักบ่งบอกว่าเธอเสียวแค่ไหน ไหนพวกเขาบอกจะพามาดูดาว เธอเห็นเดือนเห็นดาวที่พร่างพรายอยู่ในหัวเท่านั้น ความเสียวที่ได้รับเธอแทบขาดใจ “เสียว...อ๊ะ ...อ๊า รักเสียว ฮือ พี่กรณ์” เธอร้องหากรณ์ที่เป็นเหมือนผัวคนแรก เธออยากให้เขากอดเธอไว้เวลานี้ เธอกำลังจะแตก เธอไม่มีแรงแม้แต่จะยืน “ว่าไงครับรัก” กรณ์มายืนซ้อนหลังของเธอไว้ กอบกุมหน้าอกของเธอทั้งยังโอบกอด ธารารักเงยหน้ามองเขา รับจูบเร่าร้อนจากเขา แฝดพี่ยืนโอบประคองเธออยู่ด้านหลัง โดยมีแฝดน้อ

ข้าตื่นขึ้นมากลางดึกในค่ำคืนที่หนาวเหน็บ เสียงอื้ออึงของพายุฝนด้านนอกหน้าต่างเสียงฟ้าร้องราวกับว่าฟ้าท่านกำลังพิโรธ แสงวาบสว่างทั้งผืนฟ้าและพื้นดิน เพียงไม่นานเสียงฟ้าร้องดังกึกก้อง แม้แต่ข้าวของในห้องนอนของข้าก็สั่นไหวเพราะแรงของฟ้าพิโรธ“หนี!!!” เหมือนคำสั่งจากใครบางคน ร่างกายของข้าขยับตามคำสั่งนั้นทางเดียวที่จะรอดวิ่งไปให้ไกลที่สุดเท่าที่สองเท้าจะพาไปไร้ทิศ ไร้ทาง รู้เพียงแค่ว่าเวลานี้ข้าต้องหนีหากแต่ไม่รู้ว่าข้ากำลังหนีอะไรอยู่ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่แห่งหนใดรู้แค่ว่ารอบกายมืดมิด มีเพียงแสงสว่างวาบจากท้องฟ้าและตามด้วยเสียงคำรามดังไม่มีเวลาให้กับความกลัววิ่งไปข้างหน้าให้เร็วเท่าที่สองขาจะก้าวไปได้เท้าที่ย่ำลงกับพื้นดิน รับรู้ว่าพื้นดินทั้งเย็นและเฉอะแฉะไปด้วยน้ำฝนที่ยังคงสาดลงมาไม่หยุดหัวใจของข้ากำลังเต้นระรัวด้วยความกลัวข้าได้ยินเสียงฝีเท้าของตัวเองที่วิ่งไปตามพื้นดิน สายฝนยังคงซัดสาดทั้งใบหน้าและผิวกายของข้าเปียกปอนความหนาวเหน็บราวกับว่าน้ำฝนนั่นซึมผ่านผิวกายเข้าสู่กระแสเลือด ความหนาวเพิ่มทวีคูณเมื่อมากขึ้นเรื่อย ๆภาพเบื้องหน้ามืดมิดสลับกับสว่างวาบเพราะท้องฟ้ายังคงคำร

“ช่วย...ช่วยด้วย!” เสียงของข้าแผ่วเบา ได้โปรด...ได้โปรดใครก็ได้ช่วยข้าที...ใครก็ได้ ปึก! เจ็บ! ข้ามองมีดที่เสียบคาท้องของตนเอง กลิ่นคาวเลือด ความมืดทำให้มองไม่เห็นว่าเลือดที่ไหลออกจากกายข้าน้อยหรือมากเพียงใด หากแต่ความเจ็บปวดที่ข้าได้รับ มากมาย แคก ๆ ข้ารับรู้ว่าของเหลวที่ไหลออกทางปากและจมูก เลือดของข้า เลือดข้ากำลังไหลทั่วตัวข้า “ในเมื่อกูไม่ได้เป็นเมียท่านหมื่น มึงก็อย่าหวังจะได้เป็นเมียพี่แก้ว ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างมึง ตายไปได้ก็ดี” ก่อนที่จิตสุดท้ายจะดับสูญ ‘พี่แก้ว ขอให้ข้าได้รักท่านอีกครั้งในชาติหน้า’ “มีนา!..มีนา!” เสียงร้องแสนคุ้นเคยของเขาปลุกฉันให้ตื่นจากฝันร้าย ฉันซุกหน้าเข้ากับอกของเมษา “มีนาฝันร้ายอีกแล้วเหรอ” “ฮือ ๆ ใช่ฝันอีกแล้ว” ความฝันในคืนนั้นทำให้ฉันมองเห็นอะไรที่ตาเนื้อมองไม่เห็น เช่น! “ป้าสายอาจต้องไปทำบุญให้เจ้ากรรมนายเวรหน่อยนะคะ จะโชคดีขึ้น อาจจะถูกหวยงวดนี้ก็ได้” สิ่งที่ฉันเห็น ป้าสายในอดีตมีข้าทาสบริวาร แต่เพราะป้าสายเป็นคนจิตใจขุ่นมั

“ไม่มี” “ตัวต้องเปิดใจบ้าง” เมษาคงเป็นห่วงกลัวว่าฉันจะเหงาเพราะอยู่คนเดียว “เราไม่อยากได้เพื่อน เราอยากเจอพี่หมอซัน อยากได้ผัว โอ้ย! ตีเราทำไม” แค่บอกว่าอยากมีผัวเมษาฟาดฉันแรงเลย คนใจร้ายอยากมีผัวผิดตรงไหนกัน**** ที่ไม่อยากได้เพื่อน เพราะฉันไม่อยากรับรู้อดีตชาติของพวกเขา ไม่อยากรู้ว่าชาติที่แล้วเขาทำอะไรไว้บ้าง การรู้ความลับของคนอื่นไม่ใช่เรื่องน่าสนุก ยิ่งเป็นความลับที่ไม่น่าพิสมัยด้วยแล้ว ฉันเลือกปกป้องตัวเองโดยการไม่มีเพื่อนเสียดีกว่าสองเดือนต่อมา วันนี้ที่มหาวิทยาลัยมีกิจกรรมทำให้ฉันต้องเลิกดึก ฉันไม่ชอบเลยการอยู่นอกบ้านในเวลานี้ สิ่งที่ฉันไม่อยากเห็นชอบมาขอให้ช่วยหรือไม่ก็ให้ไปบอกญาติเพื่อรู้ว่าเวลานี้เขาต้องติดอยู่แห่งหนไหน ยิ่งคืนนี้บรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือก ผู้คนเดินไปมามากมายแต่ความรู้สึกของฉันเวลานี้ไม่ดีเลย รู้สึกไม่ดีเลย สายตาหลายคู่จ้องมองฉัน ฉันพยายามไม่มองไม่สบตา ไม่รับรู้กับเสียงกระซิบและคำขอที่ลอยวน หยิบหูฟังใส่กับหูทั้งสองข้าง หลับตาลงเพราะไม่อยากมองเห็นสิ่งที่ไม่อยา

“พี่หมอรู้” ฉันถามอย่างคนละเมอ “รู้” แล้วเขาก็ยกมือข้างที่มีเส้นเนื้อคู่ของเราที่เชื่อมโยงกันขึ้นมา เส้นเนื้อคู่ของเราสองจากสีจาง ๆ คล้ายหมอกควันแต่วันนี้สีของมันกลับเป็นสีทองเหลืองอร่ามตา “พี่หมอมองเห็นเหรอคะ” “ใช่ครับ เพิ่งมองเห็น” ฉันปาดน้ำตาของตัวเองที่มันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว “มีนาดีใจ ฮือ ดีใจ” ฉันร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย มือยังคงปาดน้ำตาไปไม่หยุด “ไม่ร้องนะคะ เข้มแข็งไว้นะคะ” คำพูดของเขาทำให้ฉันขมวดคิ้ว คำพูดของเขามีอะไรแปลก ฉันเงยหน้ามองคนตรงหน้าอีกครั้ง พิจารณาเขาทั้งตัว เขาอยู่ในชุดสุภาพและมีเสื้อกาวน์ปักชื่อของเขาพร้อมทั้งห้อยบัตรแพทย์ หัวใจของฉันกำลังเต้นระส่ำด้วยความกลัว ไม่นะ! ไม่มีหมอคนไหนที่จะใส่ชุดแบบนี้กลับบ้าน ขึ้นรถไฟฟ้าในเวลานี้ “พี่หมอ! ไม่นะ ฮือ” น้ำตาของฉันไหลอาบแทบจะมองไม่เห็นใบหน้าของเขา “ไม่นะ! ไม่นะ!” ฉันโผร่างเข้ากอดคนตรงหน้า “ไม่!!! กรี๊ด! ไม่จริง! ไม่จริง! พี่หมอ!” สติของฉันดับวูบ ได้ยินเพียงเสียงของใครสักคนที่เรียกฉันและเข้ามาประคอ